Δεν χρειάζεται να σπας το κεφάλι σου..Είμαι σίγουρος ότι θα το δει κάποιος που μεγάλωσε με τα '80's και θα στο φανερώσει..
Πάρε τώρα άλλη μια ιστορία προσωπικής χαρμολύπης.
Οταν ητανε στα ντουζενια τους οι 10000 Maniacs ,εγώ ήμουνα στα δικά μου..Ούτε ένα κομμάτι τους δεν είχε φτάσει στ´αυτιά μου και ας τους ήξερα σαν όνομα μέσα από τα μουσικά έντυπα...(Εσύ θα στάθηκες πιο τυχερός.)
Την Natalie Merchant την αγνοούσα ακόμη περισσότερο..Μέχρι πριν λίγες μέρες που έπεσα τυχαία πάνω σε αυτό.
Το κομμάτι Carnival ,από τον πρώτο της προσωπικό δίσκο της... μεταmaniac εποχής..
Να πω ότι την ερωτεύτηκα θα είμαι άκυρος..Στο έρωτα υπάρχουν υποχρεώσεις,πλύσιμο πιάτων,κρεβατομουρμουρα,ζήλιες,θυσίες.
Εδω υπάρχει το θείο της τέχνης που δεν βάζει φραγμούς στην ψυχή και μοιάζει με την υπέρτατη ηδονή στην ζωή, που μεταφράζεται σαν το σωστό ξύσιμο στην πλάτη.
Της μέρες αυτές αντίκρισα σπουδαίες οπτικές στους στίχους της και αντάμωσα μια μουσική ευγλωττία τοσο διακριτική που σε σε σκλαβώνει και σε κάνει να θέλεις να ανταποδώσεις το καλό που ελαβες.
Γιατί χαρμολύπη; Επειδή είναι από τις ελάχιστες φορές που θα ήθελα να γυρίσω πισω τον χρόνο και να την γνωρίσω στην κρίσιμη ηλικία των 30.
Αυτη στα τριάντα..Εγώ ας ήμουν 44..Αλλωστε ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά.
Κοίτα να δεις που έγινα groupie στα γεράματα. :flipout:
ΥΓ..Ο συγκεκριμενος δίσκος ηδη ταξιδεύει προς τα μέρη μου...Εν μέρη,θα την κάνω δική μου.
ΥΓ 2..Μου αρέσουν οι άνθρωποι που αφήνονται να γεράσουν με τον τρόπο που προστάζει ο χρόνος..
