- 17 June 2006
- 49,518
Erroll Garner - Close-up in swing - (Octave-Philips- 1961/Telarc- 1997)
Το πιάνο του Erroll Garner ήταν πάντα ξεχωριστή περίπτωση. Πιανίστες στη jazz υπήρξαν πολλοί και θα υπάρξουν κι άλλοι.
Λίγοι όμως είχαν την δική του προσέγγιση στο όργανο.
Μια προσέγγιση που ένωνε γενεές και κόσμους διαφορετικούς.
Τις γενεές του ragtime και του νότου με εκείνες των μπλουζ του Σικάγου, ή τους κόσμους των γελαδάρηδων και των ατμόπλοιων με τις μαύρες λιμουζίνες της μεταβιομηχανικής επανάστασης.
Ένα πιάνο που ώρες ώρες θα σου θυμίσει λατέρνα, άλλες φορές θα σου φέρει στο μυαλό τη φράση «donʼt shoot me…», άλλες φορές θα υποκαταστήσει ολόκληρη μπάντα, ενώ προσεκτικά ακούσματα θα σε κάνουν να ξεχάσεις ονόματα όπως ο Monk, Tyner ή μεταγενέστερων και σύγχρονων ηρώων.
Ο Garner, πιανίστας από τα 3 του, διακρίθηκε στο όργανο όσο λίγοι. Έγραψε πολύ μεγάλες επιτυχίες, όπως το περίφημο Misty, ενώ η παραγωγική του ικανότητα ήταν τέτοια που μπορούσε να ολοκληρώσει sessions για 2 ή και 3 δίσκους LP σε μια μόνο μέρα. Η δισκογραφία του, μέχρι το 1977 που έφυγε από κοντά μας, είναι πραγματικά αξιοζήλευτη, ενώ η επιτυχία του ήταν μεγάλη και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και στην Ευρώπη ιδιαίτερα στη Γαλλία.
Το close up in swing για πολλούς δεν θεωρείται και από τους πιο αντιπροσωπευτικούς τους δίσκους.
Οι περισσότεροι θα σταθούν στον κολοσσό που λέγεται Misty, και δίκαια ίσως, αλλά στην περίπτωση αυτή ισχύουν άλλοι λόγοι.
Στο close up in swing ο Erroll πλησιάζει το swing από διαφορετική οπτική, όπως μαρτυράει και ο τίτλος, μια οπτική του mambo, μια οπτική γλεντζέδικη, ελεύθερη αλλά και συγχρόνως μελωδική και αναλυτική.
Στο δίσκο τον συνοδεύουν μόνο ο Eddie Calhoun στο μπάσο και ο Kelly Martin στα τύμπανα, από τους λίγους πραγματικά μουσικούς που θα μπορούσαν να καθήσουν δίπλα του.
Το St Louis blues, είναι παιγμένο στο δικό του στυλ. Κλασική προσέγγιση μπλουζ, αλλά με εισαγωγή στακάτη και κοφτή, παίζει για μια φορά το θέμα μόνο σε swing και στο 1:19 επαναφέρει το ίδιο θέμα στην μπλου κλίμακα στο στυλ «λατέρνας» που λέγαμε με uptempo ακκόρντα στο αριστερό χέρι, ενώ ο Martin παίζει επίσης uptempo στην καμπάνα των πιατινιών…Τυπικός Garner.
Στο 3.00 το θέμα επαναλαμβάνεται με τη διαφορά που στο αριστερό χέρι παίζει διφωνίες μιμούμενος το μπάσο. Στο 4:54 το θέμα επανέρχεται με τα κοφτά uptempo ακκόρντα αλλά σε πιο αργό και βαρύ ρυθμό με τονισμούς και πάλι στα πιατίνια, ενώ ο ρυθμός παραμένει ίδιος, εκείνος μειώνει τον ρυθμό μόνο του αριστερού χεριού και από το 5:30 και μετά αποσυνθέτει σατανικά το κομμάτι σε ένα λυτό φινάλε παίζοντας οκτάβες με το δεξί….
Το some of these days είναι μια απλή διασκευή, όπως θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος. Και πραγματικά έτσι ξεκινάει, γρήγορο, μπιτάτο swing με τον Erroll να τρέχει αριστοτεχνικά πάνω κάτω στα πλήκτρα. Όλα αυτά μέχρι το 2:25 όπου αρχίζει το φινάλε, λύσιμο αλα Garner. Το θέμα χαμηλώνει σε ένταση σιγά σιγά, ενώ στο 2:33 το θέμα κολλάει, και επαναλαμβάνεται σαδιστικά 4-5 φορές τόσο που νομίζεις ότι κόλλησε ο δίσκος, μέχρι την αρμονική λύση μερικά δευτερόλεπτα αργότερα.
Η κινηματογραφική εισαγωγη μπάσο στο El Papa Grande, ακολουθεί το ίδιο uptempo μοτίβο, με τα τύμπανα να έχουν ελάχιστη παρουσία, μόνο μια κουδούνα τον συνοδεύει ουσιαστικά, σε ρυθμό σχεδόν μάμπο. Ο ρυθμός δεν αλλάζει, αλλά η δυναμική του κομματιού κορυφώνεται σιγά σιγά μεταξύ 2:00 και 2:30 με αυτοσχεδιασμό και πάλι στην μπλου, με τα πιατίνια πλέον να έχουν την τιμητική τους, ενώ η ηρεμία φαίνεται να επανέρχεται στο 3:05 σαν πρώϊμο φινάλε, καθώς η υποψία της λύσης αλα Garner έρχεται στο 3:22 για να ξαναμπεί και πάλι στο θέμα.
Το κομμάτι λήγει με κλασική παραλλαγή σε μπλου φινάλε αλλά και πάλι στο δικό του ύφος.
Σε όλα τα κομμάτια, το άλλο χαρακτηριστκό είναι το μούγκρισμα Garner, καθώς ο πιανίστας είναι ασυγκράτητος και δεν μπορεί να σταματήσει να μουρμουρίζει τη μελωδία που παίζει. Το χαρακτηριστικό αυτό υπάρχει σε πολλούς πιανίστες, και ίσως όχι μόνον, αλλά όπως και να το κάνουμε δίνει μια άλλη διάσταση και έχω την εντύπωση ότι ήταν από τους πρώτους που το «νομιμοποίησε».
Τα τρία κομμάτια που αναφέρθηκαν είναι τα καλύτερα κατά την προσωπική μου άποψη και συμπεριλαμβάνονταν σε ένα EP 45 στροφών που κυκλοφόρησε το 1961 και παραδόξως ήταν ένα από τα πιο χιλιοπαιγμένα μου όταν ακόμα ήμουνα στο δημοτικό. Χωρίς να ξέρω τι είναι, χωρίς να είναι beatles ή animals ο δίσκος αυτός είχε μια γοητεία διαφορετική, όπως και όλοι οι δίσκοι του πατέρα μου, είτε ήταν κλασικής, jazz, ή μοντέρνας μουσικής.
Ο δίσκος σήμερα μπορεί να βρεθεί στην πλήρη του μορφή, ευτυχώς, σε επανέκδοση της Telarc, σε πολύ καλή προσπάθεια αναβίωσης μαζί με το A new kind of love (tracks 11-20) που ήταν soundtrack και φυσικά είναι σε εντελώς διαφορετικό ύφος, με βιολιά και κινηματογραφική ορχήστρα και ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει.
Attachments
Last edited:
