O Charles Lloyd έγινε 72 ετών..
Στά 2008 παρουσίασε (και παρουσιάσαμε κατόπιν)τό εξαιρετικό του Live :Rabo de Nube,συνοδευόμενος απο τρείς μουσικούς τής νεότερης γενιάς πού μόλις έχουν ξεπεράσει τά τριάντα κάτι..Γιά τον πιανίστα Jason Moran είχαμε μιλήσει και τότε μέ τά καλύτερα λόγια.
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=29695
Φέτος η ίδια ακριβώς σύνθεση (Lloyd,Moran,Harland,Rogers)μπήκε στό studio γιά νά ηχογραφήσει τό πρώτο studio- album..
Aποτέλεσμα?
Ισως ο καλύτερος δίσκος τού Γερόλυκου από τότε πού ξεκίνησε τό απολαυστικό μουσικό του ταξίδι.
Δώδεκα πλούσιες συνθέσεις πού άλλες είναι δικές του ("Desolation Sound", "Mirror", "Tagi" καί "Being and Becoming"),άλλες τού Monk("Ruby, My Dear" καί"Monk's Mood")άλλες κλασσικές και παραδοσιακές(Go Down Moses", "Lift Every Voice And Sing", "The Water Is Wide") τό ερωτικό "I Fall In Love Too Easily" αλλά καί τό ''Caroline No'' τού Brian Wilson.
Tό πρώτο πού καθιστά τήν απόπειρα εντυπωσιακή και καθηλωτική είναι η εξαίσια σύμπνοια τών τεσσάρων μουσικών και η χαλαρότητα μέ τήν οποία ''αγγίζει'' ο ένας τόν άλλον καί ο τρόπος πού αλληλεπιδρούν..
Ο Δίσκος κινείται πρωτίστως στόν δρόμο τής Jazz μπαλάντας ,διαφέροντας απο τό Rabo de Nube ,αλλά η ενέργεια πού διαχέει τό group υποδηλώνει ότι πρόκειται μάλλον γιά ένα ατελείωτο ,λυρικό και συγκρατημένο swing πού γεμίζει τό σαλόνι μας.
Η ''Lloriona'' τό ''Desolation Song '' καί τό ''Ι Fall in Love too easily'' κινούνται νωχελικά σέ μοναχικούς βροχερούς δρόμους πού περπατιούνται απο ψυχές γεμάτες ρωγμές αγκαλιασμένες σέ ερωτικούς ή ''ερωτικούς'´ψιθύρους χωρίς προοπτική.
Το ''Go down Moses'' κυριαρχείται απ´τούς ρυθμούς τού Harland(άλλος σπουδαίος drummer πού δείχνει γιά διάδοχος στήν ''γλυκύτητα τών κρουστών'' τού Paul Motian)καί τόν ''τρόπο'' τού Lloyd..Ερμηνευτικό κομψοτέχνημα...
Το ''Caroline No'' τού Brian Wilson(απο τό Pet Sounds),ακούγεται παντελώς καινούριο και έχει μεταβληθεί σέ μιά λαμπερή jazz σύνθεση ,κλασσικής ωραιότητας..
Οι δυό συνθεσεις τού Monk ανήκουν στούς Lloyd και Moran ,ο δέ δεύτερος μοιάζει νά βρίσκεται κυριολεκτικά στό στοιχείο του..(μήν ξεχνάμε οτι ο Moran έπαιξε και στόν εξαιρετικό φετινό δίσκο τού Motian..Lost in a dream..http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=61680)..
To ομώνυμο Mirror κινείται και αυτό στούς ρυθμούς τού Swing και διαπνέεται απο τήν κρυστάλλινη διαύγεια τού κουαρτέτου..
Τό ''Lift every voice and sing'' είναι μιά μικρή έκπληξη απο τον Lloyd μιάς και αποτελεί σπονδή στόν αυτοσχεδιασμό καί στήν πιό αποδομημένη jazz δείχνοντας τήν βαθειά αφομοίωση απο τον σπουδαίο αυτό σαξοφωνίστα, όχι μόνον τής μουσικής παράδοσης αλλά καί τής ελευθερίας πού προσέφερε αυτή στίς μετέπειτα ανατρεπτικές εκφάνσεις της.
Το finale εμπεριέχει δυό συνθέσεις τού Charles Lloyd όπου η μέν πρώτη (Lift every voice and sing)αποτελεί μιά συνισταμένη ρομαντισμού και αυτοσχεδιασμού μέ τό κάθε μέλος τής μπάντας νά συμβάλλει μέ τόν μουσικό οβολό του σέ μιά σχεδόν παγκόσμια επίκληση γιά ένωση μέσω τής τέχνης ενώ η δεύτερη (τό 9λεπτοTagi)είναι μιά ''έσω στροφή'' ,μιά ''Προσευχή'' πού απευθύνει ο Lloyd καί μέσω απαγγελίας,μέ τήν βαθειά σπασμένη φωνή του, αλλά και μέσω τής συνοδείας τών υπολοίπων οργάνων και κυρίως τού Moran ,αλλά και τού Rogers πού τό μπάσο του έχει γίνει ένα πολυφωνικό όργανο μιμούμενο απο τό τσέλο έως τήν ανθρώπινη φωνή..
Τέλος πού στρέφει το βλέμμα στήν Ανατολή,εκεί πού ελπίζει ο Lloyd νά βρεί τήν Γαλήνη καί πού στά 4 λεπτά πού απομένουν τό σοφό και νοτισμένο από μνήμη σαξόφωνο δίνει τόν τόνο γιά νά προβάλλουν καί τά τέσσερα μέλη του κουαρτέτου και νά μάς προσφέρουν τήν μεθυστική αρμονία τής συνεργατικότητας και τής αγάπης.
Το Mirror είναι ο Καθρέφτης τού Lloyd καί τό έως τώρα απόσταγμα ζωής του..
Είναι ταυτόχρονα και η αντανάκλαση τών δικών μας επιτευγμάτων,αποτυχιών και ψευδαισθήσεων,αλλά και τών χαμένων μας ευκαιριών ,εφ''όσον βέβαια επιλέξουμε νά τό ακούσουμε (καί κατά προτίμησιν ,ένα φθινοπωρινό σούρουπο) ..................
Απ´τίς καλύτερες κυκλοφορίες τού 2010 κι όχι μόνον..
Λυμπε thanks πού μού υπενθύμισες ότι ο Lloyd κυκλοφόρησε νέο δίσκο,μιάς και γνωρίζεις πόσο τόν αγαπώ.
Στά 2008 παρουσίασε (και παρουσιάσαμε κατόπιν)τό εξαιρετικό του Live :Rabo de Nube,συνοδευόμενος απο τρείς μουσικούς τής νεότερης γενιάς πού μόλις έχουν ξεπεράσει τά τριάντα κάτι..Γιά τον πιανίστα Jason Moran είχαμε μιλήσει και τότε μέ τά καλύτερα λόγια.
http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=29695
Φέτος η ίδια ακριβώς σύνθεση (Lloyd,Moran,Harland,Rogers)μπήκε στό studio γιά νά ηχογραφήσει τό πρώτο studio- album..
Aποτέλεσμα?
Ισως ο καλύτερος δίσκος τού Γερόλυκου από τότε πού ξεκίνησε τό απολαυστικό μουσικό του ταξίδι.
Δώδεκα πλούσιες συνθέσεις πού άλλες είναι δικές του ("Desolation Sound", "Mirror", "Tagi" καί "Being and Becoming"),άλλες τού Monk("Ruby, My Dear" καί"Monk's Mood")άλλες κλασσικές και παραδοσιακές(Go Down Moses", "Lift Every Voice And Sing", "The Water Is Wide") τό ερωτικό "I Fall In Love Too Easily" αλλά καί τό ''Caroline No'' τού Brian Wilson.
Tό πρώτο πού καθιστά τήν απόπειρα εντυπωσιακή και καθηλωτική είναι η εξαίσια σύμπνοια τών τεσσάρων μουσικών και η χαλαρότητα μέ τήν οποία ''αγγίζει'' ο ένας τόν άλλον καί ο τρόπος πού αλληλεπιδρούν..
Ο Δίσκος κινείται πρωτίστως στόν δρόμο τής Jazz μπαλάντας ,διαφέροντας απο τό Rabo de Nube ,αλλά η ενέργεια πού διαχέει τό group υποδηλώνει ότι πρόκειται μάλλον γιά ένα ατελείωτο ,λυρικό και συγκρατημένο swing πού γεμίζει τό σαλόνι μας.
Η ''Lloriona'' τό ''Desolation Song '' καί τό ''Ι Fall in Love too easily'' κινούνται νωχελικά σέ μοναχικούς βροχερούς δρόμους πού περπατιούνται απο ψυχές γεμάτες ρωγμές αγκαλιασμένες σέ ερωτικούς ή ''ερωτικούς'´ψιθύρους χωρίς προοπτική.
Το ''Go down Moses'' κυριαρχείται απ´τούς ρυθμούς τού Harland(άλλος σπουδαίος drummer πού δείχνει γιά διάδοχος στήν ''γλυκύτητα τών κρουστών'' τού Paul Motian)καί τόν ''τρόπο'' τού Lloyd..Ερμηνευτικό κομψοτέχνημα...
Το ''Caroline No'' τού Brian Wilson(απο τό Pet Sounds),ακούγεται παντελώς καινούριο και έχει μεταβληθεί σέ μιά λαμπερή jazz σύνθεση ,κλασσικής ωραιότητας..
Οι δυό συνθεσεις τού Monk ανήκουν στούς Lloyd και Moran ,ο δέ δεύτερος μοιάζει νά βρίσκεται κυριολεκτικά στό στοιχείο του..(μήν ξεχνάμε οτι ο Moran έπαιξε και στόν εξαιρετικό φετινό δίσκο τού Motian..Lost in a dream..http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?t=61680)..
To ομώνυμο Mirror κινείται και αυτό στούς ρυθμούς τού Swing και διαπνέεται απο τήν κρυστάλλινη διαύγεια τού κουαρτέτου..
Τό ''Lift every voice and sing'' είναι μιά μικρή έκπληξη απο τον Lloyd μιάς και αποτελεί σπονδή στόν αυτοσχεδιασμό καί στήν πιό αποδομημένη jazz δείχνοντας τήν βαθειά αφομοίωση απο τον σπουδαίο αυτό σαξοφωνίστα, όχι μόνον τής μουσικής παράδοσης αλλά καί τής ελευθερίας πού προσέφερε αυτή στίς μετέπειτα ανατρεπτικές εκφάνσεις της.
Το finale εμπεριέχει δυό συνθέσεις τού Charles Lloyd όπου η μέν πρώτη (Lift every voice and sing)αποτελεί μιά συνισταμένη ρομαντισμού και αυτοσχεδιασμού μέ τό κάθε μέλος τής μπάντας νά συμβάλλει μέ τόν μουσικό οβολό του σέ μιά σχεδόν παγκόσμια επίκληση γιά ένωση μέσω τής τέχνης ενώ η δεύτερη (τό 9λεπτοTagi)είναι μιά ''έσω στροφή'' ,μιά ''Προσευχή'' πού απευθύνει ο Lloyd καί μέσω απαγγελίας,μέ τήν βαθειά σπασμένη φωνή του, αλλά και μέσω τής συνοδείας τών υπολοίπων οργάνων και κυρίως τού Moran ,αλλά και τού Rogers πού τό μπάσο του έχει γίνει ένα πολυφωνικό όργανο μιμούμενο απο τό τσέλο έως τήν ανθρώπινη φωνή..
Τέλος πού στρέφει το βλέμμα στήν Ανατολή,εκεί πού ελπίζει ο Lloyd νά βρεί τήν Γαλήνη καί πού στά 4 λεπτά πού απομένουν τό σοφό και νοτισμένο από μνήμη σαξόφωνο δίνει τόν τόνο γιά νά προβάλλουν καί τά τέσσερα μέλη του κουαρτέτου και νά μάς προσφέρουν τήν μεθυστική αρμονία τής συνεργατικότητας και τής αγάπης.
Το Mirror είναι ο Καθρέφτης τού Lloyd καί τό έως τώρα απόσταγμα ζωής του..
Είναι ταυτόχρονα και η αντανάκλαση τών δικών μας επιτευγμάτων,αποτυχιών και ψευδαισθήσεων,αλλά και τών χαμένων μας ευκαιριών ,εφ''όσον βέβαια επιλέξουμε νά τό ακούσουμε (καί κατά προτίμησιν ,ένα φθινοπωρινό σούρουπο) ..................
Απ´τίς καλύτερες κυκλοφορίες τού 2010 κι όχι μόνον..
Λυμπε thanks πού μού υπενθύμισες ότι ο Lloyd κυκλοφόρησε νέο δίσκο,μιάς και γνωρίζεις πόσο τόν αγαπώ.
