- 25 January 2007
- 148
Το κείμενο δεν είναι παρουσίαση στα πρότυπα της κατηγορίας όσο μια πρόταση που νομίζω ότι καλό είναι να κατατεθεί. Στην προνομιακή τιμή λίγων ψωροδολλαρίων (δεν ξέρω αν ισχύει η τιμή παγκοσμίως) μπορεί κάποιος να πάρει τα μισά άπαντα του τσέλου σε αυτό το τριπλό άλμπουμ αφιέρωμα στην Du Pre.
Ποια είναι αυτά:
Επί του θέματος τώρα! Στην περίπτωση Du Pre παίζει τεράστιο ρόλο στη φήμη της η αρρώστια της που οδήγησε και στην πρόωρη λήξη της καριέρας της. Το παίξιμό της χαρακτηρίζεται από έντονη συναισθηματικότητα όσο αφορά τα φραστικά στοιχεία και τις επιλογές της στην ανάγνωση των έργων. Το ηχόχρωμα της ωστόσο θα το χαρακτήριζα «λεπτό» σε σχέση με τη σχολή που καθιέρωσε ο Rostropovich (και συνεχίζει η Gutman) κάτι το οποίο ίσως να οφείλεται και στο δύστροπο Stradivarius που έπαιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ίδια θεωρούσε το συγκεκριμένο όργανο πολύ δύσκολο και τραχύ κάτι που επιβεβαιώνει και ο Yo Υo Μa που έγινε κάτοχος του οργάνου αργότερα.
Προσωπικά δεν κατατάσσω την Jacqueline στην κατηγορία των διαττόντων αστέρων που η φήμη τους εκτοξεύτηκε για μη μουσικούς λόγους. Αν λάβουμε αποστάσεις από τα ιδιότυπα παιχνίδια της μοίρας της, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στο ότι η Du Pre είχε μια μουσική ιδιοφυία έντονα γυναικεία (κάτι που λείπει αρκετά από τον μουσικό κόσμο) η οποία όμως σαφέστατα δεν πρόλαβε να ωριμάσει και να εξελιχθεί. Όπως έχω πει και για άλλους μουσικούς που έφυγαν πρόωρα από το μουσικό σύμπαν, θεωρώ τεράστια απώλεια το ότι δεν είχαμε την τιμή να ακούσουμε την ώριμη Du Pre. Σκεφτείτε το! Σταμάτησε να παίζει στα 28 της που ουσιαστικά είσαι ψυχικά, συναισθηματικά και νοητικά νεογνό απέναντι στο έργο που έχεις να αντιμετωπίσεις.
Πέρα από αυτά, η προσέγγιση της στα ρομαντικά κονσέρτα είναι άψογη. Ιδιαίτερα η εκτέλεση του πολύ όμορφου κονσέρτου του Schumann με έχει γοητεύσει αφάνταστα. Στον Haydn διατηρεί σωστά και αισθητικά όμορφα τις ισορροπίες που απαιτούν τα έργα μεταξύ δεξιοτεχνίας, πειθαρχίας και εκφραστικότητας.
Du Pre και Elgar Concerto = L.F.E θα μπορούσε να γράφει ένα τοίχος. Η εκτέλεση της είναι μνημειώδης, ένας χείμαρρος ήχου που ξεχειλίζει και σε γραπώνει. Η εκτέλεση με τον Barbirolli που περιέχεται στην συγκεκριμένη συλλογή είναι κατά τη γνώμη μου πολύ καλύτερη από αυτή που ηχογράφησε με τον άντρα της τόσο στο παίξιμό της όσο και στην απόδοση της ορχήστρας.
Ένα άλμπουμ λοιπόν πραγματική ευκαιρία αφού σε budget price πλουτίζεις τη δισκοθήκη σου με ένα καλό πορτραίτο μιας πολύ σημαντικής μορφής του τσέλου ενώ ταυτόχρονα γνωρίζεις τα κονσέρτα της κλασσικής και ρομαντικής εποχής του οργάνου. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους τους ενδιαφέρει το όργανο χωρίς να έχουν εντρυφήσει δισκογραφικά σε αυτό. Προσθέτοντας τις ηχογραφήσεις του Rostro στα πιο σύγχρονα έργα που αναφέρω κάποιος έχει μια αρκετά καλή εικόνα χωρίς να γεμίζει δισκάκια (για αρχή χε,χε).
Στα μείον το εξαιρετικά φτωχό βιβλιαράκι που συνοδεύει το άλμπουμ.
Ποια είναι αυτά:
- Ο ορισμός του κλασσικού κονσέρτου όπως στοιχειοθετείται από τον Haydn. 2 κονσέρτα για το όργανο ιδιαίτερα απαιτητικά (κυρίως το Ρε) που αποτελούν την βάση στη δομή του κλασσικού ρεπερτορίου των τσελιστών.
- Ένα (και μάλλον το καλύτερο) κονσέρτο από τα 12 (πανάθεμα τον) που έγραψε ο Boccherini για τσέλο. Κλασσική ιταλική σχολή.
- Κερασάκι ο άγνωστος σε μένα συνθέτης Monn.
- Οι ρομαντικοί γίγαντες του οργάνου (τους παραθέτω κατά σειρά προσωπικής προτίμησης) Schumman, Saint Saens και Dvorzak.
- Ο ιδιωματικός ρομαντικός του μεταιχμίου της μουσικής έκφρασης κύριος Elgar
- Την υπόλοιπη ιταλική σχολή (Boccherini & Vivaldi)
- Έργα 21ου αιώνα που τα περισσότερα γράφηκαν με την επιρροή της προσωπικότητας του Rostro (αναφέρω με σειρά προτίμησης):
- Shostakovich Concerto no. 2
- Dutillieux Cello Concerto
- Shostakovich Concerto no. 1
- Britten Cello Symphony (αν παραφράσουμε λανθασμένα το έργο σαν κονσέρτο)
Προσωπικά δεν κατατάσσω την Jacqueline στην κατηγορία των διαττόντων αστέρων που η φήμη τους εκτοξεύτηκε για μη μουσικούς λόγους. Αν λάβουμε αποστάσεις από τα ιδιότυπα παιχνίδια της μοίρας της, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στο ότι η Du Pre είχε μια μουσική ιδιοφυία έντονα γυναικεία (κάτι που λείπει αρκετά από τον μουσικό κόσμο) η οποία όμως σαφέστατα δεν πρόλαβε να ωριμάσει και να εξελιχθεί. Όπως έχω πει και για άλλους μουσικούς που έφυγαν πρόωρα από το μουσικό σύμπαν, θεωρώ τεράστια απώλεια το ότι δεν είχαμε την τιμή να ακούσουμε την ώριμη Du Pre. Σκεφτείτε το! Σταμάτησε να παίζει στα 28 της που ουσιαστικά είσαι ψυχικά, συναισθηματικά και νοητικά νεογνό απέναντι στο έργο που έχεις να αντιμετωπίσεις.
Πέρα από αυτά, η προσέγγιση της στα ρομαντικά κονσέρτα είναι άψογη. Ιδιαίτερα η εκτέλεση του πολύ όμορφου κονσέρτου του Schumann με έχει γοητεύσει αφάνταστα. Στον Haydn διατηρεί σωστά και αισθητικά όμορφα τις ισορροπίες που απαιτούν τα έργα μεταξύ δεξιοτεχνίας, πειθαρχίας και εκφραστικότητας.
Du Pre και Elgar Concerto = L.F.E θα μπορούσε να γράφει ένα τοίχος. Η εκτέλεση της είναι μνημειώδης, ένας χείμαρρος ήχου που ξεχειλίζει και σε γραπώνει. Η εκτέλεση με τον Barbirolli που περιέχεται στην συγκεκριμένη συλλογή είναι κατά τη γνώμη μου πολύ καλύτερη από αυτή που ηχογράφησε με τον άντρα της τόσο στο παίξιμό της όσο και στην απόδοση της ορχήστρας.
Ένα άλμπουμ λοιπόν πραγματική ευκαιρία αφού σε budget price πλουτίζεις τη δισκοθήκη σου με ένα καλό πορτραίτο μιας πολύ σημαντικής μορφής του τσέλου ενώ ταυτόχρονα γνωρίζεις τα κονσέρτα της κλασσικής και ρομαντικής εποχής του οργάνου. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους τους ενδιαφέρει το όργανο χωρίς να έχουν εντρυφήσει δισκογραφικά σε αυτό. Προσθέτοντας τις ηχογραφήσεις του Rostro στα πιο σύγχρονα έργα που αναφέρω κάποιος έχει μια αρκετά καλή εικόνα χωρίς να γεμίζει δισκάκια (για αρχή χε,χε).
Στα μείον το εξαιρετικά φτωχό βιβλιαράκι που συνοδεύει το άλμπουμ.
