Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του "Μιλώ για την κρίση με το παιδί", ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Νίκος Σιδέρης έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην εφημερίδα "Η Εποχή" της περασμένης Κυριακής, όπου θίγει γενικότερα θέματα για την πολιτική ψυχολογία της Κρίσης. Αντιγράφω παρακάτω το απόσπασμα της συνέντευξης που αφορά στα παιδιά και στους γονείς στις συνθήκες της Κρίσης.
Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν είμαστε όλοι αδέλφια…
Αν οι μεγάλοι, που δοκιμάζονται σκληρά, δεν αντέχουν, τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά; Πώς εισπράττουν την κρίση και πώς πρέπει να αντιδρά ο γονιός;
Η σχέση παιδιών και μεγάλων είναι μια σχέση ασύμμετρη. Οι μεγάλοι έχουν παραπάνω υποχρεώσεις, όπως και παραπάνω εξουσίες -αποφασίζουν σε ποιο σχολείο θα πάει το παιδί, σε ποια πόλη θα ζήσουν, κ.λπ. Όταν υπάρχει μια απειλητική κατάσταση που βαραίνει πάνω απ’ όλους, οι γονείς πρέπει να αποτελέσουν την «ομπρέλα» των παιδιών. Αυτό σημαίνει ασυμμετρία της σχέσης. Το πρώτο, λοιπόν, που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά τους περιμένουν από αυτούς, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, όποια και αν είναι η δική τους προσωπική κατάσταση, να αποτελέσουν την «ομπρέλα», δηλαδή να τα προστατεύσουν. Οι γονείς πρέπει να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να έχουν τα παιδιά τους να φάνε και να πάνε σχολείο… Και γι’ αυτό να μην ντραπούν ακόμη και να ζητήσουν από το γείτονα, να αφήσουν κάθε ντροπή στην άκρη αν χρειαστεί. Η Ελλάδα είναι κοινωνία αλληλεγγύης, απλά είμαστε περήφανοι, γι’ αυτό πολλές φορές δεν δείχνουμε προς τα έξω πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε.
»Οι γονείς δεν πρέπει να μεταφέρουν στα παιδιά τους το δικό τους ψυχολογικό φορτίο. Και αυτό πρέπει να γίνεται ανεξάρτητα από πόσα περνούν οι ίδιοι. Ο καλύτερος τρόπος για να καταφέρουν να αντέξουν είναι να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει. Γι’ αυτό στο βιβλίο μου υπάρχει και η πολιτική διάσταση της κρίσης. Ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο, που είναι η πολιτική ψυχολογία της κρίσης. Και βοηθάει τους μεγάλους να καταλάβουν τι είναι αυτό που ζουν οι ίδιοι. Να ξεμπλοκάρει, δηλαδή, το μυαλό τους, για να μπορέσουν στη συνέχεια να υποστηρίξουν το παιδί τους που είναι θολωμένο, με τα συναισθήματά του κουβάρι. Οι γονείς πρέπει να έχουν μια αρκετά ρεαλιστική εικόνα της κατάστασης για να μπορέσουν να μιλήσουν στα παιδιά τους. Δεν πρέπει να τους μεταφέρουν τα άγχη τους -«ωχ πάμε χαμένοι»- κάτι που συχνά γίνεται, π.χ., την ώρα του φαγητού. Δεν πρέπει μπροστά στο παιδί να συζητάμε τα βάσανα, την ανασφάλειά μας, καθώς δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί -όπως ακριβώς δεν συζητάμε τις συναισθηματικές μας εμπλοκές. Προφυλάσσουμε, δηλαδή, τα παιδιά από πληροφορίες που θα τα πνίξουν, ενώ δεν μπορούν να τις κάνουν τίποτα. Τους εξηγούμε, όμως, το τι συμβαίνει για να μπορούν να σταθούν.
»Η ερμηνεία που παρέχουμε στα παιδιά έχει δύο πυλώνες: Πρώτο, ότι ζούμε σ’ ένα κόσμο σκληρό, άνισο και άδικο. Κι’ αυτό πρέπει να το ξέρουν τα παιδιά. Να γνωρίζουν ότι είναι παραμύθι ότι είμαστε όλοι αδέρφια. Ότι η αδελφοσύνη είναι ζητούμενο που το κατακτάς. Δεν είναι μια βεβαιότητα την οποία αν θες τη χρησιμοποιείς, αν θες όχι. Και ότι όλα τα ευγενή πράγματα δυστυχώς δεν τα υποστηρίζει αυτός ο κόσμος. Αλλά, αντίθετα, παράγει φαινόμενα όπως η κρίση, η δυστυχία των ανθρώπων, η μιζέρια της ψυχής, η ερήμωση του πολιτισμού, κ.λπ. Αυτό πρέπει να το μάθουν τα παιδιά για να έχουν μια αίσθηση της πραγματικής κατάστασης του κόσμου. Για να μην «φάνε τα μούτρα» τους. Και γιατί, αν δεν έχουν μια αίσθηση του κόσμου στον οποίο ζούνε, τότε την ταλαιπωρία του σπιτιού, την χρηματική στενοχώρια και τα νεύρα των γονιών κινδυνεύουν να τα μεταφράσουν με το δικό τους μυαλό σε υπαιτιότητα και ανικανότητα των γονιών τους. Η μη κατανόηση του κόσμου, δηλαδή, θα οδηγήσει το παιδικό μυαλό να στραφεί εναντίον των γονιών του. Και αυτοί που είναι οι κύριοι προστάτες του θα θεωρούνται ανήμποροι ή και εχθροί του. Είναι απαραίτητο να καταλάβει το παιδί ότι πρόκειται για ένα συστημικό φαινόμενο, ότι κρίση δεν περνά μόνο η Ελλάδα αλλά ολόκληρη η Ευρώπη, τουλάχιστον η Νότια.
»Όσο για τον δεύτερο πυλώνα, είναι ότι υπάρχει αντίδοτο στην κρίση: Αυτό που ήδη περιγράψαμε, αλλά διατυπωμένο σε γλώσσα που μιλάει το παιδί και με τρόπο που να πιάνει τόπο μέσα στην ψυχή του παιδιού –κυρίως μιλώντας του με ιστορίες.»