Δύο σημεία:
1. Όποιος και να είναι ο λόγος, κομπλεξικός (το πιθανότερο) ή βάσιμος, ο νόμος περιορίζει αν όχι τη φωτογράφιση, τη δημοσίευση της φωτογραφίας. Και πιστεύω προσωπικά ότι το ατομικό δικαίωμα θα πρέπει να αφορά περισσότερο τη δημοσίευση παρά τη φωτογράφιση.
Δεν μας είπε δηλαδή ο φωτογράφος της ιστορίας και που πήρε την φωτογραφία θα τολμούσε να τη δημοσιεύσει; Αν του έκανε μύνηση θα την πλήρωνε χρυσή στα σίγουρα και αυτό ισχύει και εδώ! Οπότε δεν το θεωρώ "μαγκιά" που τους ξεγέλασε με την κάρτα -μάλλον για ανώριμη αντίδραση πρόκειται!
2. Που είναι η διακριτικότητα του φωτογράφου; Όπως οι φωτογράφοι της άγριας φύσης σέβονται τα άγρια ζώα και προσέχουν να μην τα ενοχλούν, ή να μην παρεμβαίνουν, ακόμα και για το τοπίο ή τα φυτά να μη καταστρέφουν προκειμένου να φωτογραφίσουν, έτσι και οι φωτογράφοι που φωτογραφίζουν ανθρώπους, θα πρέπει να προσέχουν να μην τους ενοχλούν και να σέβονται την επιθυμία τους να μη φωτογραφηθούν (ή και να ...φωτογραφηθούν αν το ζητήσουν(!) -μου έχει τύχει τουλάχιστον δύο φορές ενώ φωτογράφιζα τοπίο!).
Στην προκειμένη περίπτωση, θα μπορούσε να πεί: "Δεν επιθυμείτε να φωτογραφηθείτε, συγνώμη, ορίστε σβήνω τη φωτογραφία" και αφού τη σβήσει μπροστά τους "λυπάμαι γιατί ήταν πολύ καλή, θα έμπαινε στο Time Magazine αλλά σέβομαι την επιθυμία σας", να χαμογελούσε ευγενικά και με αυτοπεποίθηση και να έφευγε!