Χριστός ο Λυτρωτής [Harvey Mandel]

[Κάλλη Συνοδινού]

Γριγόρι!!!

δεν με νοιάζει που τα ξετρυπώνεις, αλλά το ότι τα ξετρυπώνεις.
Ο Mandel ανήκει στις πρόσφατα - και - καθυστερημένα - ανακαλυφθείσες - αδυναμίες μου, τον πρωτάκουσα στο The Snake λίγο παραπάνω από ένα χρόνο πριν...
Συμπτωματικά, το εξώφυλλό του παραπέμπει περισσότερο στον τίτλο της παρουσίασής σου...

σ' ευχαριστώ

Κάλλι

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Χριστός ο Λυτρωτής

Χωρίς συναίσθημα όμως,παίζει "ξέρω να παίζω,φάτε την σκόνη μου".
Υπόκλιση μεν,αλλά αν είχε φάει και καμιά καλή χυλόπιτα μπορεί να προσκυνούσα και γονατιστός.

Aυτό τώρα πάλι εσύ Πού το ξέρεις; Για τη χυλόπιτα εννοώ...
Γιατί αυτή την ...καραμέλα, "καλός αλλά δεν βγάζει ...συναίσθημα" (sic), συνήθως την πιπιλάνε οι μέτριοι κιθαρίστες στυλ όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια - οι μαθητές που έμειναν στην ίδια τάξη.
Δηλαδή το επίπεδο της τεχνικής που κατέκτησε αυτός ο μουσικός, βγάζοντας αίμα πάνω στο τάστο, παίζοντας μόνος του ώρες επί ωρών και για χρόνια αποκλείει το ..."συναίσθημα".
Και Πως ορίζεται αυτό το συναίσθημα, Τι ακριβώς είναι τελικά; Τα ...σάλια;

Τον Mandel τον γνώρισα -και άρχισα να τον ψάχνω- από το "USA Union" του John Mayall - σε μιά εποχή που την πληροφόρηση την έβρισκες σταγόνα σταγόνα, μαύρη Χούντα γαρ και σκάβοντας κυριολεκτικά με τα νύχια: 'Φίλος φίλου είπε...' και 'κάπου πήγα-κάποιον είδα- κάτι μού'πε να σας πώ'.
Θα σου αύατηνα να το ακούσεις αυτό το άλμπουμ. Να το ακούσεις Καλά!
Κι έλα να μου πείς μετά αν ο τύπος 'βγάζει συναίσθημα' ή όχι.
Και την υπόκλισή μας να είσαι σίγουρος πως Δεν τη θέλει.
Ζεί σ ένα κόσμο όπου μουσικοί σαν αυτόν αναγκάζονται να φυτοζωούν παίζοντας μέχρι τα βαθειά γεράματα σε clubs και καταγώγια και να ζούν παραδίδοντας μαθήματα σε wanna-be's - και το ξέρει.
Είναι ένας ταπεινός τεχνίτης. Ενας μάστορας που ξέρει σ αυτό με το οποίο καταπιάνεται, να του δίνει πνοή.
Κι αυτό, δεν είναι καθόλου λίγο.

 

[sokmav]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Χριστός ο Λυτρωτής

Aυτό τώρα πάλι εσύ Πού το ξέρεις; Για τη χυλόπιτα εννοώ...
Γιατί αυτή την ...καραμέλα, "καλός αλλά δεν βγάζει ...συναίσθημα" (sic), συνήθως την πιπιλάνε οι μέτριοι κιθαρίστες στυλ όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια - οι μαθητές που έμειναν στην ίδια τάξη.
Δηλαδή το επίπεδο της τεχνικής που κατέκτησε αυτός ο μουσικός, βγάζοντας αίμα πάνω στο τάστο, παίζοντας μόνος του ώρες επί ωρών και για χρόνια αποκλείει το ..."συναίσθημα".
Και Πως ορίζεται αυτό το συναίσθημα, Τι ακριβώς είναι τελικά; Τα ...σάλια;

Τον Mandel τον γνώρισα -και άρχισα να τον ψάχνω- από το "USA Union" του John Mayall - σε μιά εποχή που την πληροφόρηση την έβρισκες σταγόνα σταγόνα, μαύρη Χούντα γαρ και σκάβοντας κυριολεκτικά με τα νύχια: 'Φίλος φίλου είπε...' και 'κάπου πήγα-κάποιον είδα- κάτι μού'πε να σας πώ'.
Θα σου αύατηνα να το ακούσεις αυτό το άλμπουμ. Να το ακούσεις Καλά!
Κι έλα να μου πείς μετά αν ο τύπος 'βγάζει συναίσθημα' ή όχι.
Και την υπόκλισή μας να είσαι σίγουρος πως Δεν τη θέλει.
Ζεί σ ένα κόσμο όπου μουσικοί σαν αυτόν αναγκάζονται να φυτοζωούν παίζοντας μέχρι τα βαθειά γεράματα σε clubs και καταγώγια και να ζούν παραδίδοντας μαθήματα σε wanna-be's - και το ξέρει.
Είναι ένας ταπεινός τεχνίτης. Ενας μάστορας που ξέρει σ αυτό με το οποίο καταπιάνεται, να του δίνει πνοή.
Κι αυτό, δεν είναι καθόλου λίγο.

Δεν διαφωνώ με κάτι απ' τα παραπάνω.
Το αντίθετο.
Και δεν έθεσα κανένα θέμα σύγκρισης,με ποιον να τον συγκρίνω άλλωστε;
Κανείς δεν απαξιώνει τον μόχθο του,τις ώρες της μελέτης ή τον διαφορετικό του δρόμο.

Έχω όμως την εντύπωση,πως κάνει αυτό που έκαναν και που κάνουν κι άλλοι δεξιοτέχνες 'παραγνωρισμένοι'.
Χρησιμοποιεί την δεξιοτεχνία του ως κύριο κι όχι ως υπηρέτη.
Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι.

Φυσικά δεν θα κρίνω την στάση ζωής κάποιου,εννοείται,αλίμονο.
Κι ούτε τον κρίνω σαν μουσικό,σαν δημιουργό μόνο απ' την στιγμή που υπογράφει το album.
Και μπορεί ως τεχνίτης και μουσικός να ήταν μπροστά,αλλά το σύνολο της δημιουργίας δεν ακολουθεί αυτή την πρωτοπορία και μεγαλείο.
Διδακτικό κι εκπαιδευτικό μεν,είτε σε απλούς ακροατές είτε σε wana-be's μουσικούς όπως πολύ σωστά λες.
Μέχρι εκεί όμως.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Χριστός ο Λυτρωτής

Έχω όμως την εντύπωση,πως κάνει αυτό που έκαναν και που κάνουν κι άλλοι δεξιοτέχνες 'παραγνωρισμένοι'.
Χρησιμοποιεί την δεξιοτεχνία του ως κύριο κι όχι ως υπηρέτη.
Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι.

Φυσικά δεν θα κρίνω την στάση ζωής κάποιου,εννοείται,αλίμονο.
Κι ούτε τον κρίνω σαν μουσικό,σαν δημιουργό μόνο απ' την στιγμή που υπογράφει το album.
Και μπορεί ως τεχνίτης και μουσικός να ήταν μπροστά,αλλά το σύνολο της δημιουργίας δεν ακολουθεί αυτή την πρωτοπορία και μεγαλείο.
Διδακτικό κι εκπαιδευτικό μεν,είτε σε απλούς ακροατές είτε σε wana-be's μουσικούς όπως πολύ σωστά λες.
Μέχρι εκεί όμως.

Aφ ενός, αυτό το "μέχρις εκεί" επιμένω πως δεν είναι καθόλου λίγο.
Αφ ετέρου τη μουσική δεν τη φτιάχνουν μόνο οι Μεγάλοι και οι πρωτοπόροι και οι συγκρίσεις είναι κατά τη γνώμη μου ανεδαφικές.
Υπάρχουν μεγάλοι μουσικοί που δεν έβγαλαν σπουδαίο προσωπικό δίσκο αλλά συνέβαλαν τα μέγιστα στη μουσική καθεαυτή.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη μουσική.
Ο Benvenuto Cellini ήταν σπουδαίος. Αλλά κι ο ταπεινός τεχνίτης που κάτω από την αναγεννησιακή υπέροχη κολώνα, το δημιούργημά του, σκάλισε τ όνομά του -"me mateus fecit"- κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι.

