- 18 June 2006
- 362
..:: Disclaimer ::..
ο εξαιρετικός αυτός δίσκος, απευθύνεται, λόγω των μουσικών που πολύ εύστοχα παντρεύει, σε πολύ μεγάλο κοινό -τουλάχιστον ως πρωτότυπο άκουσμα /πείραμα. όμως μπορεί σε κάποιους να φανεί σε κάποια σημεία -μιας και ο δίσκος είναι, ας πούμε, πολυμορφικός- σκληρό ή περίεργο. πιο ανοιχτόμυαλοι ή μυημένοι ακροατές θα το βρουν τουλάχιστον ενδιαφέρον και πολλοί θα το λατρέψουν. όπως και να έχει, μη τον αγοράσετε με κλειστά μάτια δίχως να προϊδεαστείτε από το επίσημο Site ή καλύτερα τη mySpace σελίδα τους, αλλά σίγουρα μη χάσετε την ευκαιρία να γευθείτε το απολαυστικότατο αυτό μωσαϊκό ήχων.
__Είστε έτοιμοι; Μπααα, δε νομίζω!! Ούτε εγώ ήμουν. Παραλίγο να μη τους ακούσω κιόλας -Diablo Swing Orchestra;;! Κάτι μου κάνει το όνομα, αλλά έλεγα πως τίποτα κάφροι θα είναι μάλλον. Χα! Ναι μόνο αυτό έχω να πω και μάλιστα τώρα θα το πω και επί δύο, χαχα! Πόσο λάθος είχα, και πόσο χαίρομαι γι’ αυτό! Ετοιμοι ή όχι ακολουθήστε με!!
__Καταρχήν, γιατί πράγμα μιλάμε; Χμμμ, μάλλον κάποιοι θα ονόμαζαν την μπάντα και κατ’ επέκταση τον δίσκο ως avangarde ή άλλοι ως χαμαιλεόντιο progressive μιας και είναι πράγματι ένας όχι κατ’ άκουσμα (δηλαδή όχι σε στιλ Yes, Rush, Dream Theater κλπ), αλλά κατ’ ουσίαν προοδευτικός δίσκος. Η μουσική τους αποτελεί ένα πετυχημένο (!) κράμα από Rock, Κλασσική, Metal, Flamengo, Jazz, Orera & Swing, με Progressive, Ανατολίτικα, Gothic, Εlectronic, πρώιμα Doom και Αναγεννησιακά στοιχεία (!!!). Και ναι, όλα αυτά δένουν και μάλιστα έχουν και πολύ ενδιαφέρον.
__Μέλη της μπάντας (για να πάρετε και μία ιδέα τι όργανα ακούγονται) τα εξής:
Daniel Hεkansson
-- Guitars & Vocals
Pontus Mantefors
-- Guitars & FX
Annlouice Loegdlund
-- Vocals
Anders Johansson
-- Bass
Johannes Bergion
-- Cello
Andreas Halvardsson
-- Drums
__Φυσικά ακούγονται και πολλά άλλα όργανα (σιτάρ, didgeridoo, φλάουτα, πιάνο, τρομπέτες, βιολιά...), αυτά είναι τα βασικά. Αν είχα το booklet θα σας έλεγα ακριβώς τι ακούμε και από ποιους, αλλά δυστυχώς δεν έχω το cd στα χέρια μου (αλλά θα το αποκτήσω!!), μιας και όπου και όσες φορές κι αν κυκλοφορεί εξαντλείται! Οπότε αν δεν έχω τύχη στα τοπικά καταστήματα θα ψάξω και στα e-shops και αν και πάλι δεν υπάρχει, θα το παραγγείλω κατ’ ευθείαν απ’ την μπάντα! Ας ταλαιπωρηθούμε λίγο, τέτοιες προσπάθειες αξίζει να τις στηρίζουμε!
__Η δε παραγωγή είναι πάρα πολύ καλή. Η μπάντα κατάγεται από τη Σουηδία. Θα μου πείτε τότε, οκ, αναμενόμενη τότε η πολύ καλή παραγωγή, θα μπορούσε να είναι και εξαίσια μιας και μιλάμε γι’ αυτή την χώρα (με τη μεγάλη -πρόσφατη- ιστορία στον χώρο της παραγωγής και τα εξαιρετικά στούντιο). Ναι, αλλά η παραγωγή ήταν indie (ανεξάρτητη), πριν καν η μπάντα υπογράψει με δισκογραφική (!) και έγινε από την εταιρία που οι ίδιοι έφτιαξαν, τη Guillotine Grooves. Όλα τα όργανα αναπνέουν και συνυπάρχουν αρμονικά. Οι ενορχηστρώσεις το ίδιο (αν και οι ίδιοι είπαν, πως το τσέλο στον επόμενο δίσκο θα παίζει κυριότερο ρόλο και θα είναι πιο καλά γραμμένο γιατί σε μερικά σημεία πέφτει πάνω στην κιθάρα).
