Tο 79-80 ο οργανισμός CHIC ήταν ζεματιστός - αχνιστός προερχόμενος από μια μοναδική σειρά επιτυχιών στους καταλόγους των ΗΠΑ , αναμεσά τους και το single με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία της Atlantic records,
το seminal LE FREAK. Aντίθετα η καριέρα της Diana Ross παρουσίαζε μια φανερή κάμψη ένα slump , το τελευταίο πραγματικά μεγάλο της hit ήταν το love hangover ένα νούμερο 1 από το 76 , τρία χρόνια μετά ο ''οργανισμός'' ανέλαβε την προσπάθεια ανασυγκρότησης - ανανέωσης του θαμπωμένου της προφίλ.
Καρπός των προσπαθειών το DIANA (1980) το πλεον επιτυχημένο της long
player καλλιτεχνικά και εμπορικά με πάνω από 6 εκ. πωλήσεις.
Κατ' ουσίαν εδώ έχουμε ένα άλμπουμ των chic μόνο που στα lead vocals αντί της Νorma Jean έχουμε την Diana, σύνθεση ,ενορχήστρωση ,παραγωγή ,
τα πάντα από τον οργανισμό.
Και εκεί που όλα έδειχναν ιδανικά , όταν στις αρχές του 80 παρουσιάστηκε από τον πρόεδρο της motown στην Diana το tape με την τελική (?) μίξη υπήρξαν μια σειρά αντιδράσεων από μέρους της οι οποίες επικεντρώνονταν στα εξής : α) στο πως ακούγονταν η φωνή της , δέχθηκε πολλές ''συμβουλές'' από τους hot DJs οι οποίοι την προειδοποίησαν ότι έτσι όπως ηχούσε βάδιζε ολοταχώς προς την οριστική καταστροφή της καριέρας της (tοο laid back, too flat) , τα vocals της δεν διέθεταν την απαραίτητη φρεσκάδα - ζωντάνια και νεανικότητα που θα της επέτρεπε να διεισδύσει και στην νεότερη γενιά της εποχής και β) την ενοχλούσαν τα παρατεταμένα οργανικά μέρη των tracks στα οπoία κυριαρχούσε ο πυρήνας του οργανισμού , Edwards / Rodgers , o οποίος ένιωθε ότι την καπέλωνε.
Τελικά και κάτω από τις απειλές της ντίβας ο πρόεδρος της motown ανέθεσε στον μηχανικό Russ Terrana να μπαλώσει την κατάσταση.
Η τελική μορφή , δηλαδή το νέο μιξάζ αλλά και τα νέα φωνητικά της Dianα
έγιναν δίχως την γνώση και βέβαια την συναίνεση των CHIC,οι οποίοι όταν χρόνια μετά τους ζητήθηκε αρνήθηκαν οποιαδήποτε μελλοντική συνεργασία μαζι της.
Το 2003 η Motown παρουσίασε και τις δυο εκδοχές του ''Diana'' επιτρέποντας μας την άντληση ασφαλών συμπερασμάτων πέρα από το πλαίσιο
του αστικού μύθου που περιέβαλε τον δίσκο όλα αυτά τα χρόνια.
Η αποψή μου είναι ότι η ''εκδοχή'' των chic είναι επικεντρωμένη κατά κύριο στην μπάντα στους μουσικούς και όντως η φωνή της Ross είναι πολύ
soft για αυτό το είδος της μουσικής (μιλάμε για καθαρό disco - funk)
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα ρυθμικά track να ηχούν (σε σχέση με την τελική μίξη) ως extended versions των ''original'' με την αισθητή διαφοροποίηση ότι το μπάσο του μακαρίτη και η κιθάρα του rodgers είναι ''in your face''
Τα κομμάτια που ωφελούνται από αυτή τη ''μεταχείριση'' είναι και τα πλέον
φανκίζοντα του δίσκου τα οποία μεταμορφώνονται σε πραγματικούς δυναμίτες με το μπάσο και την μπότα να σου τρυπάν το στομάχι.
Τελικά είναι δύσκολο να αποφασίσει κάποιος ανάμεσα στους δυο κόσμους τον στρογγυλεμένο πιασάρικο ? ή τον edgy των παραγωγών-δημιουργών φαινόμενο ? κυρίως διότι η δύναμη της συνήθειας 25 ολόκληρων χρόνων είναι μεγάλη , ας αφήσουμε λοιπόν το σωστό timing , διάθεση η ακόμα και ηχητικό εξοπλισμό να αποφασίσει.
