ΙΚ δεν διαφωνώ με το σκεπτικό σου.
Επιμένω όμως στο θέμα ευχαρίστησης σε χαμηλές στάθμες.
Δηλαδή στο ζουμί του 495.
Διότι κακά τα ψέμματα τα ηχεία κουνάνε τον αέρα.
Πιο δυνατά, κουνάνε περισσότερο αέρα...
Διαμορφώνοντας ανάλογα την φασματική καμπύλη κουνάμε περισσότερο αέρα με λιγότερες στάθμες...
Είναι απλά τα πράγματα.
Έλα όμως που αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ολημερίς κι ολονυχτίς (ήτοι ρεαλιστικές στάθμες).
Πέραν των ενοχλήσεων της γειτονιάς, είναι και ανθυγειινό για μας τους ίδιους.
Έτσι επινοήθηκαν τα διάφορα τερτίπια που είναι φυσικά κατασκευασμένα κάτω από σοβαρότατο επιστημονικό υπόβαθρο (η φυσική που λέγαμε και η ψυχοακουστική), και σε καμία των περιπτώσεων, στην τύχη, ή άλλες αρπαχτές...
Ένα υπόβαθρο που παραμένει δυσνόητο ίσως και γρίφος για εμάς τους απλούς ερασιτέχνες "πυκνωτοκολλητές" ή δεν ξέρω τι άλλο!
Φυσικά και πάρα μα πάρα πολλές "καλές" ηχογραφίες στηρίζονται σε παρόμοιες τεχνικές "φουσκώματος" και "τανίσματος".
Από κει και πέρα όταν η στάθμες γίνουν ρεαλιστικότερες και το "πηγαίον" αρχίζει και αποκτά νόημα και υπόσταση... τα φτιασιδώματα είναι και συμφωνώ, περιττά.
Τότε είναι που τα καλά μηχανάκια δίνουν αυτό που πρέπει.
Ενώ αντίθετα τα πιο "μαρκεντίστικα" μηχανάκια, ή αν θέλεις τα μη ισορροπημένα... παίζουν σιγά όλα καλά αλλά μόλις ζητήσεις κάτι παραπάνω αρχίζουν οι ανισορροπίες...
Δηλαδή πάλι περίπτωση 495.
Ενώ παράλληλα πολλές "καλές" ηχογραφίες αναδεικνύονται σε μπαρούφες ολκής (συνηθέστερα οι overboosted...)
Προσωπικά - για να μιλήσω και για μένα - ποσώς μ' ενδιαφέρει ποιό μέσο είναι αυτό που αναπαράγει.
Αν δηλαδή είναι βινύλιο, σιντί, λάμπα, τρανζίστορ, κόρνα , ρηφλέξ, NONOS, αγγλική, αμερικάνικη ή ινδιάνικη σχολή... και τα λοιπά πατροπαράδοτα... γνωστά και μη εξαιρετέα.
Μου αρκεί να μ' αρέσει.
Ότι και αν είναι και απ' όπου και αν προέρχεται!
Το ίδιο νομίζω έκαναν και όσοι εμπιστεύθηκαν το 495 ή το BS.
Και καλά έκαναν.
Διότι ο καθείς πορεύετε βάσει των αναγκών του και της ευχαρίστησης του μέσα στο περιβάλλον που ζει και ακούει.