Διάθεση ρετρό
- Thread starter chris73
- Start date
ένα ευχαριστώ και πολλά μπράβο και από εμένα. ... να πω την αλήθεια : αρχικά νόμιζα ότι ήταν αντιγραφή κάποιου πολύ ωραίο άρθρου. ..... Μπράβο και πάλι.
Προ(πρωτο)πολεμικό γκατζετάκι – Η χρονοβαλβίδα…
Τον φωτογράφο των αρχών του εικοστού αιώνα ονόματι Fred Baxter, φαίνεται να απασχόλησε η έλλειψη αργών ταχυτήτων -εκεί κοντά στο δευτερόλεπτο δηλαδή-, σε πολλά φωτογραφικά κλείστρα της εποχής.
Η πρώτη δεκαετία του αιώνα αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο ένα μεταβατικό στάδιο για το αντικείμενο. Από την μία, τα φωτοευαίσθητα υλικά γινόταν όλο και ποιο… ευαίσθητα, πράγμα που εξώθησε τα πράγματα προς την κατασκευή κλείστρων μεγαλύτερης ακρίβειας και με δυνατότητα λειτουργίας σε όλο και μικρότερους χρόνους.
Από την άλλη μεριά όμως, η βιομηχανοποίηση κατάφερε να φέρει την φωτογραφία σε πολύ περισσότερα χέρια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η φωτογραφική μηχανή ενός μέσου χρήστη να διαθέτει στην χειρότερη μία ταχύτητα κλείστρου και στην καλύτερη περίπτωση τρεις (1/25 – 1/50 – 1/100) συν Β (Bulb).
Στην ρύθμιση Bulb (ονομασία που καθιερώθηκε από την λαστιχένια φούσκα που χρησιμοποιούταν τις προηγούμενες δεκαετίες για την ενεργοποίηση πολλών πνευματικών κλείστρων), όταν μεγάλωναν αρκετά οι απαιτούμενοι χρόνοι έκθεσης το σφάλμα στον χειρισμό μπορεί να ήταν αμελητέο, όμως όταν για μια σωστή έκθεση απαιτούνταν κάποια κλάσματα δευτερολέπτου, αυτά ήταν ουσιαστικά αδύνατον να επιτευχθούν.
Την αδυναμία λειτουργίας των μέσων κλείστρων της εποχής σε εκείνο το εύρος χρόνων έκθεσης σκέφτηκε να καλύψει με το εφεύρημα του αυτό ο κύριος Baxter.
Το γκατζετάκι είναι μια πνευματική βαλβίδα που ορίζει τον χρόνο διαφυγής του αέρα. Τραβώντας έξω το έμβολο μεταφέρεται αέρας από τον ένα θάλαμο του μηχανισμού στον άλλο.
Μετά προσαρμόζουμε την άκρη του ντεκλασέρ στην υποδοχή του εμβόλου, ρυθμίζουμε με τον περιστρεφόμενο δακτύλιο για τον επιθυμητό χρόνο (1/2, 1/4, 1/8, 1,2 ή 3sec) και κατόπιν πατάμε δυνατά και με μια απότομη κίνηση το έμβολο (πράγμα πολύ σημαντικό αυτό το τελευταίο για σωστά αποτελέσματα καθώς μας συμβουλεύουν και οι οδηγίες χρήσης…:singer:
Έτσι ανάλογα με την ρύθμιση της βαλβίδας ο αέρας εντός διαφεύγει ευκολότερα ή δυσκολότερα με τελικό αποτέλεσμα (αν όλα πάνε καλά και δεν μας πονέσει το χέρι) να επιτύχουμε τον επιθυμητό χρόνο έκθεσης (πάνω-κάτω).
Δεν ξέρω πόσο προχώρησε το θέμα εμπορικά τελικά, ήρθε μετά και ο πόλεμος, αλλά η ιδέα του πιστεύω πως βασίστηκε σε ήδη υπάρχοντες πνευματικούς μηχανισμούς ενσωματωμένους σε κάποια ακριβότερα κλείστρα της εποχής, αλλά και στις πνευματικές βαλβίδες που προϋπήρχαν και παρεμβάλλονταν μεταξύ της λαστιχένιας φούσκας (Bulb) που προαναφέρθηκε και του πνευματικού κλείστρου παλαιοτέρων κατασκευών. Κάτι σαν αυτό στο μέσο της παρακάτω φώτο.
Ο εν λόγω μηχανισμός φυσικά δεν έχει σχέση με άλλους μηχανισμούς που σκοπό είχαν την χρονοκαθυστέρηση ενεργοποίησης του κλείστρου αν και ομοιάζει κάπως όχι μόνο οπτικά αλλά και σαν φιλοσοφία λειτουργίας εν μέρει με τον μηχανισμό χρονοκαθυστέρησης της Kodak (παραπάνω εικόνα) οποίος όμως πρωτοκυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1918.
Σχετικό και άσχετο, απλά για την ιστορία ας συμπληρωθεί εδώ, πως μέχρι την εποχή του κυρίου Baxter δεν υπήρχε κάποιο στάνταρ ως προς τον τρόπο σύνδεσης της άλλης άκρης του ντεκλασέρ στο κλείστρο. Κάθε ένας κατασκευαστής είχε και τον δικό του τρόπο.
Το κωνικό σπείρωμα που άρχισε να επικρατεί σε όλες τις κατασκευές από το τέλος της δεκαετίας του 1910 και έχει φθάσει έως τις μέρες μας, ήταν αυτό που χρησιμοποίησε πρώτη η F. Deckel στα κλείστρα της (Compound και Compur) από το 1911 και μετά.
Τον φωτογράφο των αρχών του εικοστού αιώνα ονόματι Fred Baxter, φαίνεται να απασχόλησε η έλλειψη αργών ταχυτήτων -εκεί κοντά στο δευτερόλεπτο δηλαδή-, σε πολλά φωτογραφικά κλείστρα της εποχής.
Η πρώτη δεκαετία του αιώνα αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο ένα μεταβατικό στάδιο για το αντικείμενο. Από την μία, τα φωτοευαίσθητα υλικά γινόταν όλο και ποιο… ευαίσθητα, πράγμα που εξώθησε τα πράγματα προς την κατασκευή κλείστρων μεγαλύτερης ακρίβειας και με δυνατότητα λειτουργίας σε όλο και μικρότερους χρόνους.
Από την άλλη μεριά όμως, η βιομηχανοποίηση κατάφερε να φέρει την φωτογραφία σε πολύ περισσότερα χέρια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η φωτογραφική μηχανή ενός μέσου χρήστη να διαθέτει στην χειρότερη μία ταχύτητα κλείστρου και στην καλύτερη περίπτωση τρεις (1/25 – 1/50 – 1/100) συν Β (Bulb).
Στην ρύθμιση Bulb (ονομασία που καθιερώθηκε από την λαστιχένια φούσκα που χρησιμοποιούταν τις προηγούμενες δεκαετίες για την ενεργοποίηση πολλών πνευματικών κλείστρων), όταν μεγάλωναν αρκετά οι απαιτούμενοι χρόνοι έκθεσης το σφάλμα στον χειρισμό μπορεί να ήταν αμελητέο, όμως όταν για μια σωστή έκθεση απαιτούνταν κάποια κλάσματα δευτερολέπτου, αυτά ήταν ουσιαστικά αδύνατον να επιτευχθούν.
Την αδυναμία λειτουργίας των μέσων κλείστρων της εποχής σε εκείνο το εύρος χρόνων έκθεσης σκέφτηκε να καλύψει με το εφεύρημα του αυτό ο κύριος Baxter.
Το γκατζετάκι είναι μια πνευματική βαλβίδα που ορίζει τον χρόνο διαφυγής του αέρα. Τραβώντας έξω το έμβολο μεταφέρεται αέρας από τον ένα θάλαμο του μηχανισμού στον άλλο.
Μετά προσαρμόζουμε την άκρη του ντεκλασέρ στην υποδοχή του εμβόλου, ρυθμίζουμε με τον περιστρεφόμενο δακτύλιο για τον επιθυμητό χρόνο (1/2, 1/4, 1/8, 1,2 ή 3sec) και κατόπιν πατάμε δυνατά και με μια απότομη κίνηση το έμβολο (πράγμα πολύ σημαντικό αυτό το τελευταίο για σωστά αποτελέσματα καθώς μας συμβουλεύουν και οι οδηγίες χρήσης…:singer:
Έτσι ανάλογα με την ρύθμιση της βαλβίδας ο αέρας εντός διαφεύγει ευκολότερα ή δυσκολότερα με τελικό αποτέλεσμα (αν όλα πάνε καλά και δεν μας πονέσει το χέρι) να επιτύχουμε τον επιθυμητό χρόνο έκθεσης (πάνω-κάτω).
Δεν ξέρω πόσο προχώρησε το θέμα εμπορικά τελικά, ήρθε μετά και ο πόλεμος, αλλά η ιδέα του πιστεύω πως βασίστηκε σε ήδη υπάρχοντες πνευματικούς μηχανισμούς ενσωματωμένους σε κάποια ακριβότερα κλείστρα της εποχής, αλλά και στις πνευματικές βαλβίδες που προϋπήρχαν και παρεμβάλλονταν μεταξύ της λαστιχένιας φούσκας (Bulb) που προαναφέρθηκε και του πνευματικού κλείστρου παλαιοτέρων κατασκευών. Κάτι σαν αυτό στο μέσο της παρακάτω φώτο.
Ο εν λόγω μηχανισμός φυσικά δεν έχει σχέση με άλλους μηχανισμούς που σκοπό είχαν την χρονοκαθυστέρηση ενεργοποίησης του κλείστρου αν και ομοιάζει κάπως όχι μόνο οπτικά αλλά και σαν φιλοσοφία λειτουργίας εν μέρει με τον μηχανισμό χρονοκαθυστέρησης της Kodak (παραπάνω εικόνα) οποίος όμως πρωτοκυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1918.
Σχετικό και άσχετο, απλά για την ιστορία ας συμπληρωθεί εδώ, πως μέχρι την εποχή του κυρίου Baxter δεν υπήρχε κάποιο στάνταρ ως προς τον τρόπο σύνδεσης της άλλης άκρης του ντεκλασέρ στο κλείστρο. Κάθε ένας κατασκευαστής είχε και τον δικό του τρόπο.
Το κωνικό σπείρωμα που άρχισε να επικρατεί σε όλες τις κατασκευές από το τέλος της δεκαετίας του 1910 και έχει φθάσει έως τις μέρες μας, ήταν αυτό που χρησιμοποίησε πρώτη η F. Deckel στα κλείστρα της (Compound και Compur) από το 1911 και μετά.
Leonar
Σχετικό μυστήριο φαίνεται να καλύπτει την ιστορία της Leonar για την οποία πολύ λίγες πληροφορίες κατάφερα να συλλέξω.
Η εταιρία πρέπει να δημιουργήθηκε μέσα στην τελευταία δεκαετία του 19ου στο Wandsbek το οποίο βρίσκεται κοντά στο Αμβούργο. Αρχικά παρήγαγε φωτογραφικά χημικά ενώ στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα προχώρησε και στην κατασκευή φωτογραφικού χαρτιού και μηχανών.
Τα χαρτιά της Leonar βρέθηκαν σύντομα στις πρώτες θέσεις της λίστας προτίμησης των ευρωπαίων φωτογράφων και εξακολούθησαν να βρίσκονται εκεί μέχρι τον δεύτερο πόλεμο.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου ένα μεγάλο μέρος των εγκαταστάσεων της Leonar καταστράφηκε από βομβαρδισμούς αλλά αμέσως μετά η εταιρία επανέφερε την παραγωγή και οι πιστοί πελάτες της δεν την άφησαν έτσι.
Τελικά το 1964 συγχωνεύτηκε με την Agfa η οποία ανήκε τότε στη Bayer και όλοι αυτοί μαζί στο τέλος κατέληξαν στην βελγική Gevaert. Το αποτέλεσμα ήταν να εξαφανιστούν από το «χάρτη» ονόματα φωτογραφικών χαρτιών όπως τα Leigrano και Lumarto που είχαν ορκισμένους οπαδούς για δεκαετίες.
Τέτοια δείχνει να ήταν η φήμη των χαρτιών της Leonar που ακόμη και στις μέρες μας υπάρχει αφιερωμένη αγορά για ευρήματα που μπορεί να εμφανισθούν σε διάφορες σοφίτες, ξεχασμένα ντουλάπια και παλιά φωτογραφεία.
