O πιανίστας Francois Couturier επανέρχεται γιά νά κλείσει τήν τριλογία -αφιέρωμα στόν Andrei Tarkovsky τήν οποία ξεκίνησε τό 2006(http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?p=364662#post364662) καί συνέχισε μέ τον πιανιστικό δίσκο ''Un jour si blanc'' ..
Μαζί του στό επισήμως πλέον ονομασθέν Tarkovsky Quartet η περίφημη τσελίστρια Anja Lechner ,ο σαξοφωνίστας Jean-Marc Larché καί ο ακορντεονίστας Jean-Louis Matinier..
Ενα ιδιαίτερο,απο πλευράς μουσικών οργάνων ,κουαρτέτο,παράγει γνησια συγκίνηση καί σχολιάζει πλευρές τής ζωής τού Tarkovski μέ μοναδικό τρόπο.
Ευκαιρία γιά λυρισμό καί αυτοσχεδιασμό πού συχνά αυτονομεί τίς συνθέσεις απ´την συμβολική τους σχέση μέ τον σκηνοθέτη και τίς καθιστά προσωπικές εκφράσεις τής ανέφελης συνεργασίας τών τεσσάρων μουσικών...
1. A Celui Qui A Vu L'ange 8:30
2. Tiapa 5:51
3. San Galgano 2:56
4. Maroussia 6:48
5. Mychkine 6:10
6. Mouchette 2:40
7. La Passion Selon Andreï 4:18
8. L'apocalypse 5:40
9. Doktor Faustus 8:38
10. Sardor 2:53
11. La Main Et L'oiseau 3:12
12. De L'autre Côté Du Miroir 4.47
O δίσκος ακούγεται σάν μιά ολότητα ,παρά τήν επιμέρους θεματολογία του και έχει σημαντικό ενδιαφέρον ειδικά σέ κάποιες απ´τίς παραμέτρους του,τίς πλέον εμπνευσμένες..
Ο Couturier ''παίρνει'' αγαπημένα τιμαλφή τού Tarkovski και τά μετατρέπει σέ ποίηση κάποιες φορές μεγάλης έντασης..
Το ''a celui qui a vu l'ange'' ειναι η τόσο ειλικρινώς συγκινητική επιγραφή πού αγκαλιάζει τό ''Σήμα'' τού Andrei ,Τiapa έλεγε χαϊδευτικά τον μικρότερό του γιό,Maroussia αποκαλούσε τρυφερά τήν Μάνα του,ο Mychkine παραπέμπει στόν αγαπημένο του Ντοστογιεφσκικό ''Ηλίθιο'', Mouchette ειναι η αγαπημένη του ταινία απ´τον Μπρεσόν,La Passion selon Andrei ειναι ο πρώτος τίτλος τού αριστουργηματικού Aντρέϊ Ρουμπλιόφ,San Galano ειναι τό κατεστραμένο Αβαείο πού βλέπουμε στην ''Νοσταλγία'' ,ο Doktor Faustus ειναι τό γνωστό επίτευγμα τού Τομας Μάν πού ήθελε νά το γυρίσει σέ ταινία,αλλά δεν πρόλαβε ,σκηνές απ´τον εξομολογητικό-αυτοβιογραφικό ''Καθρέφτη'' η Αποκάλυψη τού Ιωάννη κ.λ.π.
Το ερώτημα πού μού τέθηκε ακούγοντας τον δίσκο είναι τό πώς θά τον ''άκουγα'' άν δέν γνώριζα ότι ειναι αφιερωμένος στον Tarkovski ..
Απάντηση δέν κατάφερα νά δώσω,αλλά οφείλω νά ομολογήσω πώς τό έργο,ως αυτόνομο ειναι καί πάλι πολύ ενδιαφέρον..
Αλλως τε διακρίνει κανείς επιδράσεις καλοχωνεμένες απ'τον Bach,τον Pergolesi και τον Shostakovich..
Η Mouchette ειναι ενα επίσης εξαιρετικό κομμάτι ,οπου τό πιάνο ακούγεται σάν κρουστό ενώ τά υπόλοιπα όργανα συνοδεύουν κοφτά μέ μικρές φράσεις και εντελώς αυτοσχεδιαστικά γιά νά συναντηθούν μετά απο μιά σαν κεραυνό πιανιστική κορύφωση...Εξαισιο..
Ο δίσκος ξεκινά μέ τό αριστουργηματικό A Celui Qui A Vu L'ange....
Mιά πανέμορφη ,σάν πένθιμο εμβατήριο,μουσική ακούγεται απ''το πιάνο ,πού μέ την σειρά του δίνει χώρο στό ακορντεόν καί στό γλυκόπικρο cello τής Lechner..
Στά 4 περίπου λεπτά τό σαξόφωνο τού Larche ηχεί θρηνητικά σέ ντούο μέ το cello ,ενώ πιάνο και ακορντεόν σιωπούν...
Το ντούο αντιστρέφεται γιά νά απλωθεί τελικά η μουσική μέ όλο τό κουαρτέτο,πού παίζει τό θέμα μέ βαθειά ''θρησκευτική'' προσήλωση ..
Ισως έτσι νά φανταζόταν τό ''κατευόδιο'' ο Tarkovsky..............
Ακολουθεί τό τρυφερό Tiapa,ενώ το San Galgano αποτελεί μιάν αυτοσχεδιαστική δημιουργία τών τεσσάρων μουσικών καί παραπέμπει στό υγρό στοιχείο τής ''Νοσταλγίας'' μέ την φλόγα τού κεριού ,πού σβήνει..
Η ελεγειακή Maroussia επιτρέπει στην Lechner νά αναδείξει τήν άψογη γνώση τού οργάνου καί ο Couturier δημιουργεί πιανιστικά μιά δομημένη μελωδία,αρκούντως στιβαρή και ελάχιστα μελοδραματική,σάν ή μάνα τού Tarkovski νά ήταν μιά ισχυρή παρουσία φτιαχμένη απ´τό ξύλο τής βελανιδιάς..
Λυρικός καί αποκαλυπτικός ο ''Ρουμπλιώφ''(passion selon Andrei)μού επανέφερε στό νού τήν εξαίσια σκηνή τής πτήσης τού ανθρώπου πάνω απ´την θάλασσα και την γή,μέχρις την πτώση..
Η Αποκάλυψη παραπέμπει σε μιά μοντέρνα αντιστικτική παραλλαγή πάνω στον Bach ,ενώ ο αυτοσχεδιασμός ''δείχνει'' τήν γραφή τού Σοστακόβιτς κυρίως μέσω τού Couturier..
O Doktor Faustus μακρόσυρτος και δαιδαλώδης επιτρέπει μιάν ''δυσαρμονική'' επικοινωνία τών τεσσάρων μουσικών ..
Τά δυό επομενα κομμάτια κινούνται ξανά στήν περιοχή τού αυτοσχεδιασμού και είναι μινιατούρες μέ μουσικό ενδιαφέρον.
Το ''De L'autre Côté Du Miroir '',πού κλείνει τον δίσκο,ηχεί ονειρικό αλλά και παραμορφωτικό συνάμα,συχνά εφιαλτικό σάν τό άγνωστο υποσυνείδητο τού καθενός...
Η βουτιά στην άλλη μεριά τού καθρέφτη ειναι άλλως τε μιά συχνά επώδυνη διαδικασία...
Δίσκος μέ πολύ ενδιαφέρον καί φορές υψηλής εμπνεύσεως.
Μαζί του στό επισήμως πλέον ονομασθέν Tarkovsky Quartet η περίφημη τσελίστρια Anja Lechner ,ο σαξοφωνίστας Jean-Marc Larché καί ο ακορντεονίστας Jean-Louis Matinier..
Ενα ιδιαίτερο,απο πλευράς μουσικών οργάνων ,κουαρτέτο,παράγει γνησια συγκίνηση καί σχολιάζει πλευρές τής ζωής τού Tarkovski μέ μοναδικό τρόπο.
Ευκαιρία γιά λυρισμό καί αυτοσχεδιασμό πού συχνά αυτονομεί τίς συνθέσεις απ´την συμβολική τους σχέση μέ τον σκηνοθέτη και τίς καθιστά προσωπικές εκφράσεις τής ανέφελης συνεργασίας τών τεσσάρων μουσικών...
1. A Celui Qui A Vu L'ange 8:30
2. Tiapa 5:51
3. San Galgano 2:56
4. Maroussia 6:48
5. Mychkine 6:10
6. Mouchette 2:40
7. La Passion Selon Andreï 4:18
8. L'apocalypse 5:40
9. Doktor Faustus 8:38
10. Sardor 2:53
11. La Main Et L'oiseau 3:12
12. De L'autre Côté Du Miroir 4.47
O δίσκος ακούγεται σάν μιά ολότητα ,παρά τήν επιμέρους θεματολογία του και έχει σημαντικό ενδιαφέρον ειδικά σέ κάποιες απ´τίς παραμέτρους του,τίς πλέον εμπνευσμένες..
Ο Couturier ''παίρνει'' αγαπημένα τιμαλφή τού Tarkovski και τά μετατρέπει σέ ποίηση κάποιες φορές μεγάλης έντασης..
