Guitar Poetry

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Τόσα χρόνια που ακούω μουσική, έχω έρθει σε επαφή με άπειρους κιθαρίστες. Υπάρχουν guitar-players και guitar-owners. Kαι υπάρχουν οι ποιητές. Εκτείνονται σ ένα απέραντο φάσμα: άλλοι ποντάρουν στην εκφραστικότητα και στα κότσια, άλλοι στη σεισμική δύναμη, ή στη δεξιοτεχνική μαεστρία. Αλλοι είναι δεξιοτέχνες αλλά τους λείπει η προσωπικότητα. Μπαίνω στον πειρασμό να πώ ότι ο μαίτρ Ralph Towner είναι πέρα και πάνω απ όλα αυτά: ένας λόγιος της κιθάρας. Πάντα ασυναγώνιστος και πάντα διχασμένος. Από τη μια ο ιμπρεσιονιστικός ρομαντισμός του Bill Evans, γεμάτος μελαγχολία, ένταση και ένα πακτωλό από πρωτόγνωρες τονικότητες και ηχοχρώματα. Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή έντεχνη μουσική και ειδικότερα η 2η Σχολή της Βιέννης: κλασικισμός, ρομαντισμός, avant-garde και ιδιαίτερα ο Anton Webern. Η απαράμιλλη γοητεία της πλαστικότητας της φόρμας, στραγγισμένη από συναισθηματισμό και εικονικά πάθη, επεξεργασμένη σαν διάνυσμα πολλαπλών δυνατοτήτων, στα όρια της ολοκληρωτικής αφαίρεσης. “Δεν μπήκα στη τζάζ παρά μόνο όταν ανακάλυψα την κλασικότροπη τεχνική στην κιθάρα…την χειρίζομαι σαν ολόκληρο piano-trio…όταν παίζω μόνος μου, η προσέγγισή μου είναι εντελώς ορχηστρική”. Αυτά έλεγε ο Ralph Towner σε μια παληά του συνέντευξη στον Joachim Berendt και αυτά ακριβώς κάνει όλα αυτά τα χρόνια που τον ξέρω.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ralph Towner - Gary Peacock: A Closer View (ECM CD - 1998)

“Δύο κορυφαίοι “έγχορδοι”, με περγαμηνές από δώ ως την Κούλουρη, στοχάζονται πάνω στη μουσική γλώσσα και τη αισθητική αγωγή του Bill Evans”. Αυτό περίπου βρίσκεις σαν περιγραφή αυτού του άλμπουμ, στους σχετικούς διαδικτυακούς τόπους. Λέει πολύ λίγα: ο Towner, εκείνη την εποχή, ψαχνόταν με το flamenco. Περισσότερο το μαντεύεις παρά το ακούς: κοχλάζει κυριολεκτικά πίσω απ αυτό το εκπληκτικό ακρόαμα, θρυμματισμένο και αφαιρετικό, τέλεια απελευθερωμένο από τους συμμετρικούς δυισμούς της χορευτικής φόρμας αλλά πάντα εκεί. Η ακολουθία και οι τονικές ισορροπίες των ιδεών είναι περισσότερο ποιητικές παρά λογικές. Τα θέματα ρέουν συνέχεια ελεύθερα γύρω από την τονικότητα, γεμάτα από κοντράστ και μικρά αραβουργήματα με πειραγμένες τις εσωτερικές τους σχέσεις, συχνά εγκαταλείπουν την αρμονική δομή και ξεχύνονται παραληρηματικά καθώς το μπάσο μοιάζει να παίρνει το ρόλο lead και η κιθάρα να παίζει ακομπανιαμέντο.
Ένα σύγχρονο Αριστούργημα.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Ralph Towner: Time Line (ECM CD – 2006)

Πέμπτος, απ όσο γνωρίζω, αποκλειστικά σόλο δίσκος του Ralph Towner, το “Time Line” είναι από αυτά τα άλμπουμ που τα λέμε Μοναδικά. Δύο standards του Bill Evans πλαισιωμένα από εκπληκτικές συνθέσεις του Towner, αυτοσχεδιασμούς που σκάνε σαν πυροτεχνήματα και σε λούζουν πριν εξαφανισθούν ξανά στο σκοτάδι. Το βαρύ πυροβολικό του δίσκου είναι ένα σετ από πέντε βινιέτες σ ένα διαρκώς κλιμακούμενο κρεσέντο που συμπυκνώνει ολόκληρη τη μουσική κληρονομιά του δημιουργού του και την εκτοξεύει καταπάνω σου κατά ριπές.
Αν ο Towner έχει ηχογραφήσει ποτέ καλύτερο σόλο δίσκο από αυτόν εδώ, εγώ δεν τον έχω ακούσει.

 

[supersonic]

να παρέμβω ?

για αρχή...
θα επανέλθω