Γνωρίζοντας τον Clifford Bax το 1913 ο Βρεττανός συνθέτης Gustav Holst μαθαίνει για τον ζωδιακό κύκλο και την αστρολογία. Ένα χρόνο αργότερα, το 1914 αποφασίζει να γράψει το έργο The Planets. Οι Πλανήτες του Holst είναι επηρρεάσμένοι από την Τελετή της Άνοιξης του Igor Stravinsky στην σύνθεση της ορχήστρας και γι'αυτό έχουν ηχητική συνάφεια.
Βασισμένο σε επτά μέρη, που το καθένα τους είναι αφιερωμένο σε ένα πλανήτη με γνώμονα την επίδραση που έχουν αυτοί στον άνθρωπινη ψυχολογία κατά την αστρολογία, οι Πλανήτες παρουσιάζουν ένα συναρπαστικό πολύχρωμο τοπίο ηχοχρωμάτων και δυναμικών αντιθέσεων. Τα επτά θέματα παρουσιάζονται με την σειρά που απέχουν οι πλανήτες από την γη.
Το έργο ξεκινά στον Άρη όπου υπάρχει ένα επικό - δυναμικό ύφος το οποίο θα δώσει την θέση του στην ειρηνική γαλήνη της Αφροδίτης. Στον Ερμή εμφανίζεται γλυκερή ησυχία, σχεδόν οικία. Στον Δία απολαμβάνεις το άπλετο φως καθώς μια λιακάδα χαρακτηρίζει την σύνθεση δίνοντας χαρά και ελπίδα. Το ταξίδι στον Κρόνο αποδεικνύεται το πιο αξέχαστο. Απόκοσμο περιβάλλον υπάρχει, κρύβοντας μυστικισμό και εσωτερικότητα. Παράδοξα, σχεδόν ψυχεδελικά τοπία εμφανίζονται. Είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Θα προτιμούσα να μείνω εδώ. Όμως το τίμημα είναι η ζοφερή, απειλητική ατμόσφαιρα του Ουρανού που με περιμένει. Ο τελευταίος σταθμός, ο Ποσειδώνας κρύβει το μυστικό: Είναι σκοτεινός και απόμακρος. Φωνές ακούγονται καλώντας μας να αποκριθούμε. Άραγε υπάρχει ζωή;
Οι Πλανήτες ήταν το πρώτο έργο στην μουσική ιστορία που στο φινάλε η μουσική έσβηνε σιγά-σιγά. Για να επιτευχθεί αυτό στο Royal Albert Hall όπου πρωτοπαρουσιάστηκε το 1918, η χορωδία ακουγόταν από ένα δωμάτιο που δεν έβλεπε το κοινό και που στο τέλος, για να δημιουργηθεί το εφέ fade out, ένας κομπάρσος έκλεινε την πόρτα σταδιακά ώσπου να πάψει να ακούγεται.
Έχοντας ιδιαίτερη προτίμηση σ' αυτήν την περίοδο της κλασσικής μουσικής (αν μπορούμε να την ονομάσουμε λανθασμένα έτσι), τον 20ο αιώνα, οι Πλανήτες είναι από τα πιο συναρπαστικά, εμπνευσμένα και απολαυστικά έργα που έχω ακούσει. Χωρίς να είναι αρκετά γνωστό έργο, συστήνεται σε αμήυτους και σε αρνητές της ορχηστρικής μουσικής, ως ιδανική αφετηρία. Αφιερωμένο στον Ντοκ_