Η Blue Note ξαναγράφει ιστορία
- Thread starter Νότης
- Start date
πολλές φορές μου έχουν τύχει πετσικαρισμένοι δίσκοι..
ισιώνουν να ξέρετε..
αλλά δεν θα πω περισσότερα για το τι κάνω εγώ.. θα φρικάρει κόσμος.
@Δημήτρη Ιωάννου..
δεν σε κρέμασα με το πικάπ σου. άλλοι 2 κάτοχοι περιμένουν 3 ΜΚ2 να τα πάρουν και όλα έχουν πάει πίσω την τελευταία χρονιά...
έτυχε και η μετακόμιση που κάνω τώρα.
μόλις τελειώσω από όλα, θα έρθω εγώ να πάρω το δικό σου και θα στο κάνω όπως πρέπει.
λίγη υπομονή Μήτσε....
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Να πω δυο λόγια και γω για τη δικιά μου εμπειρία με τις σειρές Blue Note.
Θα γράψω και για την Tone Poet αλλά και για την 80th Αnniversary που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στην Classic.
Πριν μπω στο ψητό όμως,να διευκρινήσω ένα,δυο πραγματάκια για χάρη της κουβέντας.
Η Blue Note κυκλοφόρησε τις σειρές αυτές χωρίς όριο στα αντίτυπα.
Κοινώς θα κυκλοφορούν συνεχώς και όχι σε περιορισμένα αντίτυπα.
Αυτό είναι καλό γιατί δεν αγχώνεσαι να πάρεις κάποιο δίσκο γνωρίζοντας ότι θα εξαντληθεί και δεν θα κυκλοφορήσει ξανά με αποτέλεσμα να μπορείς να κάνεις και έναν,τρόπον τινά,προγραμματισμό στις αγορές και να θέσεις προτεραιότητες.
Τουλάχιστον αυτό έκανα εγώ,γιατί στην πορεία προέκυψαν η ιστορία της Analogue Productions με τη Verve και την Impulse που κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα και σε "ανάγκαζαν" να πάρεις κάποιες κυκλοφορίες,όπως και η επιστροφή ξανά στην κυκλοφορία πολλών τιτλων της Prestige και της Riverside από την Original Jazz Classics.
Έπρεπε λοιπον να διαλέξω.
-Και πως διαλέγεις μάστορα?
-Έθεσα προτεραιότητες.
-Δηλαδή?
- Είχα όρεξη πάνω απ'ολα για πιανίστες και ρυθμικά πράγματα και λιγότερο για πνευστά.
Έτσι είπα ότι αρχικά θα πάρω ότι βγεί σε πιανίστα, (και στη συνέχεια σε περκασιονίστα) έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου εκείνη την ατάκα του Λύμπε για τον Herbie Hancock: ότι ο Herbie στην Blue Note ήταν ένας "μικρός" Debussy.
Έτσι ξεκινησα απο τον Herbie και το μόνο που έχω να πώ είναι ότι ο Λύμπε είχε απόλυτο δίκιο.
Με τον Herbie,βέβαια,δεν κάνεις επιλογές.Τα αγοράζεις όλα χωρίς σκέψη,είναι όλα αριστουργήματα.
Aγαπημένος μου δίσκος (μέχρι στιγμής) είναι το Inventions and Dimentions του 1963 από τη σειρά 80th anniversary,ένα Hardbop που λοξοκοιτάει το avant garde,με τον Herbie να εντάσει τα στοιχεία αυτά χωρίς υπερβολές αλλά με μια άνεση που δείχνει ότι ξέρει που να τα βάλει και πως.
Mε Willie Bobo,Paul Chambers και Osvaldo Martinez
:format(webp):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-14216796-1570046981-1355.jpeg.jpg)
Πάμε σε εναν από τους μεγαλύτερους πιανίστες και συνθέτες που θήτευσε για καιρό στους Jazz Messengers του Art Blakey και στην πορεία η Blue Note του έδωσε το χώρο να κάνει τις δικές του δουλειές-τον Horace Silver.Ισχύει ότι ισχύει και με τον Herbie,απλά δεν υπάρχει μέτριος δίσκος του.Και αν το Song For My Father (κυκλοφορεί στην σειρά Classic) είναι το πιο γνωστό,υπάρχει το Further Explorations από το 1958 στην Tone Poet που δείχνει την ιδιοφυία του,παρέα με τον Art Farmer και τον Clifford Jordan.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2132346-1352238905-2689.jpeg.jpg)
Για όσους γουστάρουν λάιβ υπάρχει το φοβερό Doin' The Thing του 1961 ηχογραφημένο στο Village Gate.
Hardbop Rock n' Roll,φωτιά και λαύρα,δισκος που είναι αδύνατο να τον ακούσεις καθιστός...
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-14331217-1573852765-8653.jpeg.jpg)
Ένας επίσης τεράστιος πιανίστας και συνθέτης και αδικημένος σφόδρα ήταν ο Andrew Hill,ο οποίος ήταν ο εκπρόσωπος της avant garde πτυχής της Blue Note.
Εδώ βλέπουμε στοιχεία που θα έκαναν τον Charlie Mingus να χαμογελάει,σε ερμηνείες πραγματικά tour de force.
Mέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 3 δίσκοι του,δύο από την Tone Poet (Black Fire,Passing Ships) και το Smoke Stack από την 80th.
