O Iστγουντ έφτασε πλέον 81 ετών και φυσικά έχει δικαίωμα μετά απο μιά εκπληκτική πορεία νά κάνει πλέον οτι είδους ταινία επιθυμεί.
Παρά ταύτα ,μέ τήν γνωστή ''ηρεμία'' του αλλά και τήν συμπυκνωμένη πλέον εμπειρία ζωής δημιουργεί το Hereafter πού θά μπορούσε νά θεωρηθεί ως ταινία ''μεταφυσικών αναζητήσεων'' αλλά κατά την γνώμη μου απέχει πολύ απ´το να χαρακτηριστεί τέτοια..
Τρείς ξεχωριστές ιστορίες ανθρώπων πού μέ κάποιον τρόπο βιώνουν τήν επαφή μέ τον θάνατο ,κάποια στιγμή διαπλέκονται και καταλήγουν σέ έναν χώρο Εκθέσεως βιβλίου στο Λονδίνο..
Η Παριζιάνα ,δημοσιογράφος tv-star Marie(Cécile De France (II), πού γλυτώνει ως εκ θαύματος απ´τό τσουνάμι τής Ινδονησίας (πεθαίνει γιά κάποια δευτερόλεπτα και ζεί μιά μεταθανάτια εμπειρία,πού τήν συνταράζει και μέ τό πού επιστρέφει στό Κανάλι γιά νά ξαναεργαστεί αισθάνεται εντελώς άβολα),ο George πού ζεί στό San Francisco (Matt Damon)πού εργάζεται σέ εργοστάσιο και έχει τό ''χάρισμα'' νά επικοινωνεί μέ νεκρούς ,αλλά έχει αποφασίσει νά μήν ξαναασχοληθεί μέ αυτό μιάς και θεωρεί οτι ''είναι καλύτερα νά μήν ξέρουμε τά πάντα γιά τούς άλλους''(καί παρότι ο αδελφός του επιμένει νά το ξανακάνει επικερδές επάγγελμα) και ο μικρός Λονδρέζος Marcus πού χάνει στενό πολυαγαπημένο του πρόσωπο και υποχρεώνεται νά ζήσει σέ ανάδοχη οικογένεια μιάς και η μητέρα του αδυνατεί νά τον κρατήσει καθότι εξαρτημένη απ´τό αλκοόλ..
Ο Marcus μέ τήν παιδική του αθωότητα αναζητεί εναγωνίως νά επικοινωνήσει μέ το νεκρό αγαπημένο πρόσωπο και επισκέπτεται μιά σειρά τσαρλατάνων πού ,φυσικά δέν είναι καθόλου πειστικοί ..
Ο George ,πού τον υποδύεται θαυμάσια ο Damon ''κουβαλά'' όλο τό βάρος τού ''χαρίσματός'' του ,πού τό νοιώθει σάν κατάρα γιατί δέν μπορεί νά σχετιστεί κανονικά μέ άλλους ανθρώπους ή νά δημιουργήσει μιά προσωπική σχέση ,ενώ η Marie διαλύει την προσωπικήτης ζωή και προσπαθεί νά ανακαλύψει τί τελικά συνέβη στήν ''μεταθανάτια εμπειρία'' της..
Η λεπτότητα πού χειρίζεται ο Eastwood τό υλικό του ,αλλά και οι αναφορές του,μέσω τών ηρώων του ,όλων όσων αγαπά και αξίζει κάποιος νά ζεί γιά νά τά απολαύσει,είναι εξαιρετική..
Η Ιταλική οπερα,ο Κάρολος Ντίκενς(δέν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο μικρός Marcus θυμίζει ήρωα βγαλμένο απ´τίς καλυτερες σελιδες τού Ντίκενς)ο Σέξπιρ,τό Παρίσι,η Βρεττανική Λογοτεχνία,τό καλό κόκκινο κρασί ,η Ιταλική κουζίνα αποτελούν αυτές τίς λεπτές πινελιές πού κάνουν τήν ζωή πιό όμορφη.
Είναι σάν νά δηλωνει δημόσια ποιά ειναι η προσωπική του ''Κιβωτός'' καί τί θάθελε νά ''κουβαλήσει'' μαζί του όταν κλείσει τά μάτια του..
