Genious Of Modern music Vol. 1 & 2 ( Blue Note )
Ηχογραφήσεις που καλύπτουν την περίοδο 1947-1952 με μια πλειάδα εξαιρετικών μουσικών που περιλαμβάνει τον Art Blakey και τον Max Roach στα ντραμς , τον Shahib Shihab και τον Lou Donaldson στο αλτο σαξόφωνο, τον Milt Jackson στο βιμπραφωνο, τον Kenny Dorham στην τρομπέτα, κ.α και φυσικά τον ίδιο τον Monk στο πιάνο , ηχογραφήσεις ιστορικές που αναδεικνύουν ότι ευθύς εξ αρχής η δημιουργική ευφυϊα του ήταν παρούσα και διάχυτη και έθετε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 40 τη βάση για μια νέα μουσική . Κι αυτή η νέα μουσική ήταν το bop κι ο Monk ήταν από τους πρώτους εκπροσώπους της - δημιουργούς της , πλουτίζοντας όμως το μουσικό αυτό ιδίωμα με μια ιδιοσυγκρασιακή τεχνική . Αν ο Μονκ έκανε καριέρα στην ποπ μουσική είναι σίγουρο ότι θα τον αποκαλούσαμε «μηχανή παραγωγής χιτ» . Στην τζαζ βέβαια τα λέμε «standards» και τα περισσότερα απ’ όσα βρίσκονται εδώ μέσα είναι ήδη αθάνατα ( το σαγηνευτικό Ruby My Dear , το γοητευτικό April in Paris , το Misterioso , τα παιχνιδιάρικα Well you needn’t και Straight No Chaser , το Epistrophy ) .
Ειλικρινά δεν μπορώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου άλλο πιανίστα με τέτοια λιτή και συμπυκνωμένη εκφραστική δεινότητα προερχόμενη από την απαράμιλλη αίσθηση του « χρονικά μετέωρου» που αποπνέουν οι νότες του καθώς διαδέχονται η μία την άλλη με αναπάντεχη και απροσδόκητη αλληλουχία κομψότητας , χάρης , λεπτότητας , ευφυίας και αρμονικής καινοτομίας . Οι πεντακάθαρες μελωδικές του φράσεις φτάνουν στον ακροατή με μια εξαιρετική αμεσότητα αποφεύγοντας κάθε επίδειξη τεχνικής . Δεν υπήρχε προηγούμενο αντίστοιχο του Μόνκ πριν από τον Μόνκ και δεν υπήρξε άλλος πιανίστας σαν τον Μονκ μετά απ' αυτόν . Εχει απόλυτο δίκαιο ο Κώστας Λυμπερόπουλος όταν γράφει πως «60 χρόνια μετά, δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω που να μοιάζει πραγματικά με τη μουσική του Monk» ( Τhelonious Monk : The best of the Blue Note years ,στο www.audiovideo.gr. )
