- 1 April 2010
- 1,753
Ήταν αρχές του Μάρτη, 2023 πριν ένα χρόνο πάνω κάτω. Σε μία από τις πολλές τηλεφωνικές επικοινωνίες που έχω με τον Στάθη (κολλητός από τις αρχές της 10ετίας του ’70).
Μου λέει κάποια στιγμή στο άσχετο:
- Ρε συ, έβγαλε καινούριο δίσκο ο Gabriel.
- Τι λες; Δεν είναι κανένα soundtrack;
- Όχι, τραγούδια. Υπάρχουν 2 – 3 στο YouTube.
- Καλά θα το ψάξω.
Και μπλα – μπλα, of topic ασφαλώς.
Δύσκολη περίοδος για μένα τότε, άφησα σ’ εκείνη τη νύχτα την κουβέντα, την ξέχασα. Και κάποια στιγμή την ξαναθυμήθηκα μετά από κάνα μήνα περίπου, Απρίλιο.
Το έψαξα λοιπόν και τον Απρίλιο, δεν υπήρχαν 3 τραγούδια στο YouTube, αλλά 4. Και με διαφορετικές version. Παραξενεύτηκα και άρχισα να το ψάχνω. Για να μη μακρηγορώ, κατάλαβα ότι από τις αρχές του Ιανουαρίου 2023 και κάθε πανσέληνο δημοσιοποιεί, ανεβάζει ένα νέο τραγούδι, το οποίο αποτελεί υλικό από ένα νέο άλμπουμ που θα λέγεται ‘‘I/Ο’’.
Το ίδιο τραγούδι στα μέσα του μήνα, θα το ανεβάζει με εναλλακτικά remix. Συγκεκριμένα, στις αρχές κάθε μήνα ανεβάζει τη Bright-Side Mix και στη μέση περίπου του μήνα ανεβάζει τη Dark-Side Mix και την In-side mix (Dolby Atmos). Με διαφορετικούς μηχανικούς ήχου. Αν μη τι άλλο εγείρει διάφορες σκέψεις και εξιτάρει την περιέργεια.
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον Νοέμβριο του 2023, όπου στο τέλος του μήνα και συγκεκριμένα στις 27 Νοεμβρίου κυκλοφόρησε το 12ο ΄΄Live and Let Live΄΄ και με τις τρεις μίξεις ταυτόχρονα.
Δηλαδή, στις αρχές του Ιανουαρίου του 2023, το πρώτο τραγούδι, το ΄΄Panopticom΄΄ Wollf Moon. συνέχισε τον Φεβρουάριο, το ΄΄The Court ΄΄ Snow Moon, Μάρτιο το΄΄Playing for time΄΄ Worm Moon, Απρίλιο το ΄΄In/Out΄΄ Pink Moon, Μάιο το ΄΄Four kind of horses΄΄ Flower Moon, Ιούνιο το Road to Joy" Strawberry Moon, Ιούλιο το "So Much" Buck Moon, Αύγουστο το "Olive Tree" Sturgeon Moon, Σεπτέμβριο το "Love Can Heal" Blue Moon, 29 Σεπτεμβρίου το *This Is Home* Harvest Moon, 28 Οκτωβρίου το "And Still" Hunter's Moon και τέλος στις 27 Νοεμβρίου το "Live and Let Live" Beaver Moon.
12 νέα τραγούδια, κάποια απ’ αυτά έχουν ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν και τελικά πήραν τη μορφή έτσι όπως ακούγονται σήμερα.
Τελειώνοντας με τα εισαγωγικά τα οποία ενδεχομένως να κουράζουν, να πω ότι κάθε κομμάτι συνοδεύεται από ένα έργο τέχνης από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Να γράψω και τα ονόματα των καλλιτεχνών. Ai Weiwei, Nick Cave, Barthelemy Toguo, Olafur Eliasson, Annete Messager, Antony Micallef, Henry Hudson, Megan Rooney, Cornelia Parker, Tim Shaw, Dand Spriggs, David Moreno. Λεπτομέρειες υπάρχουν στην ιστοσελίδα του. Αυτά έτσι για την ιστορία.
Τι κάνει έναν δημιουργό να ολοκληρώνει μία δουλειά στα 72 του και να την παρουσιάζει με αν μη τι άλλο αξιοσημείωτο τρόπο και γιατί όχι, με τρόπους που επιτάσσει η εποχή μας;
Η ανάγκη. Προσωπική, καλλιτεχνική ανησυχία, ίσως κάτι να άλλαξε, κάτι να είδε και τον επανεκκίνησε, επειδή αυτό κάνει μία ολόκληρη ζωή, ή μάλλον κάτι που είχε στα «σκαριά» εδώ και χρόνια αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά το ανέβαλε. Ή όλα μαζί.
Ανάγκη για περιοδεία. Αφού έχει παλιά «δυνατά χαρτιά» θα στηρίξει και τη νέα δουλειά. Και βέβαια το μεγάλο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη ολοκληρωμένη του δουλειά, το *UP* του 2002. Ίσως αυτά τα 20+ χρόνια, να έφεραν πολλά.
Το *UP*, το θεωρούσα και το θεωρώ σκοτεινό. Μεγαλώνοντας ο καλλιτέχνης μετέδιδε μία θλιβερή συνειδητοποίηση. Ήμουν σίγουρος ότι μετά από αυτό δεν επρόκειτο να ξαναβγάλει άλλο άλμπουμ. Θα αρκούταν σε κινηματογραφική μουσική και σε πειραματισμούς στο υπάρχον υλικό. Ακουγόταν και ο ίδιος πολύ απογοητευμένος. Αρκετά όμως με το προηγούμενο.
Αυτό λοιπόν που κάνει τη μεγάλη διαφορά στο *I/Ο* είναι η αντίθεση συναισθημάτων που σου μεταδίδει σε σύγκριση με την προηγούμενη δουλειά του. Παρ’ όλο που το είχε ξεκινήσει σχεδόν 3 δεκαετίες πριν και το υπολόγιζε σαν συνέχεια του *UP*, οι αισθητικές διαφορές των δύο άλμπουμ είναι πολύ μεγάλες.
Εδώ λοιπόν, έχουμε κάτι διαφορετικό, κάτι αντίθετο. Αισιοδοξία.
Ο Gabriel, ανέκαθεν παρακολουθούσε ότι συνέβαινε γύρω μας. Βλέποντας πώς εξελίσσονται οι καταστάσεις, την ικανότητά μας όπως λέει, να καταστρέψουμε τον πλανήτη, την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, τα τεχνολογικά μέσα της καθημερινότητας και το τι μπορείς να κάνεις με αυτά, εκφράζει την επιθυμία να επανασυνδεθούμε με τον φυσικό κόσμο αλλιώς έχουμε να χάσουμε πολλά. Να ξεκινήσει ένας πυρήνας ανθρώπων να ελκύει ομοϊδεάτες έτσι ώστε σιγά – σιγά να δημιουργηθεί μία παγκόσμια συναισθηματική και όχι μόνο, βάση δεδομένων και μέσω αυτής να μπορέσουμε όλοι να καταλάβουμε καλύτερα. Να δούμε πιο καθαρά. Και προφανώς μέσω της αλληλεπίδρασης θα συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο. Ότι είμαστε κομμάτι του συνόλου. Αυτό λέει στο Ι/Ο για τον εαυτό του. ’’I'm just a part of everything’’.
Δώδεκα «έργα», που εκθέτουν τις σκέψεις του, τα συναισθήματα του και όχι μόνο. Παρατηρώντας το σήμερα, μοιράζεται επιθυμίες, βιώματα, αναμνήσεις και τελικά οραματίζεται κάτι καλύτερο ή τουλάχιστον ελπίζει σε κάτι καλύτερο. “ΣΠΟΪΛΕΡ: για μένα δυστυχώς είναι ανέφικτο.” Θα προσεγγίσει πολλά πράγματα. Το πόσο θα εμβαθύνει ή πόση επιρροή θα έχουν, νομίζω ότι είναι κάτι που λειτουργεί διαφορετικά στον καθένα μας.
Προσωπικά, στάθηκα στο *The Court* και συγκεκριμένα στη bright-side mix, όπου το rythm section της παλιοπαρέας του, Tony Levin και Manu Cache φτιάχνουν έναν υπέροχο αφαιρετικό ρυθμό ικανό να κουνήσει επαρκώς ότι woofer πλαισιώνει το σύστημα αναπαραγωγής μας. Φτάνοντας δε, στο σημείο: ‘’And the court, will rise, while the pillars all fall‘’, έμεινα κάγκελο.
Στο *Playing for time* επειδή μετά από 4΄: 40΄΄ νιώθεις ότι πέρασε μία ολόκληρη ζωή και μετά ……
’’One by one the voices silenced , for they know that time will tell…….
