Μαύρα Διαμάντια: Καλές ηχογραφήσεις κλασσικής μουσικής σε βινύλιο.

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Ωραίο έργο η Κλασσική. Με τον Prokofiev έχω τα προβληματάκια μου, αλλά η Κλασσική είναι από τα αγαπημένα έργα. Αγαπημένη εκτέλεση είναι ακόμα αυτή, με τον Serge Koussevitsky, Ρώσος και αυτός, αλλά με τη Συμφωνική της Βοστόνης. Ξέρω, ξέρω είναι μονοφωνική, αλλά τι να κάνω που μου αρέσει;

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Η εκτέλεση με τον Rojdestvenski που δείχνεις Ευάγγελε είναι της Eterna και προέρχεται από την αρχική εγγραφή της Melodia.

Έχω την ίδια εκτέλεση στην εταιρία Le Chant du Monde που επίσης πήρε τις εγγραφές της Μelodia.
Είναι η πρώτη εμφάνιση όλων των συμφωνιών του Prokofiev στην δυτική δισκογραφία σε πανόδετο κουτί. Δίσκοι μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας με παραδεκτή αλλά σχετικά στεγνή εγγραφή.



Επειδή εκδόθηκαν μόνο 2000 τέτοια κουτιά η τιμή τους σήμερα είναι πολύ υψηλή.

Αντίθετα μια καλή εκτέλεση και οικονομική λύση είναι η εκτέλεση με την Δρέσδη και τον Kurt Masur. O δίσκος αυτός μου προέκυψε ψάχνοντας την Overtur on Hebrew Themes με τον Louis Fremaux και την Monte Carlo Opera Οrchestra. Ο δίσκος συμπληρώνεται με την σερενάτα για έγχορδα του Tchaikosky πάλι από την Δέσδη και τον Οtmar Suitner.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Προτείνω και έχω όλες τις συμφωνίες με Ροζντέντεφσκι σε ΕΜΙ/Μελοντιγια. Είναι αλήθεια ότι όλες δεν είναι εξ ίσου καλές. Η πρώτη μαζί με την έβδομη στον ίδιο δίσκο είναι από τις καλύτερες. Επίσης μου αρέσει και η πέμπτη και μετά η έκτη. Η ηχογράφηση, πέραν της ερμηνείας, είναι εξαιρετική.Λ.Σ.

 

[Dr Pan K]

Προτείνω και έχω όλες τις συμφωνίες με Ροζντέντεφσκι σε ΕΜΙ/Μελοντιγια. Είναι αλήθεια ότι όλες δεν είναι εξ ίσου καλές. Η πρώτη μαζί με την έβδομη στον ίδιο δίσκο είναι από τις καλύτερες. Επίσης μου αρέσει και η πέμπτη και μετά η έκτη. Η ηχογράφηση, πέραν της ερμηνείας, είναι εξαιρετική.Λ.Σ.

Ειναι η κασετίνα που εχω και εγώ, πολυ καλή. BTW πριν λιγα λεπτά αρχησε η προπώληση, θα είμαστε εκει (με το έτερον ήμισυ οπως πάντα). Βαγγέλη θα κατέβεις για την παράσταση απ οτι κατάλαβα?

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Σήμερα έκανα ένα μικρό συγκριτικό ηχογραφήσεων πιάνου, συγκεκριμένα σονάτες του Schubert. Κυρίως ήθελα να συγκρίνω ήχο, όχι τόσο ερμηνεία. Μέσο σύγκρισης ήταν το πρώτο μέρος της σονάτας Op.43, D.845.

Ξεκίνησα με την Lili Kraus σε Vanguard Cardinal. (Το δισκάκι αυτό είχα αγοράσει κάποτε έναντι ευτελούς τιμήματος από το Πάρε-Δώσε στην Πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη. Φέτος το καλοκαίρι καθώς κατέβαινα την Τσιμισκή έριξα μιά φευγαλέα ματιά από το αυτοκίνητο και είδα ότι στη θέση του είναι πλέον μιά πιτσαρία. Ελπίζω το υπέροχο αυτό μαγαζάκι απλά να μετακόμισε. )

Πολύ καλή ηχογράφηση, καθαρή, δυναμική, με καλή αίσθηση του χώρου ηχογράφησης, αν και θα ήθελα τον ήχο του πιάνου λίγο πιο γλυκό. Η ερμηνεία της κυρίας νευρώδης, ρυθμική, με γρήγορα τέμπι.

Συνέχισα με τη γνωστή κασετίνα του Wilhelm Kempf σε Deutsche Grammophon.

Ο ήχος του πιάνου δεν ικανοποιεί. Στεγνός και πριμάτος, δεν έχει μπάσο ούτε μεσαίες, το πιάνο ακούγεται σα ντενεκές. Αλλά η ερμηνεία...πουθενά αλλού δεν βρήκα τέτοια αίσθηση της αρχιτεκτονικής του έργου, τέτοιο ρυθμό. Δε μπορούσα να ξεκολλήσω, μετά βίας κατάφερα να σταματήσω το πικάπ για να βάλω τον επόμενο δίσκο στο πλατώ. Πού ήταν το τελευταίο μου απόκτημα...

η κασετίνα με όλες τις σονάτες ερμηνευμένες από τον Alfred Brendel σε Philips, μπλε ετικέτα, επανέκδοση της δεκαετίας του '70.

Εδώ έχουμε σαφώς καλύτερο ήχο, που συνδυάζει αίσθηση του χώρου με δυναμική και καλή καταγραφή όλου του φάσματος, πρίμα, μεσαία, μπάσο. Έχω την εντύπωση ότι το παρακάνει λίγο με τη γλύκα, αλλά ας μην είμαστε μίζεροι. Η ερμηνεία ήταν τελείως διαφορετική από του Kempff. Πιο συναισθηματική, πιο μανιερίστικη, τόνιζε διαρκώς τα σημεία με συναισθηματικές εξάρσεις, με μικρές τεχνητές παύσεις σε κρίσιμα σημεία που προσέθεταν δραματική ένταση. Προσωπικά προτίμησα τον Kempff, αλλά και η ερμηνεία του Brendel είναι ισάξια, εδώ ερχόμαστε στα "περί ορέξεως" . Άλλωστε, σύγκρινα μόνο μία σονάτα, οι κασετίνες περιέχουν πολλές ακόμα. Μπορεί κάποτε να βρω το χρόνο να τις συγκρίνω όλες....

 

[Dr Pan K]

Εχω βαλει να ακουσω απο εχθες μια παρτιδα απο Melodiya Emi/Angel που παρελαβα πριν λιγο καιρο. Τα κουαρτετα του Borodin ειναι συγκλονιστικά (περαν του περιεχομένου και σε ηχογράφηση)!

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Θα συμφωνήσω για τις ερμηνείες, αλλά θα διαφωνήσω ελαφρά για την ηχογράφηση. Βρίσκω υπερβολική την αντήχηση του δίσκου, σα να παίζουν σε πηγάδι είναι. Αλλά περί ορέξεως...

 

[Dr Pan K]

Ναι, δεν ξερω, δεν μου εδωσε τετοια εντύπωση. Με αφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο θα ελεγα, χαμηλός θορυβος-καθαρος ηχος με εκταση ψηλα και χωρις ουρες. Θυμησε μου Κωστα, τι κεφαλη εχεις στο lenco? (H ακροαση εδω εγινε με την Denon 103R)

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Ναι, δεν ξερω, δεν μου εδωσε τετοια εντύπωση. Με αφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο θα ελεγα, χαμηλός θορυβος-καθαρος ηχος με εκταση ψηλα και χωρις ουρες. Θυμησε μου Κωστα, τι κεφαλη εχεις στο lenco? (H ακροαση εδω εγινε με την Denon 103R)

Γράψε λάθος. Τον ακούω τώρα και είναι μιά χαρά. Ή με γέλασε η μνήμη μου, ή την τελευταία φορά που τον άκουσα ήταν με άλλη κεφαλή. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να ήταν και με άλλο πικάπ (πότε πέρασε τόσος καιρός Κεφαλές είναι δύο Benz, Glider και ACE. Τώρα παίζει η ACE.

 

[Dr Pan K]

Οτι ετοιμαζόμουν να τον ξαναβάλω πανω στο πικαπ.....

Κανεις εναλλαγές (οπως και εγω δλδ) με τις κεφαλές? Την glider την εχω για καλύτερη απο την Ace.

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Οτι ετοιμαζόμουν να τον ξαναβάλω πανω στο πικαπ.....

Κανεις εναλλαγές (οπως και εγω δλδ) με τις κεφαλές? Την glider την εχω για καλύτερη απο την Ace.

Κανω εναλλαγές κυρίως για να εξοικονομώ ώρες λειτουργίας της Glider. Αν και η Ace μετά την αναβελόνωση και σερβις που της έγινε (ναναι καλά ο audiolytic) είναι πιό εύηχη απο την μεγάλη της αδερφή.

 

[Dr Pan K]

Στην τελευταία εξορμηση (η οποιο δεν πηγε και τοσο καλα) βρηκα μεταξυ αλλων την Carmen του Karajan με την Leontyne Price. Οχι βέβαια την πρωτη έκδοση αλλα μια ολοκαίνουργια RCA red seal.

Εχθες το βραδυ κοιμήθηκα στις 3 γιατι επρεπε να την ακούσω ολόκληρη. Τα δυναμικά ειναι απο αλλο κοσμο και η διεύθυνση εξαιρετική, με σασπενς θα ελεγα. Κυκλοφορεί σε χαμηλές τιμές και προτείνετε ανεπιφύλακτα. Η πρωτη εκδοση ειναι και στην TAS list αν αυτο σημαινει κατι.

Σπιτι υπαρχει και μια μονοφωνική WBG για τους λατρεις του ποιοτικού ηχου καθώς και η κλασσική ερμηνεία με Καλλας-Pretre σε Ιταλικη ΕΜΙ (με libretto απο το φεστιβάλ της Βερονα του 1975, προφανώς δώρο)

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Τη Red Seal την είχα κι εγώ, αγορασμένη από την αποθήκη του "Αμερικάνου" στην Καλλιθέα. πρέπει να ήταν το 2000. την άλλαξα κάποια χρόνια αργότερα λόγω κακης κατάστασης περισσότερο με την πρώτη έκδοση. Η οποία είναι ακόμη καλύτερη απο ηχητικης πλευράς, δεν έχει το άθλιο εξώφυλλο της Red Seal και έχει ένα θαυμάσιο λιμπρέτο με σημειώσεις του παραγωγού John Culshaw.

 

[Dr Pan K]

Κωστα, οταν βρω την πρώτη θα την πάρω, αρκει να μην ειναι 100+ ευρω. Για τωρα και δεδομένου οτι ειναι καινούργια μια χαρά. Το λιμπρετο ειναι καλο, αν και δεν γραφει ποιος κανει την εισαγωγή. Εχουν κυκλοφορήσει διαφορες επανεκδόσεις απο την RCA, ισως να μην ειναι ακριβώς η ιδια.

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Επιτρέψτε μου ένα απόσπασμα από το βιβλίο Οι Διαφορετικές Όψεις της Κάρμεν που νομίζω βοηθάει:
"John Culshaw, Herbert von Karajan, Leontyne Price, Βιέννη 1963
To 1963, ο Herbert von Karajan είχε την μεγάλη τύχη να ηχογραφεί στην Βιέννη, στην περίφημη αίθουσα-στούντιο
ηχογραφήσεων της Decca, την Sofiensaal, την Κάρμεν του Bizet. Παραγωγός είναι ο καταπληκτικός John Culshaw,
ένας από τους σπουδαιότερους και με άποψη παραγωγούς ηχογραφήσεων κλασικής μουσικής γνωστός
από τις ηχογραφήσεις έργων όπερας του Wagner και Strauss με George Solti αλλά και έργων του Benjamin Britten
και άλλων συνθετών. Ο John Culshaw δεν κάνει δουλιές ρουτίνας και μόνο το όνομά του στην παραγωγή του δίσκου
σημαίνει πάρα πολλά. Είναι ο άνθρωπος που επινόησε και εφάρμοσε το SONIC STAGE TECHNIC,* (*)σελ.281)
δηλαδή την τεχνική ηχογράφησης ηχητικής σκηνής, όπου τραγουδιστές αλλά ακόμη και τμήματα της ορχήστρας
μετακινούνται στο χώρο επί σκηνής ή και εκτός σκηνής, αν το απαιτούν οι ανάγκες του έργου, έτσι ώστε να υπάρχει
γενικά μια δράση χωρίς οι καλλιτέχνες να είναι κολλημένοι και ακίνητοι στη σκηνή. Με άλλα λόγια, με την κίνηση
αυξάνεται το δραματικό στοιχείο, όπως θα συνέβαινε στην πραγματικότητα, και δημιουργείται η κατάλληλη ατμόσφαιρα.
Όσον δε αφορά την Κάρμεν, επιθυμία του ίδιου του Bizet ήταν, για παράδειγμα, στο τέλος της Τέταρτης Πράξης
κόρνα και τρομπόνια να βρίσκονται πίσω από την σκηνή. Κάτι που δεν έγινε τότε γιατί δεν μπορούσε να καλύψει οικονομικά
τα έξοδα για επιπλέον μουσικούς. Εδώ ο Culshaw δεν χάνει την ευκαιρία.
Έτσι λοιπόν, το ‛σκηνικό’ για την είσοδο της Κάρμεν προετοιμάζει ο αισθησιακός ήχος της απαλής προσέγγισης της χορωδίας
των καπνεργατριών στην πρώτη πράξη. Σε άλλα σημεία, τρομπέτες, κορνέτες και τρομπόνια βρίσκονται εκτός σκηνής ή πίσω από τη σκηνή.
Με άλλα λόγια, έχουμε φυσικά ηχητικά εφέ που η απουσία τους θα δημιουργούσε μία αντιδραματική ατμόσφαιρα.
Την κατάλληλη στιγμή θα αισθανθείτε το πέταγμα του σπαθιού απ’ την Κάρμεν στο Δον Χοζέ, στη δε αλλαγή της φρουράς
θα νιώσετε τρισδιάστατα τη νέα φρουρά να πλησιάζει και την παλιά να απομακρύνεται. Όμως δεν θα ακούσετε το δαχτυλίδι της Κάρμεν,
όταν αυτή το πετάει στο Δον Χοζέ και πέφτει κάτω, γιατί στην πραγματικότητα πέφτει (αθόρυβα) στην άμμο.
Η Leontyne Price, με την ερμηνεία της στο ρόλο της ηρωίδας, ενσαρκώνει μια πολύ γοητευτική και σαγηνευτική Κάρμεν που
ταυτόχρονα όμως είναι και μια πραγματική σεξουαλική απειλή. Επιπρόσθετο σημείο έλξης η χροιά της φωνής της.
Η λαμπάτη ηχογράφηση από το εκλεκτό επιτελείο της Decca, James Brown και Gordon Parry, για την RCA Victor
στα πλαίσια συνεργασίας των δύο εταιρειών, είναι εκπληκτική και ατμοσφαιρική με τον Karajan, σε στιγμές υψηλής έμπνευσης,
να ρίχνει μια καινούρια ματιά στην πολυπαιγμένη αυτή σύνθεση. Με τον John Culshaw στην παραγωγή το αποτέλεσμα, θα έλεγε κανείς,
ήταν αναμενόμενο. Οι στόχοι που είχε θέσει εξ αρχής ήταν πολύ υψηλοί. Θεωρούσε το επίτευγμα του Beecham ως αξεπέραστο.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην τονίσουμε το υπέροχο πολυτελές έγχρωμο ένθετο 68 σελίδων, χαρακτηριστικό όλων των παλαιών εκδόσεων
δίσκων βινυλίου της σειράς SORIA της RCA Victor. Χαίρεσαι να το κρατάς στα χέρια σου και θαυμάζεις το τι χάνεις στην ψηφιακή εποχή
που διανύεις και δη αυτή των άυλων μέσων!!! (RCA Victor LIVING STEREO, SORIA SERIES LDS 6164 [3LP] και RCA 74321 39495-2 [3CD]). " Λ.Σ.

 

[Dr Pan K]

Πριν λιγο τελειωσα μια ακροαση με κυριως πιατο την Καρμεν, μαζι με τις προαανφερθεντες προσθεσα και μια Καλλα Columbia καθως και μια μονοφωνικη Columbia με Buades- Molajoli

H mono Decca με την Resnik ειναι καλη, πολύ καλη ηχογράφηση αλλα δεν εχει τα απίστευτα δυναμικά της RCA- Karajan.

To θεμα ειναι οτι αυτα που κανει η Καλλας οι υπόλοιπες λυπαμαι αλλα δεν τα βλεπουν ουτε στο ονειρο τους. Η φωνή της εχει αερα, χάρη και ροη οπως καμία αλλη. Η εκφραστικότητα της σε μεταφέρει στην σκηνη, οι παλμοί σε καθηλώνουν και χωρις πολλα πολλα, ειναι για εμενα η καλύτερη που υπάρχει στην συλλογή μου.

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Για να συνεχίσουμε μουσικά την συζήτηση πάνω στην Κάρμεν παρότι η όπερα δεν είναι το φόρτε μου.

Η Κάρμεν πρέπει να τραγουδιέται αποκλειστικά από mezzo soprano. Η Κάρμεν πρέπει να τραγουδιέται από γεμάτη φωνή όπως είναι η φωνή της Berganza. Μάλιστα γνώμη μου είναι ότι ο ρόλος δεν ταιριάζει ούτε στην φωνή της Σουλιώτη που είναι υβριδική mezzo αλλά από φωνή καθαρόαιμης mezzo. Φυσικά η Σουλιώτη τραγούδησε επιτυχημένα τον ρόλο παρότι η φωνή της δεν έχει το γεμάτο της mezzo αλλά είναι ανάμεσα σε μέτζο και δραματική σοπράνο.

Μια υψίφωνος όπως η Preice, ανεξάρτητα της καλής ηχογράφησης, είναι για να κελαδάει την αγάπη της. Μια άλλη υψίφωνος όπως η Κάλλας τραγουδάει τον ρόλο λόγω της τεράστιας μουσικής της κλάσης και της ιδιοσυγκρασίας της. Παρόλα αυτά επειδή ο ρόλος είναι μουσικά για μέτζο η όποια υψίφωνος είναι αναγκασμένη να <φαμπρικάρει> την φωνή της.

Αυτά για να μην σπεύσουν οι φιλόμουσοι να αγοράσουν το βινύλιο με την Preice αλλά να ανζητήσουν ηχογράφηση με το ηχόχρωμα και το γεμάτο της φωνής της mezzo και τέτοιες καλές ηχογραφήσεις υπάρχουν.

--- Αυτόματη συγχώνευση μηνύματος ---

και συγγνώμη για το προηγούμενο post συνεχίζω να πιστεύω ότι περί ορέξεως ουδείς λόγος.

 

[Dr Pan K]

Δεν είμαι τοσο σίγουρος Κωστα.

Η Καλλας για πολλους ειδικούς εχει χαρακτηριστικά mezzo soprano με μεγάλη έκταση ψηλα, σε επιπεδα sfogato και η ερμηνεία της για τα δικα μου ισως άπειρα αυτιά ειναι θεσπέσια.

On the other hand, music critic John Ardoin has argued that Callas was the reincarnation of the 19th century soprano sfogato or "unlimited soprano", a throwback to Maria Malibran and Giuditta Pasta, for whom many of the famous bel canto operas were written. He avers that like Pasta and Malibran, Callas was a natural mezzo-soprano whose range was extended through training and willpower, resulting in a voice which "lacked the homogeneous color and evenness of scale once so prized in singing...

...Callas herself appears to have been in agreement not only with Ardoin's assertions that she started as a natural mezzo-soprano...

http://en.wikipedia.org/wiki/Maria_Callas#Vocal_registers

 

[Δημοκηδής]

Από πλευράς ερμηνευτών, πάντως, κορυφαία ηχογράφηση, ΚΤΓΜ, είναι η των Μπάλτσα / Καρρέρας, των οποίων οι φωνές είναι ταμάμ για τους δύο ρόλους ...

 

[Dr Pan K]

Από πλευράς ερμηνευτών, πάντως, κορυφαία ηχογράφηση, ΚΤΓΜ, είναι η των Μπάλτσα / Καρρέρας, των οποίων οι φωνές είναι ταμάμ για τους δύο ρόλους ...

Ψηφιακή ηχογράφηση..