Το ''a celui qui a vu l'ange'' ειναι η τόσο ειλικρινώς συγκινητική επιγραφή πού αγκαλιάζει τό ''Σήμα'' τού Andrei ,Τiapa έλεγε χαϊδευτικά τον μικρότερό του γιό,Maroussia αποκαλούσε τρυφερά τήν Μάνα του,ο Mychkine παραπέμπει στόν αγαπημένο του Ντοστογιεφσκικό ''Ηλίθιο'', Mouchette ειναι η αγαπημένη του ταινία απ´τον Μπρεσόν,La Passion selon Andrei ειναι ο πρώτος τίτλος τού αριστουργηματικού Aντρέϊ Ρουμπλιόφ,San Galano ειναι τό κατεστραμένο Αβαείο πού βλέπουμε στην ''Νοσταλγία'' ,ο Doktor Faustus ειναι τό γνωστό επίτευγμα τού Τομας Μάν πού ήθελε νά το γυρίσει σέ ταινία,αλλά δεν πρόλαβε ,σκηνές απ´τον εξομολογητικό-αυτοβιογραφικό ''Καθρέφτη'' η Αποκάλυψη τού Ιωάννη κ.λ.π.
Το ερώτημα πού μού τέθηκε ακούγοντας τον δίσκο είναι τό πώς θά τον ''άκουγα'' άν δέν γνώριζα ότι ειναι αφιερωμένος στον Tarkovski ..
Απάντηση δέν κατάφερα νά δώσω,αλλά οφείλω νά ομολογήσω πώς τό έργο,ως αυτόνομο ειναι καί πάλι πολύ ενδιαφέρον..
Αλλως τε διακρίνει κανείς επιδράσεις καλοχωνεμένες απ'τον Bach,τον Pergolesi και τον Shostakovich..
Η Mouchette ειναι ενα επίσης εξαιρετικό κομμάτι ,οπου τό πιάνο ακούγεται σάν κρουστό ενώ τά υπόλοιπα όργανα συνοδεύουν κοφτά μέ μικρές φράσεις και εντελώς αυτοσχεδιαστικά γιά νά συναντηθούν μετά απο μιά σαν κεραυνό πιανιστική κορύφωση...Εξαισιο..
Ο δίσκος ξεκινά μέ τό αριστουργηματικό A Celui Qui A Vu L'ange....
Mιά πανέμορφη ,σάν πένθιμο εμβατήριο,μουσική ακούγεται απ''το πιάνο ,πού μέ την σειρά του δίνει χώρο στό ακορντεόν καί στό γλυκόπικρο cello τής Lechner..
Στά 4 περίπου λεπτά τό σαξόφωνο τού Larche ηχεί θρηνητικά σέ ντούο μέ το cello ,ενώ πιάνο και ακορντεόν σιωπούν...
Το ντούο αντιστρέφεται γιά νά απλωθεί τελικά η μουσική μέ όλο τό κουαρτέτο,πού παίζει τό θέμα μέ βαθειά ''θρησκευτική'' προσήλωση ..
Ισως έτσι νά φανταζόταν τό ''κατευόδιο'' ο Tarkovsky..............
Ακολουθεί τό τρυφερό Tiapa,ενώ το San Galgano αποτελεί μιάν αυτοσχεδιαστική δημιουργία τών τεσσάρων μουσικών καί παραπέμπει στό υγρό στοιχείο τής ''Νοσταλγίας'' μέ την φλόγα τού κεριού ,πού σβήνει..
Η ελεγειακή Maroussia επιτρέπει στην Lechner νά αναδείξει τήν άψογη γνώση τού οργάνου καί ο Couturier δημιουργεί πιανιστικά μιά δομημένη μελωδία,αρκούντως στιβαρή και ελάχιστα μελοδραματική,σάν ή μάνα τού Tarkovski νά ήταν μιά ισχυρή παρουσία φτιαχμένη απ´τό ξύλο τής βελανιδιάς..
Λυρικός καί αποκαλυπτικός ο ''Ρουμπλιώφ''(passion selon Andrei)μού επανέφερε στό νού τήν εξαίσια σκηνή τής πτήσης τού ανθρώπου πάνω απ´την θάλασσα και την γή,μέχρις την πτώση..
Η Αποκάλυψη παραπέμπει σε μιά μοντέρνα αντιστικτική παραλλαγή πάνω στον Bach ,ενώ ο αυτοσχεδιασμός ''δείχνει'' τήν γραφή τού Σοστακόβιτς κυρίως μέσω τού Couturier..
O Doktor Faustus μακρόσυρτος και δαιδαλώδης επιτρέπει μιάν ''δυσαρμονική'' επικοινωνία τών τεσσάρων μουσικών ..
Τά δυό επομενα κομμάτια κινούνται ξανά στήν περιοχή τού αυτοσχεδιασμού και είναι μινιατούρες μέ μουσικό ενδιαφέρον.
Το ''De L'autre Côté Du Miroir '',πού κλείνει τον δίσκο,ηχεί ονειρικό αλλά και παραμορφωτικό συνάμα,συχνά εφιαλτικό σάν τό άγνωστο υποσυνείδητο τού καθενός...
Η βουτιά στην άλλη μεριά τού καθρέφτη ειναι άλλως τε μιά συχνά επώδυνη διαδικασία...
Δίσκος μέ πολύ ενδιαφέρον καί φορές υψηλής εμπνεύσεως.
Last edited by a moderator: