Ξερεις αυτο που με ειχε τρελλανει με το Μονοθειστη ηταν οτι εσκασε σε μια εποχη,που ημουν οσο πιο μακρια εφτασα-σε μουσικα ακουσματα-ποτέ απο το μεταλ.
Και διαβαζω στον Ηχο μια κριτικη που το αποθεωνε.Celtic Frost στον Ηχο?
Τους ειχα αφησει στο ανεκδιήγητο Cold Lake,θεωρωντας οτι τελειωσαν.Μεχρι τοτε ηταν απο τους αγαπημενους μου,αλλα εδω αδυνατουσα να καταλαβω τι βρισκοταν στο κεφαλι του Warrior.(Προφανως δεν ειχε τα ιδια σκατα που ειχα τοτε εγω στο δικο μου...
)
Διαβαζοντας την κριτικη του Ηχου (οχι απο "μεταλλά") κρατησα πισινη.Αλλα τελικα το ακουσα.Και μου εφυγε το σαγονι.Ενας industrial σε σημεια ηχος,αλλα οι κιθαρες ηταν τοσο μπετο,που μου θυμιζε Φλοριντα,Νορβηγια και To Megatherion μαζι.Οι μπασταρδοι καταφεραν μετα απο τοσα χρονια να ακουγονται οχι απλα συγχρονοι με την εποχη,αλλα να την επανακαθοριζουν.Ο Τομ-και ο μακαριτης ο Μαρτιν-ειναι ιδιοφυίες.
Οι Trypticon ειναι εξαιρετικοι....