Αν κ δεν ανοίγω συχνά θέματα στην μουσική κατηγορία, δεν είμαι κ πολύ καλός στο να εκφράζω αυτά που θέλω, ελπίζω να μην κουράσω, ενώ ο δίσκος αυτός δεν είναι κ ότι νεότερο, είπα να γράφω λίγα πράγματα...
Θα γράψω για τον γνωστό σε πολλούς από μας λοιπόν δίσκο :
Σήμερα τον αγόρασα κ έβαλα να τον ακούσω.
Περίεργα συναισθήματα στην αρχή, τελικά όμως τον έχω ακούσει ήδη δύο φορές κ τώρα τον ακούω για τρίτη φορά.
Από κομμάτι σε κομμάτι το ύφος κ η ψυχολογία αλλάζει, μια προς τα επάνω κ μια προς τα κάτω.
Ξεκινά με ένα "δυνατό" ενορχηστρικό κ προχωρά από κομμάτι σε κομμάτι σε μια μουσική επένδυση, που γεμίζει τον χώρο ακρόασης, είτε χαρούμενα, είτε έντονα, είτε ήρεμα...
Ο δίσκος έχει μια συνέχεια, μια ροή, τα κομμάτια μεταξύ τους 'δένουν', δεν είναι "άσχετα"/ασύνδετα.
Εκτός του χαρούμενου Viva La Vida που έχει παίξει πολύ κ στο ραδιόφωνο, έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια.
Χαρούμενη εντύπωση προκαλεί η χρήση ακουστικής κιθάρας αλλά κ βιολιού κ πιάνου, ενώ το κομμάτι με τίτλο 42 έχει ένα πολύ περίεργο ύφος, όταν ξεκινά με πιάνο κ ήρεμα κ περίπου στο 1,5 λεπτό αλλάζει κ σου μεταφέρει έντονα συναισθήματα, η μουσική έχει μια δύναμη κ γίνεται τελικά ένα χαρούμενο κομμάτι που το ακούς ξανά κ ξανά κ σε ...γεμίζει.
Για εμένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ο δίσκος αυτός, σίγουρα θα με κρατήσει για πολύ καιρό συντροφιά, ενώ είναι άλλο ένα εξαίρετο δείγμα της πολύ καλής δουλειάς του παραγωγού Brian Eno.
Θα γράψω για τον γνωστό σε πολλούς από μας λοιπόν δίσκο :
Σήμερα τον αγόρασα κ έβαλα να τον ακούσω.
Περίεργα συναισθήματα στην αρχή, τελικά όμως τον έχω ακούσει ήδη δύο φορές κ τώρα τον ακούω για τρίτη φορά.
Από κομμάτι σε κομμάτι το ύφος κ η ψυχολογία αλλάζει, μια προς τα επάνω κ μια προς τα κάτω.
Ξεκινά με ένα "δυνατό" ενορχηστρικό κ προχωρά από κομμάτι σε κομμάτι σε μια μουσική επένδυση, που γεμίζει τον χώρο ακρόασης, είτε χαρούμενα, είτε έντονα, είτε ήρεμα...
Ο δίσκος έχει μια συνέχεια, μια ροή, τα κομμάτια μεταξύ τους 'δένουν', δεν είναι "άσχετα"/ασύνδετα.
Εκτός του χαρούμενου Viva La Vida που έχει παίξει πολύ κ στο ραδιόφωνο, έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια.
Χαρούμενη εντύπωση προκαλεί η χρήση ακουστικής κιθάρας αλλά κ βιολιού κ πιάνου, ενώ το κομμάτι με τίτλο 42 έχει ένα πολύ περίεργο ύφος, όταν ξεκινά με πιάνο κ ήρεμα κ περίπου στο 1,5 λεπτό αλλάζει κ σου μεταφέρει έντονα συναισθήματα, η μουσική έχει μια δύναμη κ γίνεται τελικά ένα χαρούμενο κομμάτι που το ακούς ξανά κ ξανά κ σε ...γεμίζει.
Για εμένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ο δίσκος αυτός, σίγουρα θα με κρατήσει για πολύ καιρό συντροφιά, ενώ είναι άλλο ένα εξαίρετο δείγμα της πολύ καλής δουλειάς του παραγωγού Brian Eno.
