Δανείστηκα τον δίσκο από το Μήτσο γιά να αποκτηθεί γνώμη.
Θα έλεγα ότι μετά την Amy έχουμε άλλη μιά περίπτωση "μαύρης" φωνής.
(θυμάστε τις απόπειρες λευκών με μαύρες φωνές ?)
Γιά άλλη μιά φορά έχουμε έναν κλώνο, από κάτι άλλο τώρα, κάτι μεταξύ Carol King, Aretha Franklin, πάντως κάτι σε πιό καθώς πρέπει, politically correct, ντυμένη με versace και dolce gabana, χωρίς τατουάζ και πήρσινγκ, σαφώς sober και όλα αυτά σε αντιπαράθεση του αντίπαλου δέους Amy.
Πάντα υπήρχε το άσπρο και το μαύρο, οι Stones και οι Beatles, τα καλά παιδιά και τα κακά.
Στην περίπτωση αυτή η Duffy είναι το καλό.
Και όπως συνήθως στις περιπτώσεις αυτές πιό καλά φαίνεται να ακούγεται το κακό ή να έχει πιό τσαγανό. Παρ όλα αυτά η κοπέλα θα προχωρήσει.
Ελπίζω σε έναν επόμενο δίσκο να μην της δώσουν τόσες πολλές μπαλάντες και slow.
Πάντως το mercy ροκάρει γερά και πατάει σε καλές βάσεις, αν και το σχέδιό τους είναι κλεμένο.
Τουλάχιστον είναι κλασικό και πλέον δεν το συναντάμε στις μέρες μας.
Μπράβο στην Duffy.
(υπάρχει λινκ παραπάνω)
