Υπάρχει και μια εξαιρετική εκτέλεση με την Alicia De Larrocha, νομίζω (γιατί σας διαβάζω πολύ βιαστικά) ότι δεν έχει ήδη αναφερθεί
Μικρή διόρθωση. Το κονσέρτο του Aranjues αποδίδεται από τον Άγγλο Ισπανικής καταγωγής κιθαρίστα Carlos Bonell. To cd αυτό είναι μια συλλογή Ισπανικής μουσικής που η Alicia de Larrocha συμμετέχει στα έργα του Albeniz και Turina.
Θα έγραφα για το κονσέρτο αλλά νομίζω το θέμα του thread αφορά τις τζαζ μεταγραφές του. Κρίμα γιατί και η καλύτερη μεταγραφή δεν φθάνει το πρωτότυπο. Ούτε το adagio, όσο ωραίο και νάναι, είναι το κονσέρτο. Το κονσέρτο έχει πολύ περισσότερο ζουμί.
Έχει ένα πρώτο μέρος που είναι μια γιορτή της ζωής, μια fiesta από τον νιόπαντρο συνθέτη στο μήνα του μέλιτος. Ένα πρώτο μέρος που αντλεί την έμπνευση του από την Ισπανική λαϊκή μουσική.
Έχει το τρίτο μέρος που η ζωή συνεχίζεται αλλά πιο συγγρατημένα με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν αντλώντας έμπνευση από τους Ισπανικούς χορούς της βασιλικής αυλής.
Ο ακροατής κλασσικής μουσικής έχει συνηθίσει να αντλεί ικανοποίηση και από τα τρία μέρη του έργου και αυτό νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό από όποιον δεν ακούει κλασσική μουσική. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα ιδεολογικής καθαρότητας (Θεός να μας φυλάει) αλλά το θέμα είναι ότι το κονσέρτο δεν είναι το Adagio όσο και μελωδικό, όσο δημοφιλές και να είναι.
Πάντως στις μεταγραφές υπάρχει και η μεταγγραφή του συνθέτη για άρπα κατόπιν παραγγελίας του σπουδαίου συμπατριώτη του αρπίστα Nicanor Zabaleta.
Η σύνδεση πάντως του adagio με παιδικές μνήμες που έκανε ο Γρηγόρης με αφορά άμεσα και τον ευχαριστώ.