Ο Gioachino Rossini (1792-1868) ήταν ένας bon viveur και αυτό αποτυπώνεται σε μεγάλο βαθμό στη μουσική του η οποία κάθε άλλο παρά βαριά και απρόσιτη ήταν. Η ταχύτητά του στη σύνθεση ήταν μνημειώδης. Ο ίδιος υποστήριζε ότι κάποτε συνέθεσε μια άρια ενόσω έβραζε το ρύζι για το βραδυνό του. Ήταν γνωστός gourmet και του αποδίδεται η πατρότητα (ή μέρος αυτής) των τουρνεντό Rossini. Εκτός από την ταχύτητά του στη σύνθεση, διακρινόταν και για την τεμπελιά του. Θρυλείται ότι κάποτε οι παραγωγοί μιας όπερας τον είχαν κλείσει, φρουρούμενο, σε ένα δωμάτιο απ'όπου δεν θα έβγαινε μέχρι να τους παραδώσει την εισαγωγή του έργου. Ίσως λόγω αυτής της τεμπελιάς, ίσως και για εμπορικούς λόγους, είναι συχνό το φαινόμενο των αυτοδανείων στο έργο του. Ορχηστρικά μέρη ή και άριες έχουν χρησιμοποιηθεί και ξαναχρησιμοποιηθεί σε διάφορα έργα.
Η μουσική του είναι τέρψη για τ'αυτιά, εύθυμη και κοχλάζουσα από ενέργεια με χαρακτηριστικό τα κλιμακωτά μακροσκελή crescendi. Σε καμμία περίπτωση δεν ήταν ένας μουσικός ο οποίος προσέγγισε το βάθος των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ακόμη και το Stabat mater του δεν είναι όσο βαρύ, σκοτεινό και λυπητερό απαιτείται (εύστοχα σχόλια απο το Σπύρο εδώ).
Στο πακέτο της Philips υπάρχουν όλες οι Εισαγωγές του και μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει την εξέλιξη του συνθέτη από τα πρώιμα έργα μέχρι τον αριστουργηματικό Γουλλιέλμο Τέλλο.