Το στρώσιμο των ηχείων, και κυρίως η ακουστική μου εκπαίδευση, συνεχίζεται.
Σε γενικές γραμμές, η πρώτη εντύπωση δεν έχει αλλάξει, το πλέον βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι ξεκούραστα. Απλά όσο περνάνε οι μέρες συνειδητοποιώ πόσο εθιστικός είναι ο ξεκούραστος ήχος! Δέκα μέρες πλέον τα έχω, έχω περάσει τις 40 και πρέπει να πηγαίνω στις 50 ώρες ακρόασης, αν δεν δούλευα και είχα χρόνο θα μπορούσα να είχα ακούσει 150! Δεν μπορώ να ξεκολλήσω, άλλο ένα δίσκο λέω και μετά πας στο πισί για δουλειά... ΟΚ, σίγουρα είναι η χαρά του καινούριου, αλλά δεν είναι μόνο αυτό, όσο περισσότερο ακούω, τόσο θέλω κι άλλο.
Είναι σαφές ότι, για τα δεδομένα μου και τις απαιτήσεις μου, έγινε πολύ μεγάλη αναβάθμιση. Υπάρχει αρμονία, ισορροπία, δεν πριμοδοτούνται όργανα, όπως και δεν χάνονται όταν γίνεται σαματάς, παραμένουν πάντα διακριτά, είναι ισότιμα. Αν επικεντρώσεις πχ στο μπάσο ή σε μια δεύτερη κιθάρα, μπορείς να το ακολουθήσεις χωρίς να το χάσεις ως το τέλος.
Αυτό που συνεχίζει να λείπει είναι το κρυστάλλινο, να σκάνε τα πιατίνια και να σκύβεις να μαζέψεις τα γυαλάκια από το πάτωμα. Να φέρω και ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Σχετικά πρόσφατα αξιώθηκα να πάρω σε βινύλιο το κλασικό Blow Up του Isao Suzuki. To είχα ως αναφορά και σε κάποιες από τις ακροάσεις μου, το μπάσο που ακούω ειναι νομίζω ό,τι καλύτερο άκουσα σε όλες τις ακροάσεις, τα πιατίνια όμως όχι, λείπει αυτό το συνταρακτικό/συγκλονιστικό. Ταυτόχρονα, από την άλλη πλευρά, σε κάποιες σκοτεινές εγγραφές, σαν να υπάρχει ένα μουντό πέπλο πάνω από τη μουσική, κάπως καταπιεσμένα, σεμνά ίσως τα έλεγε κάποιος reviewer. Εχω την εντύπωση βέβαια ότι όντως με τις ώρες σιγά σιγά βελτιώνεται, αλλά δεν το λέω με σιγουριά, πιθανότατα να είναι απλά ότι συνηθίζουν τα αυτιά μου. Και σε κάθε περίπτωση δεν νομιζω, όσο και να βελτιωθεί, να φτάσει σε αυτό που έχω θεωρητικά στο μυαλό μου, αυτός είναι ο χαρακτήρας τους.
Από την άλλη, υπάρχουν εγγραφές που πριν τα Venere ήταν τελείως απογοητευτικές, με οξύ, μεταλλικό και ψεύτικο ήχο. Να φέρω άλλο ένα παράδειγμα, υπάρχει μια επανέκδοση του κλασικού Live των Uriah Heep από τη Music on Vinyl το 2013. Οταν τον είχα πάρει, πρέπει να τον άκουσα δυο τρεις φορές και μετά απογοητευμένος τον ξέχασα κάπου μέσα στη δισκοθήκη μου – τα πλήκτρα τσίριζαν, τα φωνητικά δεν είχαν συναίσθημα κανένα, απωθητικό, είχα αποδεχθεί ότι πιάστηκα κότσος. Τώρα, με τα Venere, άλλος δίσκος τελείως, ήρθε ακριβώς εκεί που έπρεπε.
Σε κάθε περίπτωση, θα έλεγα πως είναι ηχεία που κάνουν για τον Ερρίκο των 55 χρόνων, αλλά δεν θα έκαναν με τίποτα για τον Ερρίκο των 18. Αν θες να κάνεις πάρτι, αν θες ηχεία που θα σε εντυπωσιάσουν (όπως για παράδειγμα τα Antal της Triangle που άκουσα στις ακροάσεις μου), που θα επιβληθούν με τη μία και με τσαμπουκά στον χώρο, που θα κάνουν επίθεση (με την καλή έννοια) στα αυτιά σου, δεν κάνουν τα Venere. Αν όμως θες να γυρνάς πχ από τη δουλειά, να βάζεις ένα ποτό, να βάζεις κι ένα δίσκο, να ξαπλάρεις στον καναπέ σου να κλείνεις τα μάτια και να χάνεσαι απλώς ακούγοντας μουσική, είναι απόλαυση.
