- 17 June 2006
- 49,442
Μιά και έγινε συζήτηση σε διπλανό ποστ, επαναφέρω κάτι που είχα γράψει στο παλιό φόρουμ και το ξέθαψα με τη γνωστή μέθοδο της πρώτης σελίδας του google...__________________________________________________________________
http://www.capitolrecords.com/search...g=ultra+lounge
Δεν ξέρω γιά σας, πάντως εμένα η μουσική που ακουγόταν στο σπίτι στις ηλικίες 0-10 με σημάδεψε.
Και δεν μιλάω γιά μουσική όπως σήμερα αναφερόμαστε στα παιδικά τραγούδια, αυτά τα σκουπίδια που μας βάζουν να αγοράσουμε και να χώσουμε στα αυτιά των παιδιών μας,
αλλά γιά τη μουσική που άκουγαν αρχικά οι γονείς μας και μετέπειτα ενδεχομένως οι μεγαλύτεροι αδελφοί.
Και όσον αφορά στο δεύτερο έχω αναφερθεί. Πχ θυμάμαι καθαρά τη νύχτα που ο αδερφός μου ξενύχτησε γιά να μαγνητοφωνήσει το satisfaction σε κάποιο ξένο σταθμό στα μεσαία - μάλλον Μόντε Κάρλο- γιά να το ακούσουμε με δέος την άλλη μέρα....εν έτει 1965).
Γιά τα πρώτα τώρα.
Οι δίσκοι του πατέρα μου που ήταν η μουσική των τελών του 50 αρχών 60, που έρχονταν συχνά στο σπίτι (τότε συχνά ήταν ένα 45άρι ή ένα EP 45 το μήνα).
Μουσικές τσατσα, μάμπο, ρούμπα, ροκεντρολ, καλύπσο κ.ά. που ντουμπλάρονταν πολλές φορές στο καταπληκτικό ράδιο της εποχής.
Πολλά instrumental, άλλα με γλυκειές - ίσως τότε απωθητικές γυναικείες φωνές (σκεφτείτε ότι από ένα σημείο είχαν ήδη αρχίσει οι επιρροές των γιεγιέδων Μπήτλς), τραγούδια με "κινηματογραφικό όργανο" - έτσι το λέγαν τότε, κρουστά, μαράκες, και πολλά κομμάτια από το χώρο της τζαζ που περνούσαν εύκολα τα σύνορα του easy listening.....
Όλα αυτά είχαν μιά γοητεία απίστευτη.
Μπαίναν στις φλέβες μου, στο υποδυνείδητο και ήταν η μουσική υπόκρουση στα αυτοκινητάκια και τα στρατιωτάκια, με σενάρια και ιστορίες καθώς αγγλικά δεν ήξερα τότε ούτε το yes ενώ πολλά από τα κλασικά όργανα παίρνανε τη μορφή των εφφέ: πχ ποιός μπορεί να ξεχάσει απίστευτα τραγούδια όπως το walkin' and whistiln' blues του Les Paul με τους χτύπους στο σκάφος της κιθάρας γιά τους βηματισμούς ή σε άλλες περιπτώσεις το κλασικό γκλισάντο ή σύρσιμο στις χορδές της ηλεκτρικής κιθάρας γιά να δηλώσει την έκπληξη ή το θαυμασμό ή μυστήριο....
Οι δίσκοι αυτοί φυλάσσονται ως θησαυρός και αρκετοί "ψηφιοποιήθηκαν" γιά ευκολία...
Πρόσφατα όμως και χάρη στο Σπύρο Κωστόπουλο, ανακάλυψα την πιό πάνω σειρά που ήρθε να μου θυμίσει ξανά τα παραπάνω.
Πρόκειται γιά τη σειρά ultra lounge της Capitol.
Δεν πρόκειται γιά το lounge σαν τίτλος που έχει ξεφτίσει σήμερα, αλλά γιά το αυθεντικό lounge αν και δεν το έλεγαν έτσι τότε.
Μιά σειρά με όλα τα παραπάνω που περιέγραψα, με εξαιρετική επιλογή, σε θεματικές ενότητες, ΆΠΙΣΤΕΥΤΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ, και πακέτο στο αμερικάνικο εικαστικό στυλ της εποχής 56-63 που βλέπαμε σε περιοδικά όπως οι Εικόνες και τέτοια, με παλ χρώματα, σκίτσα εποχής χρυσού οδηγού του 50 και ...συνταγές cocktail....
Η σειρά έχει 18 τίτλους, πωλείται πάμφθηνα, και κάθε ένα είναι ένα διαμάντι.
Έχω ήδη 4 και νομίζω ότι πρέπει να τρέξω να πάρω τα υπόλοιπα.
Ακούγονται σαν μηχανή του χρόνου και φρέσκα ταυτόχρονα, η προσέγγιση στην ηχογράφηση είναι τέτοια που σε φέρνει σε βαθειά απογοήτευση γιά το που κατάντησαν οι τεχνικές ηχογράφησης σήμερα, ιδίως οι μονοφωνικές είναι συγκινητικές.
Οι γυναικείες φωνές σχεδόν προκαλούν.... εκκρίσεις, τα όργανα είναι αληθινά, το στέρεο σε περιπτώσεις πρωτόγονο, αλλά σε άλλες έχει τεράστια εικόνα.
Αισθάνθηκα ότι βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου που έλειπε.
Ενα σύνολο μουσικής που τουλάχιστον στο 70% του έχει εξοστρακιστεί από τα μέσα και τη ζωή μας ΑΔΙΚΑ, αφήνοντάς το να εμφανίζεται μόνο σαν υπόκρουση σε σειρές της ελληνικής τηλεόρασης χάρη σε κάποιους παραγωγούς....
Αν βρίσκετε κάτι κοινό μέσα σας χτυπήστε τουλάχιστον ένα....
Αν βρίσκετε περισσότερα τότε η λύση είναι μονόδρομος.
http://www.capitolrecords.com/search...g=ultra+lounge
Δεν ξέρω γιά σας, πάντως εμένα η μουσική που ακουγόταν στο σπίτι στις ηλικίες 0-10 με σημάδεψε.
Και δεν μιλάω γιά μουσική όπως σήμερα αναφερόμαστε στα παιδικά τραγούδια, αυτά τα σκουπίδια που μας βάζουν να αγοράσουμε και να χώσουμε στα αυτιά των παιδιών μας,
αλλά γιά τη μουσική που άκουγαν αρχικά οι γονείς μας και μετέπειτα ενδεχομένως οι μεγαλύτεροι αδελφοί.
Και όσον αφορά στο δεύτερο έχω αναφερθεί. Πχ θυμάμαι καθαρά τη νύχτα που ο αδερφός μου ξενύχτησε γιά να μαγνητοφωνήσει το satisfaction σε κάποιο ξένο σταθμό στα μεσαία - μάλλον Μόντε Κάρλο- γιά να το ακούσουμε με δέος την άλλη μέρα....εν έτει 1965).
Γιά τα πρώτα τώρα.
Οι δίσκοι του πατέρα μου που ήταν η μουσική των τελών του 50 αρχών 60, που έρχονταν συχνά στο σπίτι (τότε συχνά ήταν ένα 45άρι ή ένα EP 45 το μήνα).
Μουσικές τσατσα, μάμπο, ρούμπα, ροκεντρολ, καλύπσο κ.ά. που ντουμπλάρονταν πολλές φορές στο καταπληκτικό ράδιο της εποχής.
Πολλά instrumental, άλλα με γλυκειές - ίσως τότε απωθητικές γυναικείες φωνές (σκεφτείτε ότι από ένα σημείο είχαν ήδη αρχίσει οι επιρροές των γιεγιέδων Μπήτλς), τραγούδια με "κινηματογραφικό όργανο" - έτσι το λέγαν τότε, κρουστά, μαράκες, και πολλά κομμάτια από το χώρο της τζαζ που περνούσαν εύκολα τα σύνορα του easy listening.....
Όλα αυτά είχαν μιά γοητεία απίστευτη.
Μπαίναν στις φλέβες μου, στο υποδυνείδητο και ήταν η μουσική υπόκρουση στα αυτοκινητάκια και τα στρατιωτάκια, με σενάρια και ιστορίες καθώς αγγλικά δεν ήξερα τότε ούτε το yes ενώ πολλά από τα κλασικά όργανα παίρνανε τη μορφή των εφφέ: πχ ποιός μπορεί να ξεχάσει απίστευτα τραγούδια όπως το walkin' and whistiln' blues του Les Paul με τους χτύπους στο σκάφος της κιθάρας γιά τους βηματισμούς ή σε άλλες περιπτώσεις το κλασικό γκλισάντο ή σύρσιμο στις χορδές της ηλεκτρικής κιθάρας γιά να δηλώσει την έκπληξη ή το θαυμασμό ή μυστήριο....
Οι δίσκοι αυτοί φυλάσσονται ως θησαυρός και αρκετοί "ψηφιοποιήθηκαν" γιά ευκολία...
Πρόσφατα όμως και χάρη στο Σπύρο Κωστόπουλο, ανακάλυψα την πιό πάνω σειρά που ήρθε να μου θυμίσει ξανά τα παραπάνω.
Πρόκειται γιά τη σειρά ultra lounge της Capitol.
Δεν πρόκειται γιά το lounge σαν τίτλος που έχει ξεφτίσει σήμερα, αλλά γιά το αυθεντικό lounge αν και δεν το έλεγαν έτσι τότε.
Μιά σειρά με όλα τα παραπάνω που περιέγραψα, με εξαιρετική επιλογή, σε θεματικές ενότητες, ΆΠΙΣΤΕΥΤΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ, και πακέτο στο αμερικάνικο εικαστικό στυλ της εποχής 56-63 που βλέπαμε σε περιοδικά όπως οι Εικόνες και τέτοια, με παλ χρώματα, σκίτσα εποχής χρυσού οδηγού του 50 και ...συνταγές cocktail....
Η σειρά έχει 18 τίτλους, πωλείται πάμφθηνα, και κάθε ένα είναι ένα διαμάντι.
Έχω ήδη 4 και νομίζω ότι πρέπει να τρέξω να πάρω τα υπόλοιπα.
Ακούγονται σαν μηχανή του χρόνου και φρέσκα ταυτόχρονα, η προσέγγιση στην ηχογράφηση είναι τέτοια που σε φέρνει σε βαθειά απογοήτευση γιά το που κατάντησαν οι τεχνικές ηχογράφησης σήμερα, ιδίως οι μονοφωνικές είναι συγκινητικές.
Οι γυναικείες φωνές σχεδόν προκαλούν.... εκκρίσεις, τα όργανα είναι αληθινά, το στέρεο σε περιπτώσεις πρωτόγονο, αλλά σε άλλες έχει τεράστια εικόνα.
Αισθάνθηκα ότι βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου που έλειπε.
Ενα σύνολο μουσικής που τουλάχιστον στο 70% του έχει εξοστρακιστεί από τα μέσα και τη ζωή μας ΑΔΙΚΑ, αφήνοντάς το να εμφανίζεται μόνο σαν υπόκρουση σε σειρές της ελληνικής τηλεόρασης χάρη σε κάποιους παραγωγούς....
Αν βρίσκετε κάτι κοινό μέσα σας χτυπήστε τουλάχιστον ένα....
Αν βρίσκετε περισσότερα τότε η λύση είναι μονόδρομος.
