O Dave Liebman Εβραϊκής καταγωγής(γεννημένος στό Brooklyn) σαξοφωνίστας και φλαουτίστας,αποτελεί μιά ξεχωριστή περίπτωση μουσικού αλλά και πνευματικού ανθρώπου ,τής Jazz.
Kαί μονον νά απαριθμήσει κανείς τίς συνεργασίες του ή τίς ηχογραφήσεις του θά χρειάζεται νά γράφει μερόνυχτα..
Συνυπήρξε μέ τον Miles Davis και λάτρεψε τούς Coltrane και Coleman ,συνεργάστηκε μέ τον Elvin Jones και στά 1981 δημιούργησε τούς Quest μαζί μέ τον πιανίστα Richard Beirach(πού έχει ξανααναφερθεί στην κατηγορία)και εν τέλει το σχήμα αυτό πήρε τήν οριστική του μορφή μέ τον Ron Mc Clure (bass)καί τον Billy Hart (drums)..Oι Quest ηχογράφησαν 7 δίσκους έως τό 1990.
Ενωρίτερα ο Liebman, στά 1973, ηχογράφησε 3 εξαιρετικούς δίσκους μέ σημαντικότερο το Drum Ode(οι άλλοι δυό ήσαν :Lookout Farm καί First Visit)στην Ε.C.M.
Εχει βραβευθεί μέχρις καί απο την Sibelius Academy τού Ελσίνκι καί συνεργάστηκε ακόμα καί μέ τον Pierre Boulez..
15 χρόνια μετά (2005)οι Quest ξαναβρέθηκαν μαζί και έδωσαν συναυλίες στην Ζυρίχη και στό Παρίσι..
Το Redemption ειναι γέννημα αυτών τών συναυλιών και αποτελείται απο 6 κομμάτια-ποταμούς πού τό ένα ειναι καλύτερο απ´τό άλλο ,στήν ερμηνεία τής τετράδας..
Ο Liebman παίζει καί τενόρο sax (συνήθως προτιμά τό soprano και κάποιες φορές τό αντικαθιστά μέ ξύλινο φλάουτο)ενώ ο Beirach ανήκει σε εκείνους τούς πιανίστες πού ενώ φαίνεται, πρωτίστως νά στηρίζονται στην μελωδία,έχουν μιάν αξιοθαύμαστη ικανότητα νά ηγούνται και νά δημιουργούν τον κατάλληλο μουσικό ''χώρο'' γιά νά ''αναπνέουν'' οι υπόλοιποι συνεργάτες τους ,δίνοντας εναν εξαιρετικό ρυθμό ,αλλά έχοντας ανάλογη ικανότητα καί στόν αυτοσχεδιασμό...
1. Round Midnight(Monk)11.29
2. Ogunde(Coltrane)10.27
3. WTC/Steel Prayers(Liebman)14.48
4. Dark Eyes.11.45
5. Lonely Woman(Coleman)8.22
6. Redemption(Quest-Ηart)19.20
O δίσκος μόνον ''μνημόσυνο στήν παλιά παρέα'' δέν είναι...
Μοιάζει περισσότερο και πάνω απ´όλα σαν νά ξανασυναντήθηκαν παλιόφιλοι και αντί νά κάτσουν νά συζητούν γιά τίς ''παλιές καλές εποχές'',μετουσίωσαν τίς πολυποίκιλες εμπειρίες τής ''απουσίας'' τους καί τίς απέθεσαν στό σήμερα ,πιό ώριμοι απο ποτέ.
Τo Round Midnight ανήκει στό ντουέτο Beirach-Liebman πού τό εξερευνούν διεξοδικά μέσα απο ατονικές ή μελωδικές φόρμες συναντώμενοι κατά βούλησιν στόν βασικό κορμό τού κομματιού..
Η εισαγωγή στό Ogunde κρατά περί τά 4 λεπτά γιά νά ''αναλάβει'' ο Liebman μέ τενόρο sax νά τό πάει στά ''άκρα''σπάζοντας εντελώς τήν φόρμα,μέ εκθαμβωτικό τρόπο.
Μc Clure καί Hart άψογα συντονισμένοι δίνουν ότι απαιτείται δημιουργώντας τήν κατάλληλη ατμόσφαιρα..
Τo WTC/Steel players ειναι αφιερωμένο στην καταστροφή τής 11/9..
Σκοτεινό,ελλειπτικό,αποστασιοποιημένα θρηνητικό ,γεμάτο αυτοσχεδιασμούς μέχρις ότου ο Beirach τού προσδώσει μελωδική χροιά σέ ένα solo ''ήσυχο'' και αρκούντως εσωτερικό..
Το Dark Eyes βασισμένο στην κλασσική Ρώσικη μελωδία,δίνει τήν δυνατότητα στο tenor sax τού Liebman νά χαρίσει στό ακροατήριο πολλαπλή απόλαυση ,αρχικά παίζοντας τον βασικό σκοπό απλά και κατανοητά,γιά νά τον μετατρέψει αργότερα σέ σύγχρονα αυτοσχεδιαστικά θραύσματα ,τήν στιγμή πού οι άλλοι 3 κυριολεκτικά οργιάζουν ''συγκρατημένα'' μέσα απο ένα αργό swing..
Το Lonely woman τού Ornette ξεκινά μέ solo μπάσο καί μιά γενικά σκοτεινή και υγρή ερωτική ατμόσφαιρα....Ο Liebman επιλέγει τό ξύλινο φλάουτο σέ μιά επίδειξη δεξιοτεχνίας....Απόλαυση...
Το φινάλε ειναι ένας ποταμός τεχνικής αρτιότητας και μουσικής πανδαισίας ...
20 λεπτά μέσα στά οποία οι ''παλιόφιλοι''διατρέχουν ολη τήν τελευταια 45ετία τής free jazz τιμώντας κυρίως τον Coltrane..
Η μεταξυ τους ''επικοινωνία'' σέ κορύφωση...
Οι φίλοι τής αυτοσχεδιαστικής jazz καί οσοι επιθυμούν ένα ταξίδι στά όρια μεταξύ μελωδίας και post-Coltrane περιόδου ,άν το βρούν μήν διστάσουν..
Για μένα απετέλεσε τήν ουσιαστικότερη έκπληξη- ανακάλυψη τού τελευταίου μήνα...
Υ.Γ.
Σέ πείσμα τών καιρών καί τής δυσωδίας πού αποπνέει η εποχή στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μέ την ολική επίθεση τών πλέον αποκρουστικών δυνάμεων ,η Τέχνη ( οχι μονον αυτή φυσικά,αλλά και άλλες μορφές δράσης)δρά συχνά είτε ανακουφιστικά είτε λυτρωτικά ,είτε συλλογικά,είτε μάς απαλύνει τά βαρειά συναισθήματα ,χωρίς φυσικά νά χάνουμε τόν στόχο....................
Πέραν τής Τέχνης μετρά και η συλλογικότητα και οι παρέες τών κοινών συνιστωσών(γιά άλλους δεν θά μπορέσουμε) ..:smash:
Και ο Νοών Νοείτω(αυτό γιά παρόντες,παρόντες-απόντες καί απόντες).............
:smile:
Kαί μονον νά απαριθμήσει κανείς τίς συνεργασίες του ή τίς ηχογραφήσεις του θά χρειάζεται νά γράφει μερόνυχτα..
Συνυπήρξε μέ τον Miles Davis και λάτρεψε τούς Coltrane και Coleman ,συνεργάστηκε μέ τον Elvin Jones και στά 1981 δημιούργησε τούς Quest μαζί μέ τον πιανίστα Richard Beirach(πού έχει ξανααναφερθεί στην κατηγορία)και εν τέλει το σχήμα αυτό πήρε τήν οριστική του μορφή μέ τον Ron Mc Clure (bass)καί τον Billy Hart (drums)..Oι Quest ηχογράφησαν 7 δίσκους έως τό 1990.
Ενωρίτερα ο Liebman, στά 1973, ηχογράφησε 3 εξαιρετικούς δίσκους μέ σημαντικότερο το Drum Ode(οι άλλοι δυό ήσαν :Lookout Farm καί First Visit)στην Ε.C.M.
Εχει βραβευθεί μέχρις καί απο την Sibelius Academy τού Ελσίνκι καί συνεργάστηκε ακόμα καί μέ τον Pierre Boulez..
15 χρόνια μετά (2005)οι Quest ξαναβρέθηκαν μαζί και έδωσαν συναυλίες στην Ζυρίχη και στό Παρίσι..
Το Redemption ειναι γέννημα αυτών τών συναυλιών και αποτελείται απο 6 κομμάτια-ποταμούς πού τό ένα ειναι καλύτερο απ´τό άλλο ,στήν ερμηνεία τής τετράδας..
Ο Liebman παίζει καί τενόρο sax (συνήθως προτιμά τό soprano και κάποιες φορές τό αντικαθιστά μέ ξύλινο φλάουτο)ενώ ο Beirach ανήκει σε εκείνους τούς πιανίστες πού ενώ φαίνεται, πρωτίστως νά στηρίζονται στην μελωδία,έχουν μιάν αξιοθαύμαστη ικανότητα νά ηγούνται και νά δημιουργούν τον κατάλληλο μουσικό ''χώρο'' γιά νά ''αναπνέουν'' οι υπόλοιποι συνεργάτες τους ,δίνοντας εναν εξαιρετικό ρυθμό ,αλλά έχοντας ανάλογη ικανότητα καί στόν αυτοσχεδιασμό...
