Επιτελους! Remastered Dead can Dance σε SACD (Stereo). Παιδια δεν ξερω τι εχουν κανει στο στουντιο, αλλα τετοιο πραγμα δεν εχω ακουσει ξανα (στο συστημα/σπιτι μου). Τετοιο βαθος πεδιου, σαφηνεια και μεγαλοπρεπεια που ανατριχιαζει... Δυναμικα και "χωρος", συνταρακτικο μπασο και αερινα και επιβλητικα φωνητικα.
Και περαν του τεχνικου ζητηματος (το οποιο ομως, ξαναλεω, δεν το εχω ματα-ακουσει), οι δισκοι αυτοι ανηκουν στο κλασσικο τμημα της δισκοθηκης μου.
Η μπαντα καταφερνει ακομη να περναει συναισθημα και, αν και ιδιαιτερως "χειμερινοι", συνεπαιρνουν. Με πολλα χαρακτηριστικα απο τη δεκαετια του '80, ακουγονται πλεον διαχρονικοι, ξεπερνώντας την εποχη τους. Με τη γνωστη (πλεον) φωνη της Lisa Gerrard και τους πειραματισμους του Brendan Perry...
Ακουσα τα παραπανω τρια αλμπουμ, τα οποια και ειναι διαφορετικου υφους. Το Aion, βασισμενο σε μεσαιωνικα μοτιβα, ειναι πιο "ακαδημαικο", εν αντιθεσει με το Spleen and Ideal το οποιο και περιέχει ολη τη σκοτεινια του '80. Καπου ανάμεσα κινειται και το Serpent's Egg.
Η αγορα (προ-παραγγελια) εγινε απο το αγγλικο amazon, μιας και η λιρα εχει πεσει σε σχεση με το ευρω - ριξτε μια ματια. Εαν δε βιαζεστε, πιθανοτατα θα εμφανιστουν και στα δισκαδικα. Μην τρομαξετε αν δειτε την τιμη του box-set, ειναι λιγο τραβηγμενη, αλλα μπορειτε να διαλεξετε οποια θελετε απο τη σειρα (νομιζω εχουν βγει ολα τους σε re-issue).
Οσον αφορα το packaging, αλλη μια πρωτια (για εμενα τουλαχιστον). Τα SACD ειναι πακεταρισμενα ως "mini-LP", βρισκονται, δηλαδη, μεσα σε σακουλακι πλαστικο (οπως τα βινυλια) και η συσκευασια τους ειναι απο χοντρο χαρτονι, ιδιου βαρους με τα εξωφυλλα LP. Τα graphics ειναι τα αυθεντικα, υπο κλιμακα! Μακαρι να εβγαιναν και αλλα cd ετσι - ειναι εκλπηκτικα, και η διαδικασια θυμιζει αυτη των βινυλιων (βγαλε σακκουλακι, βγαλε δισκακι, κ.λπ).
Οσοι πιστοι (απο παλια) προσελθετε - οσοι νεωτεροι... δοκιμαστε αφοβα! Μπραβο στη 4AD, μεγαλη ιστορια ξεκινησαν και καλα τη συνεχιζουν!
ΥΓ>> Συγγνωμη εαν εχει γινει ηδη μνεια, δεν βρηκα κατι με το search!