__Η μπάντα, φαίνεται να έχει άποψη, χιούμορ, καλό γούστο και όρεξη για πειραματισμό. Έως και το profil που έχουν χτίσει, έχει ενδιαφέρον και είναι αν μη τι άλλο πρωτότυπο. Σύμφωνα με έναν θρύλο λοιπόν, υπήρχε μία πολύ ξεχωριστή μουσική ορχήστρα το 1501 στη Σουηδία, η οποία γνώρισε τεράστια επιτυχία. H θεία μουσική της μάγευε ακροατές από όλες τις τάξεις και τα μέρη της χώρας, αφύπνιζε συνειδήσεις και ενέπνεε δυναμικό /σκεπτόμενο τρόπο ζωής! Απέκτησαν φανατικούς οπαδούς σε όλη τη χώρα και τότε, το πολύ εύπορο και ισχυρό ιερατείο που χειραγωγούσε πιστούς και εξουσία, θορυβήθηκε καθώς επισκιαζόταν η δημοτικότητά του, οπότε και διέδιδε φήμες περί αιρετικότητας της ορχήστρας (βασιζόμενες στο ότι χρησιμοποιούσαν το σατανικό τρίτονο διάστημα -τρεις νότες με απόσταση ενός τόνου η κάθε μία από την άλλη). Μάλιστα ο χαρακτηρισμός της ορχήστρας ως διαβολικής τους έμεινε και έτσι ονομάστηκαν άτυπα Devils Orchestra. Καθώς το μόνο που κατάφερε ήταν να αυξήσει τη δημοτικότητά τους και όχι το αντίθετο, η Εκκλησία τους φόρτωσε τελικά έναν αποτρόπαιο φόνο και τους κυνηγούσε ανελέητα προσφέροντας μυθικά λύτρα. Δύο χρόνια μετά τα μέλη της ορχήστρας, ταλαιπωρημένα, κουρασμένα να τρέχουν και να κρύβονται και βέβαια πλέον πως κάποια στιγμή θα τους πιάσουν, αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην καριέρα και τη ζωή τους όπως αυτοί ήθελαν, με ένα θεαματικό φινάλε! Έδωσαν μία τελευταία συναυλία, την οποία και ολοκλήρωσαν θριαμβευτικά αφού το υπεράριθμο κοινό κατάφερε μέχρι και το τέλος αυτής να εμποδίζει τη σύλληψή τους. Πριν όμως τους οδηγήσουν στην κρεμάλα, οι μουσικοί είχαν δώσει όρκο να μην αφήσουν την μπάντα να σβήσει και έγραψαν γράμματα που έδωσαν σε έμπιστούς τους και με τα οποία ζητούσαν απ’ τους απογόνους τους, να αναβιώσουν την μπάντα 500 χρόνια μετά. Όταν λοιπόν δύο απ’ αυτούς συναντήθηκαν τυχαία το 2003 σε ένα δισκοπωλείο, αποφάσισαν να βρουν τους υπόλοιπους και σχηματίσουν την ορχήστρα υπό το όνομα Diablo Swing Orchestra. Οι παρτιτούρες είχαν όλες καεί απ’ την Εκκλησία, οπότε αποφασίστηκε η μπάντα να αποτελέσει μία μοντέρνα εκδοχή της τότε ορχήστρας! Δε γνωρίζω από Σουηδική ιστορία για να σας πληροφορήσω αν όντως είναι αληθινός ο μύθος, αλλά όλο αυτό το θεματάκι είναι σίγουρα χαριτωμένο, δεν είναι;!
__Πάμε όμως στα αμιγώς μουσικά! Ακολουθεί αναλυτική παρουσίαση του δίσκου, αλλά ας αναφέρω αρχικά πως μιλάμε για μεγάλη κυκλοφορία, όσοι τον άκουσαν, έχουν πάθει! Δυνατό, φρέσκο, ανατρεπτικό και πολυσχιδές (και μιλάμε για Indie κυκλοφορία που ήρθε από το πουθενά το 2006). Ο δίσκος χωρίζεται σε δύο μέρη:
Diablo Swing Orchestra - The Butcher’s Ballroom
Act # 01
01. Balrog Boogie
02. Heroines
03. Poetic Pitbull Revolutions
04. Rag Doll Physics
05. D'Angelo
06. Velvet Embracer
Act# 02
07. Gunpowder Chant
08. Infralove
09. Wedding March For A Bullet
10. Qualms Of Conscience
11. Zodiac Virtues
12. Porcelain Judas
13. Pink Noise Waltz
1. Το εναρκτήριο τραγούδι, είναι ένας ευχάριστος δυναμίτης που προϊδεάζει κατάλληλα τον ακροατή για το ύφος (περίπου!) της μπάντας. Το μόνο αρνητικό του, είναι πως σε προκαλεί να το ακούσεις ξανά και ξανά, όσο κι αν διψάς να πας παρακάτω εξ’ αιτίας της αίσθησης που το πρώτο αυτό άκουσμα σου προκάλεσε! Αν το αποκαλέσουμε απλά οπερετικό μέταλ σουίνγκ θα το αδικήσουμε! Ήχος δυνατός, πιασάρικος, κλασσικός μα συνάμα φρέσκος. Τα οπερετικά φωνητικά της Annlouice είναι υπέροχα και υπογραμμίζουν με μαεστρία το λεπτό κωμικό ύφος του τραγουδιού, μιας και την όλη διασκεδαστική ατμόσφαιρα, απογειώνουν οι μόλις 4 γραμμές στοίχων (?), που δεν είναι τίποτα άλλο από μία χωρίς ειρμό παρλάτα /σούμα μεγαλόστομων λατινικών γνωμικών!! Η δε μπάντα, θερίζει -το έχω λιώσει!
2. Συνέχεια σε άλλο (αλλά ουχί παράταιρο) στιλ με το Heroines. Αρχή με ανάπτυξη μίας μελωδίας από κιθάρα, μπάσο και τέλος το υποβλητικό τσέλο, την οποία διαβαίνει η ήρεμη μα υποθάλπτουσα κραυγής πάθους φωνή της τραγουδίστριας, για να ξεσπάσει λίγο μετά και να μας οδηγήσει σε ένα στοιχειωμένο δάσος που αφυπνίζεται στη μέση του τραγουδιού και έπειτα σωπαίνει, έως ότου ξυπνήσει πάλι.
3. Το τρίτο τραγούδι, μας μεταφέρει προς Μεξικό μεριά, με τρομπέτες και drums να συναγωνίζονται σε ζωντάνια ενώ οι κιθάρες, άλλοτε ακουστικές, άλλοτε βρώμικες και άλλοτε βγαλμένες από ταινία του Robert Rodriguez δίνουν το λόγο μία στην αλήτικη φωνή του Daniel και μία στη αιθέρια μα και φουριόζα οπερετική της Annlouice. Μπάσο και Τσέλο δένουν με μαετρία και πριν το καταλάβουμε η σιέστα των παθιασμένων χειλιών, έχει δώσει τη θέση της στο τελικό παράγωγο της άφθονης τελίκας, τον ύπνο υπό τον ήχο των τριζονιών...
4. Μας ξυπνά μία καμπάνα και τα Ηammondωειδή (που φυσικά εμπεριέχουν τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου, πολύ έξυπνη σύνδεση) πλήκτρα. Γνώριμοι και κλασσικοί ήχοι και περάσματα, δένουν με το μοντέρνο με τρόπο υπέροχο, αβίαστα. Τόσο αβίαστα όσο περνά και η ώρα ενώ θαυμάζουμε τις φωνητικές ικανότητες της τραγουδίστριας.
5. Φτάνουμε έτσι στο τέταρτο τραγούδι και ισάριθμη έκπληξη του δίσκου. Το δεύτερο και τελευταίο τραγούδι στα Λατινικά (οκ, εδώ βγαίνει νόημα απ’ τους στοίχους, αλλά όχι από μένα! χαχα!). Οποίος είναι δυνατός στο άγνωστο κείμενο, ας πει και στους υπόλοιπούς μας το τι πραγματεύεται. Έως τότε η λιτότητα μίας κλασσικής κιθάρας και μίας ήρεμης και γλυκιάς φωνής μονάχα, μας είναι υπεραρκετά για ν’ απολαύσουμε δύο λεπτά μιας γαλήνιας, αναγεννησιακίζουσας μπαλάντας, που λειτουργεί ως ένα ιντερμέτζο ανάπαυλας.
6. Αυτό είναι το πιο -ας πούμε- συμβατικό τραγούδι του δίσκου και πάλι είναι κάτι μεταξύ Star Wars meets Symphonic Metal, meets Bach, to meet Star Wars again(!).
7. Τη δεύτερη πράξη του δίσκου, ανοίγει το πρώτο (απ’ τα δύο) κομμάτι του δίσκου χωρίς φωνητικά, διάρκειας δύο λεπτών. Εισαγωγή από ντινττζεντίντου, συνέχεια με σιτάρ, ανατολίτικους ρυθμούς στα τύμπανα και χαρμάνια από την Ασία να χαϊδεύουν νοερά τη μύτη, έως ότου, μέσα στην ίδια μελωδία, σαν πρόσθετη μυρωδιά, μπαίνει έξαφνα στο πεδίο σου,
8. η πιο περίεργη εισαγωγή (pop? electronica? industrial? και τα τρία μαζί?!), ενός περίεργου δίσκου (βγάλτε συμπέρασμα!). Αυτή, θα μεταλλαχθεί σε ένα εύηχο και πιασάρικο ριφάκι (από τα πολλά του δίσκου), το οποίο θυμίζει πολλά και τίποτα συγκεκριμένο κι όμως λειτουργεί εξαιρετικά. Μες τα πολλά, μου έφερε στο νου μέχρι και Χιώτη... Μετά απ’ αυτό τι άλλο να πω..;
9. Ωπ! Τι γίνεται εδώ, δεύτερο τραγούδι που δεν είναι εντελώς διαφορετικό απ’ όλα τα’ άλλα και τείνει στο νορμάλ; Τι πάθανε αυτοί;! Ευτυχώς μετά από το κάθε ρεφρέν μας πετάνε μία αλλαγή από το πουθενά (που ακούγεται τόσο σωστή), και σταματάω ν’ ανησυχώ για το μήπως δεν είναι τόσο τρελοί όσο νόμιζα.
10. Το δεύτερο τραγούδι μόνο με όργανα. Τελευταία στάση, για μία ανάσα στον χειμωνιάτικο αέρα πάνω από μια παγωμένη λίμνη. Διαυγής και καθάρια, γεμάτη μα και μικρή (καθότι ανάσα), όσο να γίνει γέφυρα για το επόμενο τραγούδι.
11. Τα ίδια με το 9. Μέχρι βέβαια να ανακαλύψουμε πως μέσα στη μελωδία υπήρχε κρυμμένος ένας ξεχασμένος μαγικός αυλός του Mozart, που πότισε το τραγούδι και ύστερα έσβησε και πάλι στη λήθη.
12. Καθώς το τέλος πλησιάζει κάνει την εμφάνισή του ένα τραγούδι που μοιάζει να δένει τα περισσότερα απ’ τα στοιχεία που εμφανίστηκαν στο δίσκο πίσω από μία στέρεα και καλά μοιρασμένη μελωδία. Πρώτο ρόλο έχουν οι κιθάρες (εμπεριέχετε ένα πολύ ενδιαφέρον σόλο) και φαίνονται καθαρά οι δύο κύριες ρίζες της μπάντας.
13. Metal όγκος. Epic συναίσθημα. Gothic αισθητική. Παρ’ όλα αυτά μοντέρνα άποψη υπό τις φτερούγες ενός Baroque παρελθόντος. Και τότε κάνει την εμφάνισή του το πιάνο και ένα υπέροχο μπάσο. Και η Κλασσική. Και πάλι ανατροπή στα προηγούμενα μονοπάτια. Και πάλι κλασσική; Η μήπως είναι Jazz? Fusion? Και να και ο Ian Anderson που φλερτάρει με τον Bach. Και πάλι αλλαγή. Μα πώς γύρισε πάλι στα σκληρά ακούσματα και πώς γίνεται να μου αρέσει τόσο;! Πριν το μυαλό αρχίσει να κουράζεται με ανώφελα ζητήματα, έρχεται πάλι ένα δροσερό και ανάλαφρο αεράρι και παρασέρνει την καρδιά. Και κλείνει το μάτι στον νου... γελάει και του χαμογελάω κι εγώ... μου κλείνει το μάτι... το ξέρω πως ψήνεσαι για άλλη μία -μου λέει. Σε έστειλα ε..; Ρε τι πάθαμε, λέω, και το χέρι πάει τηλεκατευθυνόμενο λες προς το repeat και ύστερα... ε, τσιμπάει και λίγο το volume...
__Ντεμπούτο, χωρίς ούτε ένα αδύναμο τραγούδι (filler)!! Δεν ψάχνεις ποιο τραγούδι σου άρεσε περισσότερο, μα ποιο λιγότερο! Ότι έχετε δε στο νου σας από γυναικεία οπερετικά φωνητικά και μέταλ συγκροτήματα, ξεχάστε το!! Τολμήστε και ακούστε τους D:S:O. Στην χειρότερη περίπτωση, απλά θα έχετε ακούσει στα γεννοφάσκια του ένα νέο σχήμα που οι περισσότεροι ευαγγελίζονται πως είναι ό,τι πιο φρέσκο και διαφορετικό έχουν ακούσει στο χώρο εδώ και πολύ καιρό. Αν σας αρέσει ψάξτε για την digipack έκδοση για την οποία έχω ακούσει εξαιρετικά σχόλια (η οποία περιέχει έναν κωδικό προς σπάσιμο /γρίφο, που αποκαλύπτει μία κρυφή περιοχή με bonus υλικό στο site /forum τους).
__Πολύ άνετα στα καλύτερα της χρονιάς. Ακούστε το. Είναι πολύ καλοί... μη σας πω πως ακούγονται στο ντεμπούτο τους τόσο δεμένοι, που είναι λες και παίζουν μαζί, ίσα με 500 χρόνια...
ΠΡΟΣΘΕΤΑ:
. Συνέντευξη #1
. Συνέντευξη #2 (Reviews Dadabase > Interviews)
. Στοίχοι του Album
. Aπόπειρα μετάφρασης (των λατινικών) του Βalrog Boggie:
ο εξαιρετικός αυτός δίσκος, απευθύνεται, λόγω των μουσικών που πολύ εύστοχα παντρεύει, σε πολύ μεγάλο κοινό -τουλάχιστον ως πρωτότυπο άκουσμα /πείραμα. όμως μπορεί σε κάποιους να φανεί σε κάποια σημεία -μιας και ο δίσκος είναι, ας πούμε, πολυμορφικός- σκληρό ή περίεργο. πιο ανοιχτόμυαλοι ή μυημένοι ακροατές θα το βρουν τουλάχιστον ενδιαφέρον και πολλοί θα το λατρέψουν. όπως και να έχει, μη τον αγοράσετε με κλειστά μάτια δίχως να προϊδεαστείτε από το επίσημο Site ή καλύτερα τη mySpace σελίδα τους, αλλά σίγουρα μη χάσετε την ευκαιρία να γευθείτε το απολαυστικότατο αυτό μωσαϊκό ήχων.
__Είστε έτοιμοι; Μπααα, δε νομίζω!! Ούτε εγώ ήμουν. Παραλίγο να μη τους ακούσω κιόλας -Diablo Swing Orchestra;;! Κάτι μου κάνει το όνομα, αλλά έλεγα πως τίποτα κάφροι θα είναι μάλλον. Χα! Ναι μόνο αυτό έχω να πω και μάλιστα τώρα θα το πω και επί δύο, χαχα! Πόσο λάθος είχα, και πόσο χαίρομαι γι’ αυτό! Ετοιμοι ή όχι ακολουθήστε με!!
__Καταρχήν, γιατί πράγμα μιλάμε; Χμμμ, μάλλον κάποιοι θα ονόμαζαν την μπάντα και κατ’ επέκταση τον δίσκο ως avangarde ή άλλοι ως χαμαιλεόντιο progressive μιας και είναι πράγματι ένας όχι κατ’ άκουσμα (δηλαδή όχι σε στιλ Yes, Rush, Dream Theater κλπ), αλλά κατ’ ουσίαν προοδευτικός δίσκος. Η μουσική τους αποτελεί ένα πετυχημένο (!) κράμα από Rock, Κλασσική, Metal, Flamengo, Jazz, Orera & Swing, με Progressive, Ανατολίτικα, Gothic, Εlectronic, πρώιμα Doom και Αναγεννησιακά στοιχεία (!!!). Και ναι, όλα αυτά δένουν και μάλιστα έχουν και πολύ ενδιαφέρον.
__Μέλη της μπάντας (για να πάρετε και μία ιδέα τι όργανα ακούγονται) τα εξής:
Daniel Hεkansson
-- Guitars & Vocals
Pontus Mantefors
-- Guitars & FX
Annlouice Loegdlund
-- Vocals
Anders Johansson
-- Bass
Johannes Bergion
-- Cello
Andreas Halvardsson
-- Drums
__Φυσικά ακούγονται και πολλά άλλα όργανα (σιτάρ, didgeridoo, φλάουτα, πιάνο, τρομπέτες, βιολιά...), αυτά είναι τα βασικά. Αν είχα το booklet θα σας έλεγα ακριβώς τι ακούμε και από ποιους, αλλά δυστυχώς δεν έχω το cd στα χέρια μου (αλλά θα το αποκτήσω!!), μιας και όπου και όσες φορές κι αν κυκλοφορεί εξαντλείται! Οπότε αν δεν έχω τύχη στα τοπικά καταστήματα θα ψάξω και στα e-shops και αν και πάλι δεν υπάρχει, θα το παραγγείλω κατ’ ευθείαν απ’ την μπάντα! Ας ταλαιπωρηθούμε λίγο, τέτοιες προσπάθειες αξίζει να τις στηρίζουμε!
__Η δε παραγωγή είναι πάρα πολύ καλή. Η μπάντα κατάγεται από τη Σουηδία. Θα μου πείτε τότε, οκ, αναμενόμενη τότε η πολύ καλή παραγωγή, θα μπορούσε να είναι και εξαίσια μιας και μιλάμε γι’ αυτή την χώρα (με τη μεγάλη -πρόσφατη- ιστορία στον χώρο της παραγωγής και τα εξαιρετικά στούντιο). Ναι, αλλά η παραγωγή ήταν indie (ανεξάρτητη), πριν καν η μπάντα υπογράψει με δισκογραφική (!) και έγινε από την εταιρία που οι ίδιοι έφτιαξαν, τη Guillotine Grooves. Όλα τα όργανα αναπνέουν και συνυπάρχουν αρμονικά. Οι ενορχηστρώσεις το ίδιο (αν και οι ίδιοι είπαν, πως το τσέλο στον επόμενο δίσκο θα παίζει κυριότερο ρόλο και θα είναι πιο καλά γραμμένο γιατί σε μερικά σημεία πέφτει πάνω στην κιθάρα).
__Η μπάντα, φαίνεται να έχει άποψη, χιούμορ, καλό γούστο και όρεξη για πειραματισμό. Έως και το profil που έχουν χτίσει, έχει ενδιαφέρον και είναι αν μη τι άλλο πρωτότυπο. Σύμφωνα με έναν θρύλο λοιπόν, υπήρχε μία πολύ ξεχωριστή μουσική ορχήστρα το 1501 στη Σουηδία, η οποία γνώρισε τεράστια επιτυχία. H θεία μουσική της μάγευε ακροατές από όλες τις τάξεις και τα μέρη της χώρας, αφύπνιζε συνειδήσεις και ενέπνεε δυναμικό /σκεπτόμενο τρόπο ζωής! Απέκτησαν φανατικούς οπαδούς σε όλη τη χώρα και τότε, το πολύ εύπορο και ισχυρό ιερατείο που χειραγωγούσε πιστούς και εξουσία, θορυβήθηκε καθώς επισκιαζόταν η δημοτικότητά του, οπότε και διέδιδε φήμες περί αιρετικότητας της ορχήστρας (βασιζόμενες στο ότι χρησιμοποιούσαν το σατανικό τρίτονο διάστημα -τρεις νότες με απόσταση ενός τόνου η κάθε μία από την άλλη). Μάλιστα ο χαρακτηρισμός της ορχήστρας ως διαβολικής τους έμεινε και έτσι ονομάστηκαν άτυπα Devils Orchestra. Καθώς το μόνο που κατάφερε ήταν να αυξήσει τη δημοτικότητά τους και όχι το αντίθετο, η Εκκλησία τους φόρτωσε τελικά έναν αποτρόπαιο φόνο και τους κυνηγούσε ανελέητα προσφέροντας μυθικά λύτρα. Δύο χρόνια μετά τα μέλη της ορχήστρας, ταλαιπωρημένα, κουρασμένα να τρέχουν και να κρύβονται και βέβαια πλέον πως κάποια στιγμή θα τους πιάσουν, αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην καριέρα και τη ζωή τους όπως αυτοί ήθελαν, με ένα θεαματικό φινάλε! Έδωσαν μία τελευταία συναυλία, την οποία και ολοκλήρωσαν θριαμβευτικά αφού το υπεράριθμο κοινό κατάφερε μέχρι και το τέλος αυτής να εμποδίζει τη σύλληψή τους. Πριν όμως τους οδηγήσουν στην κρεμάλα, οι μουσικοί είχαν δώσει όρκο να μην αφήσουν την μπάντα να σβήσει και έγραψαν γράμματα που έδωσαν σε έμπιστούς τους και με τα οποία ζητούσαν απ’ τους απογόνους τους, να αναβιώσουν την μπάντα 500 χρόνια μετά. Όταν λοιπόν δύο απ’ αυτούς συναντήθηκαν τυχαία το 2003 σε ένα δισκοπωλείο, αποφάσισαν να βρουν τους υπόλοιπους και σχηματίσουν την ορχήστρα υπό το όνομα Diablo Swing Orchestra. Οι παρτιτούρες είχαν όλες καεί απ’ την Εκκλησία, οπότε αποφασίστηκε η μπάντα να αποτελέσει μία μοντέρνα εκδοχή της τότε ορχήστρας! Δε γνωρίζω από Σουηδική ιστορία για να σας πληροφορήσω αν όντως είναι αληθινός ο μύθος, αλλά όλο αυτό το θεματάκι είναι σίγουρα χαριτωμένο, δεν είναι;!
__Πάμε όμως στα αμιγώς μουσικά! Ακολουθεί αναλυτική παρουσίαση του δίσκου, αλλά ας αναφέρω αρχικά πως μιλάμε για μεγάλη κυκλοφορία, όσοι τον άκουσαν, έχουν πάθει! Δυνατό, φρέσκο, ανατρεπτικό και πολυσχιδές (και μιλάμε για Indie κυκλοφορία που ήρθε από το πουθενά το 2006). Ο δίσκος χωρίζεται σε δύο μέρη:
Diablo Swing Orchestra - The Butcher’s Ballroom
Act # 01
01. Balrog Boogie
02. Heroines
03. Poetic Pitbull Revolutions
04. Rag Doll Physics
05. D'Angelo
06. Velvet Embracer
Act# 02
07. Gunpowder Chant
08. Infralove
09. Wedding March For A Bullet
10. Qualms Of Conscience
11. Zodiac Virtues
12. Porcelain Judas
13. Pink Noise Waltz
1. Το εναρκτήριο τραγούδι, είναι ένας ευχάριστος δυναμίτης που προϊδεάζει κατάλληλα τον ακροατή για το ύφος (περίπου!) της μπάντας. Το μόνο αρνητικό του, είναι πως σε προκαλεί να το ακούσεις ξανά και ξανά, όσο κι αν διψάς να πας παρακάτω εξ’ αιτίας της αίσθησης που το πρώτο αυτό άκουσμα σου προκάλεσε! Αν το αποκαλέσουμε απλά οπερετικό μέταλ σουίνγκ θα το αδικήσουμε! Ήχος δυνατός, πιασάρικος, κλασσικός μα συνάμα φρέσκος. Τα οπερετικά φωνητικά της Annlouice είναι υπέροχα και υπογραμμίζουν με μαεστρία το λεπτό κωμικό ύφος του τραγουδιού, μιας και την όλη διασκεδαστική ατμόσφαιρα, απογειώνουν οι μόλις 4 γραμμές στοίχων (?), που δεν είναι τίποτα άλλο από μία χωρίς ειρμό παρλάτα /σούμα μεγαλόστομων λατινικών γνωμικών!! Η δε μπάντα, θερίζει -το έχω λιώσει!