1. Round Midnight(Monk)11.29
2. Ogunde(Coltrane)10.27
3. WTC/Steel Prayers(Liebman)14.48
4. Dark Eyes.11.45
5. Lonely Woman(Coleman)8.22
6. Redemption(Quest-Ηart)19.20
O δίσκος μόνον ''μνημόσυνο στήν παλιά παρέα'' δέν είναι...
Μοιάζει περισσότερο και πάνω απ´όλα σαν νά ξανασυναντήθηκαν παλιόφιλοι και αντί νά κάτσουν νά συζητούν γιά τίς ''παλιές καλές εποχές'',μετουσίωσαν τίς πολυποίκιλες εμπειρίες τής ''απουσίας'' τους καί τίς απέθεσαν στό σήμερα ,πιό ώριμοι απο ποτέ.
Τo Round Midnight ανήκει στό ντουέτο Beirach-Liebman πού τό εξερευνούν διεξοδικά μέσα απο ατονικές ή μελωδικές φόρμες συναντώμενοι κατά βούλησιν στόν βασικό κορμό τού κομματιού..
Η εισαγωγή στό Ogunde κρατά περί τά 4 λεπτά γιά νά ''αναλάβει'' ο Liebman μέ τενόρο sax νά τό πάει στά ''άκρα''σπάζοντας εντελώς τήν φόρμα,μέ εκθαμβωτικό τρόπο.
Μc Clure καί Hart άψογα συντονισμένοι δίνουν ότι απαιτείται δημιουργώντας τήν κατάλληλη ατμόσφαιρα..
Τo WTC/Steel players ειναι αφιερωμένο στην καταστροφή τής 11/9..
Σκοτεινό,ελλειπτικό,αποστασιοποιημένα θρηνητικό ,γεμάτο αυτοσχεδιασμούς μέχρις ότου ο Beirach τού προσδώσει μελωδική χροιά σέ ένα solo ''ήσυχο'' και αρκούντως εσωτερικό..
Το Dark Eyes βασισμένο στην κλασσική Ρώσικη μελωδία,δίνει τήν δυνατότητα στο tenor sax τού Liebman νά χαρίσει στό ακροατήριο πολλαπλή απόλαυση ,αρχικά παίζοντας τον βασικό σκοπό απλά και κατανοητά,γιά νά τον μετατρέψει αργότερα σέ σύγχρονα αυτοσχεδιαστικά θραύσματα ,τήν στιγμή πού οι άλλοι 3 κυριολεκτικά οργιάζουν ''συγκρατημένα'' μέσα απο ένα αργό swing..
Το Lonely woman τού Ornette ξεκινά μέ solo μπάσο καί μιά γενικά σκοτεινή και υγρή ερωτική ατμόσφαιρα....Ο Liebman επιλέγει τό ξύλινο φλάουτο σέ μιά επίδειξη δεξιοτεχνίας....Απόλαυση...
Το φινάλε ειναι ένας ποταμός τεχνικής αρτιότητας και μουσικής πανδαισίας ...
20 λεπτά μέσα στά οποία οι ''παλιόφιλοι''διατρέχουν ολη τήν τελευταια 45ετία τής free jazz τιμώντας κυρίως τον Coltrane..
Η μεταξυ τους ''επικοινωνία'' σέ κορύφωση...
Οι φίλοι τής αυτοσχεδιαστικής jazz καί οσοι επιθυμούν ένα ταξίδι στά όρια μεταξύ μελωδίας και post-Coltrane περιόδου ,άν το βρούν μήν διστάσουν..
Για μένα απετέλεσε τήν ουσιαστικότερη έκπληξη- ανακάλυψη τού τελευταίου μήνα...
Υ.Γ.
Σέ πείσμα τών καιρών καί τής δυσωδίας πού αποπνέει η εποχή στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μέ την ολική επίθεση τών πλέον αποκρουστικών δυνάμεων ,η Τέχνη ( οχι μονον αυτή φυσικά,αλλά και άλλες μορφές δράσης)δρά συχνά είτε ανακουφιστικά είτε λυτρωτικά ,είτε συλλογικά,είτε μάς απαλύνει τά βαρειά συναισθήματα ,χωρίς φυσικά νά χάνουμε τόν στόχο....................
Πέραν τής Τέχνης μετρά και η συλλογικότητα και οι παρέες τών κοινών συνιστωσών(γιά άλλους δεν θά μπορέσουμε) ..:smash:
Και ο Νοών Νοείτω(αυτό γιά παρόντες,παρόντες-απόντες καί απόντες).............
:smile:
Last edited:
