Jack McDuff - Moon Rappin'
(Blue Note 1970 - Επανέκδοση 2022 Blue Note / Classic Vinyl Series)
Πως ν' αρχίσει κανείς να περιγράφει την μουσική ενός δίσκου που όσες φορές τον ακούει, τον καθηλώνει;
Από που να αρχίσει και που να τελειώσει; Στην γλώσσα των δισκοπαθών θα έλεγα: ΔΙΣΚΑΡΑ! Αλλά γνωρίζω πως θέλετε λεπτομερέστερη περιγραφή, λες και δεν σας αρκεί ο λόγος μου...Τέλος πάντων.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι - δυο ώρες πριν - τι θα ήθελα τώρα να ακούσω και να το συνοδεύσω με ένα ουισκάκι. Είχα, διάθεση για γκάζια και πήγα στους Rare Earth. Μπαα, στο δεύτερο τραγούδι το έβγαλα, δεν ήταν της στιγμής και ξαφνικά τσαάααακ, χτυπάει ο όνυχας, όχι λάθος, ήταν ο αντίχειρας και ο παράμεσος πού έκαναν τσακ. Jack McDuff στις φάνκυ στιγμές του, ναι αλλά ποιό; Διαλέγω στα σίγουρα το Moon Rappin', την επανέκδοση του 2022 από την Blue Note, με την ηχητική επεξεργασία του πρωτομάστορα Kevin Gray. Ωραία! Σχετική προεργασία με βούρτσα σε βινύλιο και βελόνα, σερβίρισμα σπίρτου σε ειδικό ποτήριον, στρίψιμο σιγαρέτου, ρύθμιση φωτισμού περί της καταστάσεως, κατέβασμα βραχίονος και κατάληψις προεδρικής απέναντι, με τηλεχειριστήριο στο αριστερό - το δεξί είχε άλλες ασχολίες.
Πλευρά 1η
1) Flat Backin'
Μία επιβλητική μπασούκλα μαζί με μπότα σου λένε: Βάλε ζώνη! Εντάξει, δεν είμεθα του νηπιαγωγείου, το κυρίως θέμα του κομματιού συνηθισμένο αλλά με πολλές αλλαγές σε δομή. Έρχεται από το πουθενά το φλάουτο να σε εκπλήξει, για να δώσει αφορμή για φάνκυ ντράμινγκ σε γρήγορο τέμπο. Η ένταση ανεβαίνει, τα μπατζούρια κλειστά και τα ηχεία παλινδρομούν και εγώ θέλω ενυδάτωση. Μπαίνει και μια σαξοφωνιά δυνατή με ωραίο σόλο, για να κλείσει το κομμάτι σχετικά απαλά με μια γυναικεία φωνή - ίσως από synth - όμως η προεργασία έχει γίνει και το νερό έχει μπει στ' αυλάκι.
2) Obligheto
Λες καλά, πέσαμε σε cool jazz καταστάσεις, άϊντε να δούμε... Αμ δε! Απλώς μας εμπαίζουν, για να φάμε το γλυκό και να το φχαριστηθούμε. Τι παίζει ο ντράμερ ρε παιδιά;! Τι φάνκυ ρυθμούς ανεβάζει και η ομάδα πετάει;! Η κομματάρα μεγάλη και ατελείωτη - ευτυχώς - και από το : «τι ωραία μελωδία», στο «πάρτα μωρή άρρωστη»! Πω πω πω, τι κόμματος, τι ηχογράφηση, τι απόλαυση για τον επερχόμενο οργασμό! Ναι.
Πλευρά 2η
1) Moon Rappin'
Άντε γειά λέμε. Πως γίνεται ένα απόλυτο φάνκ κομμάτι να είναι τόσο εκλεπτισμένο, τόσο ντελικάτο και ταυτόχρονα να χτυπιέσαι στην προεδρική; Αυτό μόνο οι μεγάλοι μάστορες το καταφέρνουν και εδώ φαίνονται τα ντοκτορά που 'ναι κιτρινισμένα από την τσιγαρίλα και μυρίζουν ιδρωτίλα, χόρτο και ουίσκι. Ο Jack τα σπάει εδώ σε δύο όργανα (hammond & πιάνο), αλλά ειδικά στο πιάνο είναι φοβερός, με στακάτα χτυπήματα, αλλά και υπέροχες μελωδικές γραμμές που οδηγούν σε ντελίριο ήχοχρωμάτων, σε συνδιασμό με το κατ' εξακολούθησιν σφυροκόπημα των - από άλλον πλανήτη - κρουστών.
2) Made In Sweden
Το απόλυτο πειραματικό κομμάτι, χωρίς να είναι avant gard με περίεργες συγχορδίες και ασυνάρτητους ατονικούς φθόγγους, ακούγεται με ενδιαφέρον και πάθος, ίσως γιατί πάλι ο ντράμερ ξεφεύγει ρυθμικά και συντονίζει τους μουσικούς στις πολλές εναλλαγές ρυθμού, αλλά και κλιμάκων. Προσωπικά το θεωρώ ως το καλύτερο καμμάτι του δίσκου (φανταστείτε), διότι τερμάτισα τον Luxman και το κατευχαριστήθηκα!
3) Loose Foot
Εδώ έχουμε ένα κλασικό τζαζ θέμα σε μεσαίο τέμπο, όπου ακούμε περισσότερο σαξόφωνο και hammond. Όμορφος τρόπος για να κλείσει ένας δίσκος, ο οποίος για 35 λεπτά σου τέντωσε κάθε αισθητήριο νεύρο που επικοινωνεί με τα αυτιά.
JACK Mc DUFF : organ, piano
JOE DUKES : drums
JERRY BYRD : guitar
RICHARD DAVIS : el. bass
BILL PHILLIPS : tenor sax, flute
ΑΓΝΩΣΤΟΣ : trumpet
ΆΓΝΩΣΤΟΣ : baritone & tenor sax
(Blue Note 1970 - Επανέκδοση 2022 Blue Note / Classic Vinyl Series)
Πως ν' αρχίσει κανείς να περιγράφει την μουσική ενός δίσκου που όσες φορές τον ακούει, τον καθηλώνει;
Από που να αρχίσει και που να τελειώσει; Στην γλώσσα των δισκοπαθών θα έλεγα: ΔΙΣΚΑΡΑ! Αλλά γνωρίζω πως θέλετε λεπτομερέστερη περιγραφή, λες και δεν σας αρκεί ο λόγος μου...Τέλος πάντων.
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι - δυο ώρες πριν - τι θα ήθελα τώρα να ακούσω και να το συνοδεύσω με ένα ουισκάκι. Είχα, διάθεση για γκάζια και πήγα στους Rare Earth. Μπαα, στο δεύτερο τραγούδι το έβγαλα, δεν ήταν της στιγμής και ξαφνικά τσαάααακ, χτυπάει ο όνυχας, όχι λάθος, ήταν ο αντίχειρας και ο παράμεσος πού έκαναν τσακ. Jack McDuff στις φάνκυ στιγμές του, ναι αλλά ποιό; Διαλέγω στα σίγουρα το Moon Rappin', την επανέκδοση του 2022 από την Blue Note, με την ηχητική επεξεργασία του πρωτομάστορα Kevin Gray. Ωραία! Σχετική προεργασία με βούρτσα σε βινύλιο και βελόνα, σερβίρισμα σπίρτου σε ειδικό ποτήριον, στρίψιμο σιγαρέτου, ρύθμιση φωτισμού περί της καταστάσεως, κατέβασμα βραχίονος και κατάληψις προεδρικής απέναντι, με τηλεχειριστήριο στο αριστερό - το δεξί είχε άλλες ασχολίες.
Πλευρά 1η
1) Flat Backin'
Μία επιβλητική μπασούκλα μαζί με μπότα σου λένε: Βάλε ζώνη! Εντάξει, δεν είμεθα του νηπιαγωγείου, το κυρίως θέμα του κομματιού συνηθισμένο αλλά με πολλές αλλαγές σε δομή. Έρχεται από το πουθενά το φλάουτο να σε εκπλήξει, για να δώσει αφορμή για φάνκυ ντράμινγκ σε γρήγορο τέμπο. Η ένταση ανεβαίνει, τα μπατζούρια κλειστά και τα ηχεία παλινδρομούν και εγώ θέλω ενυδάτωση. Μπαίνει και μια σαξοφωνιά δυνατή με ωραίο σόλο, για να κλείσει το κομμάτι σχετικά απαλά με μια γυναικεία φωνή - ίσως από synth - όμως η προεργασία έχει γίνει και το νερό έχει μπει στ' αυλάκι.
2) Obligheto
Λες καλά, πέσαμε σε cool jazz καταστάσεις, άϊντε να δούμε... Αμ δε! Απλώς μας εμπαίζουν, για να φάμε το γλυκό και να το φχαριστηθούμε. Τι παίζει ο ντράμερ ρε παιδιά;! Τι φάνκυ ρυθμούς ανεβάζει και η ομάδα πετάει;! Η κομματάρα μεγάλη και ατελείωτη - ευτυχώς - και από το : «τι ωραία μελωδία», στο «πάρτα μωρή άρρωστη»! Πω πω πω, τι κόμματος, τι ηχογράφηση, τι απόλαυση για τον επερχόμενο οργασμό! Ναι.
Πλευρά 2η
1) Moon Rappin'
Άντε γειά λέμε. Πως γίνεται ένα απόλυτο φάνκ κομμάτι να είναι τόσο εκλεπτισμένο, τόσο ντελικάτο και ταυτόχρονα να χτυπιέσαι στην προεδρική; Αυτό μόνο οι μεγάλοι μάστορες το καταφέρνουν και εδώ φαίνονται τα ντοκτορά που 'ναι κιτρινισμένα από την τσιγαρίλα και μυρίζουν ιδρωτίλα, χόρτο και ουίσκι. Ο Jack τα σπάει εδώ σε δύο όργανα (hammond & πιάνο), αλλά ειδικά στο πιάνο είναι φοβερός, με στακάτα χτυπήματα, αλλά και υπέροχες μελωδικές γραμμές που οδηγούν σε ντελίριο ήχοχρωμάτων, σε συνδιασμό με το κατ' εξακολούθησιν σφυροκόπημα των - από άλλον πλανήτη - κρουστών.
2) Made In Sweden
Το απόλυτο πειραματικό κομμάτι, χωρίς να είναι avant gard με περίεργες συγχορδίες και ασυνάρτητους ατονικούς φθόγγους, ακούγεται με ενδιαφέρον και πάθος, ίσως γιατί πάλι ο ντράμερ ξεφεύγει ρυθμικά και συντονίζει τους μουσικούς στις πολλές εναλλαγές ρυθμού, αλλά και κλιμάκων. Προσωπικά το θεωρώ ως το καλύτερο καμμάτι του δίσκου (φανταστείτε), διότι τερμάτισα τον Luxman και το κατευχαριστήθηκα!
3) Loose Foot
Εδώ έχουμε ένα κλασικό τζαζ θέμα σε μεσαίο τέμπο, όπου ακούμε περισσότερο σαξόφωνο και hammond. Όμορφος τρόπος για να κλείσει ένας δίσκος, ο οποίος για 35 λεπτά σου τέντωσε κάθε αισθητήριο νεύρο που επικοινωνεί με τα αυτιά.
JACK Mc DUFF : organ, piano
JOE DUKES : drums
JERRY BYRD : guitar
RICHARD DAVIS : el. bass
BILL PHILLIPS : tenor sax, flute
ΑΓΝΩΣΤΟΣ : trumpet
ΆΓΝΩΣΤΟΣ : baritone & tenor sax
