- 23 June 2006
- 9,991
Η ισπανική μουσική παρά την πλούσια λαϊκή παράδοση αιώνων, τον πλουραλισμό των αναφορών και επιμειξιών (αραβικές, τσιγγάνικες, κλπ) δεν κατάφερε να δώσει μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα κάτι σημαντικό σε επίπεδο συνθετών ή και μεμονωμένων έργων στην κλασσική ευρωπαϊκή μουσική.
Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει όταν οι Άλμπενιθ και Γκρανάδος παρουσίασαν τα αριστουργήματα τους ‛Iberia’ και ‛Goyescas’ αντιστοίχως.
Ήταν όμως ο Μανουέλ Ντε Φάλλα που έμελε να καθιερώσει την μεγάλη (και πολιτιστικά) αυτή χώρα, στον χώρο της κλασσικής μουσικής, παρουσιάζοντας έργα που παρότι βασίζονταν στις λαϊκές της παραδόσεις, ενσωμάτωναν το ιμπρεσσιονιστικό άρωμα που είχε κατακλύσει την γείτονα Γαλλία αλλά και πρωτότυπες /πρωτόγνωρες φόρμες εκλεπτυσμένων zarzuelas (μικρών θεατρικών έργων βασισμένων σε τραγούδια).
Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει όταν οι Άλμπενιθ και Γκρανάδος παρουσίασαν τα αριστουργήματα τους ‛Iberia’ και ‛Goyescas’ αντιστοίχως.
Ήταν όμως ο Μανουέλ Ντε Φάλλα που έμελε να καθιερώσει την μεγάλη (και πολιτιστικά) αυτή χώρα, στον χώρο της κλασσικής μουσικής, παρουσιάζοντας έργα που παρότι βασίζονταν στις λαϊκές της παραδόσεις, ενσωμάτωναν το ιμπρεσσιονιστικό άρωμα που είχε κατακλύσει την γείτονα Γαλλία αλλά και πρωτότυπες /πρωτόγνωρες φόρμες εκλεπτυσμένων zarzuelas (μικρών θεατρικών έργων βασισμένων σε τραγούδια).