Όσο για τις φωτογραφικές μηχανές η εταιρία πρέπει να παρήγαγε τυπικές κατασκευές μέσης κατηγορίας μέχρι περίπου το 1930, καθώς δεν έχει τύχει να δω μηχανή της Leonar με τον νεότερο τύπο Compur κλείστρου το οποίο εμφανίστηκε κάπου στο 1928.
Τα κλείστρα ήταν από τους δύο γνωστούς της εποχής και οι φακοί ήταν ίδιας ετικέτας αγνώστου προέλευσης.
Όσο για τη φωτογραφική της παρουσίασης είναι ένα τυπικό δείγμα των κατασκευών της εταιρίας και θα τη χρονολογούσα κάπου στο 1920. Αυτό προκύπτει τόσο από τον αριθμό σειράς του κλείστρου (περί το 1917), από την γενική κατασκευή, αλλά και από τη λαβή για το τράβηγμα του μηχανισμού στις ράγες με τους ομόκεντρους κύκλους.
Αυτό το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό των Leonar και δεν το συναντάμε στις αρχικές τις κατασκευές. Επίσης η πλάκα πίσω από αυτή τη λαβή φέρει το όνομα της εταιρίας αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δυστυχώς το όνομα απουσιάζει.
Πολύ πιθανό είναι η συγκεκριμένη φωτογραφική να παρέμεινε κλειστή και εκτός χρήσης ίσως για πάνω από…90 (!) χρόνια, και για πολλά αν όχι όλα από αυτά σε μια υγρή αποθήκη…
Μία πρώτη ένδειξη για την παραπάνω εικασία είναι η πλάτη της που βρέθηκε φορτωμένη με αχρησιμοποίητο φιλμ της Goerz, εταιρία που έπαψε να υπάρχει στη Γερμανία από το 1926, καθώς αυτή συμμετείχε στον σχηματισμό της Zeiss Ikon.
Όσο για τις άσχημες συνθήκες φύλαξης αυτό το υποθέτω κυρίως από το κλείστρο το οποίο σε κάποια μικρά και λίγα σημεία εσωτερικά εμφάνιζε ελαφρά διάβρωση. Δεν έχω δει άλλο τέτοιο κλείστρο σε όσο άσχημη κατάσταση και ας φαινόταν αρχικά να είχε ποτέ την παραμικρή διάβρωση. Παρόλα αυτά μετά από το σχετικό καθάρισμα λειτουργεί πολύ ικανοποιητικά αλλά όχι και τέλεια.
Την πλήρωσε όμως ο φακός που δεν έλεγε να ξεβιδώσει με τίποτα. Κάποιος είχε δοκιμάσει στο παρελθόν να ξεβιδώσει τα πίσω στοιχεία αλλά τα παράτησε αφού στράβωσε λίγο το κέλυφος. Τα πίσω στοιχεία τελικά κάποτε ξεβίδωσαν χωρίς πρόσθετες απώλειες αλλά η απελπισία ήρθε όταν προσπάθησα να ξεβιδώσω το εμπρός τμήμα.
Δοκίμασα κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για καμιά εβδομάδα, αλλά το χυτό αλουμίνιο από το οποίο είναι κατασκευασμένο το κέλυφός του (πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή) δημιουργεί εκ κατασκευής «άγρια» σπειρώματα που με την ελάχιστη οξείδωση κολλάν σε βαθμό απελπισίας. Αυτό σε συνδυασμό με την εύθραυστη φύση τους, κάνει τέτοιες περιπτώσεις απελπιστικές. Τελικά κάποτε ξεβίδωσε πριν παραδώσει εντελώς το πνεύμα και κατάφερε να βγάλει και μερικές φώτο.
Όσο για την φυσούνα η οποία ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι από δέρμα ή όχι, εκτός του ότι ήταν ένα ουσιαστικά ξερό διπλωμένο πράγμα είχε αρχίσει να μουχλιάζει επιφανειακά σε πολλά σημεία. Εκεί που όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο δεν είχα τίποτα να χάσω και την πασάλειψα αρχικά με… μπλέ οινόπνευμα….
Και θαύμα εγένετο! Την επόμενη είχε φουσκώσει (!) και είχε γίνει εύκαμπτη σαν καινούργια. Ακολούθησε περιποίηση με baby oil και όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την απουσία pinholes καθιστούν τη φωτογραφική πλήρως λειτουργική.
Σχετικό μυστήριο φαίνεται να καλύπτει την ιστορία της Leonar για την οποία πολύ λίγες πληροφορίες κατάφερα να συλλέξω.
Η εταιρία πρέπει να δημιουργήθηκε μέσα στην τελευταία δεκαετία του 19ου στο Wandsbek το οποίο βρίσκεται κοντά στο Αμβούργο. Αρχικά παρήγαγε φωτογραφικά χημικά ενώ στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα προχώρησε και στην κατασκευή φωτογραφικού χαρτιού και μηχανών.
Τα χαρτιά της Leonar βρέθηκαν σύντομα στις πρώτες θέσεις της λίστας προτίμησης των ευρωπαίων φωτογράφων και εξακολούθησαν να βρίσκονται εκεί μέχρι τον δεύτερο πόλεμο.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου ένα μεγάλο μέρος των εγκαταστάσεων της Leonar καταστράφηκε από βομβαρδισμούς αλλά αμέσως μετά η εταιρία επανέφερε την παραγωγή και οι πιστοί πελάτες της δεν την άφησαν έτσι.
Τελικά το 1964 συγχωνεύτηκε με την Agfa η οποία ανήκε τότε στη Bayer και όλοι αυτοί μαζί στο τέλος κατέληξαν στην βελγική Gevaert. Το αποτέλεσμα ήταν να εξαφανιστούν από το «χάρτη» ονόματα φωτογραφικών χαρτιών όπως τα Leigrano και Lumarto που είχαν ορκισμένους οπαδούς για δεκαετίες.
Τέτοια δείχνει να ήταν η φήμη των χαρτιών της Leonar που ακόμη και στις μέρες μας υπάρχει αφιερωμένη αγορά για ευρήματα που μπορεί να εμφανισθούν σε διάφορες σοφίτες, ξεχασμένα ντουλάπια και παλιά φωτογραφεία.
Όσο για τις φωτογραφικές μηχανές η εταιρία πρέπει να παρήγαγε τυπικές κατασκευές μέσης κατηγορίας μέχρι περίπου το 1930, καθώς δεν έχει τύχει να δω μηχανή της Leonar με τον νεότερο τύπο Compur κλείστρου το οποίο εμφανίστηκε κάπου στο 1928.
Τα κλείστρα ήταν από τους δύο γνωστούς της εποχής και οι φακοί ήταν ίδιας ετικέτας αγνώστου προέλευσης.
Όσο για τη φωτογραφική της παρουσίασης είναι ένα τυπικό δείγμα των κατασκευών της εταιρίας και θα τη χρονολογούσα κάπου στο 1920. Αυτό προκύπτει τόσο από τον αριθμό σειράς του κλείστρου (περί το 1917), από την γενική κατασκευή, αλλά και από τη λαβή για το τράβηγμα του μηχανισμού στις ράγες με τους ομόκεντρους κύκλους.
Αυτό το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό των Leonar και δεν το συναντάμε στις αρχικές τις κατασκευές. Επίσης η πλάκα πίσω από αυτή τη λαβή φέρει το όνομα της εταιρίας αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δυστυχώς το όνομα απουσιάζει.
Πολύ πιθανό είναι η συγκεκριμένη φωτογραφική να παρέμεινε κλειστή και εκτός χρήσης ίσως για πάνω από…90 (!) χρόνια, και για πολλά αν όχι όλα από αυτά σε μια υγρή αποθήκη…
Μία πρώτη ένδειξη για την παραπάνω εικασία είναι η πλάτη της που βρέθηκε φορτωμένη με αχρησιμοποίητο φιλμ της Goerz, εταιρία που έπαψε να υπάρχει στη Γερμανία από το 1926, καθώς αυτή συμμετείχε στον σχηματισμό της Zeiss Ikon.
Όσο για τις άσχημες συνθήκες φύλαξης αυτό το υποθέτω κυρίως από το κλείστρο το οποίο σε κάποια μικρά και λίγα σημεία εσωτερικά εμφάνιζε ελαφρά διάβρωση. Δεν έχω δει άλλο τέτοιο κλείστρο σε όσο άσχημη κατάσταση και ας φαινόταν αρχικά να είχε ποτέ την παραμικρή διάβρωση. Παρόλα αυτά μετά από το σχετικό καθάρισμα λειτουργεί πολύ ικανοποιητικά αλλά όχι και τέλεια.
Την πλήρωσε όμως ο φακός που δεν έλεγε να ξεβιδώσει με τίποτα. Κάποιος είχε δοκιμάσει στο παρελθόν να ξεβιδώσει τα πίσω στοιχεία αλλά τα παράτησε αφού στράβωσε λίγο το κέλυφος. Τα πίσω στοιχεία τελικά κάποτε ξεβίδωσαν χωρίς πρόσθετες απώλειες αλλά η απελπισία ήρθε όταν προσπάθησα να ξεβιδώσω το εμπρός τμήμα.
Δοκίμασα κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για καμιά εβδομάδα, αλλά το χυτό αλουμίνιο από το οποίο είναι κατασκευασμένο το κέλυφός του (πολύ συνηθισμένο εκείνη την εποχή) δημιουργεί εκ κατασκευής «άγρια» σπειρώματα που με την ελάχιστη οξείδωση κολλάν σε βαθμό απελπισίας. Αυτό σε συνδυασμό με την εύθραυστη φύση τους, κάνει τέτοιες περιπτώσεις απελπιστικές. Τελικά κάποτε ξεβίδωσε πριν παραδώσει εντελώς το πνεύμα και κατάφερε να βγάλει και μερικές φώτο.
Όσο για την φυσούνα η οποία ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι από δέρμα ή όχι, εκτός του ότι ήταν ένα ουσιαστικά ξερό διπλωμένο πράγμα είχε αρχίσει να μουχλιάζει επιφανειακά σε πολλά σημεία. Εκεί που όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο δεν είχα τίποτα να χάσω και την πασάλειψα αρχικά με… μπλέ οινόπνευμα….
Και θαύμα εγένετο! Την επόμενη είχε φουσκώσει (!) και είχε γίνει εύκαμπτη σαν καινούργια. Ακολούθησε περιποίηση με baby oil και όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την απουσία pinholes καθιστούν τη φωτογραφική πλήρως λειτουργική.
Από την κατεχόμενη Γερμανία
Στην Λειψία τoυ 1892 ο Richard Knoll ξεκίνησε ένα εργαστήρι φωτογραφικών, το οποίο συνέχισε να φέρει την επωνυμία του μέχρι τα 1930s αν και ο ίδιος αποσύρθηκε από τον τόπο και πήγε να βρει την τύχη του στη Δρέσδη το 1904.
Εκεί, το 1926 η επιχείρηση θα περάσει στα χέρια του Emil Hofer ο οποίος θα ξεκινήσει την κατασκευή των απλών box με το όνομα “Eho” από τις οποίες και θα πάρει το όνομά της η νέα εταιρία ένα χρόνο αργότερα.
Μέσα σε εκείνα τα roaring 20s ο μηχανικός του Hofert ονόματι Karl Altmann, φρόντισε να μαζέψει το γιο του Berthold από τις μπάντες στις οποίες έπαιζε μπάντζο και να τον εκπαιδεύσει στην Eho σε κάτι "σοβαρότερο".
Ο νεαρός Berthold Altmann δεν γνωρίζω αν το πήρε όλο αυτό βαρέως, μα φαίνεται πως τα πήγε τελικά πολύ καλά στο νέο του πόστο, αφού έγινε σύντομα γενικός διευθυντής και τελικά εξαγόρασε την Eho το 1935.
Οι κατασκευές τις εταιρίας υπό νέα διεύθυνση θα συνεχίσουν να είναι τα απλά κουτιά, ενώ το 1937 θα προστεθούν στην παραγωγή και κάποιες διοπτικές.
Δύο χρόνια αργότερα θα παραχθεί και η πρώτη Altix, η οποία δεχόταν το γνωστό μας φιλμ 135, αλλά τα αρνητικά της ακολουθούσαν το φορμά της ιστορικής Robot δηλαδή 24x24mm.
Ο Altmann είδε την επιχείρησή του (που το 1940 ονομαζόταν πια Amca και από την επόμενη χρονιά Altissa) να ισοπεδώνεται ολοκληρωτικά στους βομβαρδισμούς του 1945, αλλά επανέκαμψε το 1946 και μαζί με τον κύριο Dosky δημιούργησε την ALDO (Altmann-Dosky) και ξεκίνησαν την παραγωγή μικροσκοπίων.
Τον επόμενο χρόνο η Altix I μαζί με κάποιες box θα επανέλθουν στην παραγωγή και πάλι από την Altissa, αλλά οι διοπτικές δεν θα συνεχίσουν καθώς ο εξειδικευμένος εξοπλισμός που χρειαζόταν είχε καταστραφεί και ήταν δύσκολο να επανακτηθεί.
Η σειρά των Altix θα συνεχίσει στο φορμά των 24x24mm έως και το 1950 όπου το μοντέλο IIIa θα είναι το πρώτο της σειράς που θα αποτυπώνει αρνητικά 24x36mm.
Τώρα μπορεί να σκέφτεστε τι Altix και Altix σας αναφέρω καθώς η φωτογραφική που βλέπετε ονομάζεται Classic 35. Έτσι όμως ονομαζόταν η Altix IV (1952-1959) όταν επρόκειτο να εξαχθεί. Η Classic 35 δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως παραγόταν καθ όλη την διάρκεια ζωής της altix IV. Είναι πιθανό να παράχθηκε για 1-2 χρόνια μόνο, κάπου το 1954-55, ίσως γιατί τότε προέκυψε και το μοντέλο V που είχε επιπλέον την δυνατότητα εναλλαγής φακών.
Εντωμεταξύ η κρατικοποίηση της Altissa είχε ξεκινήσει ήδη από το 1951, χρονιά που ο κύριος Altmann έκλεψε από το ίδιο του το εργοστάσιο αρκετές φωτογραφικές και βρέθηκε πρόσφυγας στη δύση…
Berthold Altmann
O χορός των Altix στην ανατολική Γερμανία κράτησε κάπου μέχρι το 1960 και εκεί που ήταν έτοιμο να παραχθεί και τηλεμετρικό μοντέλο η παραγωγή τους σταμάτησε με την ολοκληρωτική απορρόφηση της εταιρίας από το σχήμα της VEB Camera and Cinema Works της Δρέσδης.
Όμως οι Altix δεν πέθαναν αμέσως. Ανταλλακτικά και μηχανολογικός εξοπλισμός πουλήθηκαν στην ZRAK στο Σεράγεβο όπου και συνέχισε η παραγωγή τους για κάποιο διάστημα.
Οι Γιουγκοσλάβοι προφανώς αυτό το έκαναν με άδεια, πράγμα που ίσως να μην ισχύει όμως και για τους Ρουμάνους, καθώς την ίδια εποχή από την ΙΟR στο Βουκουρέστι κατασκευάστηκαν φωτογραφικές εμφανώς βασισμένες στις Altix.
Πολύ λίγα κομμάτια πρέπει να κατασκευάστηκαν και αυτό κάνει σήμερα τις ρουμάνικές “Altix” να έχουν κάποια συλλεκτική αξία.
Η Classic 35-Altix IV είναι μια απλή φωτογραφική αρκετά καλής ποιότητας και μπορεί να την συναντήσουμε με φακούς Zeiss Tessar ή Meyer Trioplan αλλά σπανίως και με Ludwig Meritar.
Το κλείστρο Vebur δεν είναι άλλη από την ανατολική έκδοση του …Compur και από άποψη ποιότητας δεν δείχνει να υστερεί.
Λεπτομέρεια το τριγωνάκι με τον αριθμό 1 που καταδεικνύει προϊόντα ανώτερης –αλλά όχι και εξαιρετικής- ποιότητας που συμφωνούσαν με τα παγκόσμια στάνταρντ.
Η στάμπα της κατοχής δείχνει να έμπαινε στα πεταχτά και διασώθηκε κυρίως γιατί αυτή η φωτογραφική δεν έχει χρησιμοποιηθεί σχεδόν καθόλου.
Δυστυχώς όμως από τη συγκεκριμένη λείπει το καρούλι στο οποίο τυλιγόταν το φιλμ αφού είχε εκφωτισθεί. Η επένδυσή της είναι από φθηνή δερματίνη, και το μεγάλο μείον όλων των Altix είναι πως πρέπει να αποσυναρμολογήσεις σχεδόν τα πάντα, να ξεκολλήσεις και τη δερματίνη για να μπορέσεις να καθαρίσεις απλά το σκόπευτρο, πράγμα που δεν είχα φυσικά σκοπό να κάνω...
Στην Λειψία τoυ 1892 ο Richard Knoll ξεκίνησε ένα εργαστήρι φωτογραφικών, το οποίο συνέχισε να φέρει την επωνυμία του μέχρι τα 1930s αν και ο ίδιος αποσύρθηκε από τον τόπο και πήγε να βρει την τύχη του στη Δρέσδη το 1904.
Εκεί, το 1926 η επιχείρηση θα περάσει στα χέρια του Emil Hofer ο οποίος θα ξεκινήσει την κατασκευή των απλών box με το όνομα “Eho” από τις οποίες και θα πάρει το όνομά της η νέα εταιρία ένα χρόνο αργότερα.
Μέσα σε εκείνα τα roaring 20s ο μηχανικός του Hofert ονόματι Karl Altmann, φρόντισε να μαζέψει το γιο του Berthold από τις μπάντες στις οποίες έπαιζε μπάντζο και να τον εκπαιδεύσει στην Eho σε κάτι "σοβαρότερο".
Ο νεαρός Berthold Altmann δεν γνωρίζω αν το πήρε όλο αυτό βαρέως, μα φαίνεται πως τα πήγε τελικά πολύ καλά στο νέο του πόστο, αφού έγινε σύντομα γενικός διευθυντής και τελικά εξαγόρασε την Eho το 1935.
Οι κατασκευές τις εταιρίας υπό νέα διεύθυνση θα συνεχίσουν να είναι τα απλά κουτιά, ενώ το 1937 θα προστεθούν στην παραγωγή και κάποιες διοπτικές.
Δύο χρόνια αργότερα θα παραχθεί και η πρώτη Altix, η οποία δεχόταν το γνωστό μας φιλμ 135, αλλά τα αρνητικά της ακολουθούσαν το φορμά της ιστορικής Robot δηλαδή 24x24mm.
Ο Altmann είδε την επιχείρησή του (που το 1940 ονομαζόταν πια Amca και από την επόμενη χρονιά Altissa) να ισοπεδώνεται ολοκληρωτικά στους βομβαρδισμούς του 1945, αλλά επανέκαμψε το 1946 και μαζί με τον κύριο Dosky δημιούργησε την ALDO (Altmann-Dosky) και ξεκίνησαν την παραγωγή μικροσκοπίων.
Τον επόμενο χρόνο η Altix I μαζί με κάποιες box θα επανέλθουν στην παραγωγή και πάλι από την Altissa, αλλά οι διοπτικές δεν θα συνεχίσουν καθώς ο εξειδικευμένος εξοπλισμός που χρειαζόταν είχε καταστραφεί και ήταν δύσκολο να επανακτηθεί.
Η σειρά των Altix θα συνεχίσει στο φορμά των 24x24mm έως και το 1950 όπου το μοντέλο IIIa θα είναι το πρώτο της σειράς που θα αποτυπώνει αρνητικά 24x36mm.
Τώρα μπορεί να σκέφτεστε τι Altix και Altix σας αναφέρω καθώς η φωτογραφική που βλέπετε ονομάζεται Classic 35. Έτσι όμως ονομαζόταν η Altix IV (1952-1959) όταν επρόκειτο να εξαχθεί. Η Classic 35 δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως παραγόταν καθ όλη την διάρκεια ζωής της altix IV. Είναι πιθανό να παράχθηκε για 1-2 χρόνια μόνο, κάπου το 1954-55, ίσως γιατί τότε προέκυψε και το μοντέλο V που είχε επιπλέον την δυνατότητα εναλλαγής φακών.
Εντωμεταξύ η κρατικοποίηση της Altissa είχε ξεκινήσει ήδη από το 1951, χρονιά που ο κύριος Altmann έκλεψε από το ίδιο του το εργοστάσιο αρκετές φωτογραφικές και βρέθηκε πρόσφυγας στη δύση…
Berthold Altmann
O χορός των Altix στην ανατολική Γερμανία κράτησε κάπου μέχρι το 1960 και εκεί που ήταν έτοιμο να παραχθεί και τηλεμετρικό μοντέλο η παραγωγή τους σταμάτησε με την ολοκληρωτική απορρόφηση της εταιρίας από το σχήμα της VEB Camera and Cinema Works της Δρέσδης.
Όμως οι Altix δεν πέθαναν αμέσως. Ανταλλακτικά και μηχανολογικός εξοπλισμός πουλήθηκαν στην ZRAK στο Σεράγεβο όπου και συνέχισε η παραγωγή τους για κάποιο διάστημα.
Οι Γιουγκοσλάβοι προφανώς αυτό το έκαναν με άδεια, πράγμα που ίσως να μην ισχύει όμως και για τους Ρουμάνους, καθώς την ίδια εποχή από την ΙΟR στο Βουκουρέστι κατασκευάστηκαν φωτογραφικές εμφανώς βασισμένες στις Altix.
Πολύ λίγα κομμάτια πρέπει να κατασκευάστηκαν και αυτό κάνει σήμερα τις ρουμάνικές “Altix” να έχουν κάποια συλλεκτική αξία.
Η Classic 35-Altix IV είναι μια απλή φωτογραφική αρκετά καλής ποιότητας και μπορεί να την συναντήσουμε με φακούς Zeiss Tessar ή Meyer Trioplan αλλά σπανίως και με Ludwig Meritar.
Το κλείστρο Vebur δεν είναι άλλη από την ανατολική έκδοση του …Compur και από άποψη ποιότητας δεν δείχνει να υστερεί.
Λεπτομέρεια το τριγωνάκι με τον αριθμό 1 που καταδεικνύει προϊόντα ανώτερης –αλλά όχι και εξαιρετικής- ποιότητας που συμφωνούσαν με τα παγκόσμια στάνταρντ.
Η στάμπα της κατοχής δείχνει να έμπαινε στα πεταχτά και διασώθηκε κυρίως γιατί αυτή η φωτογραφική δεν έχει χρησιμοποιηθεί σχεδόν καθόλου.
Δυστυχώς όμως από τη συγκεκριμένη λείπει το καρούλι στο οποίο τυλιγόταν το φιλμ αφού είχε εκφωτισθεί. Η επένδυσή της είναι από φθηνή δερματίνη, και το μεγάλο μείον όλων των Altix είναι πως πρέπει να αποσυναρμολογήσεις σχεδόν τα πάντα, να ξεκολλήσεις και τη δερματίνη για να μπορέσεις να καθαρίσεις απλά το σκόπευτρο, πράγμα που δεν είχα φυσικά σκοπό να κάνω...
timaios
AVClub Addicted Member
- 16 November 2009
- 1,363
--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---
Ευτυχώς πού συνεχίζεται ή πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση σου πού πέρα από την Ιστορική αξία με την ιδιαίτερη ματιά και την πολύ καλή φωτογραφική απεικόνιση μας δίνει την δυνατότητα να μάθουμε όσοι ενδιαφερόμασται πάρα πολλά χάρη στον εξαιρετικό τρόπο γραφής πού κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον για περαιτέρω εμβάθυνση έστω και θεωρητικά...Καλά θα ήταν να είχαμε καί τις τεχνικές δεξιότητες να εμπλουτίζαμε το νήμα προς χάριν της εξέλιξης,αλλά πώς να το κάνουμε πρέπει να το έχει κάποιος το μεράκι και το χάρισμα αλλά καί την επιμονή στην έρευνα με τις κατασκευές για να μπορεί να συνδράμει,ευχαριστώ για την δημιουργία του όμορφου νήματος πού έχω την χαρά να το απολαμβάνω έστω και σαν θεατής αναγνώστης.Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις με ιδιαίτερο ζήλο που δέν θα έβγαινε αποτέλεσμα χωρίς αυτόν.
Last edited:
Μπελλος Ευαγγελος
Supreme Member
Φωτογραφική προϊστορία…
Συγχωρήστε μου αν αφορμή για τα παρακάτω δεν είναι ένα αμιγώς φωτογραφικό αντικείμενο, αλλά ψάχνοντας σχετικά με τον κατασκευαστή του βρέθηκα μπροστά στα χρόνια που γεννήθηκε η φωτογραφία και πολλούς από τους πρωτοπόρους της. Έτσι θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα ευρήματα ως ένα μικρό φόρο τιμής σε αυτούς.
Η δαγεροτυπία παρουσιάστηκε στο κοινό το 1839 ως προσφορά του γαλλικού κράτους στον κόσμο. -Από τον κόσμο όμως εξαιρούνταν οι Άγγλοι και οι αποικίες τους όπου θα έπρεπε να πληρώσουν δικαιώματα για τη χρήση της μεθόδου. Το Βατερλό προφανώς ήταν ακόμη πολύ νωπό στη μνήμη των περήφανων γάλλων…:slapface:
Εκείνη την περίοδο στην καρδιά του Παρισιού δραστηριοποιούνταν πολλοί οπτικοί, και μόνο σε ένα δρόμο υπήρχαν 4 με το ίδιο επίθετο (Chevalier).
O πύργος του ρολογιού. Ο δρόμος με τους Chevalier ξεκινά από εκεί και στο βάθος καταλήγει στην πλατεία Pont Neuf με το άγαλμα του Henri IV
Δύο εξ αυτών ανήκαν στην ίδια οικογένεια. Ο πατέρας ονόματι Vincent και ο υιός Charles είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους από το 1832. Ο τρίτος Chevalier ήταν άσχετος με όλους τους υπόλοιπους, καθώς και ο τέταρτος, ιδρυτής του οίκου από τον οποίο προήλθαν και τα κιάλια θεάτρου που βλέπετε.
Το επίθετο του συγκεκριμένου όμως περιείχε 2 “L’ –Chevallier, πράγμα που δεν έφθανε για να ξεμπλέξει την κατάσταση ακόμη και τότε, πόσο μάλλον σήμερα.
O Jean Gabriel Augustin Chevallier (1778-1848) συνέχιζε την παράδοση της οικογένειας που κρατούσε από το 1740. Ο ίδιος ξεκίνησε το δικό του εργαστήριο από τα 18 του (1796) στον «Πύργο του Ρολογιού» (Tour de l'Horloge ακριβώς κάτω από το ρολόι), και περίπου 45 χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε παρακάτω στο νούμερο 15 της πλατείας Pont Neuf, καθώς είχαν αρχίσει οι εργασίες αποκατάστασής των κτιρίων στην πρώτη διεύθυνση.
Πλατεία της "νέας γέφυρας" (Pont Neuf). Δεξιά το νούμερο 15 και αριστερά το 13 για το οποίο θα δούμε παρακάτω.
Γελοιογραφία εποχής 1830. Κάτω από το ρολόι και έξω από το εργαστήριό του ο κύριος Augustin είχε τοποθετήσει ένα θερμόμετρο το οποίο συμβουλεύονταν συχνά οι παριζιάνοι
Ο κύριος Augustin έγραψε βιβλία και άλλα συγγράμματα, απέκτησε τιμητικούς τίτλους δημοσίευσε σε εφημερίδες, και ήταν μέλος πολλών επιστημονικών κοινοτήτων. Ο γαμπρός του Ducray είχε αναλάβει ήδη τη διεύθυνση από το 1838, και διαδέχθηκε τον κύριο Augustin μετά τον θάνατο του. Όμως οι πρώτες κατασκευές που έφεραν πλέον την λέξη “Maison” (οίκος) εμφανίστηκαν από το 1858 και μετά καθώς του την «είπε» ο Chevalier με ένα λάμδα, Charles.
Ο οίκος του κυρίου Chevallier με δύο λάμδα εξακολούθησε να υπάρχει στην ίδια θέση τουλάχιστον μέχρι το 1899-1900 όπως επιβεβαιώνει η παρακάτω φώτο του Atget.
Πολύ σύντομα μετά από αυτή τη λήψη ο οίκος μεταφέρθηκε σε άλλη διεύθυνση πράγμα που προκύπτει από φωτογραφία της εποχής καθώς και από κατασκευές του οίκου υπό τους αδελφούς Avizard, στο νούμερο 21 της οδού Royal, οι οποίες προέρχονται σαφώς από το 1900-1900κάτι.
Τέλος, ακολούθησαν και άλλοι διάδοχοί οι οποίοι έως και σήμερα διατηρούν ζωντανό το όνομα του οίκου στο 17 της οδού των Πυραμίδων.
Ας γυρίσουμε όμως πίσω εκεί που αφήσαμε τους δύο μαλωμένους Chevalier.
Οι οικογενειακές επιχειρήσεις βρισκόταν στην γειτονιά από 1760, και ο Charles Chevalier (1804-1859) μαζί με τον μπαμπά του Vincent (1771-1741), πριν χωρίσουν μεταξύ πολλών άλλων κατασκεύαζαν και τους φακούς για τα πειράματα του Nicephore Niepce από το 1825. Όπου Niepce, στην ιστορία υπάρχει και ο μετέπειτα συνέταιρος του Louis Daguerre, ενώ δεν είναι σύμπτωση ότι και αυτός ήταν πελάτης των Chevalier…
Ο Niepce εργαζόταν για χρόνια μόνος χωρίς να θέλει και πολλές παρτίδες, όμως η φύση των πειραμάτων του έφθασε στα αυτιά του Daguerre, το πιθανότερο μέσω του υιού Charles Chevalier. Έτσι ο Daguerre προσέγγισε τον Niepce και κάποια στιγμή τον έπεισε να συνεργαστούν, ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν την ιστορία της γέννησης της φωτογραφίας.
Μια δαγεροτυπία εποχής 1840 αποτυπώνει το άγαλμα του Henry IV στην πλατεία Pont Neuf με το Λούβρο στο βάθος. (Στην αυθεντική της μορφή το Λούβρο είναι αριστερά καθώς από την φύση της η δαγεροτυπία είναι πάντα mirror.)
Η θέση της λήψης δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Ο φωτογράφος βρισκόταν στον πρώτο όροφο του κτιρίου στο νούμερο 15, δηλαδή εκεί που θα συναντήσουμε τα εργαστήρια του κυρίου Chevallier με δύο λάμδα.
Στο πίσω μέρος της δαγεροτυπίας αυτής υπάρχει ετικέτα που φέρει το όνομα του δημιουργού, και ενώ θα περιμέναμε εύλογα να συναντήσουμε τον κύριο Augustin, θα διαβάσουμε το όνομα του Vincent Chevalier, πράγμα που μπορεί να σημαίνει συνεργασίες και αγάπες μεταξύ των πρώτων.
Αυτά τα τελευταία κυκλοφορούν στον ιστό από μερικούς χαρούμενους γάλλους οι οποίοι βρίσκουν την ιστορία πολύ γοητευτική. Επειδή οι χρονολογίες είναι εντελώς οριακές εύκολα μπορεί κανείς να παρασυρθεί. Ωστόσο λίγο ψάξιμο παραπάνω σε καταλόγους και almanac μάλλον στην αντίθετη κατεύθυνση δείχνουν.
Μέχρι το 1841 χρονιά που πέθανε ο Vincent Chevalier, η διεύθυνση του κυρίου Augustin είναι σταθερά στον πύργο του ρολογιού, ενώ σε αλμανάκ του 1842 αναφέρεται η διεύθυνση του πύργου, καθώς ΚΑΙ η διεύθυνση στην πλατεία Pont Neuf υπό τον γαμπρό του Ducray (εικάζω πως ήταν η περίοδος που μεταφερόταν τα εργαστήρια). Επίσης σε κατάλογο του Chevallier της ίδιας χρονιάς ο ίδιος ο κατασκευαστής αναφέρει πως μετακόμισε λόγω εργασιών.
Οι σύγχρονοι γάλλοι μπορεί να χαίρονται, αλλά δεν παραθέτουν επαρκή τεκμηρίωση, πράγμα που ισχύει όμως και για την δική μου υπόθεση, η οποία με τη σειρά της πάσχει και αυτή από έλλειψη ενός ντοκουμέντου που δεν θα άφηνε καμία αμφιβολία. Οι ημερομηνίες όμως είναι τόσο κοντά που τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί από τα δύο.
Γεγονός πάντως είναι πως από τον ίδιο χώρο έγινε η λήψη της συγκεκριμένης φωτογραφίας που το 2011 πωλήθηκε για πάνω από 73 χιλιάδες ευρώ.
Η γειτονιά όμως διέθετε και άλλους άξιους οπτικούς εκείνα τα χρόνια.
Στο νούμερο 13 της πλατείας Pont Neuf, δηλαδή ακριβώς δίπλα στον κύριο Chevallier με δύο λάμδα, βρισκόταν ο Noel Marie Paymal Lerebours (1807 – 1873) που είχε αναλάβει την επιχείρηση του πατριού του Jean. Ήταν από τους πρώτους φωτογράφους και κατασκευαστής μεταξύ άλλων φακών για τις πρώτες φωτογραφικές δαγεροτυπίας. Συνεταιρίστηκε με τον καθηγητή μαθηματικών από τη Λοζάνη, Marc Secretan (1804-1867) το 1845 και ο οίκος τους εξακολούθησε να υπάρχει για πολλά χρόνια μετά τον θάνατό τους.
Η παρακάτω δαγεροτυπία αν και δεν έχει κάποια ετικέτα για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, έχει ληφθεί σίγουρα από κάποιο παράθυρο των εγκαταστάσεων του Lerebours ή Lerebours-Secretan και έτσι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως ανήκουν σε αυτούς.
Και καθώς τα κύλια όπερας μας οδήγησαν ως εκεί ας πούμε δύο λόγια για αυτά.
Υπάρχουν κάποια αρχικά σκαλισμένα στην εμπρός γέφυρα, -προφανώς της πρώτης ιδιοκτήτριας- και ο γερμανός πωλητής ανέφερε πως βρίσκονταν στην οικογένεια για καμιά 100 χρόνια.
Στα τηλεσκοπικά τμήματα πριν τα προσοφθάλμια υπάρχουν χαραγμένα τα εξής:
Maison de l'Ing(énieur) Chevallier Opt(icien)
A Paris Place du Pont Neuf 15
Σύμφωνα με την προηγούμενη έρευνα τα 100 χρόνια ίσως και να είναι λίγα ή εντελώς οριακά δεδομένων τον φωτογραφιών της περιοχής και των διαδόχων.
Επίσης, αν και δεν αποτελεί αυτό από μόνο του απόδειξη, στις αρχές του 20ου αιώνα τα κιάλια όπερας είχαν αποκτήσει κλίση στη γέφυρα για να αφήνουν χώρο στη μύτη. Από την άλλη όμως δεν αποκλείονται κατασκευές της εποχής που ίσως και από άποψη ακολουθούσαν το παλιό «πρότυπο».
Το 1823 ο βιεννέζος οπτικός Voigtlander από τον οποίο προέκυψε η γνωστή εταιρία, ήταν ο πρώτος που ένωσε δύο μονόκιαλα για αυτή τη χρήση, αλλά κάθε ένα εστίαζε ξεχωριστά. Δύο χρόνια αργότερα ο παριζιάνος Lemiere (και όχι Lamaire ή Lamier ή Lumiere) πρόσθεσε τον τροχό που επιτύγχανε ταυτόχρονη εστίαση και έτσι γεννήθηκε η κλασσική μορφή αυτών των οργάνων.
Τα κιάλια όπερας κατά κανόνα έφεραν αχρωματικούς φακούς δύο στοιχείων, όμως σε σπάνιες περιπτώσεις όπως και στα συγκεκριμένα που βλέπουμε εδώ, όλοι οι φακοί αποτελούνται από τρία στοιχεία.
Τα είχα πάρει δώρο στη θεία μου που τρέχει στο «μέγαρο» αλλά πολλές φορές μου έρχεται να της τα κατασχέσω…
Κατάλογος 1845
Συγχωρήστε μου αν αφορμή για τα παρακάτω δεν είναι ένα αμιγώς φωτογραφικό αντικείμενο, αλλά ψάχνοντας σχετικά με τον κατασκευαστή του βρέθηκα μπροστά στα χρόνια που γεννήθηκε η φωτογραφία και πολλούς από τους πρωτοπόρους της. Έτσι θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα ευρήματα ως ένα μικρό φόρο τιμής σε αυτούς.
Η δαγεροτυπία παρουσιάστηκε στο κοινό το 1839 ως προσφορά του γαλλικού κράτους στον κόσμο. -Από τον κόσμο όμως εξαιρούνταν οι Άγγλοι και οι αποικίες τους όπου θα έπρεπε να πληρώσουν δικαιώματα για τη χρήση της μεθόδου. Το Βατερλό προφανώς ήταν ακόμη πολύ νωπό στη μνήμη των περήφανων γάλλων…:slapface:
Εκείνη την περίοδο στην καρδιά του Παρισιού δραστηριοποιούνταν πολλοί οπτικοί, και μόνο σε ένα δρόμο υπήρχαν 4 με το ίδιο επίθετο (Chevalier).
O πύργος του ρολογιού. Ο δρόμος με τους Chevalier ξεκινά από εκεί και στο βάθος καταλήγει στην πλατεία Pont Neuf με το άγαλμα του Henri IV
Δύο εξ αυτών ανήκαν στην ίδια οικογένεια. Ο πατέρας ονόματι Vincent και ο υιός Charles είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους από το 1832. Ο τρίτος Chevalier ήταν άσχετος με όλους τους υπόλοιπους, καθώς και ο τέταρτος, ιδρυτής του οίκου από τον οποίο προήλθαν και τα κιάλια θεάτρου που βλέπετε.
Το επίθετο του συγκεκριμένου όμως περιείχε 2 “L’ –Chevallier, πράγμα που δεν έφθανε για να ξεμπλέξει την κατάσταση ακόμη και τότε, πόσο μάλλον σήμερα.
O Jean Gabriel Augustin Chevallier (1778-1848) συνέχιζε την παράδοση της οικογένειας που κρατούσε από το 1740. Ο ίδιος ξεκίνησε το δικό του εργαστήριο από τα 18 του (1796) στον «Πύργο του Ρολογιού» (Tour de l'Horloge ακριβώς κάτω από το ρολόι), και περίπου 45 χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε παρακάτω στο νούμερο 15 της πλατείας Pont Neuf, καθώς είχαν αρχίσει οι εργασίες αποκατάστασής των κτιρίων στην πρώτη διεύθυνση.
Πλατεία της "νέας γέφυρας" (Pont Neuf). Δεξιά το νούμερο 15 και αριστερά το 13 για το οποίο θα δούμε παρακάτω.
Γελοιογραφία εποχής 1830. Κάτω από το ρολόι και έξω από το εργαστήριό του ο κύριος Augustin είχε τοποθετήσει ένα θερμόμετρο το οποίο συμβουλεύονταν συχνά οι παριζιάνοι
Ο κύριος Augustin έγραψε βιβλία και άλλα συγγράμματα, απέκτησε τιμητικούς τίτλους δημοσίευσε σε εφημερίδες, και ήταν μέλος πολλών επιστημονικών κοινοτήτων. Ο γαμπρός του Ducray είχε αναλάβει ήδη τη διεύθυνση από το 1838, και διαδέχθηκε τον κύριο Augustin μετά τον θάνατο του. Όμως οι πρώτες κατασκευές που έφεραν πλέον την λέξη “Maison” (οίκος) εμφανίστηκαν από το 1858 και μετά καθώς του την «είπε» ο Chevalier με ένα λάμδα, Charles.
Ο οίκος του κυρίου Chevallier με δύο λάμδα εξακολούθησε να υπάρχει στην ίδια θέση τουλάχιστον μέχρι το 1899-1900 όπως επιβεβαιώνει η παρακάτω φώτο του Atget.
Πολύ σύντομα μετά από αυτή τη λήψη ο οίκος μεταφέρθηκε σε άλλη διεύθυνση πράγμα που προκύπτει από φωτογραφία της εποχής καθώς και από κατασκευές του οίκου υπό τους αδελφούς Avizard, στο νούμερο 21 της οδού Royal, οι οποίες προέρχονται σαφώς από το 1900-1900κάτι.
Τέλος, ακολούθησαν και άλλοι διάδοχοί οι οποίοι έως και σήμερα διατηρούν ζωντανό το όνομα του οίκου στο 17 της οδού των Πυραμίδων.
Ας γυρίσουμε όμως πίσω εκεί που αφήσαμε τους δύο μαλωμένους Chevalier.
Οι οικογενειακές επιχειρήσεις βρισκόταν στην γειτονιά από 1760, και ο Charles Chevalier (1804-1859) μαζί με τον μπαμπά του Vincent (1771-1741), πριν χωρίσουν μεταξύ πολλών άλλων κατασκεύαζαν και τους φακούς για τα πειράματα του Nicephore Niepce από το 1825. Όπου Niepce, στην ιστορία υπάρχει και ο μετέπειτα συνέταιρος του Louis Daguerre, ενώ δεν είναι σύμπτωση ότι και αυτός ήταν πελάτης των Chevalier…
Ο Niepce εργαζόταν για χρόνια μόνος χωρίς να θέλει και πολλές παρτίδες, όμως η φύση των πειραμάτων του έφθασε στα αυτιά του Daguerre, το πιθανότερο μέσω του υιού Charles Chevalier. Έτσι ο Daguerre προσέγγισε τον Niepce και κάποια στιγμή τον έπεισε να συνεργαστούν, ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν την ιστορία της γέννησης της φωτογραφίας.
Μια δαγεροτυπία εποχής 1840 αποτυπώνει το άγαλμα του Henry IV στην πλατεία Pont Neuf με το Λούβρο στο βάθος. (Στην αυθεντική της μορφή το Λούβρο είναι αριστερά καθώς από την φύση της η δαγεροτυπία είναι πάντα mirror.)
Η θέση της λήψης δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Ο φωτογράφος βρισκόταν στον πρώτο όροφο του κτιρίου στο νούμερο 15, δηλαδή εκεί που θα συναντήσουμε τα εργαστήρια του κυρίου Chevallier με δύο λάμδα.
Στο πίσω μέρος της δαγεροτυπίας αυτής υπάρχει ετικέτα που φέρει το όνομα του δημιουργού, και ενώ θα περιμέναμε εύλογα να συναντήσουμε τον κύριο Augustin, θα διαβάσουμε το όνομα του Vincent Chevalier, πράγμα που μπορεί να σημαίνει συνεργασίες και αγάπες μεταξύ των πρώτων.
Αυτά τα τελευταία κυκλοφορούν στον ιστό από μερικούς χαρούμενους γάλλους οι οποίοι βρίσκουν την ιστορία πολύ γοητευτική. Επειδή οι χρονολογίες είναι εντελώς οριακές εύκολα μπορεί κανείς να παρασυρθεί. Ωστόσο λίγο ψάξιμο παραπάνω σε καταλόγους και almanac μάλλον στην αντίθετη κατεύθυνση δείχνουν.
Μέχρι το 1841 χρονιά που πέθανε ο Vincent Chevalier, η διεύθυνση του κυρίου Augustin είναι σταθερά στον πύργο του ρολογιού, ενώ σε αλμανάκ του 1842 αναφέρεται η διεύθυνση του πύργου, καθώς ΚΑΙ η διεύθυνση στην πλατεία Pont Neuf υπό τον γαμπρό του Ducray (εικάζω πως ήταν η περίοδος που μεταφερόταν τα εργαστήρια). Επίσης σε κατάλογο του Chevallier της ίδιας χρονιάς ο ίδιος ο κατασκευαστής αναφέρει πως μετακόμισε λόγω εργασιών.
Οι σύγχρονοι γάλλοι μπορεί να χαίρονται, αλλά δεν παραθέτουν επαρκή τεκμηρίωση, πράγμα που ισχύει όμως και για την δική μου υπόθεση, η οποία με τη σειρά της πάσχει και αυτή από έλλειψη ενός ντοκουμέντου που δεν θα άφηνε καμία αμφιβολία. Οι ημερομηνίες όμως είναι τόσο κοντά που τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί από τα δύο.
Γεγονός πάντως είναι πως από τον ίδιο χώρο έγινε η λήψη της συγκεκριμένης φωτογραφίας που το 2011 πωλήθηκε για πάνω από 73 χιλιάδες ευρώ.
Η γειτονιά όμως διέθετε και άλλους άξιους οπτικούς εκείνα τα χρόνια.
Στο νούμερο 13 της πλατείας Pont Neuf, δηλαδή ακριβώς δίπλα στον κύριο Chevallier με δύο λάμδα, βρισκόταν ο Noel Marie Paymal Lerebours (1807 – 1873) που είχε αναλάβει την επιχείρηση του πατριού του Jean. Ήταν από τους πρώτους φωτογράφους και κατασκευαστής μεταξύ άλλων φακών για τις πρώτες φωτογραφικές δαγεροτυπίας. Συνεταιρίστηκε με τον καθηγητή μαθηματικών από τη Λοζάνη, Marc Secretan (1804-1867) το 1845 και ο οίκος τους εξακολούθησε να υπάρχει για πολλά χρόνια μετά τον θάνατό τους.
Η παρακάτω δαγεροτυπία αν και δεν έχει κάποια ετικέτα για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, έχει ληφθεί σίγουρα από κάποιο παράθυρο των εγκαταστάσεων του Lerebours ή Lerebours-Secretan και έτσι θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως ανήκουν σε αυτούς.
Και καθώς τα κύλια όπερας μας οδήγησαν ως εκεί ας πούμε δύο λόγια για αυτά.
Υπάρχουν κάποια αρχικά σκαλισμένα στην εμπρός γέφυρα, -προφανώς της πρώτης ιδιοκτήτριας- και ο γερμανός πωλητής ανέφερε πως βρίσκονταν στην οικογένεια για καμιά 100 χρόνια.
Στα τηλεσκοπικά τμήματα πριν τα προσοφθάλμια υπάρχουν χαραγμένα τα εξής:
Maison de l'Ing(énieur) Chevallier Opt(icien)
A Paris Place du Pont Neuf 15
Σύμφωνα με την προηγούμενη έρευνα τα 100 χρόνια ίσως και να είναι λίγα ή εντελώς οριακά δεδομένων τον φωτογραφιών της περιοχής και των διαδόχων.
Επίσης, αν και δεν αποτελεί αυτό από μόνο του απόδειξη, στις αρχές του 20ου αιώνα τα κιάλια όπερας είχαν αποκτήσει κλίση στη γέφυρα για να αφήνουν χώρο στη μύτη. Από την άλλη όμως δεν αποκλείονται κατασκευές της εποχής που ίσως και από άποψη ακολουθούσαν το παλιό «πρότυπο».
Το 1823 ο βιεννέζος οπτικός Voigtlander από τον οποίο προέκυψε η γνωστή εταιρία, ήταν ο πρώτος που ένωσε δύο μονόκιαλα για αυτή τη χρήση, αλλά κάθε ένα εστίαζε ξεχωριστά. Δύο χρόνια αργότερα ο παριζιάνος Lemiere (και όχι Lamaire ή Lamier ή Lumiere) πρόσθεσε τον τροχό που επιτύγχανε ταυτόχρονη εστίαση και έτσι γεννήθηκε η κλασσική μορφή αυτών των οργάνων.
Τα κιάλια όπερας κατά κανόνα έφεραν αχρωματικούς φακούς δύο στοιχείων, όμως σε σπάνιες περιπτώσεις όπως και στα συγκεκριμένα που βλέπουμε εδώ, όλοι οι φακοί αποτελούνται από τρία στοιχεία.
Τα είχα πάρει δώρο στη θεία μου που τρέχει στο «μέγαρο» αλλά πολλές φορές μου έρχεται να της τα κατασχέσω…
Κατάλογος 1845
Αυτοί που ξεχνάμε (γιατί δεν έχουν "status"...)
Η ταπεινή πλαστική φωτογραφική που βλέπετε, αν και χρησιμοποιεί φιλμ 127 αποδίδοντας 16 αρνητικά 4x3cm, έχει βασιστεί/αντιγράψει μια άλλη ταπεινή αμερικάνικη της εποχής μετά το κράχ, που έφερε το φιλμ 135 στα χέρια των πολλών.
Όπως και σε κάθε τομέα, έτσι και στη φωτογραφία υπάρχουν κάποιοι που ενώ η συνεισφορά τους στην εξέλιξη ή διάδοση των πραγμάτων υπήρξε καθοριστική, τελικά παραγκωνίζονται και ξεχνιούνται. Φαίνεται πως έχουμε την τάση να θέλουμε να θυμόμαστε λαμπερά πρόσωπα και καταστάσεις, αυτούς ίσως που ηθελημένα ή μη προκάλεσαν θόρυβο, και τελικά έγιναν trend. Σε κάθε ιστορία όμως υπάρχουν αυτοί που έκαναν τη βαριά και βρώμικη δουλειά, που μόλις όμως ολοκληρώθηκε κανείς πια δεν τους θυμάται.
Σήμερα έχουμε τις full frame, που για κάποιο «αδιευκρίνιστο» λόγω έχουν αισθητήρα συγκεκριμένων διαστάσεων. Και γιατί να είναι 24x36? Πως φτάσαμε έως εδώ? Ποιοι ήταν αυτοί που συνέβαλαν καθοριστικά στην επικράτηση του συγκεκριμένου φορμά?
Και τότε αρχίζουμε τις ιστορίες που περιέχουν τις λέξεις Leica, Barnack, Contax, Zeiss και για την τεράστια συνεισφορά αυτών στην εξέλιξη και ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ του φορμά που όλοι γνωρίζουμε.
Καταρχήν πριν από τη Leica υπήρξαν πραγματικά πολλές καταγεγραμμένες προσπάθειες ώστε να χρησιμοποιηθεί το κινηματογραφικό φιλμ στη φωτογραφία.
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_135.html
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_1352.html
Και σίγουρα θα υπήρξαν τουλάχιστον ακόμη τόσες τις οποίες δεν γνωρίζουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ για αυτές.
Οι Leica και Contax φυσικά και αποτέλεσαν ορόσημο, μα από μόνες τους δεν είναι και τόσο σίγουρο πως θα μπορούσαν να καθιερώσουν την κατηγορία. Ήταν ακριβές και κατά συνέπεια απευθυνόταν σε λίγους. Η Retina της Kodak και κυρίως η ταυτόχρονη κυκλοφορία από την ίδια εταιρία του φιλμ 35mm σε κασέτες μιας χρήσης (δηλαδή το γνωστό μας έως και σήμερα φορμά 135) ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα παρακάτω, ως προς τον «εκδημοκρατισμό» του φορμά. Και αυτή όμως η εξέλιξη από μόνη της αν έμενε εκεί, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι αμφίβολο.
Μοναδικός λόγος το κόστος της Retina που αν και σημαντικά χαμηλότερο από οποιαδήποτε Leica ή Contax και πάλι δεν ήταν στα επίπεδα που θα μπορούσε να φέρει στα χέρια του κάθε snapshooter το φιλμ 135.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς, καθώς το χρήμα κινεί τα πράγματα χωρίς τις στρατιές των καθημερινών καταναλωτών πολλές προσπάθειες αποτυγχάνουν.
Argus A
Ο «χαμένος» κρίκος στην πορεία των πραγμάτων ως προς την πραγματική καθιέρωση του 135 φιλμ δεν είναι άλλος από την αμερικάνική Argus, που το 1936 παρουσίασε την πρώτη της φωτογραφική 35 χιλιοστών.
Μια πλαστική μηχανή με τα απολύτως απαραίτητα που κάλυπτε τις ανάγκες του καθημερινού χρήστη στην τιμή των 12 δολαρίων, όταν μια Leica ή Contax κόστιζε 200 με 300 δολάρια ενώ μια Retina 57. Σε συνέχεια του πράγματος η Argus δύο χρόνια αργότερα παρουσίασε και την πρώτη τηλεμετρική της σειράς C, που έμεινε στην ιστορία ως το «τούβλο» για προφανείς λόγους.
Η πρώτη Argus C
Οι γερμανοί απευθύνονταν σε λίγους και τα χρόνια ήταν δύσκολα. Το κενό στον πάτο της κατηγορίας μέχρι τα 60s και την επέλαση των ιαπώνων, φρόντισε να καλύψει η Argus καθώς και άλλοι αμερικάνοι μιμητές της.
Ο καθημερινός αμερικάνος αποτέλεσε την κύρια αγοραστική δύναμη καθώς μόλις είχε βγει από το κραχ και την πίεση του πολέμου ήθελε και μπορούσε να καταναλώσει. Ίσως όχι πολλά ο κάθε ένας ως μονάδα αλλά πάρα πολλά ως σύνολο.
1938
Η Argus και οι μιμητές της του έδωσαν την ευκαιρία πολύ οικονομικά να χρησιμοποιήσει το νέο μικρό φορμά που πρόσφερε compact διαστάσεις, ευκολία με την εμφάνιση της κασέτας της Kodak, και οικονομία χρήσης από άποψη αναλώσιμων.
Όσο για τη συγκεκριμένη φωτογραφική παρουσιάστηκε το 1938 από τη Utility Manufacturing Company της Νέας Υόρκης, εταιρία του κυρίου Charles Fischberg. Ο Fischberg ξεκίνησε στις αρχές του 30 να κατασκευάζει μερικές box και ψευδό TLR φωτογραφικές όταν κάποια στιγμή φαίνεται να βρήκε έξυπνη ιδέα να αντιγράψει την πρώτη Argus.
Από εκεί και μετά η ιστορία αρχίζει να μπερδεύεται. Πάντως κατά το 1940 πρέπει να συγχωνεύτηκε με την Monarch από το Σικάγο δημιουργώντας την Spartus. Θα ήταν στα χρόνια του πολέμου όταν ο Fischberg άφησε την Spartus και έτρεχε αλλού για περιπέτειες, ενώ την παλιά εταιρία ανέλαβε ο Jack Galter.
Ο κύριος Galter από το 1920 μέχρι την αρχή των 30s ήταν επαγγελματίας ντράμερ στο Σικάγο και είχε παίξει με τον Benny Goodman και όλους τους σύγχρονους συντοπίτες του. Μετά όμως το έριξε στο βιομηχανικό σχεδιασμό (αναπτήρες, ατμοσίδερα, φωτογραφικές κτλ).
Το μπέρδεμα είναι μεγάλο και τα παρακάτω ονόματα έχουν όλα μια σχέση μεταξύ τους: Spartus,Falcon Camera, Utility, Spencer, Monarch, Galter Products, Herold, Birdseye βHerbert George και ίσως και άλλαβ¦
H Falcon δείχνει να εξαφανίστηκε -τουλάχιστον από της διαφημίσεις- κατά την διάρκεια του πολέμου. Θα την συναντήσουμε ξανά το 1946, και στις πρώτες διαφημίσεις ενώ θα συνεχίζει να εμφανίζεται η Utility γύρω από το φακό της, η διεύθυνση της εταιρίας είναι στο Σικάγο.
1946
Η συγκεκριμένη έχει και χώρο αποθήκευσής εντός για ένα έξτρα ρολό φίλμβ¦
Τυχόν λομογράφος αναγνώστης πιστεύω πως ήδη έχει αναγνωρίσει την γιαγιά της δική του Sprocket Rocketβ¦
Η ταπεινή πλαστική φωτογραφική που βλέπετε, αν και χρησιμοποιεί φιλμ 127 αποδίδοντας 16 αρνητικά 4x3cm, έχει βασιστεί/αντιγράψει μια άλλη ταπεινή αμερικάνικη της εποχής μετά το κράχ, που έφερε το φιλμ 135 στα χέρια των πολλών.
Όπως και σε κάθε τομέα, έτσι και στη φωτογραφία υπάρχουν κάποιοι που ενώ η συνεισφορά τους στην εξέλιξη ή διάδοση των πραγμάτων υπήρξε καθοριστική, τελικά παραγκωνίζονται και ξεχνιούνται. Φαίνεται πως έχουμε την τάση να θέλουμε να θυμόμαστε λαμπερά πρόσωπα και καταστάσεις, αυτούς ίσως που ηθελημένα ή μη προκάλεσαν θόρυβο, και τελικά έγιναν trend. Σε κάθε ιστορία όμως υπάρχουν αυτοί που έκαναν τη βαριά και βρώμικη δουλειά, που μόλις όμως ολοκληρώθηκε κανείς πια δεν τους θυμάται.
Σήμερα έχουμε τις full frame, που για κάποιο «αδιευκρίνιστο» λόγω έχουν αισθητήρα συγκεκριμένων διαστάσεων. Και γιατί να είναι 24x36? Πως φτάσαμε έως εδώ? Ποιοι ήταν αυτοί που συνέβαλαν καθοριστικά στην επικράτηση του συγκεκριμένου φορμά?
Και τότε αρχίζουμε τις ιστορίες που περιέχουν τις λέξεις Leica, Barnack, Contax, Zeiss και για την τεράστια συνεισφορά αυτών στην εξέλιξη και ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ του φορμά που όλοι γνωρίζουμε.
Καταρχήν πριν από τη Leica υπήρξαν πραγματικά πολλές καταγεγραμμένες προσπάθειες ώστε να χρησιμοποιηθεί το κινηματογραφικό φιλμ στη φωτογραφία.
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_135.html
http://corsopolaris.net/supercameras/early/early_1352.html
Και σίγουρα θα υπήρξαν τουλάχιστον ακόμη τόσες τις οποίες δεν γνωρίζουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ για αυτές.
Οι Leica και Contax φυσικά και αποτέλεσαν ορόσημο, μα από μόνες τους δεν είναι και τόσο σίγουρο πως θα μπορούσαν να καθιερώσουν την κατηγορία. Ήταν ακριβές και κατά συνέπεια απευθυνόταν σε λίγους. Η Retina της Kodak και κυρίως η ταυτόχρονη κυκλοφορία από την ίδια εταιρία του φιλμ 35mm σε κασέτες μιας χρήσης (δηλαδή το γνωστό μας έως και σήμερα φορμά 135) ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα παρακάτω, ως προς τον «εκδημοκρατισμό» του φορμά. Και αυτή όμως η εξέλιξη από μόνη της αν έμενε εκεί, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι αμφίβολο.
Μοναδικός λόγος το κόστος της Retina που αν και σημαντικά χαμηλότερο από οποιαδήποτε Leica ή Contax και πάλι δεν ήταν στα επίπεδα που θα μπορούσε να φέρει στα χέρια του κάθε snapshooter το φιλμ 135.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς, καθώς το χρήμα κινεί τα πράγματα χωρίς τις στρατιές των καθημερινών καταναλωτών πολλές προσπάθειες αποτυγχάνουν.
Argus A
Ο «χαμένος» κρίκος στην πορεία των πραγμάτων ως προς την πραγματική καθιέρωση του 135 φιλμ δεν είναι άλλος από την αμερικάνική Argus, που το 1936 παρουσίασε την πρώτη της φωτογραφική 35 χιλιοστών.
Μια πλαστική μηχανή με τα απολύτως απαραίτητα που κάλυπτε τις ανάγκες του καθημερινού χρήστη στην τιμή των 12 δολαρίων, όταν μια Leica ή Contax κόστιζε 200 με 300 δολάρια ενώ μια Retina 57. Σε συνέχεια του πράγματος η Argus δύο χρόνια αργότερα παρουσίασε και την πρώτη τηλεμετρική της σειράς C, που έμεινε στην ιστορία ως το «τούβλο» για προφανείς λόγους.
Η πρώτη Argus C
Οι γερμανοί απευθύνονταν σε λίγους και τα χρόνια ήταν δύσκολα. Το κενό στον πάτο της κατηγορίας μέχρι τα 60s και την επέλαση των ιαπώνων, φρόντισε να καλύψει η Argus καθώς και άλλοι αμερικάνοι μιμητές της.
Ο καθημερινός αμερικάνος αποτέλεσε την κύρια αγοραστική δύναμη καθώς μόλις είχε βγει από το κραχ και την πίεση του πολέμου ήθελε και μπορούσε να καταναλώσει. Ίσως όχι πολλά ο κάθε ένας ως μονάδα αλλά πάρα πολλά ως σύνολο.
1938
Η Argus και οι μιμητές της του έδωσαν την ευκαιρία πολύ οικονομικά να χρησιμοποιήσει το νέο μικρό φορμά που πρόσφερε compact διαστάσεις, ευκολία με την εμφάνιση της κασέτας της Kodak, και οικονομία χρήσης από άποψη αναλώσιμων.
Όσο για τη συγκεκριμένη φωτογραφική παρουσιάστηκε το 1938 από τη Utility Manufacturing Company της Νέας Υόρκης, εταιρία του κυρίου Charles Fischberg. Ο Fischberg ξεκίνησε στις αρχές του 30 να κατασκευάζει μερικές box και ψευδό TLR φωτογραφικές όταν κάποια στιγμή φαίνεται να βρήκε έξυπνη ιδέα να αντιγράψει την πρώτη Argus.
Από εκεί και μετά η ιστορία αρχίζει να μπερδεύεται. Πάντως κατά το 1940 πρέπει να συγχωνεύτηκε με την Monarch από το Σικάγο δημιουργώντας την Spartus. Θα ήταν στα χρόνια του πολέμου όταν ο Fischberg άφησε την Spartus και έτρεχε αλλού για περιπέτειες, ενώ την παλιά εταιρία ανέλαβε ο Jack Galter.
Ο κύριος Galter από το 1920 μέχρι την αρχή των 30s ήταν επαγγελματίας ντράμερ στο Σικάγο και είχε παίξει με τον Benny Goodman και όλους τους σύγχρονους συντοπίτες του. Μετά όμως το έριξε στο βιομηχανικό σχεδιασμό (αναπτήρες, ατμοσίδερα, φωτογραφικές κτλ).
Το μπέρδεμα είναι μεγάλο και τα παρακάτω ονόματα έχουν όλα μια σχέση μεταξύ τους: Spartus,Falcon Camera, Utility, Spencer, Monarch, Galter Products, Herold, Birdseye βHerbert George και ίσως και άλλαβ¦
H Falcon δείχνει να εξαφανίστηκε -τουλάχιστον από της διαφημίσεις- κατά την διάρκεια του πολέμου. Θα την συναντήσουμε ξανά το 1946, και στις πρώτες διαφημίσεις ενώ θα συνεχίζει να εμφανίζεται η Utility γύρω από το φακό της, η διεύθυνση της εταιρίας είναι στο Σικάγο.
1946
Η συγκεκριμένη έχει και χώρο αποθήκευσής εντός για ένα έξτρα ρολό φίλμβ¦
Τυχόν λομογράφος αναγνώστης πιστεύω πως ήδη έχει αναγνωρίσει την γιαγιά της δική του Sprocket Rocketβ¦
Last edited:
etsap
Supreme Member
Ως ελάχιστο δείγμα εκτίμησης στη δουλειά και την προσπάθεια του αξιολογοτατου δημιουργού αυτού του νήματος (και μοναδικού ενεργού μέλους Chris73 ), η ΔΟ αποφάσισε να το κάνει sticky, ώστε να είναι ευκολότερο να βρεθεί και να εκτιμηθεί από όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη του forum μας.
Σε ευχαριστούμε πολύ Chris73.
Σε ευχαριστούμε πολύ Chris73.
ΒΛΑΣΙΔΗΣ
AVClub Fanatic
Έλειπα χωρίς υπολογιστές κτλ και μόλις το είδα.
Αν θεωρείτε πως έτσι μπορεί να είναι καλύτερα για τυχόν ενδιαφερόμενους εσείς γνωρίζετε.
Ευχαριστώ.
Αν θεωρείτε πως έτσι μπορεί να είναι καλύτερα για τυχόν ενδιαφερόμενους εσείς γνωρίζετε.
Ευχαριστώ.
Και άλλες Retina…
Καλά διάβαζα πως όταν αποκτήσεις την πρώτη μετά είναι δύσκολο να αρκεστείς μόνο σε αυτή…
Έχουν ήδη γραφτεί μερικά πράγματα για τον κύριο Nagel –τον οποίο συμπαθώ πολύ και ας μου έχει κάνει τέτοια ζημιά- και τις «γερμανικές Kodak». Η οποία Kodak για τους δικούς της λόγους φρόντιζε να παρουσιάζει κάθε τόσο και μία νέα Retina που πολλές φορές δεν είχε καμία ουσιαστική διαφορά από την προηγούμενη.
Επίσης πολλά προπολεμικά μοντέλα ήταν διαθέσιμα σε δύο «χρώματα», και διαφορές υπήρξαν ακόμη και κατά την διάρκεια παραγωγής του ίδιου μοντέλου πού είτε καταδείκνυαν τις επερχόμενες αλλαγές, είτε απλά «γιατί έτσι»…
Η σειρά των Retina και των απλούστερων Retinette στο σύνολό της έχει τόσους διαφορετικούς κωδικούς, που κάποιος θα μπορούσε να είναι συλλέκτης αποκλειστικά αυτών χωρίς να ξεμείνει από «δουλειά». Και αναφέρομαι μόνο στα μοντέλα με φυσούνα…
1937
Ποιος λοιπόν ο σκοπός αυτού του καταιγισμού εκείνα τα χρόνια? Έχω μπερδευτεί είναι η αλήθεια. Η εποχή, η εξέλιξη και η φιλοσοφία κατασκευής των προϊόντων τότε δεν νομίζω πως έχει πολλά κοινά με το τώρα. Μου φαίνεται εντελώς απίθανο κάποιος που για παράδειγμα το 1938 θα ξόδευε περίπου 1000 σημερινά δολάρια για την αγορά μιας Retina I, θα διέθετε άλλα τόσα την επόμενη χρονιά για μια όμοια φωτογραφική.
Και από τα ξεχασμένα φιλμ που μπορούν να βρεθούν εντός τους σήμερα, ο χρόνος έχει δείξει ότι οι φωτογραφικές συχνά είχαν διάρκεια ζωής/χρήσης πολλών δεκαετιών. Μία φωτογραφική του 1930 μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε χρήση ίσως 40 και 50 χρόνια μετά, και αυτό δεν δείχνει να αποτελεί την εξαίρεση.
Τέλος πάντων, από παρόρμηση και εγώ κατέληξα με άλλες … τέσσερεις μικρές.
Οι δύο παλαιότερες και τηλεμετρικές Retina II ανήκουν στον ίδιο τύπο (142), κατασκευάζονταν την περίοδο 1937-39 και εμφανίζουν αυτό που αναφέρθηκε νωρίτερα, μικρές διαφορές και τίποτα άλλο σε πρακτικό επίπεδο.
H πρώτη τηλεμετρική Retina II (type 122) παρουσιάστηκε το 1936 με πρόθεση να προλάβει τους ολυμπιακούς πράγμα που όμως δεν κατάφερε.
Παράχθηκε για λίγους μήνες και η μοναδική πρακτική διαφορά με τις εικονιζόμενες ήταν στον τρόπο προώθησης του φιλμ. Αυτό γινόταν με ένα μικρό μοχλό, αλλά η βιασύνη από την μεριά του κατασκευαστή είχε ως αποτέλεσμα ο μηχανισμός να μην είναι και τόσο αξιόπιστός. Έτσι, σύντομα η εταιρία γύρισε πίσω στην παλιά δοκιμασμένη λύση της ροδέλας και οι πρώτες Retina II έγιναν συλλεκτικές.
Το τηλέμετρο είναι ανεξάρτητο από το σκόπευτρο αλλά συνδεμένο με την εστίαση, πράγμα που σημαίνει πως πρώτα μετράμε –και ταυτόχρονα εστιάζουμε- από το ένα παράθυρο και μετά καδράρουμε από το άλλο. Το σασί κατά τα άλλα είναι το τυπικό μιας Retina I, και για να χωρέσει ο φακός είναι εμφανές πως στο παλιό καλούπι της πόρτας άνοιξαν μια κυκλική τρύπα και κόλλησαν μετά επάνω ένα άλλο καπάκι.
Το 1939 η Retina II απέκτησε συνδυασμένο τηλέμετρο/σκόπευτρο, και η πόρτα του φακού είχε αλλάξει χρησιμοποιώντας ένα τετραγωνισμένο νέο καλούπι. Ονομάστηκε IIa και είναι σπάνια καθώς η παραγωγή της διακόπηκε σύντομα λόγω πολέμου.
1940
Το 1945 η Kodak ανέκτησε την εταιρία και ξεκίνησε αμέσως από εκεί που είχε σταματήσει. Από την Retina II έφυγε το “a” αλλά ή φωτογραφική ήταν σχεδόν απαράλλακτη με την προπολεμική.
Το τηλέμετρο δεν είναι και τόσο φωτεινό από την κατασκευή του, όμως είναι απλό και αν χρειαστεί μπορεί –συνήθως- εύκολα να ρυθμιστεί αποσπώντας την επάνω πλάκα και ρυθμίζοντας 1-2 βίδες.
1949
Οι Retina II που έφθαναν στην αμερικάνικη αγορά εξοπλίζονταν μόνο με τους φωτεινότερους φακούς Xenon (6 στοιχεία σε τέσσερεις ομάδες) της Schneider διαφράγματος f2.8 ή και f2. Τον φθηνότερο Xenar ή Kodak Ektar f3.5 (τύπου Tessar) που είναι ο ίδιος φακός από τον ίδιο κατασκευαστή αλλά με άλλο όνομα, θα τον συναντήσουμε σε φωτογραφικές που πωλούνταν στον υπόλοιπο κόσμο.
Zeiss Bumps (?)
Εντάξει είμαι χαζός, αλλά να πως βρέθηκα με 2 όμοιες Retina II.
Για λίγα ευρώ αποκτήθηκε πρώτα η «παλαιότερη» και περισσότερο ξεθωριασμένη. Ο κυριότερος λόγος απόκτησης της ήταν ότι εμφάνιζε το «σύνδρομο» των “Zeiss Bumps” που από καιρό ήθελα να δω πόσο εύκολα μπορεί να αποκατασταθεί.
Σχεδόν σε κάθε Retina και άλλες φωτογραφικές της εποχής, και πολύ χειρότερα στις Contax της Zeiss όπου από εκεί και ο όρος, παρατηρούνται σημεία στην δερμάτινη επένδυση που έχουν φουσκώσει.
Η ροδέλα επανατύλιξης. Στον άξονά της και το τηλέμετρο.
Ανάλογα με τις συνθήκες φύλαξης αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται σε μικρότερη η μεγαλύτερη έκταση και οφείλεται στην οξείδωση των ορειχάλκινων περτσινιών και μεντεσέδων. Πιστεύω πως κατά κύριο λόγο, όχι όμως και αποκλειστικά, αυτό συμβαίνει λόγω γαλβανικής διάβρωσης από την επαφή ανόμοιων μετάλλων.
Ο καταλύτης που επιταχύνει την κατάσταση πρέπει να είναι η υγρασία που απορροφά το δέρμα και έτσι φωτογραφικές που αποθηκεύονται επι μακρόν σε υγρά κελάρια σίγουρα θα έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η συγκεκριμένη είχε τέσσερις πραγματικά τεράστιες φούσκες στο καπάκι της πλάτης και άλλα θέματα επίσης, όμως με λίγη υπομονή το δέρμα μπορεί να ανασηκωθεί προσεκτικά φροντίζοντας να το κρατάμε υγρό σε όλη τη διαδικασία.
Όταν φθάσουμε στο σημείο που πρέπει καθαρίζουμε την πράσινη οξείδωση, επαναφέρουμε το δέρμα όσο είναι ακόμη νωπό και αφού στεγνώσει στην αρχική του θέση το κολλάμε πάλι. Το δέρμα έχει πολύ μεγάλη ελαστικότητα και ικανότητα επαναφοράς ακόμη και μετά από 70-80 χρόνια. Έτσι εκεί που υπήρχαν καρούμπαλα παλιότερα αν διαθέσουμε λίγο χρόνο, στο τέλος θα είναι αδύνατο να ανιχνευθεί κάποια ανωμαλία ή ξεχείλωμα στην επιφάνεια.