Στό έργο υπάρχουν μερικές εξαίσιες σκηνές,οπως η αρχική μέ το Τσουνάμι στην Ινδονησία,η συνάντηση τού George μέ ένα κορίτσι πού κουβαλά απωθημένα τραύματα (Υπέροχη ''ερωτική'' σκηνή στό μάθημα μαγειρικής μέ Ιταλό σέφ,οπου ο ο George δίνει μέ τό κουταλάκι στήν κοπέλα πούχει δεμένα τά μάτια,διάφορα φαγητά γιά νά ανακαλύψει τήν προέλευσή τους) καί πού τελικά τό ''χάρισμά'' του τήν τρομάζει και εξαφανίζεται,οι σκηνές μέ τον μικρό Marcus νά περιμένει μέ τίς ώρες έξω απο το ξενοδοχείο τού George γιά νά τον συναντήσει μπάς και επικοινωνήσει μέ τον νεκρό αγαπημένο του,και πολλές άλλες μικρές καθημερινές ''λεπτομέρειες'' πού κατορθώνει ο Clint χωρίς βαρύγδουπες και αναπόδεικτες ''βαθειές ψυχολογικές αναλύσεις'' νά αναδεικνύει σέ ουσιώδεις στιγμές τής ζωής μας..
Εν τέλει στό Hereafter ο Eastwood καταπιάνεται μέ τον δικό του σοφό,''ήσυχο'' και προσιτό τρόπο μέ θέματα πού αφορούν στην Ανθρώπινη ύπαρξη και πραγματεύονται τον Ερωτα,την μοναξιά ,τό φθαρτό τού καθενός μας,τίς μικρές ή μεγάλες καθημερινές τραγωδίες πού αλλάζουν τυχαία τίς ζωές μας ,τήν μοναξιά αλλά καί την αλαζονεία τού σημερινού Δυτικού ατόμου,καθώς και τήν αγωνία μας αλλά καί τον φόβο τού Θανάτου πού ανά πάσα στιγμή μπορεί νά ''κτυπήσει τήν πόρτα'',οπως καί τήν θλίψη αυτών πού μένουν πίσω και θυμούνται ή και έχουν τήν ανάγκη τής ελπίδας ότι μπορεί και νά ξαναδούν τά αγαπημένα τους πρόσωπα..
Ο Eastwood δέν παίρνει θέση στά μεταφυσικά ερωτήματα και αυτό ειναι εμφανές σέ μιά χαρακτηριστική ατάκα τού Damon,αλλά απλά τά θέτει επί τάπητος και μάλιστα οχι μέ έναν εγκεφαλικό -ψυχρό τρόπο,αλλά σάν ολα αυτά νά κουβεντιάζονται σε μιά φιλική παρέα.
Κατορθώνει νά προκαλέσει γνήσια συγκίνηση (παρότι τό σενάριο κάποιες φορές δέν τον βοηθά)καί δημιουργεί μιά ιδιαίτερα έντιμη και τρυφερή ταινία,σάν ένα Nocturne τού Chopin ..
Mετά απο μιά τέτοια πορεία στον Κινηματογράφο ο 81 ετών Εastwood συνεχίζει νά δημιουργεί καί νά προβληματίζεται εκεί πού οι συνομήλικοί του ειναι συνήθως αποσυρμένοι.
Καί φαίνεται νάχει αποδεχτεί τήν φθαρτότητά του αλλά και τό αναπόφευκτο τού τέλους μιάς και η τεράστια εμπειρία ζωής του,αλλά και οι άνθρωποι πού έχει δεί στά 81 του νά πεθαίνουν πρίν απ´αυτόν τόν έχουν κάνει σοφώτερο.
Αν αυτή είναι η τελευταία ταινία τού Clint μού αρκεί γιά νά θυμάμαι αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο τού Κινηματογράφου η μοναδική σκηνή όπου ο Damon κατορθώνει νά υπερνικήσει τίς εσωτερικές του δυσκολίες και αμφιβολίες και σηκώνεται απ´το cafe πού κάθεται ,(γιά πρώτη φορά στό έργο), μέ ένα ολόλαμπρο χαμόγελο γιά νά ξαναμπορέσει νά ξαναβρεί τήν προσωπική του ελπίδα..
Το Hereafter δέν είναι ταινία γιά τήν ''μεταθανάτια ζωή'',αλλά γιά τήν ''Εδώ Ζωή'' καί τίς καθημερινές λεπτομέρειες και στιγμές ευτυχίας και δυστυχίας,αλλά και γιά οσα μπορεί το Πνεύμα τού καθενός νά συλλέξει και στην συνέχεια νά ξεδιαλέξει γιά νά μπορέσει νά κλείσει τον Κύκλο του,πού έτσι και αλλοιώς είναι αναπόφευκτος..
Το Ηereafter δέν ειναι αριστούργημα,αλλά είναι ένα ακόμα φωτεινό πετραδάκι στην πορεία τού Σκηνοθέτη πού αξίζει νά πάρει μιά μικρή ή μεγάλη θέση σέ όσους τουλάχιστον δέν έλκονται μόνον απ´τον ψυχρό και απολύτως εγκεφαλικό Κινηματογράφο............................
2thumb22sup