Hairy Bones - S/T (2009)
Οι Hairy Bones ειναι ένα ένα σχήμα free-jazz με αισθητική αντιδιαμετρικά αντίθετη από αυτήντων aficionados της ECM θα έλεγα (φαινεται και από το εξωφυλλο). Αποτελέιται από δύο παλιούς γνώριμους, μορφές στο είδος: τον Peter Brötzman και τον Toshinori Kondo που από την εποχή των εκπληκτικών Die Like a Dog Quartet μετέτρεπαν τη μουσική σε πεδίο μάχης. Η επανασύνδεσή τους ήταν για μένα ευχάριστη έκπληξη, της χρονιάς ίσως. Το ομώνυμο αλμπουμ περιλαμβάνει δύο κομμάτια από μια ζωντανή τους εμφάνιση στην Ολλανδία πέρισυ τέτοια εποχή.
Η rythm-section αποτελείται από δύο νέους ευρωπαίους μουσικούς, που όσο και αν αυτό φαίνεται αδύνατο, αναπληρώνουν επάξια τη θέση που κρατούσαν ο Hamid Drake και ο William Parker (όσο καλυτερα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο βέβαια).
Το αδυσώπητο beat του νορβηγού ντραμμερ Paal Nilssen-Love ταιριασμένο με το δυναμικό ηλεκτρικό μπάσσο του ιταλού Massimo Pupillo χτιζουν τη ραχοκοκκαλιά που θα στηθεί ένας χορός διονυσιακός που πάνω τους θα πατήσουν οι αυτοσχεδιασμοί των δύο μεγάλων μορφών της σύγχρονης μουσικής.
Ο Kondo, πηγή δαιμονισμένης ενέργειας στην τρομπέτα, πραγματική ηχητική καταιγίδα ώρες-ώρες δημιουργεί το χώρο ή μάλλον το περίγραμμα του χώρου που θα περπατήσει ο συνοδοιπόρος του. Παίζει την ηλεκτρική τρομπέτα με παραμόρφωση που άλλοτε κυνηγάει το φάντασμα του ηλεκτρικού Miles των 70ς και άλλοτε διδάσκει μουσική από το μέλλον.
O Peter Brötzman από την άλλη έχει με τα χρόνια δαμάσει την ωμή ενέργεια της εποχής του Machine Gun και των Last Exit, έχει μαλακώσει των αναλογιών τηρουμένων βεβαια όταν μιλάμε για ένα πραγματικό θηρίο. Όπως είχε πει κάποιος κριτικός "he took the abrasive post-Coltrane methods of Pharoah Sanders to the limits of turbulence, a style akin to the sound of a herd of elephants fleeing from a bushfire and about three times as loud".
Πατώντας οσονούπω τα 70 έχει ανταλλάξει μέρος της έντασης της νιότης με λυρισμό και αυτό παίζει με τον ιάπωνα, τον παρασύρει σε ασκήσεις ισορροπίας.
Kondo και Brötzman κατασταλαγμένοι όσο ποτέ σε αυτη τη live performance βρίσκονται ξανά στο δρόμο αυτην την εποχή και τα σχόλια που διαβάζω ειναι διθυραμβικά για τις εμφανίσεις τους, κατι που δε μου κάνει καμμία έκπληξη.
Τελικά το εκπληκτικό στη συνεργασία αυτών των "σκληρών" αυτοσχεδιαστών είναι ότι το αποτέλεσμα του fusion γέρνει σε ένα είδος τζαζ-ρόκ περισσότερο.
Πάθος, ενέργεια, λυρισμός όλα στον υπερθετικό βαθμό. Συνιστάται ανεπιφύλακτα στους ακροατές των Painkiller και του John Zorn - Naked City στυλ. Μουσική καθαρτήριο για τα αυτιά, στην κορυφή του παιχνιδιού. Το Πνεύμα που τους παρακολουθεί από ψηλά και θα είναι σίγουρα περήφανος.
PS. Ο Brötzman κυκλοφόρησε φέτος μια συνεργασία με μουσικούς από την Υεμένη με τίτλο A Night in Sana'a που χωρίς να φτάνει τα επίπεδα του Hairy Bones είναι πολύ ενδιαφέρουσα από το γεγονός ότι είναι προσβάσιμη και ταυτόχρονα πολυ απολαυστική. Σαν ναρκωμένος από τις οσμές της ανατολής είναι νομίζω μοναδική ευκαιρία να προσεγγίσει κανείς το δράκο χωρίς κίνδυνο.