Freak Out / Frank Zappa and the Mothers of Invention ( 1966 )
Στο γραμμικό συνεχές της καλλιτεχνικής δημιουργίας , εμφανίζονται αραιά και που ρήγματα ασυνεχείας , υπό την μορφή ακατάτακτων και καινοφανών αισθητικών προτάσεων , των οποίων το συνολικό αποτύπωμα και η επίδραση γίνεται αντιληπτή με την πάροδο των χρόνων , αφού ως φάροι μεγαλοφυϊας , ανώτερης αξίας από τον μέσο όρο των συγχρόνων τους , συνεχίζουν να λάμπουν ακόμη και όταν το ποτάμι του Ηράκλειτου , έχει αλλάξει μυριάδες φορές .
Μάρτιος 1966 . Την προηγούμενη χρονιά αλλά και στις αρχές της νέας , το γραμμικό αυτό συνεχές δεν είχε ακόμα διασπασθεί , παρά τις πρωτόφαντες απόπειρες των Fugs να φέρουν την πολιτική και την αγκιτάτσια στον χώρο του ροκ , γιορτάζοντας ακόμα και την Κινέζικη Πολιτιστική Επανάσταση , το τόλμημα του Dylan να φέρει τα ηλεκτρικά όργανα στον χώρο της φολκ κυκλοφορώντας το κλασσικό “Highway 61 Revisited” , τις συνεχιζόμενες υψηλού επιπέδου απόπειρες των Beatles , να φέρουν όλο και περισσότερο τον εκλεκτισμό στο ποπ τραγούδι .
Εκείνη , ακριβώς την χρονική στιγμή , ένας 26χρονος συνθέτης από την Βαλτιμόρη , που ξεκινούσε από τα μικρά του χρόνια να συνθέτει κομμάτια σύγχρονης μουσικής δωματίου και «σοβαρής» μουσικής , που μέχρι τα είκοσι του δεν είχε καν ασχοληθεί με το ροκ’εν ρόλ ( “I didn’t write any rock’n’roll stuff unti I was in my twenties” ) μπαίνει στο στούντιο και όταν βγαίνει μετά από ένα τριήμερο φέρνει τον κόσμο αντιμέτωπο με τους Mothers of Invention και τον πρωτο τους δίσκο , το "Freak Out ", το δεύτερο διπλό LP της ιστορίας του ροκ μετά το "Blonde On Blonde" του Dylan.
Δύο δίσκοι που πέραν της πολύ καλής μουσικής που περιλαμβάνουν , είναι σημαντικότατοι , διότι διεύρυναν τα όρια του ροκ με έναν τρόπο που ουδείς μέχρι τότε είχε φανταστεί , συλλάβει ή προσπαθήσει έστω να πλησιάσει . Ουσιαστικά έδειξαν τι μπορεί να συμπεριληφθεί σε έναν ροκ δίσκο . Κι αυτό ήταν , τα πάντα : τα doo wop τραγούδια της δεκαετίας του ´50 (στα οποία πάντα θα επιστρέφει ο Zappa έκτοτε ), το protest song και μάλιστα ενδεδυμένο ένα βαρύ , τραχύ blues rock ένδυμα ( “Trouble every day” για τις ταραχές στο Watts το 1965 ) , την ανελέητη σάτιρα , τους σύγχρονους συνθέτες όπως τον Edgar Varese , την ελαφρά μουσική , το music hall , τον θόρυβο , τις μαγνητοταινίες , τα ηχητικά collages , τις free form ηχητικές επιθέσεις , το χάος …προβλέποντας την ηχητική μετρονομία των Νeu , την μονολιθικότητα των Can , τους μελλοντικούς απόηχους των Cream , την «εξωγηϊνη» μανία των Chrome …ακόμα και την disco φρενίτιδα .
Μπορεί στα χρόνια που ακολούθησαν , ο Zappa , να κυκλοφόρησε δίσκους πολύ πιο ώριμους μουσικά , πολύ πιο ολοκληρωμένους , όμως , εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 66 ( κυκλοφόρησε τον Ιούνιο ) είχε ήδη βάλει την ταφόπλακα στο καλοκαίρι της αγάπης που επρόκειτο να έρθει ένα χρόνο αργότερα .
Το 20ο είναι το Hot rats που και το έχω αποκτήσει, και το έχω ευχαριστηθεί.Μάλλον πρέπει κάποια στιγμή να προχωρήσω και λίγο παραπέρα ε?