2. Συνέχεια σε άλλο (αλλά ουχί παράταιρο) στιλ με το Heroines. Αρχή με ανάπτυξη μίας μελωδίας από κιθάρα, μπάσο και τέλος το υποβλητικό τσέλο, την οποία διαβαίνει η ήρεμη μα υποθάλπτουσα κραυγής πάθους φωνή της τραγουδίστριας, για να ξεσπάσει λίγο μετά και να μας οδηγήσει σε ένα στοιχειωμένο δάσος που αφυπνίζεται στη μέση του τραγουδιού και έπειτα σωπαίνει, έως ότου ξυπνήσει πάλι.
3. Το τρίτο τραγούδι, μας μεταφέρει προς Μεξικό μεριά, με τρομπέτες και drums να συναγωνίζονται σε ζωντάνια ενώ οι κιθάρες, άλλοτε ακουστικές, άλλοτε βρώμικες και άλλοτε βγαλμένες από ταινία του Robert Rodriguez δίνουν το λόγο μία στην αλήτικη φωνή του Daniel και μία στη αιθέρια μα και φουριόζα οπερετική της Annlouice. Μπάσο και Τσέλο δένουν με μαετρία και πριν το καταλάβουμε η σιέστα των παθιασμένων χειλιών, έχει δώσει τη θέση της στο τελικό παράγωγο της άφθονης τελίκας, τον ύπνο υπό τον ήχο των τριζονιών...
4. Μας ξυπνά μία καμπάνα και τα Ηammondωειδή (που φυσικά εμπεριέχουν τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου, πολύ έξυπνη σύνδεση) πλήκτρα. Γνώριμοι και κλασσικοί ήχοι και περάσματα, δένουν με το μοντέρνο με τρόπο υπέροχο, αβίαστα. Τόσο αβίαστα όσο περνά και η ώρα ενώ θαυμάζουμε τις φωνητικές ικανότητες της τραγουδίστριας.
5. Φτάνουμε έτσι στο τέταρτο τραγούδι και ισάριθμη έκπληξη του δίσκου. Το δεύτερο και τελευταίο τραγούδι στα Λατινικά (οκ, εδώ βγαίνει νόημα απ’ τους στοίχους, αλλά όχι από μένα! χαχα!). Οποίος είναι δυνατός στο άγνωστο κείμενο, ας πει και στους υπόλοιπούς μας το τι πραγματεύεται. Έως τότε η λιτότητα μίας κλασσικής κιθάρας και μίας ήρεμης και γλυκιάς φωνής μονάχα, μας είναι υπεραρκετά για ν’ απολαύσουμε δύο λεπτά μιας γαλήνιας, αναγεννησιακίζουσας μπαλάντας, που λειτουργεί ως ένα ιντερμέτζο ανάπαυλας.
6. Αυτό είναι το πιο -ας πούμε- συμβατικό τραγούδι του δίσκου και πάλι είναι κάτι μεταξύ Star Wars meets Symphonic Metal, meets Bach, to meet Star Wars again(!).
7. Τη δεύτερη πράξη του δίσκου, ανοίγει το πρώτο (απ’ τα δύο) κομμάτι του δίσκου χωρίς φωνητικά, διάρκειας δύο λεπτών. Εισαγωγή από ντινττζεντίντου, συνέχεια με σιτάρ, ανατολίτικους ρυθμούς στα τύμπανα και χαρμάνια από την Ασία να χαϊδεύουν νοερά τη μύτη, έως ότου, μέσα στην ίδια μελωδία, σαν πρόσθετη μυρωδιά, μπαίνει έξαφνα στο πεδίο σου,
8. η πιο περίεργη εισαγωγή (pop? electronica? industrial? και τα τρία μαζί?!), ενός περίεργου δίσκου (βγάλτε συμπέρασμα!). Αυτή, θα μεταλλαχθεί σε ένα εύηχο και πιασάρικο ριφάκι (από τα πολλά του δίσκου), το οποίο θυμίζει πολλά και τίποτα συγκεκριμένο κι όμως λειτουργεί εξαιρετικά. Μες τα πολλά, μου έφερε στο νου μέχρι και Χιώτη... Μετά απ’ αυτό τι άλλο να πω..;
9. Ωπ! Τι γίνεται εδώ, δεύτερο τραγούδι που δεν είναι εντελώς διαφορετικό απ’ όλα τα’ άλλα και τείνει στο νορμάλ; Τι πάθανε αυτοί;! Ευτυχώς μετά από το κάθε ρεφρέν μας πετάνε μία αλλαγή από το πουθενά (που ακούγεται τόσο σωστή), και σταματάω ν’ ανησυχώ για το μήπως δεν είναι τόσο τρελοί όσο νόμιζα.
10. Το δεύτερο τραγούδι μόνο με όργανα. Τελευταία στάση, για μία ανάσα στον χειμωνιάτικο αέρα πάνω από μια παγωμένη λίμνη. Διαυγής και καθάρια, γεμάτη μα και μικρή (καθότι ανάσα), όσο να γίνει γέφυρα για το επόμενο τραγούδι.
11. Τα ίδια με το 9. Μέχρι βέβαια να ανακαλύψουμε πως μέσα στη μελωδία υπήρχε κρυμμένος ένας ξεχασμένος μαγικός αυλός του Mozart, που πότισε το τραγούδι και ύστερα έσβησε και πάλι στη λήθη.
12. Καθώς το τέλος πλησιάζει κάνει την εμφάνισή του ένα τραγούδι που μοιάζει να δένει τα περισσότερα απ’ τα στοιχεία που εμφανίστηκαν στο δίσκο πίσω από μία στέρεα και καλά μοιρασμένη μελωδία. Πρώτο ρόλο έχουν οι κιθάρες (εμπεριέχετε ένα πολύ ενδιαφέρον σόλο) και φαίνονται καθαρά οι δύο κύριες ρίζες της μπάντας.
13. Metal όγκος. Epic συναίσθημα. Gothic αισθητική. Παρ’ όλα αυτά μοντέρνα άποψη υπό τις φτερούγες ενός Baroque παρελθόντος. Και τότε κάνει την εμφάνισή του το πιάνο και ένα υπέροχο μπάσο. Και η Κλασσική. Και πάλι ανατροπή στα προηγούμενα μονοπάτια. Και πάλι κλασσική; Η μήπως είναι Jazz? Fusion? Και να και ο Ian Anderson που φλερτάρει με τον Bach. Και πάλι αλλαγή. Μα πώς γύρισε πάλι στα σκληρά ακούσματα και πώς γίνεται να μου αρέσει τόσο;! Πριν το μυαλό αρχίσει να κουράζεται με ανώφελα ζητήματα, έρχεται πάλι ένα δροσερό και ανάλαφρο αεράρι και παρασέρνει την καρδιά. Και κλείνει το μάτι στον νου... γελάει και του χαμογελάω κι εγώ... μου κλείνει το μάτι... το ξέρω πως ψήνεσαι για άλλη μία -μου λέει. Σε έστειλα ε..; Ρε τι πάθαμε, λέω, και το χέρι πάει τηλεκατευθυνόμενο λες προς το repeat και ύστερα... ε, τσιμπάει και λίγο το volume...
__Ντεμπούτο, χωρίς ούτε ένα αδύναμο τραγούδι (filler)!! Δεν ψάχνεις ποιο τραγούδι σου άρεσε περισσότερο, μα ποιο λιγότερο! Ότι έχετε δε στο νου σας από γυναικεία οπερετικά φωνητικά και μέταλ συγκροτήματα, ξεχάστε το!! Τολμήστε και ακούστε τους D:S:O. Στην χειρότερη περίπτωση, απλά θα έχετε ακούσει στα γεννοφάσκια του ένα νέο σχήμα που οι περισσότεροι ευαγγελίζονται πως είναι ό,τι πιο φρέσκο και διαφορετικό έχουν ακούσει στο χώρο εδώ και πολύ καιρό. Αν σας αρέσει ψάξτε για την digipack έκδοση για την οποία έχω ακούσει εξαιρετικά σχόλια (η οποία περιέχει έναν κωδικό προς σπάσιμο /γρίφο, που αποκαλύπτει μία κρυφή περιοχή με bonus υλικό στο site /forum τους).
__Πολύ άνετα στα καλύτερα της χρονιάς. Ακούστε το. Είναι πολύ καλοί... μη σας πω πως ακούγονται στο ντεμπούτο τους τόσο δεμένοι, που είναι λες και παίζουν μαζί, ίσα με 500 χρόνια...
ΠΡΟΣΘΕΤΑ:
. Συνέντευξη #1
. Συνέντευξη #2 (Reviews Dadabase > Interviews)
. Στοίχοι του Album
. Aπόπειρα μετάφρασης (των λατινικών) του Βalrog Boggie:
Diablo Swing Orchestra – Balrog Boogie
(Latin)
Mea Culpa, Ecce Signum, Corpus Vile, Coram Deo
Pactum Serva, Scala Caeli, Gloria Patri, Pax Et Bonum
Sine Cura, Vade Mecum, Casus Belli, Lusus Naturae
Dies Illa, Velut Luna, Dona Es Virtum
(English)
(Through) My (own) fault, Behold the proof, Worthless body, In the presence of the God
Keep the faith, The ladder of heaven, Glory to the Father, Peace and salvation
Without a care, Come with me (/A constant companion), Event (/the cause) of war, A freak of nature
That Day, Like The Moon, Gifts of virtue
(Latin)
Mea Culpa, Ecce Signum, Corpus Vile, Coram Deo
Pactum Serva, Scala Caeli, Gloria Patri, Pax Et Bonum
Sine Cura, Vade Mecum, Casus Belli, Lusus Naturae
Dies Illa, Velut Luna, Dona Es Virtum
(English)
(Through) My (own) fault, Behold the proof, Worthless body, In the presence of the God
Keep the faith, The ladder of heaven, Glory to the Father, Peace and salvation
Without a care, Come with me (/A constant companion), Event (/the cause) of war, A freak of nature
That Day, Like The Moon, Gifts of virtue
Last edited:
