- 23 June 2006
- 10,069
Αγαπητοί φίλοι συνφορουμίτες,
Ανέλαβα το δύσκολο καθήκον να ενημερώσω για την απώλεια του γλυκύτατου φίλου, και ιδρυτικού μέλους του κλαμπ μας, του Δημήτρη Ιωάννου...
Του Δημήτρη, που με την καλή του διάθεση, την εναργή παρουσία και συμμετοχή στην επίλυση κάθε είδους διένεξης, διοικητικής ή απλά παρεΐστικης, στόλισε την κατηγορία της μουσικής, όπως και την εν γένει πολιτιστική γωνιά του κλαμπ.
Το φόρουμ ήταν η οικογένεια του, και η αλληλεπίδραση με τα μέλη μέσα από τις μουσικές διαφωνίες από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του ... σε μια εποχή που ο καθένας μας προσπαθούσε να κοινωνήσει τις μουσικές του αγάπες, τραβώντας άθελα του σε έναν δρόμο ιδιότυπου μουσικού ελιτισμού, ο Δημήτρης μας προσγείωνε με την αγάπη του για τους ΑΒΒΑ (για τους οποίους έγραψε πολλά όμορφα αφιερώματα) τους Muse, την Άννα Βίση, έχοντας όμως πάντοτε ως στέρεα βάση τις γνώσεις και την αγάπη του για την κλασσική, τον Μότσαρτ, τον Καρλ Μπέμ, τον Ροσίνι, τον Κάρλος Κλάιμπερ ...
Θα πρότεινα, σε αυτό το νήμα, όποιος θέλει να καταθέσει κάποιες θύμησες του από τον φίλο μας, είτε μέσα από τις διαδικτυακές είτε από τις ζωντανές συζητήσεις, καθώς ο Δημήτρης συνήθιζε να συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις του κλαμπ, εκτός από τις περιόδους που παραθέριζε στο αγαπημένο του Ξυλόκαστρο.
Από την πλευρά μου, επιτρέψτε μου να τον αποχαιρετήσω με ένα αγαπημένο μου ποίημα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου:
Εκκοκκιστήρια Β’
[Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
Προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό σταθμό.
Αφήναμε τη Βέροια πίσω μας στην καταχνιά
και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισοφώτιστο βράδυ
Εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκιστήρια να κελαηδούνε.
Υπόκωφη στην αρχή, η βουή δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει.
Φώτα και μηχανές μέσ’ απ’ τα τζαμωτά μάς άφηναν να ιδούμε τον αποχωρισμό.
Ο καθαρός καρπός γλιστρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια του, σα να είχαν δακρύσει
Τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής. Και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε σχεδόν σκορπίσει....
Και να παίξω κάτι αγαπημένο του στην μνήμη του:
ABBA - The Winner Takes It All
Αχ γλυκέ μου, πόσο θα ήθελα να είσαι νικητής ....
Ανέλαβα το δύσκολο καθήκον να ενημερώσω για την απώλεια του γλυκύτατου φίλου, και ιδρυτικού μέλους του κλαμπ μας, του Δημήτρη Ιωάννου...
Του Δημήτρη, που με την καλή του διάθεση, την εναργή παρουσία και συμμετοχή στην επίλυση κάθε είδους διένεξης, διοικητικής ή απλά παρεΐστικης, στόλισε την κατηγορία της μουσικής, όπως και την εν γένει πολιτιστική γωνιά του κλαμπ.
Το φόρουμ ήταν η οικογένεια του, και η αλληλεπίδραση με τα μέλη μέσα από τις μουσικές διαφωνίες από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του ... σε μια εποχή που ο καθένας μας προσπαθούσε να κοινωνήσει τις μουσικές του αγάπες, τραβώντας άθελα του σε έναν δρόμο ιδιότυπου μουσικού ελιτισμού, ο Δημήτρης μας προσγείωνε με την αγάπη του για τους ΑΒΒΑ (για τους οποίους έγραψε πολλά όμορφα αφιερώματα) τους Muse, την Άννα Βίση, έχοντας όμως πάντοτε ως στέρεα βάση τις γνώσεις και την αγάπη του για την κλασσική, τον Μότσαρτ, τον Καρλ Μπέμ, τον Ροσίνι, τον Κάρλος Κλάιμπερ ...
Θα πρότεινα, σε αυτό το νήμα, όποιος θέλει να καταθέσει κάποιες θύμησες του από τον φίλο μας, είτε μέσα από τις διαδικτυακές είτε από τις ζωντανές συζητήσεις, καθώς ο Δημήτρης συνήθιζε να συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις του κλαμπ, εκτός από τις περιόδους που παραθέριζε στο αγαπημένο του Ξυλόκαστρο.
Από την πλευρά μου, επιτρέψτε μου να τον αποχαιρετήσω με ένα αγαπημένο μου ποίημα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου:
Εκκοκκιστήρια Β’
[Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
Προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό σταθμό.
Αφήναμε τη Βέροια πίσω μας στην καταχνιά
και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισοφώτιστο βράδυ
Εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκιστήρια να κελαηδούνε.
Υπόκωφη στην αρχή, η βουή δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει.
Φώτα και μηχανές μέσ’ απ’ τα τζαμωτά μάς άφηναν να ιδούμε τον αποχωρισμό.
Ο καθαρός καρπός γλιστρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια του, σα να είχαν δακρύσει
Τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής. Και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε σχεδόν σκορπίσει....
Και να παίξω κάτι αγαπημένο του στην μνήμη του:
ABBA - The Winner Takes It All
Αχ γλυκέ μου, πόσο θα ήθελα να είσαι νικητής ....
Last edited by a moderator:
.......
