Ο Επίσκοπος των φτωχών στην Εξουσία
http://www.ardin.gr/page/article.php?id=757a09f3-a013-a6c9-3358-000053ca
Από τις 20 Απριλίου 2008, μία ακόμα χώρα στη Λατινική Αμερική, η Παραγουάη, αποκτάει φιλολαϊκή κυβέρνηση.
Στις εκλογές αυτές, που σημείωσαν ρεκόρ συμμετοχής, πάνω από 60%, ο Φερνάντο Αρμίντο Λούγκο Μέντες, πιο γνωστός ως ο «επίσκοπος των φτωχών», κέρδισε την προεδρία με 40,8% των ψήφων, απέναντι στο 30,7% της υποψήφιας του κόμματος Κολοράδο, Μπλάνκα Οβελάρ, και στο 21,9% του πραξικοπηματία, πρώην στρατηγού, Λίνο Οβιέδο.
Μ ε τη νίκη αυτή, ο λαός της Παραγουάης έβαλε τέλος σε εξήντα χρόνια κυριαρχίας του κόμματος Κολοράδο, από τα οποία τα 35 (1954-1989) υπό τη δικτατορία του στρατηγού Αλφρέντο Στρέσνερ, ενός από τα πιο στυγνά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής.
Ο 57χρονος πρώην ιερέας, Φερνάντο Λούγκο, οπαδός και ακτιβιστής της «θεολογίας της απελευθέρωσης», προέρχεται από οικογένεια που κυνηγήθηκε ανηλεώς από τη δικτατορία του Στρέσνερ. Ο πατέρας του είχε φυλακιστεί και βασανιστεί, ενώ τρία από τα αδέλφια του, μετά από φυλακίσεις και βασανισμούς, εξορίστηκαν για πάνω από 20 χρόνια. Ο ίδιος εξορίστηκε το 1983 εξαιτίας των «ανατρεπτικών» κηρυγμάτων του. Έζησε στη Ρώμη, όπου και σπούδασε, και επέστρεψε στη χώρα το 1987. Το 1994 τοποθετήθηκε στην επισκοπή του Σαν Πέδρο, τη φτωχότερη περιοχή της χώρας. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής υπερασπιζόμενος τους ακτήμονες αγρότες, στους οποίους μιλάει στα γκουαρανί και για τους οποίους δημιούργησε το Λαϊκό Κίνημα Τεκογιόχα (που σημαίνει «ελευθερία» στα γκουαρανί). Μαζί με τα ισπανικά, τα γκουαρανί είναι επίσημη γλώσσα της χώρας και τη μιλάει το 90% των κατοίκων, που είναι σχεδόν όλοι μιγάδες.
Μέσα σε ενάμισι χρόνο ο Φερνάντο Λούγκο πέτυχε να επιβληθεί ως ο κυριότερος ηγέτης της αντιπολίτευσης, συσπειρώνοντας γύρω του κοινωνικά κινήματα ιθαγενών και ακτημόνων, γυναικών, αστέγων κ.λπ. Στη συνέχεια δημιούργησε μια πλατιά συμμαχία, την Πατριωτική Συμμαχία για την Αλλαγή (APC), στην οποία συμμετείχαν σχεδόν όλοι, από τα μικρά κόμματα της Αριστεράς έως την Κεντροδεξιά (με κυριότερη δύναμη της τελευταίας το Φιλελεύθερο Κόμμα).
Εθνική οικονομική πολιτική, καταπολέμηση της διαφθοράς και αγροτική μεταρρύθμιση συνιστούν τους πυλώνες του προγράμματος του νέου προέδρου, που θα αναλάβει τα καθήκοντά του στις 15 Αυγούστου.
Πράγματι, η Παραγουάη των 6,5 εκατομμυρίων κατοίκων είναι μία από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, με μια αγροτική οικονομία κατεστραμμένη, όπου το ένα τρίτο των καλλιεργήσιμων εδαφών έχει καταληφθεί από τους παραγωγούς σόγιας (την εξαγωγή της οποίας ελέγχουν 4-5 πολυεθνικές), με ένα από τα πιο διεφθαρμένα και πελατειακά καθεστώτα και με τις μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες.
Μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από κορναρίσματα και βεγγαλικά, ο λαός της Παραγουάης πανηγύρισε την εκλογική νίκη του Φερνάντο Λούγκο (τον οποίο, σημειωτέον, η Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία απάλλαξε, το 2006, από τα καθήκοντά του «a divinis», όταν γνωστοποίησε την πρόθεσή του να πολιτευτεί).
Ο Φ. Λούγκο δηλώνει ότι βρίσκεται πιο κοντά στον Λούλα, πρόεδρο της Βραζιλίας, ενώ υποστηρίζει την είσοδο της Βενεζουέλας στη Μερκοσούρ (τη νοτιο-αμερικανική κοινή αγορά). Να σημειώσουμε ότι, μετά και τη νίκη του Φ. Λούγκο, η Μερκοσούρ (Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη και Παραγουάη, συν οι συνδεδεμένες χώρες, Χιλή, Βολιβία και Βενεζουέλα, που βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης) αποτελείται στο εξής αποκλειστικά από κυβερνήσεις της Αριστεράς ή της Κεντρο-Αριστεράς.
Σίγουρα, ο νέος πρόεδρος της χώρας θα αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες στην εφαρμογή του προγράμματός του, δεδομένου ότι, για την ώρα, δεν διαθέτει την πλειοψηφία στη Βουλή. Επιπλέον, έχει ανακοινώσει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τις τιμές που πληρώνουν η Βραζιλία και η Αργεντινή για την ηλεκτρική ενέργεια που παίρνουν από το τεράστιο φράγμα του Ιταϊπού.
Η εκδίωξη του κόμματος Κολοράδο (πιστού συμμάχου των ΗΠΑ) από την εξουσία και η άνοδος μίας ακόμα αριστερής κυβέρνησης στη Λατινική Αμερική δημιουργούν άλλον έναν πονοκέφαλο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Γιατί, εκτός των άλλων, στην Παραγουάη βρίσκεται ένα σημαντικό κομμάτι του Υδροφόρου Συστήματος Γκουαρανί, ενός από τους μεγαλύτερους ίσως στον κόσμο υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, που μοιράζεται ανάμεσα στη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Παραγουάη, και τον οποίο εποφθαλμιούν οι Αμερικανοί. Επίσης, με τα νέα δεδομένα, απομακρύνεται η πιθανότητα εγκατάστασης μιας μεγάλης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης που προγραμμάτιζαν οι ΗΠΑ στην Παραγουάη, με πρόσχημα την καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών και της τρομοκρατίας.
Σήμερα, η Λατινική Αμερική, το μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ, γνωρίζει κοσμογονικές αλλαγές και αναπτερώνει τις ελπίδες όλων των λαών στον πλανήτη που στενάζουν ακόμα κάτω από την οικονομική και στρατιωτική επεμβατική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και των δυτικών συμμάχων τους. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τον δρόμο που έχει διανύσει αυτή η ήπειρος όταν μόνο ένα μικρό νησάκι αντιστεκόταν στον Αμερικανό Γολιάθ, ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες ζούσαν κάτω από τα πιο στυγνά δικτατορικά καθεστώτα (Χιλή, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Σαλβαδόρ κ.ά.) και υφίσταντο τις πιο δολοφονικές στρατιωτικές επεμβάσεις των Αμερικανών (Άγιος Δομίνικος, Γρανάδα, Παναμάς).
Να ζούμε, άραγε, την αρχή του τέλους της αμερικανικής μονοκρατορίας;
Χ. Σταματοπούλου
