- 17 June 2009
- 3,594
David Sylvian - Manafon (Samadhisound 2009)
Η μουσική δεν είναι μόνο μια σειρά από νότες ή όμορφα γραμμένοι στίχοι….είναι η αντανάκλαση των συναισθημάτων μας, ένα μυστήριο, έρωτας είναι!
Όπως δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε χτύπησε ξαφνικά και σε έκανε να παραδοθείς άνευ όρων, το ίδιο ξαφνικά σε χτυπά ένα τραγούδι, μια νότα, μια συγχορδία, μια φωνή που σε υπνωτίζει, ένα απ’ όλα ή όλα μαζί……
30 χρόνια μετά το ξεκίνημά του με τους Japan, ο David Sylvian, πιο ώριμος από ποτέ, κυκλοφορεί, τον Σεπτέμβριο του 2009 το Manafon. Μια «πολυεθνική» παραγωγή, αφού ηχογραφήθηκε σε τρείς ηπείρους και συνεργάζονται σε αυτό από την Αγγλία ο John Tilbury piano, ο Evan Parker saxophone, Keith Rowe guitar, και ο Marcio Mattos, cello. Από την Αυστρία, ο Christian Fennesz guitar – laptop, o Franz Hautzinger trumpet, ο Werner Dafeldecker,acoustic bass ο Joel Ryan απότιςΗΠΑ, live signal processor. Οι Ιάπωνες Tetuzi Akiyama, electric and acoustic guitar, Otomo Yoshihide turntables και acoustic guitar, καθώς και οι Toshimaru Nakamura, Sachiko M. και πάλι ο Joel Ryan στους υπολογιστές και στις διαδικασίες ηχογράφησης και μίξης.
Παρ’ ότι η επιλογή των συνεργατών του δείχνει μια πολυσυλλεκτικότητα και ένα εύρος που υπερβαίνει τις προηγούμενες παραγωγές του, το αποτέλεσμα της δουλειάς όλων αυτών των μουσικών είναι ένα συναρπαστικό, εντελώς αφαιρετικό και αντισυμβατικό album, μια επίδειξη απελευθερωμένων και ταυτόχρονα λιτών αυτοσχεδιασμών και εν κατακλείδι απόδειξη της ωριμότητας του David Sylvianμέσα στο χρόνο.
Στην πρώτη ακρόαση, αναρωτιέσαι απλά με πόσο λίγη μουσική μπορεί να γραφτεί ένα τραγούδι. Ή, πόσο πολλή μουσική μπορεί να κρύβεται εκεί που ακούς, ή νομίζεις ότι ακούς έναν μονόλογο…εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχει μουσική. Κατά κύριο λόγο, με εξαίρεση το μοναδικό instrumental κομμάτι που περιέχεται, το Manafon είναι ένα δείγμα προσωπικής ερμηνείας και φωνητικών. Ο Sylvian αναδεικνύεται γυμνός, άδειος από περιττά προκλητικά στολίδια, η φωνή του, μονότονη και ταυτόχρονα τόσο αντιφατικά γεμάτη αποχρώσεις και εκφραστική.
Η μουσική, διακριτικά, σποραδικά, αμείλικτα σχεδόν αλλά παρ’ όλα αυτά ενσωματωμένη με ένα μοναδικό τρόπο, μας παρασύρει εκεί που κρύβονται οι φόβοι μας, τα μυστικά μας, σκοτεινές πτυχές του εγώ μας, μα….αυτή η μοναχική απαγγελία, με μόνο καθοδηγητή τη δυναμικότητα της φωνής, ένα αργό, βασανιστικό νανούρισμα, έρχεται να διαλύσει το σκοτάδι, να κατευνάσει τους φόβους μας, να μας βοηθήσει να ισορροπήσουμε στη δική μας σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Και πίσω από τη φωνή, κάθε πνοή του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα των δένδρων, κάθε ρυάκι που κυλά ή κάθε σταγόνα από τον πάγο που λιώνει, είναι εκεί, καθαρά, κρυστάλλινα, για να μας θυμίσουν αυτό που όλοι κοντεύουμε να ξεχάσουμε: τη σχέση του ανθρώπου με την Φύση.
Παρ’ όλα αυτά, θα είναι λάθος αν δεν αποδώσουμε στη μουσική τη θέση που της αξίζει. Ναι, δεν είναι φλύαρη, δεν είναι εύκολη, όμως, αν προσπαθήσεις να την απομονώσεις, σαν μια μικρή όαση μέσα σε ένα «μονότονο» και «μοναχικό» τοπίο, τότε ανακαλύπτεις το μεγαλείο της μέσα από την λιτότητα. Από το χτύπημα μιας χορδής, από ένα φύσημα του σαξόφωνου, ή, πολύ πιο απλά, μια ανάσα, όσοι οι μουσικοί τόσοι και οι συνδυασμοί, τόσοι πειραματισμοί, μουσική που πήρε τη θέση της με το πρώτο παίξιμο ή είναι αποτέλεσμα ωρών επεξεργασίας στο studio…!
Η μουσική δεν είναι μόνο μια σειρά από νότες ή όμορφα γραμμένοι στίχοι….είναι η αντανάκλαση των συναισθημάτων μας, ένα μυστήριο, έρωτας είναι!
Όπως δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε χτύπησε ξαφνικά και σε έκανε να παραδοθείς άνευ όρων, το ίδιο ξαφνικά σε χτυπά ένα τραγούδι, μια νότα, μια συγχορδία, μια φωνή που σε υπνωτίζει, ένα απ’ όλα ή όλα μαζί……
30 χρόνια μετά το ξεκίνημά του με τους Japan, ο David Sylvian, πιο ώριμος από ποτέ, κυκλοφορεί, τον Σεπτέμβριο του 2009 το Manafon. Μια «πολυεθνική» παραγωγή, αφού ηχογραφήθηκε σε τρείς ηπείρους και συνεργάζονται σε αυτό από την Αγγλία ο John Tilbury piano, ο Evan Parker saxophone, Keith Rowe guitar, και ο Marcio Mattos, cello. Από την Αυστρία, ο Christian Fennesz guitar – laptop, o Franz Hautzinger trumpet, ο Werner Dafeldecker,acoustic bass ο Joel Ryan απότιςΗΠΑ, live signal processor. Οι Ιάπωνες Tetuzi Akiyama, electric and acoustic guitar, Otomo Yoshihide turntables και acoustic guitar, καθώς και οι Toshimaru Nakamura, Sachiko M. και πάλι ο Joel Ryan στους υπολογιστές και στις διαδικασίες ηχογράφησης και μίξης.
Παρ’ ότι η επιλογή των συνεργατών του δείχνει μια πολυσυλλεκτικότητα και ένα εύρος που υπερβαίνει τις προηγούμενες παραγωγές του, το αποτέλεσμα της δουλειάς όλων αυτών των μουσικών είναι ένα συναρπαστικό, εντελώς αφαιρετικό και αντισυμβατικό album, μια επίδειξη απελευθερωμένων και ταυτόχρονα λιτών αυτοσχεδιασμών και εν κατακλείδι απόδειξη της ωριμότητας του David Sylvianμέσα στο χρόνο.
Στην πρώτη ακρόαση, αναρωτιέσαι απλά με πόσο λίγη μουσική μπορεί να γραφτεί ένα τραγούδι. Ή, πόσο πολλή μουσική μπορεί να κρύβεται εκεί που ακούς, ή νομίζεις ότι ακούς έναν μονόλογο…εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχει μουσική. Κατά κύριο λόγο, με εξαίρεση το μοναδικό instrumental κομμάτι που περιέχεται, το Manafon είναι ένα δείγμα προσωπικής ερμηνείας και φωνητικών. Ο Sylvian αναδεικνύεται γυμνός, άδειος από περιττά προκλητικά στολίδια, η φωνή του, μονότονη και ταυτόχρονα τόσο αντιφατικά γεμάτη αποχρώσεις και εκφραστική.
Η μουσική, διακριτικά, σποραδικά, αμείλικτα σχεδόν αλλά παρ’ όλα αυτά ενσωματωμένη με ένα μοναδικό τρόπο, μας παρασύρει εκεί που κρύβονται οι φόβοι μας, τα μυστικά μας, σκοτεινές πτυχές του εγώ μας, μα….αυτή η μοναχική απαγγελία, με μόνο καθοδηγητή τη δυναμικότητα της φωνής, ένα αργό, βασανιστικό νανούρισμα, έρχεται να διαλύσει το σκοτάδι, να κατευνάσει τους φόβους μας, να μας βοηθήσει να ισορροπήσουμε στη δική μας σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Και πίσω από τη φωνή, κάθε πνοή του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα των δένδρων, κάθε ρυάκι που κυλά ή κάθε σταγόνα από τον πάγο που λιώνει, είναι εκεί, καθαρά, κρυστάλλινα, για να μας θυμίσουν αυτό που όλοι κοντεύουμε να ξεχάσουμε: τη σχέση του ανθρώπου με την Φύση.
Παρ’ όλα αυτά, θα είναι λάθος αν δεν αποδώσουμε στη μουσική τη θέση που της αξίζει. Ναι, δεν είναι φλύαρη, δεν είναι εύκολη, όμως, αν προσπαθήσεις να την απομονώσεις, σαν μια μικρή όαση μέσα σε ένα «μονότονο» και «μοναχικό» τοπίο, τότε ανακαλύπτεις το μεγαλείο της μέσα από την λιτότητα. Από το χτύπημα μιας χορδής, από ένα φύσημα του σαξόφωνου, ή, πολύ πιο απλά, μια ανάσα, όσοι οι μουσικοί τόσοι και οι συνδυασμοί, τόσοι πειραματισμοί, μουσική που πήρε τη θέση της με το πρώτο παίξιμο ή είναι αποτέλεσμα ωρών επεξεργασίας στο studio…!
