- 23 June 2006
- 10,103
Πασίγνωστο στάνταρντ των 50ς, γραμμένο από τους Τζόελ Χέρον και Τζακ Βολφ, με την συνεπικουρία του ίδιου του Φράνκι, σε μία άσχημη -από όλες τις πλευρές- περίοδο της ζωής του. Πανθομολογείται ότι το κομμάτι γράφηκε για τον έρωτα της ζωής του, την Άβα Γκάρντνερ...
Τον έρωτα της ζωής του ... η βασική ( ; ) αυτή έκφανση του βίου μας, θα σκάσει, δεν το αντέχει, αν δεν συνοδεύεται από την υπερβολή, την υπερβατική φουσκάλα, την προσδοκία ότι αυτή την φορά μπήκε γκολάρα στο γάμα, με ανάποδο ψαλίδι βρε πούστη μου.
Έχω ξαναγράψει για την διαχρονική έφεση του είδους μας να εκστομίζει απιθανότητες, τις οποίες όσο η εμπειρία περισσότερο καταδεικνύει ως απατηλές και ανέφικτες, τόσο το θυμικό λατρεύει να τις επαναλαμβάνει, ανικανοποίητο και σαλεμένο, εξεγερμένο και αλλοπρόσαλλο, ντοπαρισμένο από την βέβαιη μελλοντική διάψευση του, η οποία προσδίδει όμως (η κουφάλα) ακόμη μεγαλύτερη προσδοκία προσωρινής απόλαυσης .
Που καταλήγουμε ;;; Μα, συνηθέστατα, στην αυτο-λύπηση, ...pity me I need you... τραγουδάει ο ημίθεος, ... φαντάσου αφού αυτός αυτολοιδωρείται, μαδημένος λασπόμουργος, σκασμένος φθηνοσοβάς σε ερειπωμένο σπίτι, σπασμένο καυλόσπυρο (ποτέ δεν έμαθα εάν γράφεται με 'β' ή με 'αυ' ) με το μισό πύον ακόμη μέσα, φαντάσου αφού αυτός γίνεται έτσι, τι να πούμε και μεις τα φουκαριάρικα φτωχαδάκια με τους έρωτες της γειτονιάς ...
Έχει ενδιαφέρον να συγκριθούν οι δύο κορυφαίες ερμηνείες, αυτή του Σινάτρα από το 1951 (έκανε άλλη μία πιο λουσάτη το 1957, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να κοιτάξει κατάματα την αρχική) και της Billie, από το 1958, λίγους μήνες πριν τον θάνατο της, καραβοτσακισμένη σε μουχλο-κολυμπήθρες/μουράγια, αδύναμη να συντηρήσει τον μύθο της φωνής της αλλά και τον ίδιο της τον καρα-γαμημένο ψυχισμό. Η θεά Μπίλι, που όσο τεράστια υπήρξε σαν ερμηνεύτρια, τόσο δευτεράτζα υπήρξε σαν γκόμενα, αφήνοντας τον κάθε ψυχανώμαλο κατ' εξακολούθηση να ασελγεί με το μυαλό της, όπως τα 10χρονα κωλόπαιδα-τοτέμ σε παρατημένα κουταβάκια δίπλα σε σκουπιδαριά...
Και όμως, η Μπίλι είναι πολύ γενναιότερη ερμηνευτικά, ακόμη και ένα love you όλο και όλο που γράφεται στο αρχικό κείμενο το παραλείπει... αναγνωρίζει τις συνεχόμενες ήττες, την σκατά-τακτική, το ''μας πήραν και τα σώβρακα''... το αναγνωρίζει και αποφασίζει την ύστατη στιγμή να δείξει λίγη υπερηφάνεια, κουφάλες θα μείνει και κάτι μόνο για μένα να πάρω μαζί μου...
Στο μόνο σημείο που προτιμώ τον Φράνκι, είναι το pity me I need you κάπου στο 2.19 του κομματιού... εκεί δείχνει γιατί ήταν ο ένας !
ΥΓ. : Ψιλοψάχνοντας για να γράψω το παρόν, διεπίστωσα ότι το της Μπίλι, έπαιξε τελευταία σε κάποια διαφήμιση της chanel (δυστυχώς δεν βλέπω τηλεόραση) οπότε ίσως όλα αυτά να ηχούν κάπως μπαγιάτικα στα αυτάκια σας ... Να ευχαριστήσω τον Νίκο, που αυτός πράγματι μου θύμισε το κομμάτι παίζοντας το προχθές στο ιντερνετικό ραδιόφωνο του, ανασύροντας εντός μου ξεφτισμένες απελπισμένες Κυριακές, όπως αυτές που κάθε αξιοπρεπής, wanna-be μοιραίος ψευτο-ερωτιδεύς οφείλει να κρυφοσυλλέγει στο πουγγί του ...
http://www.youtube.com/watch?v=fEQm--gWvfA
http://www.youtube.com/watch?v=qkxzbzl2zKs&feature=related
Τον έρωτα της ζωής του ... η βασική ( ; ) αυτή έκφανση του βίου μας, θα σκάσει, δεν το αντέχει, αν δεν συνοδεύεται από την υπερβολή, την υπερβατική φουσκάλα, την προσδοκία ότι αυτή την φορά μπήκε γκολάρα στο γάμα, με ανάποδο ψαλίδι βρε πούστη μου.
Έχω ξαναγράψει για την διαχρονική έφεση του είδους μας να εκστομίζει απιθανότητες, τις οποίες όσο η εμπειρία περισσότερο καταδεικνύει ως απατηλές και ανέφικτες, τόσο το θυμικό λατρεύει να τις επαναλαμβάνει, ανικανοποίητο και σαλεμένο, εξεγερμένο και αλλοπρόσαλλο, ντοπαρισμένο από την βέβαιη μελλοντική διάψευση του, η οποία προσδίδει όμως (η κουφάλα) ακόμη μεγαλύτερη προσδοκία προσωρινής απόλαυσης .
Που καταλήγουμε ;;; Μα, συνηθέστατα, στην αυτο-λύπηση, ...pity me I need you... τραγουδάει ο ημίθεος, ... φαντάσου αφού αυτός αυτολοιδωρείται, μαδημένος λασπόμουργος, σκασμένος φθηνοσοβάς σε ερειπωμένο σπίτι, σπασμένο καυλόσπυρο (ποτέ δεν έμαθα εάν γράφεται με 'β' ή με 'αυ' ) με το μισό πύον ακόμη μέσα, φαντάσου αφού αυτός γίνεται έτσι, τι να πούμε και μεις τα φουκαριάρικα φτωχαδάκια με τους έρωτες της γειτονιάς ...
Έχει ενδιαφέρον να συγκριθούν οι δύο κορυφαίες ερμηνείες, αυτή του Σινάτρα από το 1951 (έκανε άλλη μία πιο λουσάτη το 1957, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να κοιτάξει κατάματα την αρχική) και της Billie, από το 1958, λίγους μήνες πριν τον θάνατο της, καραβοτσακισμένη σε μουχλο-κολυμπήθρες/μουράγια, αδύναμη να συντηρήσει τον μύθο της φωνής της αλλά και τον ίδιο της τον καρα-γαμημένο ψυχισμό. Η θεά Μπίλι, που όσο τεράστια υπήρξε σαν ερμηνεύτρια, τόσο δευτεράτζα υπήρξε σαν γκόμενα, αφήνοντας τον κάθε ψυχανώμαλο κατ' εξακολούθηση να ασελγεί με το μυαλό της, όπως τα 10χρονα κωλόπαιδα-τοτέμ σε παρατημένα κουταβάκια δίπλα σε σκουπιδαριά...
Και όμως, η Μπίλι είναι πολύ γενναιότερη ερμηνευτικά, ακόμη και ένα love you όλο και όλο που γράφεται στο αρχικό κείμενο το παραλείπει... αναγνωρίζει τις συνεχόμενες ήττες, την σκατά-τακτική, το ''μας πήραν και τα σώβρακα''... το αναγνωρίζει και αποφασίζει την ύστατη στιγμή να δείξει λίγη υπερηφάνεια, κουφάλες θα μείνει και κάτι μόνο για μένα να πάρω μαζί μου...
Στο μόνο σημείο που προτιμώ τον Φράνκι, είναι το pity me I need you κάπου στο 2.19 του κομματιού... εκεί δείχνει γιατί ήταν ο ένας !
ΥΓ. : Ψιλοψάχνοντας για να γράψω το παρόν, διεπίστωσα ότι το της Μπίλι, έπαιξε τελευταία σε κάποια διαφήμιση της chanel (δυστυχώς δεν βλέπω τηλεόραση) οπότε ίσως όλα αυτά να ηχούν κάπως μπαγιάτικα στα αυτάκια σας ... Να ευχαριστήσω τον Νίκο, που αυτός πράγματι μου θύμισε το κομμάτι παίζοντας το προχθές στο ιντερνετικό ραδιόφωνο του, ανασύροντας εντός μου ξεφτισμένες απελπισμένες Κυριακές, όπως αυτές που κάθε αξιοπρεπής, wanna-be μοιραίος ψευτο-ερωτιδεύς οφείλει να κρυφοσυλλέγει στο πουγγί του ...
http://www.youtube.com/watch?v=fEQm--gWvfA
http://www.youtube.com/watch?v=qkxzbzl2zKs&feature=related
