Το δέντρο και το δάσος
Η συζήτηση που έχει αναπτυχθεί εδώ, εμπεριέχει πράγματι έναν έντονο προβληματισμόι από όλους τους συμμετέχοντες.
Παρ' όλα αυτά, νομίζω ότι χάσαμε το δάσος και ψάχνουμε να βρούμε τα δέντρα.
Άκρως ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που καταθέτει ο Βαγγέλης και σοβαρό ντοκουμέντο τα γραφόμενα του Βλάση (χαιρετώ και τους δυό σας).
κατ' εμέ (και όχι μόνο) το δάσος δεν βρίσκεται στο στενό νόημα που προσδίδουν στο άρθρο 16 (όπως αυτό προβλέπεται να αναθεωρηθεί) ή στον νόμο-πλάισιο, που πρόκειται να περάσει εντός των ημερών.
Το δάσος είναι το σύνοιλο της πολιτικής οπτικής γωνίας, με την οποία το κυβερνών κόμμα αλλά δυστυχώς και το κόμμα της αξ. αντιπολίτευσης (με κάποιες εξαιρέσεις, βέβαια, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα) βλέπουν την υπόθεση "Παιδεία" στο σύνολό της.
Και οι δύο θεωρούν ότι το κεφάλαιο "Παιδεία" πρέπει να εξυπηρετεί βραχύχρονα αλλά και μακρόχρονα τα συμφέροντα αυτών που κυριαρχούν στην Ελληνική κοινωνία και να καθορίζει τους κανόνες της αγοράς εργασίας.
Και το παραδέχονται ωμά και ξεδιάντροπα, δικαιολογώντας αυτή τους τη στάση με την ρήση: "Έτσι θα λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας".
Υπάρχουν φυσικά κι άλλα επιχειρήματα, όλα σαθρά για μένα, που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν την πολιτική αυτή, αλλά ένα από τα κυρίαρχα, αν όχι ΤΟ κυρίαρχο, είναι το παραπάνω.
Κανείς τους δεν απαντά στα ερωτήματα της ήσσονος αντιπολίτευσης, όπως αυτό που λέει: "Σε ποιόν τομέα της κοινωνικής ζωής η ιδιωτικοποίηση βελτίωσε τα προβλήματα και μείωσε την ανεργία;"
Για μένα - το έχω ξαναπεί και άλλη φορά - η υπόθεση της Παιδείας, σαν τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας, που κύριο (αν όχι αποκλειστικό) σκοπό έχει την μόρφωση των ευρύτερων κοινωνικών λαϊκών στρωμάτων και το συνοιλκό ανέβασμα του μορφωτικού και πολιτισμικού επιπέδου του λαού και της χώρας, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σαν υπόθεση της εκπαιδευτικής κοινότητας (μαθητές, φοιτητές, διδακτικό προσωπικό).
Πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας και ΚΥΡΙΩΣ των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων, που υποφέρουν σε καθημερινή βάση. Και σαν τέτοια να εκφραστεί όσο γίνεται περισσότερο δυναμικά.
Τεράστιες οι ευθύνες - τόχω κι αυτό ξαναπεί - των ηγεσιών της ΓΣΕΕ της ΑΔΕΔΥ και των μεγάλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, που θα έπρεπε να έχουν παρέμβει όσο γίνεται περισσότερο δυναμικά, όχι μόνο σε επίπεδο ηγεσίας, αλλά και προς τα κάτω, στη βάση των εργαζομένων, για το ζήτημα αυτό.