Πιο προσβάσιμος είναι το Passing Ships του '69,το μάλιστα οποίο δεν είχε κυκλοφορήσει μέχρι το 2003,αλλά αγαπημένος μου είναι το πολιτικό μανιφέστο του Black Fire του 1963 με τον Joe Henderson στο σαξόφωνο.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1114174-1327361080.jpeg.jpg)
Θα γράψω και για την Tone Poet αλλά και για την 80th Αnniversary που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στην Classic.
Πριν μπω στο ψητό όμως,να διευκρινήσω ένα,δυο πραγματάκια για χάρη της κουβέντας.
Η Blue Note κυκλοφόρησε τις σειρές αυτές χωρίς όριο στα αντίτυπα.
Κοινώς θα κυκλοφορούν συνεχώς και όχι σε περιορισμένα αντίτυπα.
Αυτό είναι καλό γιατί δεν αγχώνεσαι να πάρεις κάποιο δίσκο γνωρίζοντας ότι θα εξαντληθεί και δεν θα κυκλοφορήσει ξανά με αποτέλεσμα να μπορείς να κάνεις και έναν,τρόπον τινά,προγραμματισμό στις αγορές και να θέσεις προτεραιότητες.
Τουλάχιστον αυτό έκανα εγώ,γιατί στην πορεία προέκυψαν η ιστορία της Analogue Productions με τη Verve και την Impulse που κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα και σε "ανάγκαζαν" να πάρεις κάποιες κυκλοφορίες,όπως και η επιστροφή ξανά στην κυκλοφορία πολλών τιτλων της Prestige και της Riverside από την Original Jazz Classics.
Έπρεπε λοιπον να διαλέξω.
-Και πως διαλέγεις μάστορα?
-Έθεσα προτεραιότητες.
-Δηλαδή?
- Είχα όρεξη πάνω απ'ολα για πιανίστες και ρυθμικά πράγματα και λιγότερο για πνευστά.
Έτσι είπα ότι αρχικά θα πάρω ότι βγεί σε πιανίστα, (και στη συνέχεια σε περκασιονίστα) έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου εκείνη την ατάκα του Λύμπε για τον Herbie Hancock: ότι ο Herbie στην Blue Note ήταν ένας "μικρός" Debussy.
Έτσι ξεκινησα απο τον Herbie και το μόνο που έχω να πώ είναι ότι ο Λύμπε είχε απόλυτο δίκιο.
Με τον Herbie,βέβαια,δεν κάνεις επιλογές.Τα αγοράζεις όλα χωρίς σκέψη,είναι όλα αριστουργήματα.
Aγαπημένος μου δίσκος (μέχρι στιγμής) είναι το Inventions and Dimentions του 1963 από τη σειρά 80th anniversary,ένα Hardbop που λοξοκοιτάει το avant garde,με τον Herbie να εντάσει τα στοιχεία αυτά χωρίς υπερβολές αλλά με μια άνεση που δείχνει ότι ξέρει που να τα βάλει και πως.
Mε Willie Bobo,Paul Chambers και Osvaldo Martinez
Πάμε σε εναν από τους μεγαλύτερους πιανίστες και συνθέτες που θήτευσε για καιρό στους Jazz Messengers του Art Blakey και στην πορεία η Blue Note του έδωσε το χώρο να κάνει τις δικές του δουλειές-τον Horace Silver.Ισχύει ότι ισχύει και με τον Herbie,απλά δεν υπάρχει μέτριος δίσκος του.Και αν το Song For My Father (κυκλοφορεί στην σειρά Classic) είναι το πιο γνωστό,υπάρχει το Further Explorations από το 1958 στην Tone Poet που δείχνει την ιδιοφυία του,παρέα με τον Art Farmer και τον Clifford Jordan.
Για όσους γουστάρουν λάιβ υπάρχει το φοβερό Doin' The Thing του 1961 ηχογραφημένο στο Village Gate.
Hardbop Rock n' Roll,φωτιά και λαύρα,δισκος που είναι αδύνατο να τον ακούσεις καθιστός...
Ένας επίσης τεράστιος πιανίστας και συνθέτης και αδικημένος σφόδρα ήταν ο Andrew Hill,ο οποίος ήταν ο εκπρόσωπος της avant garde πτυχής της Blue Note.
Εδώ βλέπουμε στοιχεία που θα έκαναν τον Charlie Mingus να χαμογελάει,σε ερμηνείες πραγματικά tour de force.
Mέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 3 δίσκοι του,δύο από την Tone Poet (Black Fire,Passing Ships) και το Smoke Stack από την 80th.
Πιο προσβάσιμος είναι το Passing Ships του '69,το μάλιστα οποίο δεν είχε κυκλοφορήσει μέχρι το 2003,αλλά αγαπημένος μου είναι το πολιτικό μανιφέστο του Black Fire του 1963 με τον Joe Henderson στο σαξόφωνο.
Last edited:
Έγραψα πιο πάνω ότι η σειρά Tone Poet δεν αποτελείται μόνο απο δίσκους της Blue Note αλλα και από άλλες δισκογραφικές που ανήκουν σε αυτή.
Τετοιοι δίσκοι είναι το Money Jungle του 1962 στην United Artists,που διαβάζοντας και μόνο τα ονόματα που συμμετέχουν σου κοβονται τα γόνατα:
Ένα τρίο αποτελούμενο από τους Duke Ellington,Charles Mingus,Max Roach.
Οι συνθέσεις είναι στανταρντ του Ellington αλλά με Mingus και Roach κάθε άλλο παρά στανταρντ παραμένουν.Ο Δούκας τους αφήνει να τις αποδομήσουν και να τις επανασυνθέσουν εντάσοονντας όλες τις νέες τάσεις της εποχής.
Αριστούργημα.
Δεύτερο αριστούργημα είναι το Now He Sings,Now He Sobs του Chicκ Corea απο το 1968 και την Solid State.
Ένα τρίο με τον Roy Haynes στα drums και τον Miroslav Vitus στο μπάσσο,στην κληρονομιά των πιανιστικών τρίο του Bill Evans.
Απίστευτο παίξιμο και συνεργασία μεταξύ τους,ένας από τους καλύτερους δίσκους του μεγάλου Chic.
Και έχει βγάλει ενα σκασμό απο δαύτους.
Αυτά για την ώρα.Έχουμε συνέχεια απλά να προσθέσω ότι σε καμμιά περίπτωση δεν έχω "ακουμπήσει" τους δίσκους αυτούς όσο θα έπρεπε και τους αρμόζει.
Θέλουν πολλές ακροάσεις για να τους νιώσεις στο πετσί σου.Ευτυχώς τα βινύλια δεν παθαίνουν τίποτα οπότε όρεξη και χρόνο να έχουμε να τους ξανακούμε.
Τελευταία αναφορά κάτι χαλαρό για τα απογεύματα.
Απο την Tone Poet το New Bottle Old Wine του Gill Evans απο το 1958 και την World Pacific.
Κλασσικός Gill Evans,ενορχηστρώσεις που μένεις με το στόμα ανοιχτό,Τζαζ για πιο χαλαραρές καταστάσεις,ορχήστρα-φωτιά παρέα με τον Canonball Aderley,τον Art Blakey,τον Paul Chambers.
Τετοιοι δίσκοι είναι το Money Jungle του 1962 στην United Artists,που διαβάζοντας και μόνο τα ονόματα που συμμετέχουν σου κοβονται τα γόνατα:
Ένα τρίο αποτελούμενο από τους Duke Ellington,Charles Mingus,Max Roach.
Οι συνθέσεις είναι στανταρντ του Ellington αλλά με Mingus και Roach κάθε άλλο παρά στανταρντ παραμένουν.Ο Δούκας τους αφήνει να τις αποδομήσουν και να τις επανασυνθέσουν εντάσοονντας όλες τις νέες τάσεις της εποχής.
Αριστούργημα.
Δεύτερο αριστούργημα είναι το Now He Sings,Now He Sobs του Chicκ Corea απο το 1968 και την Solid State.
Ένα τρίο με τον Roy Haynes στα drums και τον Miroslav Vitus στο μπάσσο,στην κληρονομιά των πιανιστικών τρίο του Bill Evans.
Απίστευτο παίξιμο και συνεργασία μεταξύ τους,ένας από τους καλύτερους δίσκους του μεγάλου Chic.
Και έχει βγάλει ενα σκασμό απο δαύτους.
Αυτά για την ώρα.Έχουμε συνέχεια απλά να προσθέσω ότι σε καμμιά περίπτωση δεν έχω "ακουμπήσει" τους δίσκους αυτούς όσο θα έπρεπε και τους αρμόζει.
Θέλουν πολλές ακροάσεις για να τους νιώσεις στο πετσί σου.Ευτυχώς τα βινύλια δεν παθαίνουν τίποτα οπότε όρεξη και χρόνο να έχουμε να τους ξανακούμε.
Τελευταία αναφορά κάτι χαλαρό για τα απογεύματα.
Απο την Tone Poet το New Bottle Old Wine του Gill Evans απο το 1958 και την World Pacific.
Κλασσικός Gill Evans,ενορχηστρώσεις που μένεις με το στόμα ανοιχτό,Τζαζ για πιο χαλαραρές καταστάσεις,ορχήστρα-φωτιά παρέα με τον Canonball Aderley,τον Art Blakey,τον Paul Chambers.
Τι ωραία πράγματα διαβάζω και μαθαίνω.
Χωρίς πλάκα ,με κάνετε να βουτήξω με τα μούτρα και ας γκρινιάζουν οι γείτονες.!
Και είναι αχαρτογράφητα ύδατα για μένα.
Χωρίς πλάκα ,με κάνετε να βουτήξω με τα μούτρα και ας γκρινιάζουν οι γείτονες.!
Και είναι αχαρτογράφητα ύδατα για μένα.
Στην δικιά μου την παρέα από το Γυμνάσιο, είχαμε την τζαζ στα ακούσματά μας και την αγαπούσαμε. Μάλιστα προσφιλές μας μέρος ήταν και το Τζαζ κλαμπ του Γιώργου Μπαράκου, στην πλατεία Ραγκαβά, κάτω από την Ακρόπολη. Συχνάζαμε εκεί προς τα τέλη των '70ς, και όποτε δεν είχε κάποιο λάιβ (με Λάκατο, Λαμπίζι, Τρανταλίδη κλπ), στο μπαρ έπαιζαν βινύλια, σε κορυφαίο γα την εποχή σύστημα. Εμείς, πολλές φορές καθόμαστε στην πλατειούλα με την 'παρέα' μας και από τα ανοιχτά παράθυρα ακούγαμε. Ωραίες εποχές, απ' όλες τις απόψεις παρότι δεν είχαμε όλα αυτά τα τεχνολογικά 'αγαθά'. Μάθαμε όμως, ψάχνοντας με αγάπη για πολλά από αυτά τα ονόματα, που σήμερα καλοί μου φίλοι παραθέτετε και το ταξίδι στους κόσμους της μουσικής, αλλά και της ζωής, ξεκίνησε γεμάτο γοητεία και περιπέτειες.
Ότι μας γεμίζει χαρά και εκπαιδεύοντάς μας, μας βελτιώνει ως υπάρξεις είναι φυσικά καλοδεχούμενο, για να μην πω ζητούμενο.
Φιλιά σε όλους σας
Ότι μας γεμίζει χαρά και εκπαιδεύοντάς μας, μας βελτιώνει ως υπάρξεις είναι φυσικά καλοδεχούμενο, για να μην πω ζητούμενο.
Φιλιά σε όλους σας
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Έφερε λοιπόν απόψε ο Νότης μια καραβιά απο τα Τone Poet του (και κάποια 80) στο δωματιάκι και του δώσαμε και κατάλαβε σε ψηλές στάθμες μέχρις μεσονυχτίου, καθόσον δεν μας έπαιρνε για παραπάνω, ωστε η φύσις επιτέλους να ησυχάσει, γιατί αν μας έπαιρνε, μέχρι το πρωί εκεί θα ήμασταν.
Πέρα απο τη μουσική καθεαυτή που είναι ΑΑ, σε αυτήν τη σειρά της Blue Note, οι εγγραφές στους δίσκους είναι τόσο χορταστικές και αληθοφανείς, τόσο ζωντανές άψογες και θελκτικές, που δημιουργούν συναισθηματική εμπλοκή του ακροατή σε μεγάλο βαθμό. Φτάνει φυσικά να του αρέσει αυτό το είδος.
Η σειρά 80, προϊόν των ίδιων συντελεστών, ακολουθεί πιστά την ίδια συνταγή. Αυτά που είχαμε διαθέσιμα, έπαιξαν εξίσου άψογα.
Συγκρίσεις της τελευταίας με παλαιότερες επανεκδόσεις δεν έγιναν, γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός της ακρόασης. Θα επιδιώξουμε - αν είναι εφικτό- να αφιερώσουμε μια ακρόαση με αυτό το αντικείμενο στο μέλλον.
Εκείνη που έτυχε να είναι διαθέσιμη, ήταν μια κόπια του Midnight Special του Jimmy Smith σε black b label , δηλ περιόδου 1973-78 και η προαναφερθείσα σε αυτό το νήμα δική μου της σειράς 75 anniv. δηλ 2014 και μετά.
Η τελευταία ωχριά κυριολεκτικά μπροστά στην παλαιότερη. Γραμμένη σε χαμηλή στάθμη, ψόφια απο δυναμικά, χωρίς σώματα, μια απογοήτευση.
Προσωπικά, μετά απο την εμπειρία μου ως τώρα, δεν πρόκειται να αγοράσω τίποτα πια απο τη σειρά 75.
Πέρα απο τη μουσική καθεαυτή που είναι ΑΑ, σε αυτήν τη σειρά της Blue Note, οι εγγραφές στους δίσκους είναι τόσο χορταστικές και αληθοφανείς, τόσο ζωντανές άψογες και θελκτικές, που δημιουργούν συναισθηματική εμπλοκή του ακροατή σε μεγάλο βαθμό. Φτάνει φυσικά να του αρέσει αυτό το είδος.
Η σειρά 80, προϊόν των ίδιων συντελεστών, ακολουθεί πιστά την ίδια συνταγή. Αυτά που είχαμε διαθέσιμα, έπαιξαν εξίσου άψογα.
Συγκρίσεις της τελευταίας με παλαιότερες επανεκδόσεις δεν έγιναν, γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός της ακρόασης. Θα επιδιώξουμε - αν είναι εφικτό- να αφιερώσουμε μια ακρόαση με αυτό το αντικείμενο στο μέλλον.
Εκείνη που έτυχε να είναι διαθέσιμη, ήταν μια κόπια του Midnight Special του Jimmy Smith σε black b label , δηλ περιόδου 1973-78 και η προαναφερθείσα σε αυτό το νήμα δική μου της σειράς 75 anniv. δηλ 2014 και μετά.
Η τελευταία ωχριά κυριολεκτικά μπροστά στην παλαιότερη. Γραμμένη σε χαμηλή στάθμη, ψόφια απο δυναμικά, χωρίς σώματα, μια απογοήτευση.
Προσωπικά, μετά απο την εμπειρία μου ως τώρα, δεν πρόκειται να αγοράσω τίποτα πια απο τη σειρά 75.
To 1962 o Jimmy Smith φεύγει από τη Blue Note για τη Verve την οποία πρόσφατα έχει αναλάβει ο Creed Taylor και έχει μπεί σε ένα πρόγραμμα "στρατολόγησης" καινούριων παιχτών προκειμένου να φέρει τη Verve ξανά στην πρωτοπορεία της Jazz.Θύμα αυτής της στρατολόγησης υπήρξε η "κολεκτίβα" της Blue Note,μια εταιρία η οποία από το '56 βρισκόταν στην αιχμή της μαύρης έκφρασης.
Ο Jimmy Smith υπήρξε στα χρόνια του στη Blue Note η αιχμή του δόρατος και σε πωλήσεις και στην μουσική έκφραση.Ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε το Hammond B3 σαν κύριο όργανο της Jazz φέρνοντας επανάσταση παρόμοια με αυτή που έφερε ο Charlie Parker στην τρομπέτα στα 40'ς.
Το να τον χάσει η Blue Note ήταν μεγάλο χτύπημα γι'αυτό και συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους ακόμα και μετά την αποχώρησή του από τα 40 περίπου sessions που έκανε από το '56 μέχρι το '62.
Παράλληλα προσέλαβε και καινούριους παίχτες προκειμένου να καλύψει το κενό.Ένας,τον αναφέρει ο Νότης παραπάνω, ήταν ο Baby Face Willete.
O άλλος ήταν ο Larry Young που θα κυκλοφορήσει ένα από τα ακριβότερα διαμάντια της Blue Note,το Unity,ένας δίσκος-κεραυνός.Τον αναμένουμε οσονούπω από την classic.
Ο πρώτος του δίσκος είναι το Into Somethin' του 1964,στο οποίο κάνει φανερές τις προθέσεις του για το που θέλει να πάει τον ήχο του Hammond,τραβώντας το από τη σόουλ με την οποία είχε ταυτιστεί μέχρι τότε (ελέω Jimmy Smith) σε πιο modal και πειραματικά μονοπάτια,συνδυάζοντας την επιρροή του δάσκαλου Jimmy με αυτά που έκανε ο Coltrane στην Impulse.
Μαζί του ο Sam Rivers,o Grant Green και ο Elvin Jones.
Κυκλοφορεί στην 80th Anniversary.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4889402-1533030824-6479.jpeg.jpg)
Απίστευτο εξώφυλλο.
Ο Jimmy Smith υπήρξε στα χρόνια του στη Blue Note η αιχμή του δόρατος και σε πωλήσεις και στην μουσική έκφραση.Ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε το Hammond B3 σαν κύριο όργανο της Jazz φέρνοντας επανάσταση παρόμοια με αυτή που έφερε ο Charlie Parker στην τρομπέτα στα 40'ς.
Το να τον χάσει η Blue Note ήταν μεγάλο χτύπημα γι'αυτό και συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους ακόμα και μετά την αποχώρησή του από τα 40 περίπου sessions που έκανε από το '56 μέχρι το '62.
Παράλληλα προσέλαβε και καινούριους παίχτες προκειμένου να καλύψει το κενό.Ένας,τον αναφέρει ο Νότης παραπάνω, ήταν ο Baby Face Willete.
O άλλος ήταν ο Larry Young που θα κυκλοφορήσει ένα από τα ακριβότερα διαμάντια της Blue Note,το Unity,ένας δίσκος-κεραυνός.Τον αναμένουμε οσονούπω από την classic.
Ο πρώτος του δίσκος είναι το Into Somethin' του 1964,στο οποίο κάνει φανερές τις προθέσεις του για το που θέλει να πάει τον ήχο του Hammond,τραβώντας το από τη σόουλ με την οποία είχε ταυτιστεί μέχρι τότε (ελέω Jimmy Smith) σε πιο modal και πειραματικά μονοπάτια,συνδυάζοντας την επιρροή του δάσκαλου Jimmy με αυτά που έκανε ο Coltrane στην Impulse.
Μαζί του ο Sam Rivers,o Grant Green και ο Elvin Jones.
Κυκλοφορεί στην 80th Anniversary.
Απίστευτο εξώφυλλο.
Last edited:
Όντως το εξώφυλλο είναι εκπληκτικό.
Με αφορμή τον Larry Young του Πάνου, να πω δυο κουβέντες. Πριν τριάντα χρόνια στις αρχές των '90ς, καμιά εξαετία δηλ. από την έλευση και εδραίωση του CD, και αφού ήδη είχαμε αγοράσει αρκετά βινύλια των Blue Note, Contemporary, Riverside, Verve, Impulse!, Columbia, CTI κλπ. αποφασίσαμε να ξαναγοράσουμε τα ονόματα που ήδη είχαμε αγαπήσει σε CD και μάλιστα της σχετικά τότε νέας Mosaic Records του Michael Cuscuna.
Επρόκειτο για επιμελημένες περιορισμένες επανεκδόσεις που περιελάμβαναν συνήθως τις πλήρεις ηχογραφήσεις του καλλιτέχνη για τη συγκεκριμένη ετικέτα και τύγχαναν και κάποιας ψηφιακής επεξεργασίας (ριμάστεριν) συνήθως από τον Ron McMaster. Η ωφέλεια ήταν μεγάλη, γιατί συνήθως το σετ περιείχε πέρα από τον/τους δίσκο/ους που ήδη διαθέταμε σε βινύλιο και αρκετούς άλλους από τη συγκεκριμένη περίοδο με συνέπεια να βρεθούμε με υλικό και ακούσματα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ποτέ.
Για παράδειγμα το The Complete Blue Note Recordings Of Larry Young της Mosaic περιείχε 6 CD, με έξι δικά του άλμπουμ, τα Into Somethin', Unity, Of Love and Peace, Contrasts, Heaven on Earth, Mother Ship και τρία του Grant Green, τα Talking About, Street Of Dreams, I Want To Hold Your Hand, εξασφαλίζοντάς μας σίγουρη απόλαυση. Φυσικά την δεκαετία των '00s ακολούθησαν τα RVG Edition, όπου ξαναγοράσαμε πια τα δισκάκια που είχαμε ξεχωρίσει από τα άπαντα των μποξ-σετ. Σήμερα κάποια από αυτά ή και κάποια άλλα, διατίθενται σε νέα συσκευασία, και προ(σ)καλούν να τα αποκτήσουμε. Η αντίδρασή μας σ' αυτό σαφώς και είναι εξατομικευμένη, αλλά για όσους αποκτήσουν, το 'νέο' προϊόν η ευχή μας είναι να το απολαύσουν, δημιουργώντας στιγμές που θα θυμούνται για πάντα...
Με αφορμή τον Larry Young του Πάνου, να πω δυο κουβέντες. Πριν τριάντα χρόνια στις αρχές των '90ς, καμιά εξαετία δηλ. από την έλευση και εδραίωση του CD, και αφού ήδη είχαμε αγοράσει αρκετά βινύλια των Blue Note, Contemporary, Riverside, Verve, Impulse!, Columbia, CTI κλπ. αποφασίσαμε να ξαναγοράσουμε τα ονόματα που ήδη είχαμε αγαπήσει σε CD και μάλιστα της σχετικά τότε νέας Mosaic Records του Michael Cuscuna.
Επρόκειτο για επιμελημένες περιορισμένες επανεκδόσεις που περιελάμβαναν συνήθως τις πλήρεις ηχογραφήσεις του καλλιτέχνη για τη συγκεκριμένη ετικέτα και τύγχαναν και κάποιας ψηφιακής επεξεργασίας (ριμάστεριν) συνήθως από τον Ron McMaster. Η ωφέλεια ήταν μεγάλη, γιατί συνήθως το σετ περιείχε πέρα από τον/τους δίσκο/ους που ήδη διαθέταμε σε βινύλιο και αρκετούς άλλους από τη συγκεκριμένη περίοδο με συνέπεια να βρεθούμε με υλικό και ακούσματα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ποτέ.
Για παράδειγμα το The Complete Blue Note Recordings Of Larry Young της Mosaic περιείχε 6 CD, με έξι δικά του άλμπουμ, τα Into Somethin', Unity, Of Love and Peace, Contrasts, Heaven on Earth, Mother Ship και τρία του Grant Green, τα Talking About, Street Of Dreams, I Want To Hold Your Hand, εξασφαλίζοντάς μας σίγουρη απόλαυση. Φυσικά την δεκαετία των '00s ακολούθησαν τα RVG Edition, όπου ξαναγοράσαμε πια τα δισκάκια που είχαμε ξεχωρίσει από τα άπαντα των μποξ-σετ. Σήμερα κάποια από αυτά ή και κάποια άλλα, διατίθενται σε νέα συσκευασία, και προ(σ)καλούν να τα αποκτήσουμε. Η αντίδρασή μας σ' αυτό σαφώς και είναι εξατομικευμένη, αλλά για όσους αποκτήσουν, το 'νέο' προϊόν η ευχή μας είναι να το απολαύσουν, δημιουργώντας στιγμές που θα θυμούνται για πάντα...
H Μosaic έκανε εξαιρετική δουλειά.Ο Michael Cuscuna είναι ένας ιστορικός της jazz,o οποίος διατέλεσε για ένα διάστημα και πρόεδρος της Blue Note.
Κανονικός...τυμβωρύχος έψαχνε στα αρχεία της Blue Note,για ακυκλοφόρητους δίσκους ή δίσκους που είχαν εκδοθεί ελάχιστες φορές και τους ξαναέβγαζε στην κυκλοφορία.
Last edited:
Και κάποιο γραπτό του Cuscuna:
Strictly on the Record: the art of jazz and the recording industry
Strictly on the Record: the art of jazz and the recording industry
Κάποια σύγκριση με τους original (αρχικές εκδόσεις στον καιρό τους) έχει γίνει για να δούμε που κινούνται οι επανεκδόσεις?
Που να βρεις ορίτζιναλ,δεν υπάρχουν ούτε στην Αμερική,τα'χουν πάρει όλα οι Γιαπωνέζοι την εποχή που όλοι τα πούλαγαν κοψοχρονιά για να τα πάρουν σε cd....
Στο ιντερνετ πάντως λένε ότι υπάρχουν διαφορές κυρίως στο χαμηλό,οι καινούριες εκδόσεις έχουν περισσότερη πληροφορία και έκταση,κυρίως γιατί την εποχή που κυκλοφορούσαν τα ορίτζιναλ τα περισσότερα πικαπ αδυνατούσαν να κατέβουν χαμηλά με αποτέλεσμα ο Rudy Van Gelder να κάνει roll off στο μπάσο προκειμένου να μην πηδάει η βελόνα,και απλά να το φουσκώνεει γύρω στους 90 κύκλους για να δώσει λίγο όγκο.
Τώρα που δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα τα remaster έχουν όλο το χαμηλό που υπάρχει στα master tapes.
Πάντα με βάση αυτών που λέγονται και γράφονται στο νετ.Και ο Jo Harley πάντως την ίδια λογική είχε στη Music Matters και το ίδιο ακολουθάει και στην Tone Poet.
Σκοπός τους δεν ήταν να "προσομοιάσουν¨ τα original ηχητικά,αλλά να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερη πληροφορία από τα master tapes και να αποτυπώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται αυτό που είχε στο μυαλό του ο Van Gelder,στη διάρκεια της ηχογράφησης.
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Τα "τεχνικά" που γράφει ο superfly, είναι αυτά που διασταυρώνεις ψάχνοντας απο διάφορες πηγές στο διαδίκτυο.
Όπως έχω ξαναγράψει πιο πρίν, έχω ακούσει αρκετά δισκάκια της Tone Poet σειράς και είναι όλα τουλάχιστον άψογα, απο πάσης πλευράς.
Ο παραπάνω όμως (Byrd in flight- Donald Byrd) είναι τουλάχιστον απίστευτος!
Δεν είναι μόνο που ως περιεχόμενο -πρωτίτως- είναι υπέροχο, είναι και η αφύσικα τέλεια εγγραφή.
Αποπνέει μια φρεσκάδα που δεν έχει ηλικία, η ανάλυση της τεχνικής του κάθε μουσικού είναι απόλυτα ευδιάκριτη και όλες οι ηχοχρωματικές μικρο-διαφοροποιήσεις στα πνευστά είναι παρούσες ανα πάσα στιγμή! Αυτό το φυσικό reverb του χώρου δε....τι να πώ;
Χορταστικός δίσκος απο πάσης πλευράς.
Είπα, για την τιμή των όπλων, να πάρω μόνον έναν Tone Poet όλον κι όλον.
Αυτόν διάλεξα, χωρίς δευτερη σκέψη, απο όσους άκουσα.
Ακούγοντας, ανανεώσαμε για άλλη μια φορά με τον grio την "απορία" μας, πως πληροφορία τόσο μεγάλης ανάλυσης κρύβεται αρχικά σε ταινίες σχεδόν εξήντα ετών και με ποιό μαγικό τρόπο περνά και αναπαράγεται και σήμερα, απο ένα επι σειρά ετών απαξιωμένο, συκοφαντημένο, και -κατ ουσία- καταργημένο μέσο, όπως ο δίσκος βινυλίου.
Τα σαραντάευρα που ζητάνε (για αρχή, γιατί μετά...) σίγουρα τα αξίζουν μεν, πλην όμως δυστυχώς, δεν είναι εύκολο για όλους να τα δίνουν.
Εν μέσω βομβαρδισμών και προσφυγιάς, πολέμου και ακρίβειας, η Blue Note μας κρατάει σε κάποια ψυχολογική ισορροπία με τις τελευταίες της κυκλοφορίες.
Αρχές Μαρτίου ήρθε στην Ευρώπη ο δίσκος του Stanley Turrentine - Rough 'N Tumble (Tone Poet) και αρχές Απριλίου αυτός του Grant Green - The Latin Beat (Tone Poet).
Για όσους είναι - έστω και λίγο - γνώστες τού ήχου τού S. Turrentine, θα πω πως δεν θα ακούσουν κάποια έκπληξη στις συνθέσεις, αλλά θα εκπλαγούν ευχάριστα με τις
εκτελέσεις.
Έβαλα εδώ την φωτογραφία, για να δείτε την ομάδα που κατέβασε. Στην πραγματικότητα, αυή η ομάδα κάνει και την διαφορά σε σχέση με άλλες κυκλοφορίες του ίδιου καλλιτέχνη.
Επειδή είμαι θαυμαστής του μπλούζυ και σόουλ ήχου του Turrentine και έχω καμιά 15ριά δίσκους του, δεν θα τον κατατάξω στην πρώτη τριάδα, σίγουρα όμως στην πεντάδα!
Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία και αν παρ' ελπίδα θέλετε έναν Turrentine από Tone Poet, αυτός είναι ο πιό μεστός από τους τρείς που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα από
αυτήν τη σειρά. Συνολικά τα κομμάτια είναι 10/10, οι εκτελέσεις απίθανες και με το πάθος που αρμόζει στους μουσικούς αυτούς που κρατάνε σε υψηλές στάθμες την ποιότητα
και την συνολική απόλαυση. Το κάθε κομμάτι δείχνει να ενορχηστρώθηκε για τον καθέναν από αυτούς ξεχωριστά, κοντολογίς, δεν τους ακούς όλους μαζί ως μικρομέγαλη ορχήστρα,
παρά ως κουαρτέτο ή το πολύ κουιντέτο και αυτό κάνει τον δίσκο ιδιαίτερο.
Για τον Grant Green, πρέπει να είναι κανείς επιφυλακτικός στο τι θα πει και πως θα αναφερθεί στην μουσική του - δηλώνω ανάξιος κριτικός. Αν όμως η ακουστική εμπειρία σε φτάνει σε
ακουστικό οργασμό, τότε πρέπει να το πεις και στους άλλους, τίποτα περισσότερο.
Αν και στο υπέροχο - και καραεξαντλημένο - Nigeria προσεγγίζει την Latin ή μάλλον είναι τα καρικεύματα στο hard-bop, εδώ όπως πολύ καλά καταλάβατε, έχουμε καθ' ολοκληρία
Latin-Jazz. Κλασικές και αγαπημένες λατινοαμερικάνικες συνθέσεις (tico tico - besame mucho κλπ), εκτελούνται εδώ με ζέση και απολαυστική λεπτότητα. Εισαγωγές με μαράκες, checere
κιθάρα, congas, μπάσο και πιάνο, οι οποίες μετατρέπονται σε hard-bop αριστουργήματα χωρίς να το καταλάβεις! Έτσι ξαφνικά αλλάζει η κλίμακα, αρχίζει το απολαυστικό bluesy mid-tempo
όπου κουνάς κεφάλι και πίνεις γουλιά, για να ξαναγυρίσει στα ίδια προς το τέλος, όπου πρέπει να σηκωθείς - γαμώτο - να αλλάξεις πλευρά. Χαλάλι.
Αρχές Μαρτίου ήρθε στην Ευρώπη ο δίσκος του Stanley Turrentine - Rough 'N Tumble (Tone Poet) και αρχές Απριλίου αυτός του Grant Green - The Latin Beat (Tone Poet).
Για όσους είναι - έστω και λίγο - γνώστες τού ήχου τού S. Turrentine, θα πω πως δεν θα ακούσουν κάποια έκπληξη στις συνθέσεις, αλλά θα εκπλαγούν ευχάριστα με τις
εκτελέσεις.
Έβαλα εδώ την φωτογραφία, για να δείτε την ομάδα που κατέβασε. Στην πραγματικότητα, αυή η ομάδα κάνει και την διαφορά σε σχέση με άλλες κυκλοφορίες του ίδιου καλλιτέχνη.
Επειδή είμαι θαυμαστής του μπλούζυ και σόουλ ήχου του Turrentine και έχω καμιά 15ριά δίσκους του, δεν θα τον κατατάξω στην πρώτη τριάδα, σίγουρα όμως στην πεντάδα!
Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία και αν παρ' ελπίδα θέλετε έναν Turrentine από Tone Poet, αυτός είναι ο πιό μεστός από τους τρείς που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα από
αυτήν τη σειρά. Συνολικά τα κομμάτια είναι 10/10, οι εκτελέσεις απίθανες και με το πάθος που αρμόζει στους μουσικούς αυτούς που κρατάνε σε υψηλές στάθμες την ποιότητα
και την συνολική απόλαυση. Το κάθε κομμάτι δείχνει να ενορχηστρώθηκε για τον καθέναν από αυτούς ξεχωριστά, κοντολογίς, δεν τους ακούς όλους μαζί ως μικρομέγαλη ορχήστρα,
παρά ως κουαρτέτο ή το πολύ κουιντέτο και αυτό κάνει τον δίσκο ιδιαίτερο.
Για τον Grant Green, πρέπει να είναι κανείς επιφυλακτικός στο τι θα πει και πως θα αναφερθεί στην μουσική του - δηλώνω ανάξιος κριτικός. Αν όμως η ακουστική εμπειρία σε φτάνει σε
ακουστικό οργασμό, τότε πρέπει να το πεις και στους άλλους, τίποτα περισσότερο.
Αν και στο υπέροχο - και καραεξαντλημένο - Nigeria προσεγγίζει την Latin ή μάλλον είναι τα καρικεύματα στο hard-bop, εδώ όπως πολύ καλά καταλάβατε, έχουμε καθ' ολοκληρία
Latin-Jazz. Κλασικές και αγαπημένες λατινοαμερικάνικες συνθέσεις (tico tico - besame mucho κλπ), εκτελούνται εδώ με ζέση και απολαυστική λεπτότητα. Εισαγωγές με μαράκες, checere
κιθάρα, congas, μπάσο και πιάνο, οι οποίες μετατρέπονται σε hard-bop αριστουργήματα χωρίς να το καταλάβεις! Έτσι ξαφνικά αλλάζει η κλίμακα, αρχίζει το απολαυστικό bluesy mid-tempo
όπου κουνάς κεφάλι και πίνεις γουλιά, για να ξαναγυρίσει στα ίδια προς το τέλος, όπου πρέπει να σηκωθείς - γαμώτο - να αλλάξεις πλευρά. Χαλάλι.
Κυκλοφόρησε το 2021 και είναι η χειρότερη εκτύπωση από όλα της σειράς classic. Ευτυχώς είχα μια έκδοση των αρχών του '70 και κάναμε σύγκριση. Απογοήτευση γενικά, χαμηλογραμμένος και χωρίς δυναμικά. Τεράστια η διαφορά των δύο εκτυπώσεων και είναι κρίμα, διότι είναι απίστευτος δίσκος.
Και ένα συμπλήρωμα, για όσους θέλουν μια ασφαλή, γρήγορη και οικονομική εταιρεία, για να προμηθεύονται τα Tone Poet / Classic και όχι μόνον αυτά.
Κοιτάξτε στην σελίδα της εταιρείας (hhv.) ή στο discogs με το ίδιο όνομα. Στέλενει με FEDEX σε μία εβδομάδα με περίπου 10€ - και με πακέτο πολλών δίσκων στην ίδια τιμή.
(Βάζω τον σύνδεσμο αλλά δεν εμφανίζεται...)
Last edited:
Νότη σε πιο αναφέρεσαι στο Back at the Chicken Shack ή στο Midnight Special?
Γιατί το 2ο δεν έχει βγει ακόμα σε επανέκδοση της Classic.