 

[supersonic]

Υπάρχουν δύο ειδων δεξιοτεχνίες.
Αυτή που λέει look ma no hands και η αλλη που σκους μια νοτα και καταλαβαίνεις.
Εδω έχουμε τη δεύτερη περίπτωση ...χα λα ρα...

 

[sokmav]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Χριστός ο Λυτρωτής

Aφ ενός, αυτό το "μέχρις εκεί" επιμένω πως δεν είναι καθόλου λίγο.
Αφ ετέρου τη μουσική δεν τη φτιάχνουν μόνο οι Μεγάλοι και οι πρωτοπόροι και οι συγκρίσεις είναι κατά τη γνώμη μου ανεδαφικές.
Υπάρχουν μεγάλοι μουσικοί που δεν έβγαλαν σπουδαίο προσωπικό δίσκο αλλά συνέβαλαν τα μέγιστα στη μουσική καθεαυτή.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη μουσική.
Ο Benvenuto Cellini ήταν σπουδαίος. Αλλά κι ο ταπεινός τεχνίτης που κάτω από την αναγεννησιακή υπέροχη κολώνα, το δημιούργημά του, σκάλισε τ όνομά του -"me mateus fecit"- κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι.

Ακριβώς το ίδιο λέμε.
Απλώς εγώ είμαι λιγάκι υπερβολικός.
(Είμαι παλιοχαρακτήρας,τι να λέμε...)

Υπάρχουν δύο ειδων δεξιοτεχνίες.
Αυτή που λέει look ma no hands και η αλλη που σκους μια νοτα και καταλαβαίνεις.
Εδω έχουμε τη δεύτερη περίπτωση ...χα λα ρα...

Στην περίπτωση του Mandel δεν υπάρχει περίπτωση να χάσεις την νότα :flipout:

 

[grio]

Γριγόρι!!!

δεν με νοιάζει που τα ξετρυπώνεις, αλλά το ότι τα ξετρυπώνεις.
Ο Mandel ανήκει στις πρόσφατα - και - καθυστερημένα - ανακαλυφθείσες - αδυναμίες μου, τον πρωτάκουσα στο The Snake λίγο παραπάνω από ένα χρόνο πριν...
Συμπτωματικά, το εξώφυλλό του παραπέμπει περισσότερο στον τίτλο της παρουσίασής σου...

σ' ευχαριστώ

Κάλλι

Κάλλη, τα δύο καλά του άλμπουμ στη Janus Records, Baby Batter (1971) και The Snake (1972), είναι εξίσου εξαιρετικά, αν και η ψυχεδέλεια έχει παραχωρήσει έδαφος σε πιο γνώριμες μπλουζ-ροκ φόρμες. Όντως στα σέβεντυς πέρασε τη τζίσους φρηκ φάση του (όλοι την περάσαμε), αλλά μάλλον αυτός δεν την άφησε πότε από τότε...

Άντε βρε συ, γράψε για το The Snake τώρα που έχεις προσφάτως εντρυφήσει, άλλωστε αξίζει δική του παρουσίαση.

Κώστα, εμείς για το φίδι τα έχουμε ξαναπεί και για το πως μιλάνε οι μυστικοί αυτοί κώδικες στη ψυχή μας, χωρίς διαπιστευτήρια και αποκρυπτογραφήσεις!

Φιλιά

 

[grio]

Στην Philips, κυκλοφόρησαν επίσης τα πολύ καλά, Righteous (1969) και το Games Guitars Play (1970). Το 1995 η ετικέτα Chronicles της PolyGram επανέκδοσε remastered τα τρία άλμπουμ στη Philips, με τη μορφή συλλογής διπλού CD και τίτλο The Mercury Years. Είχα σπεύσει τότε να την αγοράσω για να μην ταλαιπωρώ τα βινύλιά μου!

​

 

[Γιώργος Κουν.]

ααα... λίγα- λίγα μας τα λές! :grinning-smiley-043

 

[padee]

Παραπολυ καλό! Μπράβο! Υπέροχο ακούγεται λες και γράφτηκε σήμερα!!!
A must Buy!

 

[ecodrifter]

Το ακουσα και εντυπωσιαστηκα πραγματικα. Thanks Γρηγορη :ernaehrung004:
Για τα οσα γραφτηκαν πουθενα δεν καταλαβα ελλειψη συναισθηματος απο μεριας του καλλιτεχνη, ομως το εργο δειχνει τα χρονάκια του (τουλαχιστον στα δικα μου τα αυτια). Μνημειο μιας εποχης

 

[grio]

+1

Το εξώφυλλο παραπέμπει σε dr John η μου φαίνεται;;
Μουσικα το πρωτο κομματι που έβαλες,μου θύμισε αρκετά το feeling που υπαρχει διάσπαρτο στο black bird του Donald Byrd (ειδικά στα τύμπανα)...
Το δεύτερο ξεφεύγει αρκετά...
Ευχαριστουμε για την προταση....

Σπύρο, το Black Byrd είναι διαφορετικό ζώο, το funk εκεί πρωτοστατεί και δεσπόζει δεν φλερτάρεται. Βέβαια ο ένας είναι δίσκος του 1968 και ο άλλος του 1973.
Και μιας και ο λόγος πήγε στον Donald Byrd, στο αριστουργηματικό A New Perspective (1963), είχε συμπεριλάβει το Christo Redentor και προφανώς από αυτή την εκτέλεση αντλείται η επιρροή στο δίσκο της παρουσίασής μας. Κάθε φορά που τα ακούω και τα δύο, ανατριχιάζω.
Είπατε κάτι για συναίσθημα και διαχρονικότητες;

Το εξώφυλλο, όπως προείπα, είχε αναλάβει ο έξοχος Αλτον Κέλλυ των περίφημων Mouse Studios, που φιλοτεχνούσαν και τα εξώφυλλα των Dead. Εντάξει, υπάρχει αυτή η εκλεκτική συγγένεια και με άλλα της εποχής, αλλά μέχρι εκεί. Θα σας την πω κάποια στιγμή αυτή την ιστορία, έχει πιστεύω ενδιαφέρον.
:music-smiley-005:

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Χριστός ο Λυτρωτής

Παραπολυ καλό! Μπράβο! Υπέροχο ακούγεται λες και γράφτηκε σήμερα!!!
A must Buy!

α...οχι ακουγεται οτι γραφτηκε τοτε
σημερα δεν... :chinscratch:

 

[grio]

Re: Απάντηση: Re: Χριστός ο Λυτρωτής

α...οχι ακουγεται οτι γραφτηκε τοτε
σημερα δεν... :chinscratch:

Καλέ μου Στέλιο, μακάρι σήμερα να έβγαιναν τέτοια άλμπουμ με τη μισή του καλλιτεχνική αξία και μετά από 45 χρόνια κάποιος να τα ακούει και ας του θυμίζουν την εποχή τους. Μην ανοίξουμε, τώρα τέτοια συζήτηση και μελαγχολήσουμε για την πνευματική έκπτωση της κατά τα άλλα τεχνολογικά υπέρτερης εποχής μας. Γεμίσαμε εργαλεία και βοηθήματα αλλά αδειάσαμε σε έμπνευση και δημιουργία!

 

[ecodrifter]

Re: Απάντηση: Re: Χριστός ο Λυτρωτής

Καλέ μου Στέλιο, μακάρι σήμερα να έβγαιναν τέτοια άλμπουμ με τη μισή του καλλιτεχνική αξία και μετά από 45 χρόνια κάποιος να τα ακούει και ας του θυμίζουν την εποχή τους. Μην ανοίξουμε, τώρα τέτοια συζήτηση και μελαγχολήσουμε για την πνευματική έκπτωση της κατά τα άλλα τεχνολογικά υπέρτερης εποχής μας. Γεμίσαμε εργαλεία και βοηθήματα αλλά αδειάσαμε σε έμπνευση και δημιουργία!

Καλα, ασε ας μην την ανοιξουμε αυτη την κουβεντα γιατι προβλεπω τσακωμους :smash:
:flipout:

 

[supersonic]

http://m.dailykos.com/story/2014/06/23/1309031/-Guitarist-Harvey-Mandel-in-8-hour-surgery-today

Ειναι δυο εβδομαδες που εχω κολλήσει πολυ άσχημα μαζί του.
Ολη μερα στο spotify σερι η δισκογραφια του...
Μετα ανακαλυπτω το παραπανω. ...

Η σκέψη του ταξιδεύει γυρω μας και ψάχνει στηριξη πνευματικη και υλικη....
Εύχομαι να το ξεπεράσει

 

[supersonic]

https://www.facebook.com/pages/Harvey-Mandel/112897798778305

 

[grio]

Δυστυχώς οι άσχημες ειδήσεις δεν έχουν τελειωμό. Η μοίρα του επιφύλαξε άσχημο παιχνίδι, μετά από τις απώλειες δύο πολύ δικών του προσώπων, με την προσωπική του περιπέτεια. Παρήγορο είναι ότι δεν απειλείται η ζωή του και το παλεύει. Εμείς τι άλλο, από το να κάνουμε αυτό που λέει και ο τσιφ και να ευχηθούμε να τελειώσει το "κακό ταξίδι".
Ο Χριστός ο Λυτρωτής, να βάλει το χέρι Του...

 

[supersonic]

http://m.youtube.com/watch?v=sgbbhiUZVgY

Προσφατη σχετικα εμφάνιση μετα τις πρώτες επεμβάσεις.
Alive and kicking....

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Σπύρο, το Black Byrd είναι διαφορετικό ζώο, το funk εκεί πρωτοστατεί και δεσπόζει δεν φλερτάρεται. Βέβαια ο ένας είναι δίσκος του 1968 και ο άλλος του 1973.
Και μιας και ο λόγος πήγε στον Donald Byrd, στο αριστουργηματικό A New Perspective (1963), είχε συμπεριλάβει το Christo Redentor και προφανώς από αυτή την εκτέλεση αντλείται η επιρροή στο δίσκο της παρουσίασής μας. Κάθε φορά που τα ακούω και τα δύο, ανατριχιάζω.
Είπατε κάτι για συναίσθημα και διαχρονικότητες;

http://www.youtube.com/watch?v=rBLJAM7jPUQ

http://www.youtube.com/watch?v=t_IGj-dTDW8​

Το εξώφυλλο, όπως προείπα, είχε αναλάβει ο έξοχος Αλτον Κέλλυ των περίφημων Mouse Studios, που φιλοτεχνούσαν και τα εξώφυλλα των Dead. Εντάξει, υπάρχει αυτή η εκλεκτική συγγένεια και με άλλα της εποχής, αλλά μέχρι εκεί. Θα σας την πω κάποια στιγμή αυτή την ιστορία, έχει πιστεύω ενδιαφέρον.
:music-smiley-005:

Ξεχωρίζω το Christo Redentor, που είχα σε βινύλιο, και το Baby Butter σαν τα δυο καλύτερα με το The Snake να ακολουθεί.

Όσον αφορά το ομώνυμο τραγούδι, πρωτοακούστηκε στο δεκάστερο άλμπουμ του Donald Byrd που αναφέρει ο Γρηγόρης.

H δεύτερη εκτέλεση ακούγεται το 1965 στο πρώτο άλμπουμ του Musselwhite ένα από τα καλύτερα άλμπουμ λευκού μπλουζ το Stand Back.
Ακολουθεί η εκτέλεση του Mandel to 1968.
Τo τραγούδι ξανακούγεται πάλι σε εκτεταμένη και πολύ ενδιαφέρουσα βερσιον στο τρίτο άλμπουμ του Musselwhite, Tenesee Woman.

Γρηγόρη τις ευχαριστίες μου.