Λίγο πολύ όλα αυτά είναι γνωστά. Και συμβαίνουν πάνω - κάτω εδώ και αρκετά χρόνια. Ειδικά στο θέμα της εικόνας, επειδή τυχαίνει να εμπλέκομαι επαγγελματικά, ειλικρινά τίποτα από αυτά που βλέπουμε σε διαφημίσεις δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα είτε πρόκειται για αντικείμενα είτε για ανθρώπους.
Το θέμα για 'μένα όμως έχει βαθύτερες ρίζες. Κυρίως αφορά αυτό που λέμε ψυχολογία της μάζας και πως αυτή κατευθύνεται μέσω της φήμης και μόνο. Ουσιαστικά είναι μάλλον στη φύση μας η έλλειψη κριτικής σκέψης. Γιατί αλλιώς δεν μπορεί να δικαιολογηθεί η μαζική συμμετοχή/επιλογή(?) σε πράγματα που δεν περιέχουν τίποτα. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην μουσική καθώς η κρίση είναι γενικότερα πολιτισμική. Τελικά είναι μόνο θέμα παιδείας όπως λέμε; Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο. Η κρίση και η αναζήτηση χρειάζονται χρόνο και κόπο. Κάτι που δεν διαθέτει ο μέσος άνθρωπος σήμερα εφόσον αυτό έχει αναχθεί σε υπέρτατη πολυτέλεια. Για παράδειγμα η κλασσική μουσική δεν τυχαίνει ευρείας αποδοχής γιατί η ακρόαση της προυποθέτει χρόνο και προσοχή. Οπότε αντί να δεις στο σινεμά την τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς, προτιμάς το Spiderman 3 για να ξεκουράσεις το μυαλό σου από όλα αυτά τα "θαυμαστά" που συμβαίνουν γύρω σου καθημερινά.
Χωρίς να συμφωνώ με τα παραπάνω, καταλαβαίνω και δικαιολογώ ως ένα βαθμό, τις "επιλογές" (με εισαγωγικά γιατί δεν πρόκειται ακριβώς για επιλογές) του μέσου ανθρώπου. Η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς και ειδικότερα στη μουσική, τα είδη διασπώνται και κατακερματίζονται. Αυτό μπορεί να αποτελεί και ένα θετικό σημείο εφόσον καταρέουν τα μεγάλα μουσικά trust που υπήρχαν ως τώρα, δημιουργώντας κενό χώρο για μικρότερα ονόματα. Η συμβολή του internet δίνει στον καθένα την δυνατότητα να προβάλει το προϊόν του εύκολα άμεσα και οικονομικά. Με την ίδια σχεδόν ευκολία προβάλλεται ένα μεγάλο όνομα και ένα μικρό.
Η εποχή της υπερπροσφοράς είναι τώρα πιο απειλητική από ποτέ. Με εφιαλτικό μέγεθος και ελκυστικό πρόσωπο απαιτεί χρόνο και χρήμα (κόπο) από την μικρή -κατά τα άλλα- ζωή μας. Και κάθε μικρό απόκτημα (της) είναι και μία στιγμή ικανοποίησης στην υπόλοιπη μίζερη και ζοφερή πραγματικότητα. Αξίζει άραγε;