Από γκαντεμιά πώς τα πάτε;
Σας έχουν τύχει αναποδιές στη φωτογράφηση;
Μήπως σας τυχαίνουν συχνά;
Εμένα ναι....
Το έχουμε συζητήσει και παλιότερα μου φαίνεται, αλλά επειδή έχω και πάλι δείγματα, και σκάω.... δεν αντέχω, θα σας πω τον πόνο μου.
Πρώτη σοβαρή γκαντεμιά μου έτυχε το 2005 σε ταξίδι για να γράψω ταξιδιωτικό οδηγό στην Τουρκία. Εκτός από τα ψηφιακά (και με εξωτερικό σκληρό δίσκο για ξεφόρτωμα) είχα μαζί μου και μια μηχανή με φιλμ (μια CANON EOS 33) και μερικά καρούλια slides τόσο Fuji Velvia, όσο και Kodak Elite. Με τα ψηφιακά αρχεία δεν είχα κανένα πρόβλημα. Όμως με τα φίλμς έπαθα ζημιά. Συγκεκριμένα μου έτυχε στην εμφάνιση να καταστραφούν δυο φιλμε. Κι όλως τυχαίως ήταν φιλμς από τράβηγμα σε περιοχές που δεν είχα τραβήξει ψηφιακό (δηλ. στην Κρώμνη και στη Σάντα του Πόντου). Σε μέρη δηλαδή που δύσκολα πάει κάποιος, απίθανο να ξαναπάει και δεν υπάρχει εύκολο φωτογραφικό υλικό έστω για κλέψιμο. Αυτός που είχε το μαγαζί, προσφέρθηκε ο άνθρωπος να καλύψει τη ζημιά, όποια κι αν ήταν αυτή, ακόμα και στούντιο φωτογράφηση (όπως είπε) και να πληρώσει μοντέλα κλπ. Όταν άκουσε όμως τί είχε μέσα το φιλμ, νόμιζε ότι του κάνω πλάκα. Τελικά ζήτησα φωτογραφίες, από την Άννα Θεοφυλάκτου, που έχει το μεγαλύτερο αρχείο φωτογραφιών της Μικράς Ασίας (δικό της).
Μετά από αυτό το περιστατικό άρχισε μια σειρά από μικροπεριστατικά, είχα κι ωραίες καταστάσεις. Π.χ. δεν έχω καταφέρει εδώ και πέντε χρόνια να βγάλω φωτισμένο το κάστρο του Πλαταμώνα νύχτα. Τη μια φορά δεν μπορώ να σταματήσω, την άλλη να διασχίσω το δρόμο, την άλλη είναι κλειστά τα Τέμπη, την άλλη ξεβιδώθηκε η μπάλα της κεφαλής στο τρίποδο (!!!), την τέταρτη ήταν σβηστά τα φώτα. Κι όμως στις 19 Φεβρουαρίου όλα έδειχναν ότι θα έχω φωτογραφία και μάλιστα καλή.
Ανηφόριζα από Αθήνα φεύγοντας δυο τα μεσάνυχτα. Ο καιρός καλός, καθαρός και το κάστρο.... ναι, φωτισμένο. Σταματώ το αυτοκίνητο, κατεβαίνω, στήνω τρίποδο στα γρήγορα, και τραβώ την πρώτη λήψη (5.43 το πρωί). Επομένως έχω λήψη. Ωραία.... τώρα να πάρουμε την καλή, και περιμένω να έλθει το χάραμα που αναμένεται όμορφο. Ετοιμάζω τα πάντα στην εντέλεια, βγάζω και την κάρτα από τη μηχανή και την αντικαθιστώ με άλλη, ώστε να έχω back up. Την ώρα που τραβώ, πάνω στη λήψη, σβήνουν τα φώτα... παφ!!!!. Τέλος.... το κάστρο στο μισοσκόταδο. Μετά από μια κλωτσιά στο λάστιχο του αυτοκινήτου, λέω δεν πειράζει, έχω τουλάχιστον την πρώτη λήψη. Πού είναι; ;;; Μα που είναι;;; Λέγε ρε Νίκο, μήπως την είδες; Ποιά;;; Μα την transcend των 4 Gb. Α, την πήρα εγώ για να έχω κι εγώ τη δική μου λήψη. Τράβηξες;;; Ναι, δυο, αλλά είναι θολές, γιατί τις τράβηξα στο χέρι. Έλα δώστη... Πάρτη. Τη βάζω στη μηχανή.... ψάχνω για το φάκελο, πουθενά ο φάκελος... Νίκο, έκανες κάτι στη μηχανή; Ναι, ήθελα να σβήσω δυο τρεις γιατί δεν είχε χώρο, αλλά πάτησα κατά λάθος το format, πειράζει;;;; Κόκκαλο εγώ. Τη συνέχεια την ξέρετε. Στο σπίτι πήρα 40 φωτογραφίες από recovery αλλά όχι το κάστρο φωτισμένο.
Πάμε παρακάτω...
ένα άλλο απωθημένο μου ήταν να τραβήξω τον διπλό καταρράκτη της Έδεσσας με πρωινό magic light. Δεν μιλώ για εκείνον τον μονό ψηλό που βλέπουμε όλοι από τα σκαλάκια, αλλά για τον διπλό, που είναια πό την άλλη πλευρά και περνάς μέσα από τα νερά για να τον δεις. Στις 14 Απριλίου ξυπνώ για ταξίδι στη Φλώρινα και βλέπω το φως τέλειο. Ούτε καφέ, ούτε τίποτε, ντύνομαι όπως όπως και φεύγω. Στο δρόμο τρέχω αρκετά. Φθάνω νωρίς στην Έδεσσα, αλλά βλέπω κάποια συννεφάκια. Περνώ τρέχοντας το Βαρόσι, φθάνω στο ασανσέρ, δεν λειτουργεί. Το παίρνω με τα πόδια, τρέχοντας. Περνώ μέσα από τα νερά (κρύο το νερό αυτή την εποχή) με καλυμμένη τη μηχανή και πλησιάζω τον καταρράκτη. Μέχρι να βγάλω το καπάκι από το φακό (είπαμε νερό όχι σπρέι, αλλά πολύ, άρα έπρεπε να είναι καλυμμένος) βλέπω ότι ήρθε το σύννεφο. θα προλάβω;;; Όχι, δεν είναι γραφτό. Δείτε τις δυο φωτογραφίες. Έχασα το φως για δυο δευτερόλεπτα, ίσως ένα. Ο μισός καταρράκτης στη σκιά. Να μείνω εκεί αδύνατον, αφού βρεχομαι κι εγώ και η κάμερα αλύπητα. Με πίκρα στο στόμα γυρνώ στο αυτοκίνητο. Χωρίς να μιλώ φθάνω στη Φλώρινα και μπαίνω για μάθημα. Βρεμμένος, στάζω... και χωρίς τη φωτογραφία που ήθελα.
BSC_6387_1 by vlasidis photography, on Flickr
BSC_6391_1 by vlasidis photography, on Flickr
Την επόμενη μέρα φεύγω για Καλλίπολη. Φωτογράφηση τα εκεί στρατιωτικά μνημεία και κοιμητήρια. Στις 16 το πρωί πάνω στο καράβι από το Τσανάκαλε για Κιλίτ Μπαχίρ (δηλ. από Ασία για Ευρώπη) βλέπω, ποιον βλέπω;;; Ένα τύπο ίδιο με τον τύπο στους Πειρατές της Καραιβικής. Βρε λες;;; Ας τραβήξω. Πού είναι η μηχανή; Κλειδωμένη στο πορτ μπαγκάζ. Τί άλλο έχουμε μαζί μας;;; Μια SONY WX1 της παρέας. Κάποιος κάνει πλάτη, τραβώ 3 λήψεις. Τελικά φαίνεται ότι είναι ο γνωστός και γυρνά από επίσκεψη στην Τροία. Μην τη σβήσεις, παρακαλώ οι κόρες μου θα σε λατρεύουν. Καλά... τη μεθεπόμενη μέρα, μου έφερε όλες τις άλλες φωτογραφίες εκτός από τις γνωστές τρεις. Η κόρη του θέλει την αποκλειστικότητα....
Λέω να αφήσω τις μηχανές κατά μέρος και να πάω για ψάρεμα.... εσείς τί λέτε;
Σας έχουν τύχει αναποδιές στη φωτογράφηση;
Μήπως σας τυχαίνουν συχνά;
Εμένα ναι....
Το έχουμε συζητήσει και παλιότερα μου φαίνεται, αλλά επειδή έχω και πάλι δείγματα, και σκάω.... δεν αντέχω, θα σας πω τον πόνο μου.
Πρώτη σοβαρή γκαντεμιά μου έτυχε το 2005 σε ταξίδι για να γράψω ταξιδιωτικό οδηγό στην Τουρκία. Εκτός από τα ψηφιακά (και με εξωτερικό σκληρό δίσκο για ξεφόρτωμα) είχα μαζί μου και μια μηχανή με φιλμ (μια CANON EOS 33) και μερικά καρούλια slides τόσο Fuji Velvia, όσο και Kodak Elite. Με τα ψηφιακά αρχεία δεν είχα κανένα πρόβλημα. Όμως με τα φίλμς έπαθα ζημιά. Συγκεκριμένα μου έτυχε στην εμφάνιση να καταστραφούν δυο φιλμε. Κι όλως τυχαίως ήταν φιλμς από τράβηγμα σε περιοχές που δεν είχα τραβήξει ψηφιακό (δηλ. στην Κρώμνη και στη Σάντα του Πόντου). Σε μέρη δηλαδή που δύσκολα πάει κάποιος, απίθανο να ξαναπάει και δεν υπάρχει εύκολο φωτογραφικό υλικό έστω για κλέψιμο. Αυτός που είχε το μαγαζί, προσφέρθηκε ο άνθρωπος να καλύψει τη ζημιά, όποια κι αν ήταν αυτή, ακόμα και στούντιο φωτογράφηση (όπως είπε) και να πληρώσει μοντέλα κλπ. Όταν άκουσε όμως τί είχε μέσα το φιλμ, νόμιζε ότι του κάνω πλάκα. Τελικά ζήτησα φωτογραφίες, από την Άννα Θεοφυλάκτου, που έχει το μεγαλύτερο αρχείο φωτογραφιών της Μικράς Ασίας (δικό της).
Μετά από αυτό το περιστατικό άρχισε μια σειρά από μικροπεριστατικά, είχα κι ωραίες καταστάσεις. Π.χ. δεν έχω καταφέρει εδώ και πέντε χρόνια να βγάλω φωτισμένο το κάστρο του Πλαταμώνα νύχτα. Τη μια φορά δεν μπορώ να σταματήσω, την άλλη να διασχίσω το δρόμο, την άλλη είναι κλειστά τα Τέμπη, την άλλη ξεβιδώθηκε η μπάλα της κεφαλής στο τρίποδο (!!!), την τέταρτη ήταν σβηστά τα φώτα. Κι όμως στις 19 Φεβρουαρίου όλα έδειχναν ότι θα έχω φωτογραφία και μάλιστα καλή.
Ανηφόριζα από Αθήνα φεύγοντας δυο τα μεσάνυχτα. Ο καιρός καλός, καθαρός και το κάστρο.... ναι, φωτισμένο. Σταματώ το αυτοκίνητο, κατεβαίνω, στήνω τρίποδο στα γρήγορα, και τραβώ την πρώτη λήψη (5.43 το πρωί). Επομένως έχω λήψη. Ωραία.... τώρα να πάρουμε την καλή, και περιμένω να έλθει το χάραμα που αναμένεται όμορφο. Ετοιμάζω τα πάντα στην εντέλεια, βγάζω και την κάρτα από τη μηχανή και την αντικαθιστώ με άλλη, ώστε να έχω back up. Την ώρα που τραβώ, πάνω στη λήψη, σβήνουν τα φώτα... παφ!!!!. Τέλος.... το κάστρο στο μισοσκόταδο. Μετά από μια κλωτσιά στο λάστιχο του αυτοκινήτου, λέω δεν πειράζει, έχω τουλάχιστον την πρώτη λήψη. Πού είναι; ;;; Μα που είναι;;; Λέγε ρε Νίκο, μήπως την είδες; Ποιά;;; Μα την transcend των 4 Gb. Α, την πήρα εγώ για να έχω κι εγώ τη δική μου λήψη. Τράβηξες;;; Ναι, δυο, αλλά είναι θολές, γιατί τις τράβηξα στο χέρι. Έλα δώστη... Πάρτη. Τη βάζω στη μηχανή.... ψάχνω για το φάκελο, πουθενά ο φάκελος... Νίκο, έκανες κάτι στη μηχανή; Ναι, ήθελα να σβήσω δυο τρεις γιατί δεν είχε χώρο, αλλά πάτησα κατά λάθος το format, πειράζει;;;; Κόκκαλο εγώ. Τη συνέχεια την ξέρετε. Στο σπίτι πήρα 40 φωτογραφίες από recovery αλλά όχι το κάστρο φωτισμένο.
Πάμε παρακάτω...
ένα άλλο απωθημένο μου ήταν να τραβήξω τον διπλό καταρράκτη της Έδεσσας με πρωινό magic light. Δεν μιλώ για εκείνον τον μονό ψηλό που βλέπουμε όλοι από τα σκαλάκια, αλλά για τον διπλό, που είναια πό την άλλη πλευρά και περνάς μέσα από τα νερά για να τον δεις. Στις 14 Απριλίου ξυπνώ για ταξίδι στη Φλώρινα και βλέπω το φως τέλειο. Ούτε καφέ, ούτε τίποτε, ντύνομαι όπως όπως και φεύγω. Στο δρόμο τρέχω αρκετά. Φθάνω νωρίς στην Έδεσσα, αλλά βλέπω κάποια συννεφάκια. Περνώ τρέχοντας το Βαρόσι, φθάνω στο ασανσέρ, δεν λειτουργεί. Το παίρνω με τα πόδια, τρέχοντας. Περνώ μέσα από τα νερά (κρύο το νερό αυτή την εποχή) με καλυμμένη τη μηχανή και πλησιάζω τον καταρράκτη. Μέχρι να βγάλω το καπάκι από το φακό (είπαμε νερό όχι σπρέι, αλλά πολύ, άρα έπρεπε να είναι καλυμμένος) βλέπω ότι ήρθε το σύννεφο. θα προλάβω;;; Όχι, δεν είναι γραφτό. Δείτε τις δυο φωτογραφίες. Έχασα το φως για δυο δευτερόλεπτα, ίσως ένα. Ο μισός καταρράκτης στη σκιά. Να μείνω εκεί αδύνατον, αφού βρεχομαι κι εγώ και η κάμερα αλύπητα. Με πίκρα στο στόμα γυρνώ στο αυτοκίνητο. Χωρίς να μιλώ φθάνω στη Φλώρινα και μπαίνω για μάθημα. Βρεμμένος, στάζω... και χωρίς τη φωτογραφία που ήθελα.
BSC_6387_1 by vlasidis photography, on Flickr
BSC_6391_1 by vlasidis photography, on Flickr
Την επόμενη μέρα φεύγω για Καλλίπολη. Φωτογράφηση τα εκεί στρατιωτικά μνημεία και κοιμητήρια. Στις 16 το πρωί πάνω στο καράβι από το Τσανάκαλε για Κιλίτ Μπαχίρ (δηλ. από Ασία για Ευρώπη) βλέπω, ποιον βλέπω;;; Ένα τύπο ίδιο με τον τύπο στους Πειρατές της Καραιβικής. Βρε λες;;; Ας τραβήξω. Πού είναι η μηχανή; Κλειδωμένη στο πορτ μπαγκάζ. Τί άλλο έχουμε μαζί μας;;; Μια SONY WX1 της παρέας. Κάποιος κάνει πλάτη, τραβώ 3 λήψεις. Τελικά φαίνεται ότι είναι ο γνωστός και γυρνά από επίσκεψη στην Τροία. Μην τη σβήσεις, παρακαλώ οι κόρες μου θα σε λατρεύουν. Καλά... τη μεθεπόμενη μέρα, μου έφερε όλες τις άλλες φωτογραφίες εκτός από τις γνωστές τρεις. Η κόρη του θέλει την αποκλειστικότητα....
Λέω να αφήσω τις μηχανές κατά μέρος και να πάω για ψάρεμα.... εσείς τί λέτε;