Όχι πια φούσκωμα μετά την επέμβαση
Με την επένδυση τα πράγματα πήγαν πολύ καλά, αλλά…
Προσοχή! Η επίστρωση του καθρέφτη στο τηλέμετρο είναι εξαιρετικά ευαίσθητη. Αν και μπορεί να αντέξει ένα απαλό πέρασμα με βαμβάκι, είναι απίθανο να επιζήσει μετά από πέρασμα με υγρό ή νοτισμένο πανάκι, πράγμα που έκανα και έτσι το κατέστρεψα…
Απαρηγόρητος που χάθηκε η βασική λειτουργία της καημένης φωτογραφικής λίγο πριν κλείσει τα 80, και με την επιπλέον δικαιολογία πως ο φακός της είχε καταστραφεί από το σκούπισμα κάποιου στο παρελθόν, έψαχνα για μια άλλη που δεν θα σκότωνα αυτή τη φορά και ευτυχώς βρέθηκε γρήγορα και οικονομικά.
Τηλέμετρο
Μάλιστα ήταν φορτωμένη με φιλμ slide Ektachrome 400, πράγμα που δείχνει πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να χρησιμοποιούνταν έως πολύ πρόσφατα. Στην εσωτερική πλευρά της πλάκας που καλύπτει το μηχανισμό ρύθμισης του τηλέμετρου, υπάρχει γραμμένη ημερομηνία από το 1947, το πιθανότερο εποχή που ρυθμίστηκε για πρώτη και τελευταία φορά μετά την αρχική εργοστασιακή ρύθμιση.
Ό φακός της είναι σε αποδεκτή κατάσταση και μετά το σχετικό καθάρισμα/λάδωμα/γρασάρισμα μπορείς να την πεις λειτουργική.
Retina I typ010
Η επόμενη φωτογραφική είναι η πρώτη μεταπολεμική Retina I (type 010), ουσιαστικά όμοια με την τελευταία προπολεμική, και παραγόταν έως το 1949. Μπορεί να βρεθεί με επιστρωμένους ή μη φακούς, όπως συνέβαινε επίσης και στις πρώτες μεταπολεμικές Retina II. Η συγκεκριμένη δεν έχει επίστρωση στον φακό της.
Retina I typ010
...
Καλά διάβαζα πως όταν αποκτήσεις την πρώτη μετά είναι δύσκολο να αρκεστείς μόνο σε αυτή…
Έχουν ήδη γραφτεί μερικά πράγματα για τον κύριο Nagel –τον οποίο συμπαθώ πολύ και ας μου έχει κάνει τέτοια ζημιά- και τις «γερμανικές Kodak». Η οποία Kodak για τους δικούς της λόγους φρόντιζε να παρουσιάζει κάθε τόσο και μία νέα Retina που πολλές φορές δεν είχε καμία ουσιαστική διαφορά από την προηγούμενη.
Επίσης πολλά προπολεμικά μοντέλα ήταν διαθέσιμα σε δύο «χρώματα», και διαφορές υπήρξαν ακόμη και κατά την διάρκεια παραγωγής του ίδιου μοντέλου πού είτε καταδείκνυαν τις επερχόμενες αλλαγές, είτε απλά «γιατί έτσι»…
Η σειρά των Retina και των απλούστερων Retinette στο σύνολό της έχει τόσους διαφορετικούς κωδικούς, που κάποιος θα μπορούσε να είναι συλλέκτης αποκλειστικά αυτών χωρίς να ξεμείνει από «δουλειά». Και αναφέρομαι μόνο στα μοντέλα με φυσούνα…
1937
Ποιος λοιπόν ο σκοπός αυτού του καταιγισμού εκείνα τα χρόνια? Έχω μπερδευτεί είναι η αλήθεια. Η εποχή, η εξέλιξη και η φιλοσοφία κατασκευής των προϊόντων τότε δεν νομίζω πως έχει πολλά κοινά με το τώρα. Μου φαίνεται εντελώς απίθανο κάποιος που για παράδειγμα το 1938 θα ξόδευε περίπου 1000 σημερινά δολάρια για την αγορά μιας Retina I, θα διέθετε άλλα τόσα την επόμενη χρονιά για μια όμοια φωτογραφική.
Και από τα ξεχασμένα φιλμ που μπορούν να βρεθούν εντός τους σήμερα, ο χρόνος έχει δείξει ότι οι φωτογραφικές συχνά είχαν διάρκεια ζωής/χρήσης πολλών δεκαετιών. Μία φωτογραφική του 1930 μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε χρήση ίσως 40 και 50 χρόνια μετά, και αυτό δεν δείχνει να αποτελεί την εξαίρεση.
Τέλος πάντων, από παρόρμηση και εγώ κατέληξα με άλλες … τέσσερεις μικρές.
Οι δύο παλαιότερες και τηλεμετρικές Retina II ανήκουν στον ίδιο τύπο (142), κατασκευάζονταν την περίοδο 1937-39 και εμφανίζουν αυτό που αναφέρθηκε νωρίτερα, μικρές διαφορές και τίποτα άλλο σε πρακτικό επίπεδο.
H πρώτη τηλεμετρική Retina II (type 122) παρουσιάστηκε το 1936 με πρόθεση να προλάβει τους ολυμπιακούς πράγμα που όμως δεν κατάφερε.
Παράχθηκε για λίγους μήνες και η μοναδική πρακτική διαφορά με τις εικονιζόμενες ήταν στον τρόπο προώθησης του φιλμ. Αυτό γινόταν με ένα μικρό μοχλό, αλλά η βιασύνη από την μεριά του κατασκευαστή είχε ως αποτέλεσμα ο μηχανισμός να μην είναι και τόσο αξιόπιστός. Έτσι, σύντομα η εταιρία γύρισε πίσω στην παλιά δοκιμασμένη λύση της ροδέλας και οι πρώτες Retina II έγιναν συλλεκτικές.
Το τηλέμετρο είναι ανεξάρτητο από το σκόπευτρο αλλά συνδεμένο με την εστίαση, πράγμα που σημαίνει πως πρώτα μετράμε –και ταυτόχρονα εστιάζουμε- από το ένα παράθυρο και μετά καδράρουμε από το άλλο. Το σασί κατά τα άλλα είναι το τυπικό μιας Retina I, και για να χωρέσει ο φακός είναι εμφανές πως στο παλιό καλούπι της πόρτας άνοιξαν μια κυκλική τρύπα και κόλλησαν μετά επάνω ένα άλλο καπάκι.
Το 1939 η Retina II απέκτησε συνδυασμένο τηλέμετρο/σκόπευτρο, και η πόρτα του φακού είχε αλλάξει χρησιμοποιώντας ένα τετραγωνισμένο νέο καλούπι. Ονομάστηκε IIa και είναι σπάνια καθώς η παραγωγή της διακόπηκε σύντομα λόγω πολέμου.
1940
Το 1945 η Kodak ανέκτησε την εταιρία και ξεκίνησε αμέσως από εκεί που είχε σταματήσει. Από την Retina II έφυγε το “a” αλλά ή φωτογραφική ήταν σχεδόν απαράλλακτη με την προπολεμική.
Το τηλέμετρο δεν είναι και τόσο φωτεινό από την κατασκευή του, όμως είναι απλό και αν χρειαστεί μπορεί –συνήθως- εύκολα να ρυθμιστεί αποσπώντας την επάνω πλάκα και ρυθμίζοντας 1-2 βίδες.
1949
Οι Retina II που έφθαναν στην αμερικάνικη αγορά εξοπλίζονταν μόνο με τους φωτεινότερους φακούς Xenon (6 στοιχεία σε τέσσερεις ομάδες) της Schneider διαφράγματος f2.8 ή και f2. Τον φθηνότερο Xenar ή Kodak Ektar f3.5 (τύπου Tessar) που είναι ο ίδιος φακός από τον ίδιο κατασκευαστή αλλά με άλλο όνομα, θα τον συναντήσουμε σε φωτογραφικές που πωλούνταν στον υπόλοιπο κόσμο.
Zeiss Bumps (?)
Εντάξει είμαι χαζός, αλλά να πως βρέθηκα με 2 όμοιες Retina II.
Για λίγα ευρώ αποκτήθηκε πρώτα η «παλαιότερη» και περισσότερο ξεθωριασμένη. Ο κυριότερος λόγος απόκτησης της ήταν ότι εμφάνιζε το «σύνδρομο» των “Zeiss Bumps” που από καιρό ήθελα να δω πόσο εύκολα μπορεί να αποκατασταθεί.
Σχεδόν σε κάθε Retina και άλλες φωτογραφικές της εποχής, και πολύ χειρότερα στις Contax της Zeiss όπου από εκεί και ο όρος, παρατηρούνται σημεία στην δερμάτινη επένδυση που έχουν φουσκώσει.
Η ροδέλα επανατύλιξης. Στον άξονά της και το τηλέμετρο.
Ανάλογα με τις συνθήκες φύλαξης αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται σε μικρότερη η μεγαλύτερη έκταση και οφείλεται στην οξείδωση των ορειχάλκινων περτσινιών και μεντεσέδων. Πιστεύω πως κατά κύριο λόγο, όχι όμως και αποκλειστικά, αυτό συμβαίνει λόγω γαλβανικής διάβρωσης από την επαφή ανόμοιων μετάλλων.
Ο καταλύτης που επιταχύνει την κατάσταση πρέπει να είναι η υγρασία που απορροφά το δέρμα και έτσι φωτογραφικές που αποθηκεύονται επι μακρόν σε υγρά κελάρια σίγουρα θα έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η συγκεκριμένη είχε τέσσερις πραγματικά τεράστιες φούσκες στο καπάκι της πλάτης και άλλα θέματα επίσης, όμως με λίγη υπομονή το δέρμα μπορεί να ανασηκωθεί προσεκτικά φροντίζοντας να το κρατάμε υγρό σε όλη τη διαδικασία.
Όταν φθάσουμε στο σημείο που πρέπει καθαρίζουμε την πράσινη οξείδωση, επαναφέρουμε το δέρμα όσο είναι ακόμη νωπό και αφού στεγνώσει στην αρχική του θέση το κολλάμε πάλι. Το δέρμα έχει πολύ μεγάλη ελαστικότητα και ικανότητα επαναφοράς ακόμη και μετά από 70-80 χρόνια. Έτσι εκεί που υπήρχαν καρούμπαλα παλιότερα αν διαθέσουμε λίγο χρόνο, στο τέλος θα είναι αδύνατο να ανιχνευθεί κάποια ανωμαλία ή ξεχείλωμα στην επιφάνεια.
Όχι πια φούσκωμα μετά την επέμβαση
Με την επένδυση τα πράγματα πήγαν πολύ καλά, αλλά…
Προσοχή! Η επίστρωση του καθρέφτη στο τηλέμετρο είναι εξαιρετικά ευαίσθητη. Αν και μπορεί να αντέξει ένα απαλό πέρασμα με βαμβάκι, είναι απίθανο να επιζήσει μετά από πέρασμα με υγρό ή νοτισμένο πανάκι, πράγμα που έκανα και έτσι το κατέστρεψα…
Απαρηγόρητος που χάθηκε η βασική λειτουργία της καημένης φωτογραφικής λίγο πριν κλείσει τα 80, και με την επιπλέον δικαιολογία πως ο φακός της είχε καταστραφεί από το σκούπισμα κάποιου στο παρελθόν, έψαχνα για μια άλλη που δεν θα σκότωνα αυτή τη φορά και ευτυχώς βρέθηκε γρήγορα και οικονομικά.
Τηλέμετρο
Μάλιστα ήταν φορτωμένη με φιλμ slide Ektachrome 400, πράγμα που δείχνει πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να χρησιμοποιούνταν έως πολύ πρόσφατα. Στην εσωτερική πλευρά της πλάκας που καλύπτει το μηχανισμό ρύθμισης του τηλέμετρου, υπάρχει γραμμένη ημερομηνία από το 1947, το πιθανότερο εποχή που ρυθμίστηκε για πρώτη και τελευταία φορά μετά την αρχική εργοστασιακή ρύθμιση.
Ό φακός της είναι σε αποδεκτή κατάσταση και μετά το σχετικό καθάρισμα/λάδωμα/γρασάρισμα μπορείς να την πεις λειτουργική.
Retina I typ010
Η επόμενη φωτογραφική είναι η πρώτη μεταπολεμική Retina I (type 010), ουσιαστικά όμοια με την τελευταία προπολεμική, και παραγόταν έως το 1949. Μπορεί να βρεθεί με επιστρωμένους ή μη φακούς, όπως συνέβαινε επίσης και στις πρώτες μεταπολεμικές Retina II. Η συγκεκριμένη δεν έχει επίστρωση στον φακό της.
Retina I typ010
...