Μπορεί και νά θεωρείται κουραστικό νά μιλήσει κανείς πάλι γιά τον Paul Bley..
Αλλά όσο ''σκάβεις,βρίσκεις''..
Η δισκογραφία του και οι συνεργασίες του εδώ και 50 καί πλέον χρόνια είναι τόσες πολλές πού απο μόνος του αποτελεί μιά σημαντικότατη ιστορία στην Jazz και τον αυτοσχεδιασμό..
Στά 1996 συνεργάστηκε μέ τον Bruce Ditmas (drums)καί τον David Eyges(electric cello)και ηχογράφησε το Modern Chant(Venus co.) ,τό οποίο ,κατά δήλωσίν του είναι επηρεασμένο από το ''Γρηγοριανό Μέλος''..
Ο δίσκος πρέπει νά έπεσε στά ''ρηχά''..Ισως γιατί ο Bley δεν είναι τό είδος τού Μουσικού πού ξέρει απο marketing,ή και γιατί μπέρδεψε ακομα και οσους(λίγους)ασχοληθηκαν μαζί του σε αυτή την παραγωγή..
1. The New You (3:59)
2. Sweet Talk (4:31)
3. Funhouse (5:34)
4. Please Don't (5:54)
5. Wisecracks (5:40)
6. Spot (3:43)
7. Russell (7:33)
8. Digitant (4:40)
9. Decompose (5:05)
10. Loose Change (5:09)
Προσωπικά βρήκα εξαιρετικά δύσκολο νά κάνω συσχετίσεις απο τήν αναφερόμενη ως βασικη έμπνευση τού Bley,που ήταν το Γρηγοριανό Μέλος..(ισως στο Please Don't και στο Digitant)..
Oμως απ´την άλλη πλευρά ανακάλυψα μέ ενθουσιασμό,ένα χαμένο διαμάντι τής δισκογραφίας..
Ενα διαμάντι μέ επιδράσεις απο τά blues,την funk ,την κλασσική jazz και φυσικά ολα αυτά ''διαβασμένα'' και ερμηνευμένα υπό τό αυτοσχεδιαστικό-ιδιοφυές πρίσμα τού Bley.
Eπισημαίνεται η χρήση τού Electric cello τό οποίο υποκαθιστά στό έπακρο και συχνά μελωδικότερα και μέ περισσότερες αρμονικές ''λεπτομέρειες'' το κλασσικό μπάσο..(στό Please Don't πιάνο και cello δημιουργούν μιά εξαίσια αρμονία καί γενικότερα μιάν υψηλοτάτου επιπέδου σύνθεση).
Ο Ditmas επαρκέστατος συνοδεύει το πιάνο και ειδικά στά Fun House και Decompose στήνουν παρέα ένα μουσικό πανηγύρι..
Δίσκος κλάσεως ,κανονικό πεντάρι για μένα,αλλά ,ως συνήθως υπάρχει ο υποκειμενικός παράγων καθότι ο Bley ειναι ο αντίστοιχος κλασσικός Gould γιά τά γούστα μου και ακόμα περισσότερο...
Ο Ιταλός πιανίστας Enrico Pieranunzi εχει απασχολήσει το μουσικό μας φόρουμ ξανά..
Ο Λύμπε έχει πεί τά βασικά και οχι μόνον γιά μιά μορφή τής σύγχρονης Ευρωπαϊκής Jazz.
Μέ επιδράσεις απο Bill Evans και Mc Coy Tyner αλλά και τήν Ιταλική και Γαλλική παράδοση..
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=21183
Oι δίσκοι τού Ιταλού είναι ουκ ολίγοι (μεταξύ αυτών το υπέροχο Live In Paris τού 2001,αλλά και η πανέμορφη δουλειά του στην μουσική τού Morricone))
Οι αναφορές γιά την βασική του συντροφιά (Baron καί Johnson )βρίσκονται στό νήμα πού παρέθεσα...
Tό :''Τhe Chant of Time'' ξανακυκλοφόρησε τό 2003 (εταιρεια Video and Arts τής Ιαπωνίας) καί αποτελεί ένα μείγμα απο την post-bop πιανιστική παράδοση ,συνδυασμένη μέ άρωμα Debussy ,αλλά καί τήν σημαντική Ιταλική σχολή μουσικής..Κάπου στό βάθος χαμογελά ακόμα και ο Domenico Scarlati (μέ τον οποίον έχει επίσης καταπιαστεί o Εnrico)..
1. Thiaki
2. September Waltz
3. Non Dimenticar...
4. Nefertiti
5. Ein Li Milin
6. Chant Of Time
7. Jitterbug Waltz
8. Very Early
9. The Fool On The Hill
10. You Don't Know What Love Is
11. Un' Alba Diinta Sui Muri
12. Surprise Answer
Ο Pieranunzi φινετσάτος,λεπτεπίλεπτος και σχεδόν ποτέ ''θορυβώδης'' δημιουργεί έναν δίσκο ''στύλ'' καί αποχρώσεων πού πολλάκις επιστρέφει σε μελωδικά μονοπάτια ,χωρίς ομως ποτέ αυτά νά χαρακτηρίζονται απο κοινοτυπία...
Οι δυό τόσο οικείοι μουσικοί του ''σύντροφοι'' βρίσκονται μαζί του και μεταξύ τους με κλειστά μάτια καί προσφέρουν ενα μουσικό αποτέλεσμα πρώτης τάξεως..
Chants από δυό συναρπαστικούς πιανίστες τού 20ού αιώνα πού καθορίζουν (παίζοντας και λιγάκι μέ τούς τίτλους τών παραλλήλων δίσκων τους)τούς ''Μodern Times''.....
Αλλά όσο ''σκάβεις,βρίσκεις''..
Η δισκογραφία του και οι συνεργασίες του εδώ και 50 καί πλέον χρόνια είναι τόσες πολλές πού απο μόνος του αποτελεί μιά σημαντικότατη ιστορία στην Jazz και τον αυτοσχεδιασμό..
Στά 1996 συνεργάστηκε μέ τον Bruce Ditmas (drums)καί τον David Eyges(electric cello)και ηχογράφησε το Modern Chant(Venus co.) ,τό οποίο ,κατά δήλωσίν του είναι επηρεασμένο από το ''Γρηγοριανό Μέλος''..
Ο δίσκος πρέπει νά έπεσε στά ''ρηχά''..Ισως γιατί ο Bley δεν είναι τό είδος τού Μουσικού πού ξέρει απο marketing,ή και γιατί μπέρδεψε ακομα και οσους(λίγους)ασχοληθηκαν μαζί του σε αυτή την παραγωγή..
1. The New You (3:59)
2. Sweet Talk (4:31)
3. Funhouse (5:34)
4. Please Don't (5:54)
5. Wisecracks (5:40)
6. Spot (3:43)
7. Russell (7:33)
8. Digitant (4:40)
9. Decompose (5:05)
10. Loose Change (5:09)
Προσωπικά βρήκα εξαιρετικά δύσκολο νά κάνω συσχετίσεις απο τήν αναφερόμενη ως βασικη έμπνευση τού Bley,που ήταν το Γρηγοριανό Μέλος..(ισως στο Please Don't και στο Digitant)..
Oμως απ´την άλλη πλευρά ανακάλυψα μέ ενθουσιασμό,ένα χαμένο διαμάντι τής δισκογραφίας..
Ενα διαμάντι μέ επιδράσεις απο τά blues,την funk ,την κλασσική jazz και φυσικά ολα αυτά ''διαβασμένα'' και ερμηνευμένα υπό τό αυτοσχεδιαστικό-ιδιοφυές πρίσμα τού Bley.
Eπισημαίνεται η χρήση τού Electric cello τό οποίο υποκαθιστά στό έπακρο και συχνά μελωδικότερα και μέ περισσότερες αρμονικές ''λεπτομέρειες'' το κλασσικό μπάσο..(στό Please Don't πιάνο και cello δημιουργούν μιά εξαίσια αρμονία καί γενικότερα μιάν υψηλοτάτου επιπέδου σύνθεση).
Ο Ditmas επαρκέστατος συνοδεύει το πιάνο και ειδικά στά Fun House και Decompose στήνουν παρέα ένα μουσικό πανηγύρι..
Δίσκος κλάσεως ,κανονικό πεντάρι για μένα,αλλά ,ως συνήθως υπάρχει ο υποκειμενικός παράγων καθότι ο Bley ειναι ο αντίστοιχος κλασσικός Gould γιά τά γούστα μου και ακόμα περισσότερο...
Ο Ιταλός πιανίστας Enrico Pieranunzi εχει απασχολήσει το μουσικό μας φόρουμ ξανά..
Ο Λύμπε έχει πεί τά βασικά και οχι μόνον γιά μιά μορφή τής σύγχρονης Ευρωπαϊκής Jazz.
Μέ επιδράσεις απο Bill Evans και Mc Coy Tyner αλλά και τήν Ιταλική και Γαλλική παράδοση..
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=21183
Oι δίσκοι τού Ιταλού είναι ουκ ολίγοι (μεταξύ αυτών το υπέροχο Live In Paris τού 2001,αλλά και η πανέμορφη δουλειά του στην μουσική τού Morricone))
Οι αναφορές γιά την βασική του συντροφιά (Baron καί Johnson )βρίσκονται στό νήμα πού παρέθεσα...
Tό :''Τhe Chant of Time'' ξανακυκλοφόρησε τό 2003 (εταιρεια Video and Arts τής Ιαπωνίας) καί αποτελεί ένα μείγμα απο την post-bop πιανιστική παράδοση ,συνδυασμένη μέ άρωμα Debussy ,αλλά καί τήν σημαντική Ιταλική σχολή μουσικής..Κάπου στό βάθος χαμογελά ακόμα και ο Domenico Scarlati (μέ τον οποίον έχει επίσης καταπιαστεί o Εnrico)..
1. Thiaki
2. September Waltz
3. Non Dimenticar...
4. Nefertiti
5. Ein Li Milin
6. Chant Of Time
7. Jitterbug Waltz
8. Very Early
9. The Fool On The Hill
10. You Don't Know What Love Is
11. Un' Alba Diinta Sui Muri
12. Surprise Answer
Ο Pieranunzi φινετσάτος,λεπτεπίλεπτος και σχεδόν ποτέ ''θορυβώδης'' δημιουργεί έναν δίσκο ''στύλ'' καί αποχρώσεων πού πολλάκις επιστρέφει σε μελωδικά μονοπάτια ,χωρίς ομως ποτέ αυτά νά χαρακτηρίζονται απο κοινοτυπία...
Οι δυό τόσο οικείοι μουσικοί του ''σύντροφοι'' βρίσκονται μαζί του και μεταξύ τους με κλειστά μάτια καί προσφέρουν ενα μουσικό αποτέλεσμα πρώτης τάξεως..
Chants από δυό συναρπαστικούς πιανίστες τού 20ού αιώνα πού καθορίζουν (παίζοντας και λιγάκι μέ τούς τίτλους τών παραλλήλων δίσκων τους)τούς ''Μodern Times''.....
Last edited: