Άνθρωποι σαν τον Θανάση μας, είναι Φάροι. Είναι πρότυπα.. Ένας τόσο μεγάλος "σταρ", και όμως κράτησε το ταπεινό, ανθρώπινο προφιλ του μέχρι τέλους. Τόσο ευαίσθητος, ευσιγκίνητος, τρυφερός... Το χιούμορ του ήταν καθαρά έκφραση τρυφερότητας.. Για αυτό, προσωπικά, περισσότερο έκλαιγα με τον Βέγγο, παρά γελούσα. Ενδεικτικά, δύο σκηνές που με κάνουν να κλαίω, όσες φορές και αν τις δω, είναι οι διάλογοι με τον Χανς (Αντ.Παπαδόπουλο) στο "Τί έκανες στον πόλεμο Θανάση" και στην απόγνωσή του στον "Ξένοιαστο παλαβιάρη" όταν μαθαίνει πως το κορίτσι που ερωτέυτηκε είναι βαριά άρρωστο..
Το μόνο παρήγορο στην ιστορία του, είναι πως έφυγε έχοντας νιώσει βαθιά την αγάπη του κόσμου και την απόλυτη καταξίωση. Έστω και αν πέρασε από σαράντα εκατομμύρια κύμματα..
Καλό δρόμο να έχει και να μας φωτίζει από εκεί ψηλά που θα μας βλέπει.
Το μόνο παρήγορο στην ιστορία του, είναι πως έφυγε έχοντας νιώσει βαθιά την αγάπη του κόσμου και την απόλυτη καταξίωση. Έστω και αν πέρασε από σαράντα εκατομμύρια κύμματα..
Καλό δρόμο να έχει και να μας φωτίζει από εκεί ψηλά που θα μας βλέπει.
