Γιάννης Σπανός, ένα κομμάτι της Ελλάδας πέθανε σήμερα

[Δημοκηδής]

Re: Απάντηση: Γιάννης Σπανός, ένα κομμάτι της Ελλάδας πέθανε σήμερα

Αριστούργημα κι αυτό !!!

Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

[Pleo]

Τεράστιος απλά.

 

[Skakinen]

Από το κείμενο του Καρπετόπουλου για τον Γιάννη Σπανό.

Οι μελωδίες του Σπανού είχαν αρχικά ένα υπέροχο ευρωπαϊκό τόνο, βοήθησαν ώστε να ξεκινήσει στην Ελλάδα η εποχή της μπαλάντας – ο άνθρωπος ήταν μπροστά από την εποχή του και για αυτό άλλωστε οι μελωδίες του μοιάζουν διαχρονικές. Μας τις έδωσε κυρίως η θέλησή του να πάει κόντρα στις τότε κυρίαρχες τάσεις: η Ελλάδα τραγουδούσε τους καημούς του Καζαντζίδη κι ο Σπανός έγραφε με τα πλήκτρα του ένα γράμμα: το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι θα μαι κι εγώ». Η Ελλάδα γέμιζε τα μαγαζιά για τα υπέροχα σουξέ του Τσιτσάνη και ο Σπανός έγραφε το «Σαν με κοιτάς», που με βάση τη μελωδία κάνει τον ελληνικό στοίχο να μοιάζει παράταιρος. Η Ελλάδα τραγουδούσε με πάθος Μίκη Θεοδωράκη κι ο Σπανός την υποχρέωνε να δυναμώνει την ένταση του ραδιοφώνου κάθε φορά που η Αρλέτα σχεδόν ψιθύριζε «Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες». Το νέο κύμα του Σπανού, ήταν κύμα πραγματικό, ένα κύμα που φούντωνε και έσβηνε, που δυνάμωνε και χανόταν – αλλά που πάντα σε έπαιρνε μαζί του.

Ο Σπανός έφερε πολύ από την Ευρώπη στον τόπο του, αλλά όταν εγκαταστάθηκε εδώ δεν είχε κανένα πρόβλημα την Ελλάδα του να την αναδείξει, όχι πια σαν παρατηρητής, αλλά σαν άνθρωπος που τη ζει. Μετά το 1975 η περιήγησή του στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού γίνεται με τρόπο μοναδικό και σπάνιο: ο Σπανός δεν θέλει να είναι ο Πάπας του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, αλλά ένας ολοκληρωμένος συνθέτης που παρουσιάζει τις εκδοχές του σε οτιδήποτε συναντάς στο σύμπαν του τραγουδιού μας – σαν ένας υπέροχος καθηγητής που καταθέτει τις προτάσεις του. Πίσω από κάθε του δουλειά υπάρχει η έμπνευση των προηγούμενων, αλλά και η δική του φρεσκάδα. Γράφει ίσως το καλύτερο τραγούδι της Μοσχολιού, τη «Μαρκίζα». Το καλύτερο της Χαρούλας Αλεξίου, την εμβληματική «Οδό Αριστοτέλους». Τα καλύτερα του Πάριου, δηλαδή το «Φταίμε κι οι δυο» και το «Θα με θυμηθείς». Το πρώτο μεγάλο σουξέ της Τσανακλίδου, το «Αν μ αγαπάς». Όταν καταπιάνεται με τους Ελληνες ποιητές διαλέγει να αναδείξει λίγο από τον πόνο τους: ο «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής» του Καββαδία και το «Σπασμένο Καράβι» του Σκαρίμπα είναι μικρά διηγήματα – όπως σχεδόν όλα τα τραγούδια του Σπανού.
Νομίζω για αυτό το λόγο τα ωραιότερα τα έδωσε στις γυναίκες που ξέρουν να αφηγούνται καλύτερα από τους άντρες τις οδύνες της καρδιάς. Η μουσική του επιτρέπει στη Μαρινέλα να σε κοιτάζει στα μάτια καθώς σου λέει ότι «την πνίγει η σιωπή», δίνει τη δύναμη στην Μοσχολιού να σου θυμίσει πως «υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι» και επιτρέπει στην Ελένη Δήμου να πει το πιο γοητευτικό ίσως ελληνικό γυναικείο τραγούδι: είναι η μελωδία του Σπανού, πιο πολύ και από το στοίχο, που δίνει στο «Προσωπικά» τη δύναμη μιας χωρίς όρια ερωτικής εξομολόγησης, που κάθε άντρας θα θελε να ακούσει.

https://www.youtube.com/watch?v=2CKVJjPD7g4

 

[costas1965]

Ας ξεκουραστεί η ψυχούλα του & μακάρι να υπάρχει συνέχεια στο έργο του από νέους δημιουργούς.

 

[Cicadelic Ranger]

Και για τους Αθανατους...