Ναι αλλά ποιος δέχεται να ζει όλη τη ζωή του με κράνη και εγκλωβισμένος μέσα σε "κλουβιά" και σε σκαμμένα μπουντρούμια όπου το παραμικρό λάθος θα είναι θανατηφόρο;
Ζωή θα ναι αυτό;
Στα τόσα δις που είμαστε, υπάρχουν οι 50-100-1000 που πολύ εύκολα να κλειστούν σε "μπουντρούμια". Εδώ ήδη υπάρχουν κάποιοι που πέρασαν πάνω από 1 χρόνο συνεχόμενα σε κάποιο διαστημικό σταθμό και ξαναπήγαν στο διάστημα.
Από την άλλη δεν είναι ανάγκη κάποιος να πάει για πάντα πχ στη βάση στη σελήνη ακόμη και στον Άρη.
Από την άλλη μακάρι να μην βρεθούμε ποτέ σε κατάσταση που να απειλούμαστε με αφανισμό. Πχ αν περάσουμε νέα έντονη εποχή παγετώνων ή αν πέσει κανένας μετεωρίτης στη γη σαν αυτός που αφάνισε τους δεινόσαυρους. Ακόμη και μικρότερος να πέσει υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μεγάλης επίσπευσης της κλιματικής αλλαγής και μέσα σε 30-50 χρόνια να απειλούμαστε πάλι με αφανισμό. Οπότε είσαι σε διαφορετική αφετηρία αν έχεις 2-3 ερευνητικές βάσεις στο διάστημα (σε τροχιά, φεγγάρι, Άρη, ...).
Έτσι και αλλιώς το μέλλον είναι προς τα έξω (και όχι λόγω υπερπληθυσμού).
Σκέψου όμως πως έγινε και η εξερεύνηση της γης. Κάποιοι έμεναν για μήνες μέσα σε κάτι καραβάκια (πχ το πλοίο του Κολόμβου ήταν 19 μέτρα μήκος όλο με 6 μέτρα πλάτος και καμιά 30ρια άτομα πάνω) για να εξερευνηθεί η γη. Και το πιο πιθανό για όποιον πήγαινε στο νέο κόσμο ήταν να μην ξαναγυρίσει ποτέ.
Έχει ενδιαφέρον και το παρακάτω βιντεάκι.
https://worldpopulationhistory.org/map/13/mercator/1/0/25/
