Σαν μέλος του φόρουμ είμαι πιο τακτικός και γνωστός από τις συζητήσεις στις κατηγορίες του δικάναλου ήχου όντας λάτρης της μουσικής από πολύ μικρό παιδί. Από τότε που θυμάμαι. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε καθαρά ο πατέρας μου που φρόντιζε πάντα, από πολύ μικρή ηλικία να μου δίνει τα ανάλογα ερεθίσματα. Το ίδιο έκανε και με την φωτογραφία. Τα τελευταία χρόνια που είμαι πιο τακτικός στο φόρουμ, ελάχιστα έσω συμμετάσχει σε αυτές τις κατηγορίες. Αλλά υπάρχει κάτι μέσα μου που με τρώει τα τελευταία χρόνια και νιώθω πως θέλω να το βγάλω από μέσα μου και να το συζητήσω με κόσμο, με εσάς που αγαπάτε την φωτογραφία.
Ο πατέρας μου τορναδόρος στο επάγγελμα ήταν παράλληλα και λάτρης της φωτογραφίας. Το ίδιο και ο θείος μου ο οποίος υπήρξε μέλος και της Ε.Φ.Ε. για πολλά χρόνια και με πολλές διακρίσεις από διαγωνισμούς. Μάλιστα ο πατέρας μου είχε πάει και στην ΑΚΤΟ όταν ήταν πιο νέος και για κάποιο χρονικό διάστημα, πριν γεννηθώ, είχε και φωτογραφείο με τον θείο μου. Μετά βέβαια ο καθένας τράβηξε το δρόμο του και δεν ασχολήθηκαν επαγγελματικά με το αντικείμενο.
Έτσι λοιπόν μαζί με την μουσική ο πατέρας μου φρόντιζε να μου δίνει φωτογραφικά ερεθίσματα. Με έφερνε συχνά σε επαφή με τις μηχανές του, μια kiev με διπλό είδωλο στην εστίαση με εξωτερικό φωτόμετρο με κυψέλες και αναλογικό όργανο ρύθμισης, και μια Zenit 12 με έναν εξαιρετικό Helios 50mm. Στη συνέχεια θυμάμαι που αγόραζε όλους τους φακούς και μεγάλωνε το σύστημα.
Κάποια ημέρα λοιπόν στα 10 μου χρόνια με ρώτησε... 'Τι δώρο θες για τα γενέθλιά σου; Παιχνίδι ή φωτογραφική μηχανή;' Και τότε, ακριβώς εκείνη την στιγμή που με ρώτησε άρχισαν όλα... Άνοιξε στο μυαλό μου ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος πειραματισμού και δημιουργίας. Απάντησα σχετικά άμεσα και είπα... Φωτογραφική μηχανή! Και έτσι κι έγινε. Μου πήρε την πρώτη μηχανή και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες σαν τρελός, προσπαθώντας να αποτυπώσω όμορφες εικόνες που έβλεπα γύρω μου στο φιλμ. Στην αρχή δεν μπορούσα και αυτό μόνο θάρρος μου έδινε. Έτσι άρχισα να ψάχνω τρόπους να βελτιώσω τον εαυτό μου και να μάθω, παιδί ακόμα. Έτσι σαν βοήθεια από τον πατέρα μου ήρθε μια kiev 19 και σιγά σιγά και οι φακοί γρανιτ 35mm 100mm και ένα διπλοκοβέρτερ. Ξαφνικά ο ζήλος έγινε έρωτας και ο έρωτας πάθος. Για καλή μου τύχη ο πατέρας μου είχε την τρίτομη μετάφραση της γαλλικής εγκυκλοπαίδιας Η Τέχνη της Φωτογραφίας. Και έτσι σιγά σιγά μαζί με γνώση που είχε ο πατέρας μου τα πράγματα στο μυαλό μου πήραν μια σειρά. 'Αρχισα να τραβάω καλύτερες φωτογραφίες και να παθιάζομαι όλο και πιο πολύ ειδικά στην εφηβεία μου. Φωτογραφία και μουσική γίνανε ένα με την μουσική να με εμπνέει και να με βοηθάει πάρα πολύ.
Ετσι η Kiev έγινε Minilta X300S και από τα αρνητικά πέρασα στις έγχρωμες διαφάνειες στα 12 μου χρόνια. Και το slide ήταν η αποθέωση. Τι χρώμα Θεέ μου! Τότε γνώρισα και το Fuji Sensia που δεν άλλαξα ποτέ μου παρά μόνο αργότερα με Velvia και Provia. Τότε θυμάμαι πως είχαν ξεκινήσει και οι πρώτες αναζητήσεις σε περιοδικά ξένου τύπου. Amateur Photagrapher, Practical Photography και το γαλλικό foto. Υπέροχα άρθρα, υπέροχες εικόνες με υψηλού επιπέδου ύλη. Φωτογράφος και Photo Net από ελληνικά και αργότερα το Φωτογραφικό είδωλο. Με την Minolta κατάφερα και τα πρώτα μου καλά αποτελέσματα. Τα πρώτα μου καλά slides. Ακόμα τα θαυμάζω. Όχι ότι ήταν και τίποτα σπουδαίο αλλά ήταν οι πρώτες μου καλές εικόνες. Καθώς ασχολιόμουν όλο και περισσότερο άρχισαν και πρώτες επιθυμίες εξοπλισμού. Το όνειρό μου ήταν οι Nikon. Ο θείος μου είχε την FM2 την F-801S, την F4 και πολλές φορές μου τις έδινε και τις κρατούσα. Είχε και άλλες. Τις Canon AE-1, AV-1, F1, Minolta srt 101, Maxxum 9000i, Maxxum 7000, και άλλες, αλλά οι Nikon με είχαν κερδίσει Έρωτας ήταν η F- 801S. Δεν μπορούσε δυστυχώς ο πατέρας μου να μου την αγοράσει. Και καλά έκανε, Αντ' αυτής όμως μου πήρε την Canon EOS 50. Και με αυτήν την μηχανή στα 14 τράβηξα πολύ ωραίες εικόνες, με αδύναμο σημείο έναν φτηνό zoom Tamron 35-70 ο οποίος δεν 'έγραφε' και τόσο καλά. Και εκείνη την εποχή ήρθε και η πρώτη μου εργασία. Τότε πραγματοποίησα το όνειρό μου, αν και λίγο καθυστερημένα. Έδωσε την Canon και πήρα το 1998 την πρώτη μου και παντοτινή μου αγάπη! Nikon F-90X. Ακόμα την έχω. Από τότε αγόρασα άλλη μία F-90X την οποία την είχα απωθημένο και την έχω ακόμα καινούρια και αδούλευτη στο κουτί της αλλά και μία FM 2 για να τραβάω μόνο ασπρόμαυρα.
Έμαθα να τραβάω φωτογραφίες χωρίς την βοήθεια φωτόμετρου υπολογίζοντας ταχύτητα και κλείστρο. Πειραματιζόμουν με διπλοτραβήγματα, νυχτερινά panning, φίλτρα και άλλα πολλά. Ήμουν τόσο ερωτευμένος με την φωτογραφία που δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν... Μέχρι τα 25... Από εκεί και μετά κάτι η επαγγελματική πορεία κάτι άλλα προσωπικά με αποτράβηξαν.... Κάτι και η ψηφιακή επανάσταση, έμεινα με τους Nikoλάκιδες στην ντουλάπα...
Με την Nikon F-90X τράβηξα τις πιο καλές μου εικόνες. Όπως και με την FM2. Περπάτησα σε έρημα κάστρα μόνος μου, σε βουνά, σε παραλίες, δάση, το ξημέρωμα, αργά το απόγευμα, στο εξωτερικό... Οι μηχανές μου ήταν η συντροφιά μου, το εργαλείο που εμπιστευόμουν τις εικόνες που έβλεπα. Ένιωσα πως
ήταν η προέκτασή μου. Κρίμα που τα παράτησα...
Δεν έχω πάψει να αγαπώ την φωτογραφία. Την λατρεύω!!!
Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι ίσως παράπονο... Ίσως μια κίνηση για να μαζέψω την δύναμη και να πάρω την απόφαση να ξαναασχοληθώ. Αλλά να πω την αλήθεια, μου έχει λείψει το φιλμ...
Η φωτογραφία ήταν κάτι πολύ προσωπικό για εμένα. Όπως και για όλους σας πιστεύω. Υπήρξαν εικόνες που με εξέφραζαν, που με σημάδευαν γιατί μηλούσε η ψυχή μου. Την αγαπώ πολύ!
Ουφ το έβγαλα από μέσα μου και εύχομαι να μην σας κούρασα με τα δικά μου...
Θα βάλω και λίγες φωτογραφίες, έτσι για την ιστορία.
Ο πατέρας μου τορναδόρος στο επάγγελμα ήταν παράλληλα και λάτρης της φωτογραφίας. Το ίδιο και ο θείος μου ο οποίος υπήρξε μέλος και της Ε.Φ.Ε. για πολλά χρόνια και με πολλές διακρίσεις από διαγωνισμούς. Μάλιστα ο πατέρας μου είχε πάει και στην ΑΚΤΟ όταν ήταν πιο νέος και για κάποιο χρονικό διάστημα, πριν γεννηθώ, είχε και φωτογραφείο με τον θείο μου. Μετά βέβαια ο καθένας τράβηξε το δρόμο του και δεν ασχολήθηκαν επαγγελματικά με το αντικείμενο.
Έτσι λοιπόν μαζί με την μουσική ο πατέρας μου φρόντιζε να μου δίνει φωτογραφικά ερεθίσματα. Με έφερνε συχνά σε επαφή με τις μηχανές του, μια kiev με διπλό είδωλο στην εστίαση με εξωτερικό φωτόμετρο με κυψέλες και αναλογικό όργανο ρύθμισης, και μια Zenit 12 με έναν εξαιρετικό Helios 50mm. Στη συνέχεια θυμάμαι που αγόραζε όλους τους φακούς και μεγάλωνε το σύστημα.
Κάποια ημέρα λοιπόν στα 10 μου χρόνια με ρώτησε... 'Τι δώρο θες για τα γενέθλιά σου; Παιχνίδι ή φωτογραφική μηχανή;' Και τότε, ακριβώς εκείνη την στιγμή που με ρώτησε άρχισαν όλα... Άνοιξε στο μυαλό μου ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος πειραματισμού και δημιουργίας. Απάντησα σχετικά άμεσα και είπα... Φωτογραφική μηχανή! Και έτσι κι έγινε. Μου πήρε την πρώτη μηχανή και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες σαν τρελός, προσπαθώντας να αποτυπώσω όμορφες εικόνες που έβλεπα γύρω μου στο φιλμ. Στην αρχή δεν μπορούσα και αυτό μόνο θάρρος μου έδινε. Έτσι άρχισα να ψάχνω τρόπους να βελτιώσω τον εαυτό μου και να μάθω, παιδί ακόμα. Έτσι σαν βοήθεια από τον πατέρα μου ήρθε μια kiev 19 και σιγά σιγά και οι φακοί γρανιτ 35mm 100mm και ένα διπλοκοβέρτερ. Ξαφνικά ο ζήλος έγινε έρωτας και ο έρωτας πάθος. Για καλή μου τύχη ο πατέρας μου είχε την τρίτομη μετάφραση της γαλλικής εγκυκλοπαίδιας Η Τέχνη της Φωτογραφίας. Και έτσι σιγά σιγά μαζί με γνώση που είχε ο πατέρας μου τα πράγματα στο μυαλό μου πήραν μια σειρά. 'Αρχισα να τραβάω καλύτερες φωτογραφίες και να παθιάζομαι όλο και πιο πολύ ειδικά στην εφηβεία μου. Φωτογραφία και μουσική γίνανε ένα με την μουσική να με εμπνέει και να με βοηθάει πάρα πολύ.
Ετσι η Kiev έγινε Minilta X300S και από τα αρνητικά πέρασα στις έγχρωμες διαφάνειες στα 12 μου χρόνια. Και το slide ήταν η αποθέωση. Τι χρώμα Θεέ μου! Τότε γνώρισα και το Fuji Sensia που δεν άλλαξα ποτέ μου παρά μόνο αργότερα με Velvia και Provia. Τότε θυμάμαι πως είχαν ξεκινήσει και οι πρώτες αναζητήσεις σε περιοδικά ξένου τύπου. Amateur Photagrapher, Practical Photography και το γαλλικό foto. Υπέροχα άρθρα, υπέροχες εικόνες με υψηλού επιπέδου ύλη. Φωτογράφος και Photo Net από ελληνικά και αργότερα το Φωτογραφικό είδωλο. Με την Minolta κατάφερα και τα πρώτα μου καλά αποτελέσματα. Τα πρώτα μου καλά slides. Ακόμα τα θαυμάζω. Όχι ότι ήταν και τίποτα σπουδαίο αλλά ήταν οι πρώτες μου καλές εικόνες. Καθώς ασχολιόμουν όλο και περισσότερο άρχισαν και πρώτες επιθυμίες εξοπλισμού. Το όνειρό μου ήταν οι Nikon. Ο θείος μου είχε την FM2 την F-801S, την F4 και πολλές φορές μου τις έδινε και τις κρατούσα. Είχε και άλλες. Τις Canon AE-1, AV-1, F1, Minolta srt 101, Maxxum 9000i, Maxxum 7000, και άλλες, αλλά οι Nikon με είχαν κερδίσει Έρωτας ήταν η F- 801S. Δεν μπορούσε δυστυχώς ο πατέρας μου να μου την αγοράσει. Και καλά έκανε, Αντ' αυτής όμως μου πήρε την Canon EOS 50. Και με αυτήν την μηχανή στα 14 τράβηξα πολύ ωραίες εικόνες, με αδύναμο σημείο έναν φτηνό zoom Tamron 35-70 ο οποίος δεν 'έγραφε' και τόσο καλά. Και εκείνη την εποχή ήρθε και η πρώτη μου εργασία. Τότε πραγματοποίησα το όνειρό μου, αν και λίγο καθυστερημένα. Έδωσε την Canon και πήρα το 1998 την πρώτη μου και παντοτινή μου αγάπη! Nikon F-90X. Ακόμα την έχω. Από τότε αγόρασα άλλη μία F-90X την οποία την είχα απωθημένο και την έχω ακόμα καινούρια και αδούλευτη στο κουτί της αλλά και μία FM 2 για να τραβάω μόνο ασπρόμαυρα.
Έμαθα να τραβάω φωτογραφίες χωρίς την βοήθεια φωτόμετρου υπολογίζοντας ταχύτητα και κλείστρο. Πειραματιζόμουν με διπλοτραβήγματα, νυχτερινά panning, φίλτρα και άλλα πολλά. Ήμουν τόσο ερωτευμένος με την φωτογραφία που δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν... Μέχρι τα 25... Από εκεί και μετά κάτι η επαγγελματική πορεία κάτι άλλα προσωπικά με αποτράβηξαν.... Κάτι και η ψηφιακή επανάσταση, έμεινα με τους Nikoλάκιδες στην ντουλάπα...
Με την Nikon F-90X τράβηξα τις πιο καλές μου εικόνες. Όπως και με την FM2. Περπάτησα σε έρημα κάστρα μόνος μου, σε βουνά, σε παραλίες, δάση, το ξημέρωμα, αργά το απόγευμα, στο εξωτερικό... Οι μηχανές μου ήταν η συντροφιά μου, το εργαλείο που εμπιστευόμουν τις εικόνες που έβλεπα. Ένιωσα πως
ήταν η προέκτασή μου. Κρίμα που τα παράτησα...
Δεν έχω πάψει να αγαπώ την φωτογραφία. Την λατρεύω!!!
Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι ίσως παράπονο... Ίσως μια κίνηση για να μαζέψω την δύναμη και να πάρω την απόφαση να ξαναασχοληθώ. Αλλά να πω την αλήθεια, μου έχει λείψει το φιλμ...
Η φωτογραφία ήταν κάτι πολύ προσωπικό για εμένα. Όπως και για όλους σας πιστεύω. Υπήρξαν εικόνες που με εξέφραζαν, που με σημάδευαν γιατί μηλούσε η ψυχή μου. Την αγαπώ πολύ!
Ουφ το έβγαλα από μέσα μου και εύχομαι να μην σας κούρασα με τα δικά μου...
Θα βάλω και λίγες φωτογραφίες, έτσι για την ιστορία.
