Έφυγε ο Γιάνννης Κυριακίδης, ο εμβληματικός φωτορεπόρτερ της Θεσσαλονίκης

[ΒΛΑΣΙΔΗΣ]

Σήμερα τα ξημερώματα έφυγε ο Γιάννης Κυριακίδης, για το μεγάλο ταξίδι. Μέσα στον ύπνο του. Έτσι ήσυχα, κουρασμένος από τη ζωή, αλλά ευτυχισμένος διότι τα είδε όλα. Δυο τουλάχιστον γενιές έμαθαν το φωτορεπορτάζ από τον Γιάννη Κυριακίδη. Κι άλλοι τόσοι δημοσιογράφοι συνεργάστηκαν ....
μαζί του. Μεταξύ αυτών κι εγώ. Και κάθε Πέμπτη τα τέλευταία χρονια πίναμε το ουζάκι μας στην «Αγορά» παρέα με καλούς φίλους. Αντίο Γιάννη Κυριακίδη και καλό ταξίδι. Κι εκεί που πάς, φωτογράφησε τον Παράδεισο, γιατί, ποιος ξέρεις, μπορείς να βρεις τρόπο να μας στείλεις τις φωτογραφίες σου. Είναι ο μόνος τόπος που δεν φωτογράφησες. Θα σε θυμόμαστε πάντα.

Χρήστος Καραγιαννόπουλος, δημοσιογράφος.

Ανεβασμένος πάνω σε μια σκάλα που κουβαλούσε πάντα μαζί του, πετώντας με ελικόπτερα, κινούμενος με άρματα του στρατού, πάνω σε δέντρα, σε σκαλωσιές, σε φορτηγά, έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να αποτυπώσει τα γεγονότα στο φωτογραφικό φιλμ. Τα ρεπορτάζ που κάλυψε για 70 χρόνια, είναι αναρίθμητα. Ο Γιάννης Κυριακίδης ταξίδεψε σε όλες τις ηπείρους, για να καταγράψει πολέμους, φυσικές καταστροφές, ανθρώπινα δράματα και προσωπικότητες. Όπως λέει, η σημαντικότερη αποστολή που έκανε ως φωτορεπόρτερ, ήταν στην Oυγκάντα, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν πήγε για λογαριασμό της εφημερίδας «Η Kαθημερινή». Ένα από τα χαρακτηριστικά του, εκτός από τη σκάλα, που την είχε μετατρέψει σε φωτογραφικό εργαλείο, ήταν οι οδηγίες που έδινε πριν από μια φωτογράφιση, ακόμη και σε πρωθυπουργούς. Κανένας δεν μπορούσε να του πει όχι....

Γεννήθηκε το 1924 κι έφυγε πλήρης ημερών στις 22/2/2016.

Η συνέχεια στο http://makpress.blogspot.com/2016/02/blog-post_896.html

 

[cacau]

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ με κεφαλαία είναι πολύ λίγο για αυτό που ήταν, τι ζωή πέρασε ο άνθρωπος - ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...

 

[timaios]

Άνθρωπος μποέμ αγαπούσε αυτό πού έκανε,ήταν πάντα έτοιμοπολεμος και στην γύρα,η ματιά του έβλεπε καρέ καί συμβάντα ατενίζοντας ερευνητικα τον οριζοντα στην πολη, τον συναντουσα πολλές φορές στην πόλη στην αγορά στα γήπεδα,από τότε πού ήμουν νέος,αργότερα τα λέγαμε σε κάποιο μαγαζί στο κέντρο αργά τα βράδια με την μηχανή-ες ανάλογα την περίσταση,ερχόμενος απο το φεστιβάλ κινηματογραφου τον είχα ρωτήσει πως κυκλοφορεί με πανάκριβο εξοπλισμό πολύ αργά ήταν βέβαια ηλικιωμένος εκεινη την εποχή χωρίς φόβο ?από την απάντηση καί το βλέμμα του κατάλαβα ότι δεν έβαζε τον φόβο πάνω από την προσφιλή του συνήθεια πολλών δεκαετιών να είναι στον αγώνα πάντοτε μπροστάρης καί θαρραλέος προσηλωμένος στον στόχο του,είχαμε και κοινούς φίλους ή πόλη μας είναι μικρή για ανθρώπους σαν τον Γιάννη, καλό σου ταξίδι φίλε Γιάννη ,πάντως όσο ζω δεν ξεχνώ τους ανθρώπους που φάγαμε και ήπιαμε μαζί .

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

το οποίο θεωρούσες σημαντικό και εσυ μιας και ήσουν επιλεκτικος με ποιους κάθεσαι και μοιράζεσαι την ζωή και την συντροφιά φιλία.