………………
Everybody’s playing for time
You and I still playing, for time’’.
Στο *So Much* επειδή είναι σπουδαίο πράγμα να λες ύστερα από τόσα χρόνια πορείας ότι : ’’There’s so much to live for, so much left to give’’ και δεν τρέφεις αυταπάτες για σένα αφού δηλώνεις πως ’’This edition is limited’’.
Και στο τελευταίο το *Live and Let Live* που μιλάει για συγχώρεση. Πόση δύναμη χρειάζεται για να συγχωρέσεις ώστε να προχωρήσεις. Απλοϊκές σκέψεις; Ιδέες; Ίσως. Πώς αλλιώς θα γίνει λίγο καλύτερο αυτό το χάλι γύρω μας; Η δομή του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι περίτεχνα όμορφη. Ξεκινά ουσιαστικά από το 0:29 το θέμα και σύντομα, μετά από μισό λεπτό στο 1:11 έως το 2:02 μπαίνει το ρεφρέν. Δεν ξέρω αν μπορώ να το πω ρεφρέν, αφού είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια από το πρώτο κουπλέ. ΣΠΟΙΛΕΡ (με strings που μου θύμισαν Beatles) και συνεχίζει στο δεύτερο κουπλέ, μετά το «ρεφρέν» και ύστερα… απλά απογειώνεται.
Όλο το άλμπουμ έχει εξαιρετική παραγωγή. Έτσι κι αλλιώς ο Gabriel πάντα είχε πολύ καλό ήχο. Οι παλιοί συντελεστές - συνεργάτες David Rhodes, Tony Levin, Manu Cache, έδωσαν το απαραίτητο χρώμα που χρειαζόταν. Μέχρι και ο Brian Eno έχει θέση σ’ αυτή την παραγωγή.
Φέρνει κάτι νέο συνθετικά; Όχι. Είναι ο γνωστός Peter Gabriel. Με φωνή που στο άλμπουμ τουλάχιστον μοιάζει αναλλοίωτη. Σαν να μην την άγγιξε ο χρόνος. Ακολουθεί ευλαβικά τη γραμμή που έχει χαράξει σχεδόν από την αποχώρησή του από τους (εξαιρετικούς για μένα) Genesis, και δηλώνει στα 73 του (κλεισμένα) παρών.
Τελειώνοντας, θα πω ότι μετά τον Απρίλιο του 2023, περίμενα κάθε αρχή και μέση του επόμενου μήνα να ανέβει το νέο τραγούδι και το εναλλακτικό μιξάρισμα. Κάτι που με πήγε αρκετές δεκαετίες πίσω. Τότε που ήμουν μαθητής και περιμέναμε με την παρέα – συγκρότημα, πως και πως μία νέα κυκλοφορία. Ήταν ένα πολύ ωραίο απρόσμενο ταξίδι που τελείωσε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2023. Και μόνο γι αυτό το ταξίδι στο παρελθόν άξιζε τον κόπο.
Η ποιότητα εγγραφής πρέπει να είναι εξαιρετική, αν κρίνω απ’ ότι ακούγεται μέσα από το YouTube. Όταν κυκλοφορήσει τον Απρίλιο, τότε θα μπορώ να εκφέρω άποψη με σιγουριά.
Άραγε bright ή dark mix; Δεν μπορώ να πω. Προσωπικά είναι ανάλογα με τη διάθεση. Και πάλι ούτως ή άλλως χάνεται αρκετή πληροφορία με πηγή το Youtube.
Την τρίτη εκδοχή, ιn-side mix (Dolby Atmos) δεν θα έχω τρόπο να την ακούσω επειδή δεν «παίζει» Dolby Atmos στο σπίτι μου ούτε σε κάποιον γνωστό. Βέβαια όλο και κάποιος από τους φίλους εδώ μέσα θα το ακούσει για να μας πει πώς ακούγεται και αν υπάρχει τελικά λόγος για ένα τέτοιο mix . Ασφαλώς υπάρχει και το βινύλιο.
Η παρακάτω φωτογραφία είναι από τα δύο cd : dark και bright.
Η σειρά που κυκλοφόρησαν τα τραγούδια :
1) Panopticom
2) The Court
3) Playing For Time
4) I/O
5) Four Kinds Of Horses
6) Road to Joy
7) So Much
8) Olive Tree
9) Love Can Heal
10 This is Home
11) And Still
12) Live and Let Live
Να είμαστε όλοι καλά και να περιμένουμε και άλλες τέτοιες εκπλήξεις.
Μου λέει κάποια στιγμή στο άσχετο:
- Ρε συ, έβγαλε καινούριο δίσκο ο Gabriel.
- Τι λες; Δεν είναι κανένα soundtrack;
- Όχι, τραγούδια. Υπάρχουν 2 – 3 στο YouTube.
- Καλά θα το ψάξω.
Και μπλα – μπλα, of topic ασφαλώς.
Δύσκολη περίοδος για μένα τότε, άφησα σ’ εκείνη τη νύχτα την κουβέντα, την ξέχασα. Και κάποια στιγμή την ξαναθυμήθηκα μετά από κάνα μήνα περίπου, Απρίλιο.
Το έψαξα λοιπόν και τον Απρίλιο, δεν υπήρχαν 3 τραγούδια στο YouTube, αλλά 4. Και με διαφορετικές version. Παραξενεύτηκα και άρχισα να το ψάχνω. Για να μη μακρηγορώ, κατάλαβα ότι από τις αρχές του Ιανουαρίου 2023 και κάθε πανσέληνο δημοσιοποιεί, ανεβάζει ένα νέο τραγούδι, το οποίο αποτελεί υλικό από ένα νέο άλμπουμ που θα λέγεται ‘‘I/Ο’’.
Το ίδιο τραγούδι στα μέσα του μήνα, θα το ανεβάζει με εναλλακτικά remix. Συγκεκριμένα, στις αρχές κάθε μήνα ανεβάζει τη Bright-Side Mix και στη μέση περίπου του μήνα ανεβάζει τη Dark-Side Mix και την In-side mix (Dolby Atmos). Με διαφορετικούς μηχανικούς ήχου. Αν μη τι άλλο εγείρει διάφορες σκέψεις και εξιτάρει την περιέργεια.
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τον Νοέμβριο του 2023, όπου στο τέλος του μήνα και συγκεκριμένα στις 27 Νοεμβρίου κυκλοφόρησε το 12ο ΄΄Live and Let Live΄΄ και με τις τρεις μίξεις ταυτόχρονα.
Δηλαδή, στις αρχές του Ιανουαρίου του 2023, το πρώτο τραγούδι, το ΄΄Panopticom΄΄ Wollf Moon. συνέχισε τον Φεβρουάριο, το ΄΄The Court ΄΄ Snow Moon, Μάρτιο το΄΄Playing for time΄΄ Worm Moon, Απρίλιο το ΄΄In/Out΄΄ Pink Moon, Μάιο το ΄΄Four kind of horses΄΄ Flower Moon, Ιούνιο το Road to Joy" Strawberry Moon, Ιούλιο το "So Much" Buck Moon, Αύγουστο το "Olive Tree" Sturgeon Moon, Σεπτέμβριο το "Love Can Heal" Blue Moon, 29 Σεπτεμβρίου το *This Is Home* Harvest Moon, 28 Οκτωβρίου το "And Still" Hunter's Moon και τέλος στις 27 Νοεμβρίου το "Live and Let Live" Beaver Moon.
12 νέα τραγούδια, κάποια απ’ αυτά έχουν ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν και τελικά πήραν τη μορφή έτσι όπως ακούγονται σήμερα.
Τελειώνοντας με τα εισαγωγικά τα οποία ενδεχομένως να κουράζουν, να πω ότι κάθε κομμάτι συνοδεύεται από ένα έργο τέχνης από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Να γράψω και τα ονόματα των καλλιτεχνών. Ai Weiwei, Nick Cave, Barthelemy Toguo, Olafur Eliasson, Annete Messager, Antony Micallef, Henry Hudson, Megan Rooney, Cornelia Parker, Tim Shaw, Dand Spriggs, David Moreno. Λεπτομέρειες υπάρχουν στην ιστοσελίδα του. Αυτά έτσι για την ιστορία.
Τι κάνει έναν δημιουργό να ολοκληρώνει μία δουλειά στα 72 του και να την παρουσιάζει με αν μη τι άλλο αξιοσημείωτο τρόπο και γιατί όχι, με τρόπους που επιτάσσει η εποχή μας;
Η ανάγκη. Προσωπική, καλλιτεχνική ανησυχία, ίσως κάτι να άλλαξε, κάτι να είδε και τον επανεκκίνησε, επειδή αυτό κάνει μία ολόκληρη ζωή, ή μάλλον κάτι που είχε στα «σκαριά» εδώ και χρόνια αλλά μ’ αυτά και μ’ αυτά το ανέβαλε. Ή όλα μαζί.
Ανάγκη για περιοδεία. Αφού έχει παλιά «δυνατά χαρτιά» θα στηρίξει και τη νέα δουλειά. Και βέβαια το μεγάλο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη ολοκληρωμένη του δουλειά, το *UP* του 2002. Ίσως αυτά τα 20+ χρόνια, να έφεραν πολλά.
Το *UP*, το θεωρούσα και το θεωρώ σκοτεινό. Μεγαλώνοντας ο καλλιτέχνης μετέδιδε μία θλιβερή συνειδητοποίηση. Ήμουν σίγουρος ότι μετά από αυτό δεν επρόκειτο να ξαναβγάλει άλλο άλμπουμ. Θα αρκούταν σε κινηματογραφική μουσική και σε πειραματισμούς στο υπάρχον υλικό. Ακουγόταν και ο ίδιος πολύ απογοητευμένος. Αρκετά όμως με το προηγούμενο.
Αυτό λοιπόν που κάνει τη μεγάλη διαφορά στο *I/Ο* είναι η αντίθεση συναισθημάτων που σου μεταδίδει σε σύγκριση με την προηγούμενη δουλειά του. Παρ’ όλο που το είχε ξεκινήσει σχεδόν 3 δεκαετίες πριν και το υπολόγιζε σαν συνέχεια του *UP*, οι αισθητικές διαφορές των δύο άλμπουμ είναι πολύ μεγάλες.
Εδώ λοιπόν, έχουμε κάτι διαφορετικό, κάτι αντίθετο. Αισιοδοξία.
Ο Gabriel, ανέκαθεν παρακολουθούσε ότι συνέβαινε γύρω μας. Βλέποντας πώς εξελίσσονται οι καταστάσεις, την ικανότητά μας όπως λέει, να καταστρέψουμε τον πλανήτη, την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, τα τεχνολογικά μέσα της καθημερινότητας και το τι μπορείς να κάνεις με αυτά, εκφράζει την επιθυμία να επανασυνδεθούμε με τον φυσικό κόσμο αλλιώς έχουμε να χάσουμε πολλά. Να ξεκινήσει ένας πυρήνας ανθρώπων να ελκύει ομοϊδεάτες έτσι ώστε σιγά – σιγά να δημιουργηθεί μία παγκόσμια συναισθηματική και όχι μόνο, βάση δεδομένων και μέσω αυτής να μπορέσουμε όλοι να καταλάβουμε καλύτερα. Να δούμε πιο καθαρά. Και προφανώς μέσω της αλληλεπίδρασης θα συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο. Ότι είμαστε κομμάτι του συνόλου. Αυτό λέει στο Ι/Ο για τον εαυτό του. ’’I'm just a part of everything’’.
Δώδεκα «έργα», που εκθέτουν τις σκέψεις του, τα συναισθήματα του και όχι μόνο. Παρατηρώντας το σήμερα, μοιράζεται επιθυμίες, βιώματα, αναμνήσεις και τελικά οραματίζεται κάτι καλύτερο ή τουλάχιστον ελπίζει σε κάτι καλύτερο. “ΣΠΟΪΛΕΡ: για μένα δυστυχώς είναι ανέφικτο.” Θα προσεγγίσει πολλά πράγματα. Το πόσο θα εμβαθύνει ή πόση επιρροή θα έχουν, νομίζω ότι είναι κάτι που λειτουργεί διαφορετικά στον καθένα μας.
Προσωπικά, στάθηκα στο *The Court* και συγκεκριμένα στη bright-side mix, όπου το rythm section της παλιοπαρέας του, Tony Levin και Manu Cache φτιάχνουν έναν υπέροχο αφαιρετικό ρυθμό ικανό να κουνήσει επαρκώς ότι woofer πλαισιώνει το σύστημα αναπαραγωγής μας. Φτάνοντας δε, στο σημείο: ‘’And the court, will rise, while the pillars all fall‘’, έμεινα κάγκελο.
Στο *Playing for time* επειδή μετά από 4΄: 40΄΄ νιώθεις ότι πέρασε μία ολόκληρη ζωή και μετά ……
’’One by one the voices silenced , for they know that time will tell…….
………………
Everybody’s playing for time
You and I still playing, for time’’.
