Deutsche Grammophon Recomposed by Carl Craig and Moritz Von Oswald ( 2008 ) ( DG/ Universal)
«Η πρώτη ρυθμική λούπα στην ιστορία της κλασσικής μουσικής είναι το drum pattern του Bolero του Maurice Ravel πάνω στο οποίο χτίζεται το θέμα της μελωδίας».
Κάπως έτσι φέρεται να υποστηρίζει ο Moritz Von Oswald και ενδεχομένως η «αναδόμηση» - recomposition λέγεται εδώ – των κομματιών μεγάλων συνθετών της κλασσικής μουσικής , να έγκειται ακριβώς σε αυτό , στην πρωτόγνωρα νέα , σχεδόν προκλητική και για άλλους ιερόσυλη , οπτική , που εισάγεται εν προκειμένω με την σειρά “Deutsche Grammophon Recomposed” όπου διάφοροι σύγχρονοι δημιουργοί , εφορμούν στα συρτάρια της μεγάλης εταιρίας , ξεσκαλίζουν ηχογραφήσεις και αφού τις περάσουν απ’ ό,τι περίεργο , ανορθόδοξο και «διεστραμμένο» treatment μπορεί να φανταστεί κανείς , οικοδομούν ένα νέο έργο.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με διασκευές , ούτε με διάφορες εμπορικές κουτοπονηριές όπου κομμάτια κλασσικά , μεταφέρονταν στην σύγχρονη εποχή , προσθέτοντας ένα , συνήθως βαρετό και μονότονο beat , ως μοντέρνο χαλί , πάνω στο οποίο κυριαρχούσαν αναλλοίωτες οι κλασσικές συνθέσεις . Εδώ έχουμε κανονικό sampling , όπου το «παλιό» , το υφιστάμενο τμήμα , υπόκειται σε τέτοιο κόψιμο και ράψιμο , σε τέτοια διαστρέβλωση ( τονική , χρονική ) ώστε το «νέο» να είναι πράγματι καινούργιο .
Ο Carl Craig , ιδιοφυές τέκνο της σκηνής του Detroit techno και ο Moritz Von Oswald , παίρνουν στα χέρια τους ηχογραφήσεις της DG υπό τον Herbert Von Karajan , εκτελέσεις των Bolero και Rhapsodie Espagnole του Ravel καθώς και των Pictures at an Exhibition του Μussorgski ( απαραίτητα σε 16 tracks ) και προβαίνουν στο αδιανόητο : Εκκινούν από το Bolero ( Movement 1 )και το λουπαρισμένο πλέον ρυθμικό του μέρος και καταλήγουν σταδιακά μέσα από 4 μακροσκελή μέρη και με μια λογική εσωτερική που τουλάχιστον στ’ αυτιά μου φαντάζει πλήρης συνοχής , σε μία ξέφρενη , απόλυτα καθαρτική και αχαλίνωτα χορευτική λούπα ( Movement 4 ) για να επανέλθουν μετά από ένα αμπιεντοειδές Interlude ( το δεύτερο μετά το εισαγωγικό ) στο καθηλωτικό Movement 5 , το αποκορύφωμα του δίσκου , αυτό που εκφράζει απόλυτα την υπαρξιακή αγωνία του σημερινού homo digitalis απέναντι στο ελεγειακό παρελθόν του , κλείνοντας με το έκτο και τελευταίο μέρος τον φόρο τιμής του τελευταίου απέναντι στο χθες .
Για μένα , ό,τι πιο ενδιαφέρον άκουσα φέτος .