Κάτι ακόμη πολύ χαρακτηριστικό τους, είναι καθαρά laid back. Ηταν ζητούμενο αυτό όταν έψαχνα, απλώς, επειδή ήδη το σύστημά μου ήταν laid back, νομίζω ότι σαν να υπερβάλαμε λίγο. Οχι πάντως κάτι σοβαρό.
Μία αλλαγή που πρέπει να σημειώσω είναι το θέμα της σκηνής. Οταν τα πρωτοέστησα, δεν με εντυπωσίασε, μου φάνηκε κάπως άδεια και χαλαρή και με έλλειψη ύψους. Με μια δυο μικροαλλαγές όμως, βρήκα νομίζω τη θέση τους. Αρχικά, τα χα βάλει κάπως μακριά, στα 2,70-2,80 απόσταση μεταξύ τους, αλλά διάβασα στο μάνιουλ που προτείνει απόσταση 1,50 έως 2,50. Τα πήγα λοιπόν στο 2,40-2,45 και η αλλαγή είναι εμφανής. Ακόμη δεν θα την έλεγα βέβαια εντυπωσιακή, αλλά πήρε ύψος και γενικά μια χαρά - βοηθά πολύ και ότι υπάρχει όντως καθαρή διάκριση των οργάνων, υπάρχει σώμα.
Να πω και κάτι για το εμφανισιακό. Στην πράξη, δεν μου φαίνονται τόοοσο όμορφα όσο στις φωτό και όσο λένε όλοι στα reviews. Ή μάλλον να το πω καλύτερα. Ομορφα είναι προφανώς, απλώς είναι πολύ... κυριλέ για τα κυβικά μου, θα ταίριαζαν πολύ περισσότερο σε ένα άλλο σπίτι και σε μια άλλη προσωπικότητα, όχι σε έναν πουροροκά
. Εχουν όμως μια πολύ καλή μαγκίτσα. Ετσι όπως τα έχω τα ηχεία στον χώρο μου, μπροστά από τις δισκοθήκες, αναγκαζόμουν να μετακινώ τα Mission όταν ήθελα να ψάξω δίσκους στα χαμηλά ράφια. Τώρα, παρότι τα Venere ειναι φυσικά διπλάσια, έχουν τη μαγκιά αυτού του σχήματος λύρας, και καθώς στενεύουν πίσω, μπορείς να χώνεσαι χωρίς πρόβλημα.
A, ξέχασα. Το sweet spot. Εξαιρετικά. Ακομη κι αν κάθεσαι τελείως άκρη και είσαι φάτσα στο ένα ηχείο, ακους πολύ ικανοποιητικά. Η σκηνή προφανώς και μετακινείται, αλλά δεν χάνεις όργανα/πληροφορία. Με τα Mission, λίγο να έφευγες από τη μέση, έχανες το μισό κομμάτι. Πολύ σημαντικό αυτό για μένα, γιατί εγώ δεν κάνω ακροάσεις όπως ίσως πολλοί από εσάς, καθισμένος στο τέλειο σημείο και ακούγοντας. Ούτε βέβαια έχω dedicated χώρο ακρόασης, στο καθημερινό μου σαλόνι ακούω, εν κινήσει και κάνοντας κι άλλες δουλειές, ή καθήμενος με την καλή μου ή κάναδυο φίλους χαλαρά στον καναπέ.
ΥΓ1. Δεν δοκίμασα το κολπάκι που ανέφερε παραπάνω ο Pleo με την αλλαγή ακίδων. Ειπα να τα αφήσω να τρέξουν, να εξοικειωθώ με τον ήχο τους και μετά να αρχίσω τις αλλαγές, μην το κάνω το κεφάλι μου χάος...
ΥΓ2. Για τον Yamaha και πώς τα οδηγεί δεν μπορώ νομίζω να πω εγώ. Θα πρέπει να τα ακούσει ένα πιο έμπειρο αυτί. Κάποια στιγμή πάντως, κι αφού πρώτα εξοικειωθώ, θα τα παίξω και με τον Audiolab να δω διαφορές.
ΥΓ3. Κάτι βασικό. Επειδή το φόρουμ το διαβάζουν και πρωτάρηδες σαν εμένα, δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα να κάνω «ρίβιου» και να μεταφέρω εμπειρίες, έχω απαίδευτο αυτί και μηδαμινή εμπειρία, προτιμώ να κάνω ερωτήσεις και όχι να δίνω απαντήσεις. Ας το χουν υπόψη τους λοιπόν οι πρωτάρηδες φίλοι και μην τα πάρουν όλα τοις μετρητοίς.