Bouyabaisse

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Charlie Haden & Egberto Gismonti: In Montreal (ECM CD - 2001)


Τον Charlie Haden τον γνωρίζω καλά. Τον Egberto Gismonti, από την άλλη, τον ήξερα σαν κιθαρίστα. Ηξερα ότι είναι Βραζιλιάνος, πίστευα πως πρέπει να παίζει κάτι ανάμεσα σε λάτιν και έθνικ που δεν είχα την παραμικρή όρεξη να το ψάξω. Η 'κουμπαριά' με τον Haden στο Μόντρεαλ (1989) με παραξένεψε και επειδή μαζεύω τα Montreal Tapes το αγόρασα.
Ο Gismonti, πέρα από κιθαρίστας, παίζει επίσης εξαιρετικό πιάνο και διαθέτει ένα συνολικό μουσικό ταλέντο που δεν φαίνεται να γνωρίζει όρια. Εδώ βρίσκεσαι μπροστά σε μια σειρά από ντουέτα όπου το κοντραμπάσο συνδυάζεται άλλοτε με το ένα όργανο και άλλοτε με το άλλο και στήνουν μία πολύ-πολιτισμική σούπα που αφενός δεν μπορείς να την πείς τζαζ, αφετέρου είναι πιο κοντά στη τζάζ από ότι σε οποιοδήποτε άλλο ακουστικό ιδίωμα.
Οσο ακούς αυτή την πολυρυθμική μπουγιαμπέσα να επελαύνει κατά πάνω σου, αυτό που στην αρχή μοιάζει σαν graffiti από ιερογλυφικά αρχίζει να ξεδιπλώνεται θριαμβικά μπροστά σου. Σε γητεύει, με την κιθάρα ή το πιάνο να παρεκτρέπονται συνεχώς χαράζοντας ένα συντριπτικό μπαράζ από κομψεπίκομψα τατουάζ πάνω στο γρανιτένιο περίγραμμα που στήνει και μοιάζει να περιφρουρεί με άγρυπνο μάτι το μπάσσο. Ωρες ωρες σου φέρνει στο νού κάποιο ανίερο υβρίδιο, προϊόν διασταύρωσης του Henry Purcell με την Anne Dudley ή του Κάντορα με τον Μαντοβάνι. Τη μία ηχεί σαν θρηνωδία του Penderecki, την άλλη σαν τα τύμπανα των φυλών του Αμαζονίου που κρύβονται στο Δάσος της Βροχής, πολυμορφικό, ελαφρώς φευγάτο, happy-sad, τώρα απόλυτα ισορροπημένο, βλοσυρό, νεφοσκεπές, το επόμενο λεπτό παιχνιδιάρικο, ακουστικό voodoo, ασουλούπωτο, ελαφρώς παράκεντρο. Μοιάζει με μικροχειρουργική ακριβείας αλλά από χειρουργό που ξέρεις ότι έχει Πάρκινσον και φοβάσαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα τον πιάσει το τρέμουλο και το όλο ακρόαμα θα καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Τροπική βλάστηση από μελωδίες και ρυθμούς που στήνει άλλοτε η κιθάρα και άλλοτε το πιάνο, σχόλια και επεξηγήσεις από το μπάσο, φτιάχνουν ένα ακουστικό όργιο, πολυπρισματικό, όπου διαθλώνται άπειρα χρώματα και σπάνε σε μαγευτικούς ιριδισμούς. Κακομούτσουνοι νάνοι και ξωτικά κρύβονται στις ατραπούς του ενώ στα ξέφωτα μοιάζουν να χορεύουν ανέμελα παιδιά.
Εξαιρετικό άλμπουμ στο οποίο επιστρέφεις ξανά και ξανά.
5άρι certified.

 

[petros_m]

Εχω αναφερθει πολλες φορες σε αυτον τον δισκο. Ειναι απο τους αγαπημενους μου. Ξεχωριζω τα αποσπασματα απο τον δισκο Sanfona, του Gismonti.

 

[Ηλίας Κ]

Στο 6πλό boxset Montreal tapes που έχω δεν είναι μέσα αυτός εδώ,
από ότι βλέπω βγήκε από την ecm αργότερα. Είναι και άλλα που βγήκαν αργότερα;