Naas Alcameth
Ο Naas Alcameth,γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου το 1980 στο Κολοράντο και είναι υπεύθυνος για μερικά από τα σκοτεινότερα διαμάντια που ξέβρασε ο χώρος του black metal από καταβολής του.. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα τελευταία χρόνια το λεγόμενο USBM δεν είναι απλά στην επικαιρότητα του ακραίου ήχου. Είναι το Α και το Ω στον χώρο, κυρίως λόγω της πνευματικότητας που εκπέμπει τόσο σε θεματολογικό όσο και συνθετικό επίπεδο..
Το black metal στις μέρες μας δεν είναι όπως το άφησαν οι Βρετανοί Venom και οι Καναδοί Blasphemy δυο μπάντες του παρελθόντος που άφησαν το στίγμα τους με εντελώς διαφορετικό τρόπο αλλά με την ίδια κινητήρια δύναμη να τους κατευθύνει. Αυτή τη δύναμη ,ας την ονομάσουμε αρνητικό πόλο.
Στην μουσική συμβαίνει το εξής διαχρονικό ..Κάθε τι πρωτόλειο ,προσφέρεται για διασκέδαση και για καλοπέραση, να το πω λαϊκά, κάτι που συνέβη με τους Venom όταν πρωτοεμφανίστηκαν. Πολλοί ήταν εκείνοι που ακολούθησαν και άλλοι τόσοι ήταν αυτοί που λάτρεψαν το mood που εξέπεμπαν με κορυφαίους ίσως τους Σουηδούς Bewitched (όσον αφορά το mood όπως προανέφερα) ,οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τις σημαντικές καθαριστικές αρετές που διέθεταν, οδήγησαν τη φάση του ‘’διασκεδαστή’’ πάρα πέρα με άλμπουμ σαν το Diabolical Desecration (1996) και το Pentagram Prayer (1997).
Bewitched-Pentagram Prayer
Αν πάρουμε το Pentagram Prayer για παράδειγμα σαν οντότητα ,δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα καθαριστικά από τα σπουδαιότερα άλμπουμ των Judas Priest..Διαφοροποιείται βέβαια ως προς τη θεματολογία και ως προς τα φωνητικά, κάτι που τους κατατάσσει αυτομάτως στο περιθώριο και τους σπρώχνει στην αναζήτηση διαφορετικού κοινού.
Το κοινό των Judas Priest απέκτησε νέα ‘ινδάλματα’ βρίσκοντας τη θαλπωρή σε κόπιες τύπου Primal Fear (Γερμανοί),οι οποίοι προσπαθούσαν να αντιγράψουν τις κορώνες του Halford και του Ripper αργότερα ..Το περίφημο ‘’τουπα τουπα’’ στα τύμπανα πήγαινε σύννεφο και δεν υπήρχε καμία διάθεση για δημιουργία και πρωτοτυπία. πέρα από τις κορώνες και τις κοινότυπες κιθάρες.
Δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί έτσι όμως ο Alexander Von Meilenwald δημιούργησε το 2003 το project με το ‘’χαϊδευτικό’’ : Ruins Of Beverast ,μια μπάντα που έδωσε στο avant garde μια διαφορετική χροιά (το Der Spiegel χαρακτήρισε το άλμπουμ ‘’Foulest Semen Of A Shaltered Elite’’, σαν ‘’Highly complex’’) κατι που έδωσε ένα κύρος που είχε να ζήσει ο χώρος από τα τρισδιάστατα μανιφέστα των Emperor,τα μισανθρωπικά αριστουργήματα των Satyricon ,με κορυφαία στιγμή εκείνο το οργιώδες Rebel Extravaganza (1999),το παρεμφερές Thorns-S/T ,το οποίο όμως κρατούσε από τα βιομηχανικά βοσκοτόπια του Streetcleaner των βρετανών Godflesh , ορμώμενο από την διεστραμμένη φιγούρα ενός ψυχοπαθή , αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα μας απασχολήσει για την ώρα.
Βλέπετε ,είμαι εγκρατής ,δεν βάζω στην εξίσωση τους Νορβηγούς Dodheimsgard γιατί θα χαθεί η μπάλα.
Την εποχή που βγήκε το Rebel Extravaganza των Satyricon (1999) δημιουργήθηκε μια μπάντα ,η οποία ονομάστηκε Nightbringer.
Στα πρώτα της βήματα δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ,μέχρι που κυκλοφόρησε το άλμπουμ ‘’Hierophany Of The Open Grave’’ τo 2011.
Hierophany Of The Open Grave
To άλμπουμ αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη, άλλαξε την τροχιά στον πλανήτη black metal και το οδήγησε σε ένα σύμπαν που ούτε και οι πιο αισιόδοξοι είχαν φανταστεί.
Στην ουσία βγήκαν με ασέβεια και είπαν,’ ’τον όρο γκροτέσκο, να τον βάλετε εκεί που ξέρετε.. Δεν βλέπουμε κανέναν μπροστά μας.’’..
Και πράγματι ..Το παραπάνω άλμπουμ είναι τόσο πολύπλοκο που ξεπερνά σε ‘’διαύγεια’’ πολλά από τα λεγόμενα προοδευτικά άλμπουμ των ’70’s, με την διαφορά όμως ότι εδώ ενεργοποιείται η ενέργεια που βρίσκεται στη βάση της σπονδυλικής στήλης.
Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν οδηγεί πουθενά . Δεν υπάρχει κάποια δηλαδή κάποιος συγκεκριμένο μονοπάτι που θα ακολουθήσει κανείς με σκοπό να οδηγηθεί στη γη της επαγγελίας , στη Βαλχάλλα η δεν ξέρω και ‘γω που αλλού..
Οι ήρωες της συγκεκριμένης ιστορίας , απλά μας δείχνουν τις δυνατότητές τους , τα οράματά τους και τις προθέσεις τους. Τόσο απλά.
Ο Ophis βρίσκεται μεταξύ άλλων πίσω από τις κιθάρες, αλλά εδώ ‘’γεννιέται’’ ο ήρωας της ιστορίας μας.. Ο Naas Alcameth. Βέβαια όλα τα μέλη των Nightbringer έχουν ενεργό ρόλο στις συνθέσεις.
Na πω τη ζοφερή αλήθεια , είχα να συναντήσω τέτοια προσωπικότητα στον χώρο από την εποχή που έκανε παιχνίδι ο παρ’ ολίγων συμμαθητής Ιhsahn των Emperor.
( μικρότερος κατά ένα χρόνο και κάτι μήνες , γεννημένος στις 10 Οκτώβρη του ΄75 ).
Στη συνέχεια οι Nightbringer κυκλοφόρησαν και άλλα διαμάντια, σαν το Ego Dominus Tuus (2014) και το Terra Damnata (2017) που είναι και το τελευταίο τους.
Και στα δυο full-length αυτά άλμπουμ, η συμμετοχή του Alcameth ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή, αλλά παράλληλα έκανε και άλλa πράγματα που απαιτούσαν προσωπική δουλειά, αφού τα πάντα περνούσαν από το χέρι του.
Εγώ τον γνώρισα κάπως αργά ,σε ένα από τα προσωπικά του project τους Akhlys, και το άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2015 με τίτλο The Dreaming I.
Akhlys-The Dreaming I
To The Dreaming I δεν είναι ακριβώς άλμπουμ ..Είναι όνειρο.
Ένα όνειρο που παραπέμπει στην αποκάλυψη. Ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης μέσα από την πολυπλοκότητα που το χαρακτηρίζει. Και όταν λέω πολυπλοκότητα δεν εννοώ εκείνα τα ανούσια prog κατασκευάσματα του παρελθόντος, αλλά τις funkοηδεις live διασταυρώσεις των οργάνων όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο.
Εδώ ο Naas παίζει μπαλίτσα μόνος του.. Ακόμα και τα τύμπανα γράφει τα οποία τα παίζει κανονικός drummer γιατί σε αυτή τη ζωή όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας.
Το άλμπουμ λένε οι κριτικοί κατατάσσεται στο ατμοσφαιρικό black metal.
Κούνια που σας κούναγε μικροί σαλτιμπάγκοι που τα ξέρετε όλα...
Το The Dreaming I είναι ένα λυσσαλέο σκοτεινό ανδραγάθημα που ενώνει τους περίφημους black metal elitists. Υπάρχουν και αυτοί , τι να κάνουμε;
Είναι ένας εφιάλτης που αναδύεται από τα άδυτα της αβύσσου έτοιμος να κατασπαράξει όποιον αμφισβητεί την αφύσικη πλευρά του μεταφυσικού.
Είναι ένα μίγμα από πολλαπλές στρώσεις εκ διαμέτρου αντίθετων layers , που αποσκοπούν στην ακριβή απεικόνιση ενός ζόρικου εφιάλτη που δείχνει να ξεπηδά από τα βάθη της αβύσσου.
‘’Το αναβαίνων εκ της αβύσσου’’ λεγόταν άλλωστε και εκείνος ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 2013 (δανεισμένο προφανώς από την Αποκάλυψη) από το άλλο project του τύπου από το Κολοράντο που είχε σαν επικεφαλίδα τον χαρακτηριστικό τίτλο Bestia Arcana.
Και αν ψάχνει κανείς για το απόλυτο ‘τερατούργημα’ του τύπου αυτού, αυτό δεν είναι άλλο από το Holokauston , το οποίο κυκλοφόρησε το 2017 .
Bestia Arcana-Holokauston
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη περίπτωση.. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για την ωριμότερη (ίσως) δουλειά του , έναν δίσκο που συνδυάζει πολλά και διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους..
Εδώ τα φωνητικά δανείζονται τις διαχρονικές αρετές του De Mysteriis Dom Sathanas , αν θυμηθούμε τις περιγραφικές παραστάσεις του δαιμονισμένου Attila που στέκεται στο ύψος του στον ρόλο του μακελάρη θεατράνθρωπου , ενώ έρχεται μαινόμενος να κατακτήσει τη φαιά ουσία όσων αμφέβαλαν για την δύναμη της μοχθηρής περιγραφικότητας .
To Holokauston δεν σιγοντάρει το χάος ..Είναι το χάος.
Είναι η ξεχασμένη άβυσσος που κατατρώει το ‘’είναι’’ μας .
Είναι η πανοραμική του σκότους , ο μπούσουλας για τα πεπραγμένα του ανείπωτου.
Είναι το ιστορικό κειμήλιο και η ασάφεια του μέλλοντος.
Δεν φτάνει η επανάληψη να καθορίσει το μεγαλείο της δημιουργικής σύλληψης , ούτε η καταστροφολογική μεθοδολογία που εμπεριέχεται στα σπλάχνα του απαίδευτου αντιρρησία ,στο να αποτρέψει τη σαφήνεια της σωματοδομής του θηρίου .
Με άλλα λόγια , κοπιάστε.
Oχι σαν τίποτα συνειδητοποιημένες ζωντοχήρες που λάτρεψαν τον μακαρίτη περισσότερο και απ΄ τις πλεξούδες της καλοχτενισμένης κεφαλής τους , αλλά σαν αγνοί και ανόθευτοι ακροατές που σιχάθηκαν το οικείο και προσδοκούν το άγνωστο σαν τις παρθένες που κατακλύζονται από διεστραμμένες ονειρώξεις .
Φτάνει όμως αυτό; Σίγουρα όχι. Σημαντικό ρόλο παίζει η πετριά που έχει φάει ο κάθε ακροατής καθώς και τα βιώματα του καθενός.. Δεν μπορεί κανείς να απαιτήσει από τον καλοπερασάκια , να ακυρώσει την ιλουστρασιόν επιφάνεια με την οποία έχει γαλουχηθεί και να εμπεδώσει στην ουσία.. Μην είμαστε παράλογοι. Είναι σαν να ζητάμε από τον προγκστερά να απαρνηθεί τα πολύπλοκα μέτρα και να επικεντρωθεί στα δυο ακόρντα. Η και το αντίστροφο. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Να γιατί πιστεύω πολύ στον καθαγιασμό. Κάτι αντίστοιχο μπορούμε να το βρούμε στον ομαδικό αθλητισμό. Είναι το περίφημο : ‘’Βλέπουμε το κάθε ματς ξεχωριστά’’ .
Υπό αυτή την έννοια , ο οπαδός των Dream Theater κάποτε θα νιώσει ικανός να νιώσει την δυναμική της απλότητας των Gang Of Four και ο οπαδός των δεύτερων να εκτιμήσει τη συνθετική ευφυΐα των πρώτων.
Επιτέλους , ας μην γινόμαστε κοπάδια .
Τι μέλλει γενέσθαι τώρα.
Το καλύτερο άλμπουμ για το 2020. Στο είδος πάντα.. Γιατί ως γνωστόν , υπάρχουν πολλά είδη που αγαλλιάζουν την ψυχή μας.
Αυτό δεν είναι άλλο από το Melinoe , το νέο Akhlys.. Γιατί η μπαλίτσα παίζεται στα πιο δημιουργικά χρόνια.
Το Melinoe παραδόξως είναι πιο λιτό από το The Dreaming Ι.. Και λέω παραδόξως γιατί περίμενα κάτι πολυπλοκότερο..
Aoratos-Gods Without Name
Περίμενα κάτι περισσότερο ‘ανάρμοστο’ ακόμα και από εκείνο το μυστήριο project του 2019 το Gods Without Name των Aoratos.
Και λέω ‘’των΄΄ γιατί πάλι έχει προσλάβει ντράμερ για να παίξει τα αντίστοιχα φυσεκλίκια.
Ντράμερ από τον τόπο του το Κολοράντο , παντελώς άγνωστο.. Έναν τυπά που ξεκίνησε να παίζει τύμπανα το 2007 περίπου , ενώ πριν βολόδερνε με μια κιθάρα στα χέρια.
Παρόλα αυτά , μεταλλάχτηκε σε battery όπως χαρακτηριστικά λένε στον χώρο.
Η θεματολογία πρωτότυπη.. Έχει να κάνει με εκείνα τα παλιά εγκαταλειμμένα ορυχεία του Κολοράντο.
Εκείνα τα μέρη που συγκεντρώνεται η ενέργεια από τα πνεύματα που κατοικούν στο παράλληλο σύμπαν. Παντού υπάρχουν τέτοια μέρη αρκεί να τα εντοπίσει κανείς.
Εδώ να κάνω μια παρένθεση απλά για να παραθέσω έναν στίχο που μου ήρθε τώρα στο ξεκάρφωτο.. Ο στίχος αυτός λέει : ‘’Αν συνηθίσεις το σκοτάδι , αυτό μαθαίνει εσένα’’ .
Κλείσιμο παρένθεσης.
Στο Gods Without Name λοιπόν , περισσεύει το μυστήριο. Και αν το μυστήριο δεν είναι αρκετό να εξιτάρει την περιέργειά μας , έρχεται εκείνο το Thresher κάπου στη μέση του άλμπουμ να μας τονίσει ότι η μουσική αυτή αν παιχτεί σωστά είναι η επαφή με το θείο.
Εκπέμπει μια ανιμιστική αύρα η οποία δείχνει να καταργεί τον χωροχρόνο και μας τοποθετεί κάπου ψηλά σε ρόλο ενεργού κομπάρσου που ανακατεύεται χωρίς να το θέλει σε ένα μυσταγωγικό αλισβερίσι το οποίο παραπέμπει σε αρχέγονες θρησκευτικές τελετές.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το θεώρησα κατώτερο σαν άλμπουμ από το The Dreaming I , αλλά και από το Holokauston των Bestia Arcana.. Καλά , για τα τρία τελευταία των Nightbringer δεν το συζητάμε.
Ακούγοντάς το καλύτερα , διαπίστωσα ότι απαιτεί υπομονή η κατανόησή του. Και αυτό γιατί κατάλαβα ότι περισσεύει η υπομονή από την πλευρά του καλλιτέχνη.
Στο Gods Without Name , πέρα απ’ όλα τα άλλα , έχουν ενσωματωθεί με αριστουργηματικό αλλά και διακριτικό τρόπο , όλα εκείνα τα αλλοπρόσαλλα σόλο με το ιδιαίτερο ύφος που έκαναν τους Nightbringer να ξεχωρίζουν απ΄ τον σωρό.
Τα συνειδητοποιημένα ριφ διαδέχονται το ένα το άλλο και η ατμόσφαιρα για ακόμα μια φορά περισσεύει.
Εν τέλει , ο Naas για ακόμα μια φορά μου απέδειξε πως έχει οδηγήσει τη σκηνή στη στρατόσφαιρα , προειδοποιώντας με παράλληλα πως αυτή η ανάβαση δεν θα έχει σύντομο τέλος.
Υ.Γ. Εκείνο το blast beat κάπου στην μέση του The Thresher συνδυαζόμενο από το σόλο , μου θύμισε το ‘’απεχθές’’ Filthgrinder και αυτό ήταν κάτι που είχα να ζήσω από το 1999 , την εποχή δηλαδή που ξεπήδησε το Rebel Extravaganza.
Satyricon-Rebel Extravaganza
Κλείνοντας την παρένθεση των Aoratos , ας παρεισφρήσουμε λίγο στο παρελθοντικό… σήμερα .
Κατά την διάρκεια της κυκλοφορίας του νέου εγχειρήματος των Akhlys υπήρξε σασπένς.
Εκ του αποτελέσματος απόλυτα δικαιολογημένο. Η αρχή έγινε στον ‘’κύβο’’ με την δημοσιοποίηση του δεύτερου κομματιού κατά σειρά στον δίσκο , με το όνομα Pnigalion.
H πρώτη αίσθηση από μέρος μου ήταν ότι ένιωσα ότι αποτελεί μια άτυπη συνέχεια του Gods Without Name και όχι του The Dreaming I.
Μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να καταλάβω πως το ambient στοιχείο που υπέβοσκε στις προηγούμενες δουλειές του , είχε αντικατασταθεί με το κλασσικό στοιχείο και ότι πλέον ο άνθρωπος αυτός δεν γράφει πλέον έχοντας σαν βάση/θεμέλιο το Black Metal , ούτε ακραία μουσική γενικότερα έχοντας την ambient σαν μακρινό υπόβαθρο.
Γράφει συμφωνίες με έναν ιδιαίτερο τρόπο γεγονός που θα γίνει ίσως κατανοητό σε κοινό που έχει μια υποτυπώδη εμπειρία από συμφωνικά έργα.
Το παράδοξο είναι ότι δεν χρησιμοποιεί τα πλήκτρα σαν βάση , κάτι που κάνουν κατά κόρον κάτι γραφικοί που γυροφέρνουν τον χώρο τα τελευταία χρόνια οι οποίοι έχουν γεμίσει τον τόπο με αστείες όσο και εφήμερες μελωδίες που απευθύνονται στους copy/pasters που νομίζουν ότι ακούν κάτι ιδιαίτερο , αλλά στην ουσία την βρίσκουν με γλυκανάλατες μπούρδες ,στην πραγματικότητα πολύ κατώτερες αρκετών Pop παραγωγών που συνήθως έχουν να δώσουν πολλά… (βλ. Frank Ocean-Blonde).
Αλλά έτσι περνάμε στη σφαίρα της υποκειμενικότητας , την περίφημη κολοκυθόπιτα.
Δεν είμαστε για κολοκυθόπιτες ούτε για αστείες παραδοσιακές γιορτές τύπου Halloween.
Παίρνουμε την μουσική στα σοβαρά , όπως δηλαδή της αρμόζει.
Οι καρνάβαλοι που έχουν κατακλίσει τις μεγάλες εταιρείες και κατά συνέπεια τις μεγάλες σκηνές των φεστιβάλ δεν μας ενδιαφέρουν καιρό τώρα.
Είναι απολύτως αναλώσιμοι ,σημεία των καιρών και η προσφορά τους στην εξέλιξη μηδενική.
Υφασμάτινες πλαστικούρες που αποσκοπούν στα κέρδη των εταιριών που εκπροσωπούν και τίποτα παραπάνω.
Η Profound Lore (άσχετο με το θέμα μας παράδειγμα) δεν μαζεύει σαβούρες , κάτι που δεν συμβαίνει με τον κολοσσό πλέον που ακούει στο όνομα Century Media .
Το Melinoë έχει να κάνει με το υποσυνείδητο , το οποίο βρίσκει τον δρόμο του μέσα από τα όνειρα τα οποία μέσα από τις κατάλληλες συνθήκες φαντάζουν τόσο αληθοφανή ,μυστήρια , όσο και απόκοσμα.
To περίφημο sleep paralysis έχει την τιμητική του εδώ και ο καλλιτέχνης προσπαθεί με κάθε τρόπο να εντρυφήσει στο μυστικιστικό υπόβαθρο που κρύβει η ιστορία αυτή.
Δεν είναι ο πρώτος που εντρύφησε μέσω της μουσικής στον αποκρυφισμό.
Ας θυμηθούμε τη σχέση του Jimmy Page με τα εωσφορικά τερτίπια και τις θεωρίες του Alister Crowley , ασχέτως αν σήμερα τα θεώρει ξεπερασμένα και τα απορρίπτει κατά κάποιον τρόπο εστιάζοντας στο νεαρό της ηλικίας και στην αναζήτηση της ελευθερίας.
Χμμ .. Αναζήτηση της ελευθερίας..
Οι τέχνες στο σύνολό τους πρεσβεύουν αυτό ακριβώς… Την αναζήτηση της ελευθερίας.. Τόσο σε φαντασιακό , όσο και σε υπαρξιακό επίπεδο.. Και ο Τζιμάκος εκ του αποτελέσματος προσέφερε τα μέγιστα εκείνη την περίοδο , με ότι και αν σημαίνει αυτό.
Ο David Bowie επίσης κ.ο.κ. (Αλλά ας μην το αναλύσουμε , μπορεί κάποια άλλη στιγμή)
Τα όνειρα σαφώς και ανήκουν στο φαντασιακό , αλλά όταν αποκρυπτογραφηθούν , είναι ικανά να επηρεάσουν και το υπαρξιακό μέρος που μεταφράζεται σε κάτι που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της αποστήθισης η οποία οδηγεί στην πορεία σε αντιγραφή , έλλειψη πρωτοτυπίας και το συνεχές αναμάσημα των ιδίων , άνοστων τροφών.
Τη δημιουργία.
Aoratos
Ακούγοντας λοιπόν το τελευταίο Akhlys , μου γεννήθηκε η επιθυμία να γράψω αυτές τις αράδες . Οι λόγοι αρκετοί. Ένας από αυτούς , είναι το γεγονός ότι έχω διαπιστώσει από καιρό πως η υπερπληροφόρηση αποτελεί πλέον τροφή για το υλιστικό μέρος της ανθρώπινης φύσης και κατάλαβα πως προσπαθεί ξεδιάντροπα να μας μεταλλάξει σε όντα του one night stand σε όλα τα μήκη και πλάτη της ύπαρξής μας.
Επίσης κατάλαβα πως έχει κατακλειστεί η ‘’αγορά’’ με τραγούδια και όχι με δίσκους , κάτι που ενισχύει το εφήμερο της όλης ιστορίας και τη δυναμική του συλλογισμού.
Με αυτόν τον τρόπο επικράτησε η λογική του άφθαστου single με το συνολικό αποτέλεσμα του υπόλοιπου δίσκου να κινείται κάτω του μετρίου.
Έτσι κατακλυστήκαμε από χρυσές μετριότητες που δεν στέκονται στον χρόνο.
Η μοναδική χρησιμότητα που μπορώ να σκεφτώ είναι η ικανοποίηση του ‘Εγώ’ μας , ότι δηλαδή ‘’κοίτα να δεις , εγώ ποστάρω διαμάντια κατά ριπάς ‘’.
Η αλήθεια είναι ότι για να βρει κάνεις διαμάντια θα πρέπει να σκάψει καλά..
Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι είδα στο πρόσωπο του Naas Alcameth τον αντικαταστάτη του Ihsahn στον θρόνο του πιο ολοκληρωμένου δημιουργού και σύνθετη στον χώρο του Black Metal από τα γεννοφάσκια του.
Ένα στοιχείο που αποδεικνύει του λόγου το αληθές είναι ότι ο Νορβηγός είχε μια πλειάδα από εξαιρετικούς μουσικούς δίπλα του ο οποίοι βοηθούσαν στις συνθέσεις.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν εγκέφαλο που αδυνατώ να βρω το παραμικρό ψεγάδι σε αυτά που πρεσβεύει και δημιουργεί.
Έχουμε να κάνουμε με έναν τύπο που μας αποδεικνύει κάθε φορά πως το απόλυτο σκοτάδι έχει άπειρες αποχρώσεις και πως αν σέβεσαι αυτό που υπηρετείς τότε αυτό βγαίνει και στη δουλεία σου.
Θα πρέπει να τονίσω κάτι σε αυτό το σημείο. Όλες του οι δουλειές δεν προσφέρονται σε όσους αρέσκονται σε μουσικές μπ@υρδελ@τσαρκες.
Θέλουν στο repeat και τεράστια αφοσίωση. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με άλλον έναν καλλιτέχνη που δημιουργεί με βάση τις νότες ώστε να βγάλει ένα ακόμα άλμπουμ επειδή τον υποχρεώνει το συμβόλαιο με την πρωτοκλασάτη εταιρεία , αλλά με έναν άνθρωπο που βάζει τις σκέψεις του στη σειρά.
Υπάρχει τεράστια διαφορά.
Akhlys – Melinoë
Υ.Γ. Θα έβαζα δυο τρία τραγουδάκια για να δείξω περί τίνος πρόκειται αλλά πρώτον , βαριέμαι και δεύτερον , δεν έχουμε να κάνουμε με τραγουδάκια αλλά με δίσκους.
Συνεχίζεται…
