- 17 June 2006
- 14,350
Tchaikovsky: Marche Funebre (Six Piano Pieces, op. 21) – Mikhail Pletnev (Virgin CD)
Ο ορισμός που μου αρέσει περισσότερο είναι ότι Ρομαντισμός είναι η τέχνη του να μεγεθύνεις το συνηθισμένο, να δίνεις μιά διάσταση άπειρου στο πεπερασμένο. Εχω ξαναγράψει εδώ ότι θεωρώ τον Tchaikovsky έναν από τους πιο προικισμένους μελωδούς σε ολόκληρη την ιστορία της μουσικής. Το Νεκρώσιμο εμβατήριο είναι μιά δίνη αβυσσαλέου πάθους που εμπεριέχει ολόκληρο τον μεγάλο Ρώσσο, στο απόγειο της τέχνης του. Η ιδιοσυγκρασία του θυελλώδης, το σκηνικό Χειμωνιάτικη νύχτα, ανεμοστρόβιλος από ξερά φύλλα. Το θέμα είναι αληθινό κόσμημα - ελεγειακό και μεθυστικό, επιτηδευμένο, γεμάτο μελωδικά ρυάκια που το διατρέχουν απ άκρη σ άκρη, μοιάζει λουσμένο σε απέραντο σκοτάδι. Το μαράζι υποβόσκει από το πρώτο μέτρο στα μπάσα, σαν κρυφή αρρώστεια. Μετά, οι παραλλαγές εκρήγνυνται στεντόρειες και απογειώνουν αυτό το μπαλέτο της βίας. Το αρχικό θέμα επανέρχεται , δίνοντας στο κομμάτι μιά τραγική διάσταση.
Το Σλάβικο ταμπεραμέντο του πιανίστα αναλαμβάνει τα υπόλοιπα: ο Πλετνιόφ μπολιάζει αυτές τις σελίδες με τρυφερότητα, συναίσθημα, ποίηση και με μιά σφοδρότητα που τις μεγαλοποιεί, με τρόπο κυριολεκτικά αξέχαστο.
Εξόχως βεβιασμένο, εκρηκτικό, υπερβολικό - ένα αληθινό Ρομαντικό διαμάντι.
Κun Woo Paik plays Gabriel Faure (Decca CD)
Πρόσκληση σε ένα θαυμάσιο ποιητικό ταξίδι, σ ένα αρμονικό Σύμπαν εξαιρετικά περίπλοκο, με το φάντασμα του Chopin να περνοδιαβαίνει, φευγαλέο, πού και πού, ένα εξαιρετικό απάνθισμα της μουσικής για πιάνο του Faure. Μινιατούρες γεμάτες ηχητικούς ιριδισμούς, το μουντό και διφορούμενο κλίμα των στερνών έργων του συνθέτη, στον αντίποδα της φρεσκάδας και του τρυφερού λυρισμού των έργων της νιότης. Το παίξιμο του Κορεάτη είναι υγιεινό και καθάριο, νομοταγές, πιστό στο πνεύμα του συνθέτη. Δεν έχει την παραμικρή σχέση με μανιερισμούς και βίτσια, αν και άψογο από τεχνική άποψη, αποφεύγει την επίδειξη σαν την πανούκλα. Δε θυμίζει υψηλή πιανιστική: μοιάζει περισσότερο με μουρμούρισμα. Ο Paik αποκρυπτογραφεί αυτά τα σεληνιακά τοπία και δεν χορταίνεις να τον ακούς. Δεν υπάρχει τίποτα εκκεντρικό σ αυτόν το Faure, τον εσωστρεφή και μελαγχολικό, τον υπαινικτικό και νυχτόβιο. Αλλά η προσέγγιση του πιανίστα αστράφτει: τι υπόδειγμα τάκτ και αρχοντιάς, τι πυκνότητα μέσα στην εξαιρετική διαύγεια, τι αισθησιασμός μέσα σε απόλυτη αυστηρότητα, τι ασωτία μέσα στη λιτότητα, τι φιληδονία μέσα στην εγκράτεια. Γλαφυρός αλλά ποτέ πομπώδης, απλός αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκός ή ασκητικός, να δεσπόζει ανα πάσα στιγμή πάνω στην αρχιτεκτονική, να μη χάνεται μέσα στους δαίδαλους της ανάπτυξης, στο θησαυρό των χρωμάτων, στις μικροσκοπικής ακρίβειας αποχρώσεις, στις απειροστές ρυθμικές και μελωδικές λεπτομέρειες.
Ενας εξαιρετικός δίσκος, εκ των ών ουκ άνευ για κάθε δισκοθήκη που αγαπάει το πιάνο.
Brucknerian) έχει ξεθάψει έναν ακόμη θυσαυρό στα πιανιστικά του του Faure. 