Στο *So Much* επειδή είναι σπουδαίο πράγμα να λες ύστερα από τόσα χρόνια πορείας ότι : ’’There’s so much to live for, so much left to give’’ και δεν τρέφεις αυταπάτες για σένα αφού δηλώνεις πως ’’This edition is limited’’.
Και στο τελευταίο το *Live and Let Live* που μιλάει για συγχώρεση. Πόση δύναμη χρειάζεται για να συγχωρέσεις ώστε να προχωρήσεις. Απλοϊκές σκέψεις; Ιδέες; Ίσως. Πώς αλλιώς θα γίνει λίγο καλύτερο αυτό το χάλι γύρω μας; Η δομή του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι περίτεχνα όμορφη. Ξεκινά ουσιαστικά από το 0:29 το θέμα και σύντομα, μετά από μισό λεπτό στο 1:11 έως το 2:02 μπαίνει το ρεφρέν. Δεν ξέρω αν μπορώ να το πω ρεφρέν, αφού είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια από το πρώτο κουπλέ. ΣΠΟΙΛΕΡ (με strings που μου θύμισαν Beatles) και συνεχίζει στο δεύτερο κουπλέ, μετά το «ρεφρέν» και ύστερα… απλά απογειώνεται.
Όλο το άλμπουμ έχει εξαιρετική παραγωγή. Έτσι κι αλλιώς ο Gabriel πάντα είχε πολύ καλό ήχο. Οι παλιοί συντελεστές - συνεργάτες David Rhodes, Tony Levin, Manu Cache, έδωσαν το απαραίτητο χρώμα που χρειαζόταν. Μέχρι και ο Brian Eno έχει θέση σ’ αυτή την παραγωγή.
Φέρνει κάτι νέο συνθετικά; Όχι. Είναι ο γνωστός Peter Gabriel. Με φωνή που στο άλμπουμ τουλάχιστον μοιάζει αναλλοίωτη. Σαν να μην την άγγιξε ο χρόνος. Ακολουθεί ευλαβικά τη γραμμή που έχει χαράξει σχεδόν από την αποχώρησή του από τους (εξαιρετικούς για μένα) Genesis, και δηλώνει στα 73 του (κλεισμένα) παρών.
Τελειώνοντας, θα πω ότι μετά τον Απρίλιο του 2023, περίμενα κάθε αρχή και μέση του επόμενου μήνα να ανέβει το νέο τραγούδι και το εναλλακτικό μιξάρισμα. Κάτι που με πήγε αρκετές δεκαετίες πίσω. Τότε που ήμουν μαθητής και περιμέναμε με την παρέα – συγκρότημα, πως και πως μία νέα κυκλοφορία. Ήταν ένα πολύ ωραίο απρόσμενο ταξίδι που τελείωσε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2023. Και μόνο γι αυτό το ταξίδι στο παρελθόν άξιζε τον κόπο.
Η ποιότητα εγγραφής πρέπει να είναι εξαιρετική, αν κρίνω απ’ ότι ακούγεται μέσα από το YouTube. Όταν κυκλοφορήσει τον Απρίλιο, τότε θα μπορώ να εκφέρω άποψη με σιγουριά.
Άραγε bright ή dark mix; Δεν μπορώ να πω. Προσωπικά είναι ανάλογα με τη διάθεση. Και πάλι ούτως ή άλλως χάνεται αρκετή πληροφορία με πηγή το Youtube.
Την τρίτη εκδοχή, ιn-side mix (Dolby Atmos) δεν θα έχω τρόπο να την ακούσω επειδή δεν «παίζει» Dolby Atmos στο σπίτι μου ούτε σε κάποιον γνωστό. Βέβαια όλο και κάποιος από τους φίλους εδώ μέσα θα το ακούσει για να μας πει πώς ακούγεται και αν υπάρχει τελικά λόγος για ένα τέτοιο mix . Ασφαλώς υπάρχει και το βινύλιο.
Η παρακάτω φωτογραφία είναι από τα δύο cd : dark και bright.
Η σειρά που κυκλοφόρησαν τα τραγούδια :
1) Panopticom
2) The Court
3) Playing For Time
4) I/O
5) Four Kinds Of Horses
6) Road to Joy
7) So Much
8) Olive Tree
9) Love Can Heal
10 This is Home
11) And Still
12) Live and Let Live
Να είμαστε όλοι καλά και να περιμένουμε και άλλες τέτοιες εκπλήξεις.
