Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

[Μνήμη]

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο συγγραφέας του ''εκατό χρόνια μοναξιά'' του ''ερωτα στα χρόνια της χολέρας'' του ''χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου'' και άλλων σημαντικών έργων, ο δημιουργός του μαγικού ρεαλισμού, ο μεγάλος αυτός άνθρωπος φεύγει από κοντά μας.
Στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του, που δόθηκε μέσω των φίλων του αποσπασματικά αναφέρει...

''...Αν ο Θεός ξεχνούσε για μιά στιγμή οτι είμαι μιά μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια στα χέρια του και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκεφτόμουν αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ...
Θα έδινα αξία στα πράγματα όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν...
Θα κοιμόμουν πιό λίγο, θα ονειρευόμουν πιό πολύ, θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μονάχα το σώμα μα και τη ψυχή μου...

Θε μου να μπορούσα να έγραφα το μίσος μου πάνω στο πάγο και να περίμενα να βγει ο ήλιος για να ζεστάνει το πάγο! Θα ζωγράφιζα μ'έν όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα έν ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι...

Θε μου αν είχα ένα κομάτι ζωή, δε θα άφηνα να περάσει μιά μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπου οτι τους αγαπώ...
Στους ανθρώπου θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν οτι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται. Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά αλλα´θα το άφηνα να μάθει μονάχο του να πετάει...

Έμθα πολλά από σας τους ανθρώπους. Έμαθα πως όλο θέλουν να ζήσουν στη κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν οτι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στο τρόπο που κατεβαίνεις τις απόκρημνες πλαγιές...

Έμαθα πως οι ανθρώποι δικαιούνται να κοιτάει ο ένας τον άλλον από ψηλά, μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί...

Να λες αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι...
Αν ήξερα οτι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σε αγκάλιαζα σφιχτά...θα έλεγα σ'αγαπώ και δε θα υπέθετα ανόητα πως ήδη το ξέρεις...

Το αύριο δε τόχει εξασφαλίσει κανείς, ούτε νέος ούτε γέρος.Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπου πουν αγαπάς, γι'αυτό μη περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανοιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, ένα φιλί...

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι...κανείς δε θυμάται τις κρυφές σου σκέψεις, ζήτα από το Κύριο να σου δώσει τη δύναμη και την σοφία να εκφράσεις την αγάπη...''

 

[doros]

Είναι ένα παλιό κείμενο, το οποίο λανθασμένα αποδόθηκε στον Μαρκέζ. Αν και ωραίο κείμενο, δεν είναι δικό του.

Αν κάνουμε λίγο google θα μάθουμε τα υπόλοιπα...

 

[Mihalis S.]

Ε κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Πράγματι ένας μεγάλος συγγραφέας που το έργο του θα του χαρίσει αναμφίβολα την αθανασία. Ηδη εν ζωή είχε λάβει μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων.

 

[Browser]

The poem turned out to be the work of an obscure Mexican ventriloquist named Johnny Welch. Welch had written the poem for his puppet sidekick "Mofles," but somehow his name had been replaced by the name of the Nobel Prize winning author.


http://www.museumofhoaxes.com/marquez.html

 

[Emilot]

Δεν με ενδιαφέρει ποιός το έγραψε, με ενδιαφέρει που το διάβασα..(με την καλή έννοια)

Παρα πολύ ωραίο, ευχαριστούμε Μνήμη....:SFGSFGSF::SFGSFGSF: